INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z wysłania pracowników do pracy w Niemczech.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Dwuosobowa Spółka jawna (Wnioskodawca) powstała w grudniu 2016 r. Przedmiotem działalności Spółki są usługi budowlane świadczone na terenie Niemiec. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług a wspólnicy są podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych rozliczanego w oparciu o prowadzoną dla Spółki księgę przychodów i rozchodów. Spółka od 2017 r. zatrudnia pracowników w oparciu o umowy o pracę, które zazwyczaj w pierwszej kolejności zawierane są na okres próbny lub czas określony. Miejsce pracy pracowników to terytorium Niemiec. W związku z tym, że Spółka nie ma na początku wiedzy ile dany pracownik będzie przebywał na terenie Niemiec – Spółka oblicza i pobiera podatek dochodowy od wynagrodzeń za pracę w Niemczech do polskiego urzędu skarbowego – na podstawie art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz na podstawie umowy z 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku; spełnione są bowiem przesłanki wymienione w art. 15 ust. 2:

• pracownik przebywa na terenie Niemiec mniej niż 183 dni,
• wynagrodzenie wypłacane jest tylko przez pracodawcę,
• pracodawca ma siedzibę w Polsce i nie działa poprzez zakład na terenie Niemiec.

Jednakże po przekroczeniu okresu pobytu polskiego pracownika na terenie Niemiec w celu wykonywania tam pracy powyżej 183 dni, podatek od wynagrodzenia musi zostać opłacony do niemieckiego urzędu skarbowego a Spółka powinna zaprzestać pobierania zaliczki na podatek dochodowy i wpłacania go w Polsce.

W związku z tym, iż podatek dochodowy w Niemczech będzie pobierany niejako wstecznie, tj. od pierwszego dnia pobytu pracownika za granicą – Spółka spodziewa się znacznych obciążeń podatkowych po stronie pracowników, gdyż będzie to podatek obejmujący dochody 6-7 miesięczne z tytułu pracy na terenie Niemiec.

Ze względu na powyższe Spółka planuje zwrócić pracownikom, którzy przekroczyli 183 dni pobytu na terenie Niemiec – nienależnie pobrane przez Spółkę podatki w Polsce, aby zwrot ten zrównoważył im obciążający ich niemiecki podatek dochodowy.

Po zwrocie nienależnie pobranych podatków Spółka skoryguje listy płac, gdzie zamiast polskiego podatku – widnieć będzie obowiązkowy w świetle ww. okoliczności niemiecki podatek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy rzeczywiście pracownicy, którzy przekroczyli 183 dni pobytu w Niemczech podlegają opodatkowaniu w Niemczech od pierwszego dnia pobytu w tym kraju, tj. wstecz? Dlaczego nie od dochodu uzyskanego w Niemczech od 184 dnia, skoro dotąd podatek dochodowy był już pobrany w Polsce, gdyż na Spółce ciążył taki obowiązek?
2. Czy w związku z tym, że Spółka zwróci pracownikom (u których pobyt w Niemczech przekroczył 183 dni) nienależnie pobrany wcześniej podatek dochodowy (i skoryguje listy płac, gdzie nie będzie na niej wykazanej pobranej zaliczki na podatek dochodowy w Polsce, tylko podatek niemiecki) Spółce jako płatnikowi będzie przysługiwało prawo do żądania stwierdzenia nadpłaty w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 2 w zw. z art. 73 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego u pracownika przebywającego powyżej 183 dni na terenie Niemiec wystąpi począwszy od pierwszego dnia pracy w Niemczech. Od tego momentu Spółka będzie obowiązana zaniechać poboru zaliczek na podatek dochodowy w Polsce.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, może on wystąpić do urzędu skarbowego o zwrot nienależnie zapłaconego w Polsce podatku naliczonego od wynagrodzeń pracowników świadczących pracę w Niemczech i u których pobyt w tym kraju przekroczył 183 dni. Spółka (Wnioskodawca) jako płatnik nie była zobligowana, a wobec braku wniosku pracowników, także uprawniona do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów pracowników, które podlegać miały opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka w związku z tym, iż zwróci pracownikom nienależnie potrącone zaliczki na podatek dochodowy w Polsce będzie traktowana w myśl art. 72 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej jako płatnik, który wpłacił kwotę podatku w wysokości większej od należnej. Natomiast nadpłata powstanie z dniem wpłacenia przez Spółkę podatku w wysokości wyższej od pobranego podatku (art 73 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej). Skoro więc Spółka zwróci pracownikom pobrane wcześniej zaliczki i skoryguje listy płac, to wpłacony wcześniej podatek będzie w wysokości wyższej niż pobrany pracownikom i na tej podstawie przysługiwać będzie Spółce prawo żądania stwierdzenia nadpłaty a następnie jej zwrotu na konto Spółki.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca wskazał, że w podobnej sprawie zapadł wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 stycznia 2017 r. sygn. akt II FSK 3973/14 – gdzie Sąd stwierdził, że firma może wystąpić o zwrot podatku nienależnie zapłaconego w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a cyt. ustawy – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Powołane wyżej przepisy – w myśl art. 4a ww. ustawy – stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ze stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka jawna) zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Miejsce pracy pracowników to terytorium Niemiec. Wynagrodzenie wypłacane jest pracownikom tylko przez pracodawcę. Wnioskodawca ma siedzibę w Polsce i nie działa poprzez zakład na terenie Niemiec. W związku z tym, że Wnioskodawca nie ma na początku wiedzy ile dany pracownik będzie przebywał na terenie Niemiec – oblicza i pobiera podatek dochodowy od wynagrodzeń za pracę w Niemczech do polskiego urzędu skarbowego. Jednakże po przekroczeniu okresu pobytu pracownika na terenie Niemiec w celu wykonywania tam pracy powyżej 183 dni, podatek od wynagrodzenia musi zostać opłacony do niemieckiego urzędu skarbowego a Wnioskodawca powinien zaprzestać pobierania zaliczki na podatek dochodowy i wpłacania go w Polsce. W związku z tym, że podatek dochodowy w Niemczech będzie pobierany wstecz, tj. od pierwszego dnia pobytu pracownika za granicą, Wnioskodawca planuje zwrócić pracownikom, którzy przekroczyli 183 dni pobytu na terenie Niemiec – pobrane przez niego kwoty podatków w Polsce. Po zwrocie kwot tych podatków Wnioskodawca skoryguje listy płac, gdzie zamiast polskiego podatku widnieć będzie obowiązkowy w świetle ww. okoliczności podatek niemiecki.

W stosunku do przedstawionej powyżej sytuacji, będącej przedmiotem niniejszej interpretacji znajdą zastosowanie odpowiednie uregulowania zawartej umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, ustanawia ogólną zasadę opodatkowania dochodów z tytułu pracy najemnej, zgodnie z którą dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizyczna przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Niemczech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 ww. umowy określa wyjątek od powyższej zasady – zgodnie z jego treścią wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Zatem, opodatkowanie wynagrodzenia wyłącznie w Polsce ma miejsce w przypadku, gdy wynagrodzenie nie jest wypłacane przez pracodawcę mającego miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada na terenie Niemiec, a pracownicy przebywają na terenie Niemiec krócej niż 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Niemczech) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metody unikania podwójnego opodatkowania określonej w art. 24 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej.

Zgodnie z tym przepisem, w przypadku osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej, podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Republice Federalnej Niemiec, wówczas Rzeczpospolita Polska zwolni z uwzględnieniem postanowień litery b) taki dochód lub majątek od opodatkowania. Rzeczpospolita Polska może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania nie podlegał takiemu zwolnieniu.
2. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej osiąga części dochodu, które zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11 i 12 mogą być opodatkowane w Republice Federalnej Niemiec, wówczas Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku dochodowego tej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w Republice Federalnej Niemiec. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i który odpowiada tej części dochodu, która została osiągnięta w Republice Federalnej Niemiec.

Uniknięcie podwójnego opodatkowania nastąpi zatem w złożonym przez pracownika – po zakończeniu roku podatkowego – zeznaniu podatkowym, przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją, o której mowa w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 27 ust. 8 ww. ustawy – jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zatem wynagrodzenie pracownika Wnioskodawcy, który przebywa na terenie Niemiec dłużej niż 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, podlega opodatkowaniu zarówno na terenie Niemiec jak i w Polsce, przy zastosowaniu metody unikania podwójnego opodatkowania określonej w art. 24 umowy polsko-niemieckiej. Tym samym w sprawie nie mają zastosowania postanowienia art. 15 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej. W takim przypadku opodatkowanie dochodu ww. pracownika nastąpi na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, tj. w Niemczech oraz w Polsce. Przy czym w Polsce podatek dochodowy określony będzie zgodnie z powołanym wyżej art. 24 ust. 2 polsko-niemieckiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w związku z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. metodą wyłączenia z progresją.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie, na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy – zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów płatnik wykonuje zatem swoje obowiązki w ten sposób, iż oblicza i pobiera w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanych pracownikowi wynagrodzeń ze stosunku pracy. Dodatkowo, w przypadku pracy wykonywanej za granicą kwestie opodatkowania tego dochodu reguluje stosowna umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Płatnik natomiast odstępuje od poboru zaliczek na podatek przy spełnieniu przesłanek wskazanych w przepisie art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w przypadku gdy wypłacane dochody podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską. Przy tym, okolicznością o której mowa w tym przepisie nie jest fakt, że pracownik opodatkowuje bądź będzie opodatkowywał swoje dochody poza Polską, lecz to, że jego dochody podlegają (lub będą podlegać) opodatkowaniu poza Polską. W związku z tym nie jest istotne czy i jak pracownik albo pracodawca wywiązują się z obowiązków nałożonych przepisami podatkowymi kraju oddelegowania, lecz istotne jest czy zgodnie z odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską.

Zatem z chwilą przekroczenia przez danego pracownika minimalnego okresu pobytu w Niemczech tj. 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, Wnioskodawca będący płatnikiem winien zaprzestać poboru zaliczek na podatek dochodowy, z uwagi na fakt, iż od chwili przekroczenia tego okresu wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Niemczech podlega systemowi niemieckiego prawa podatkowego, przy czym opodatkowaniu w tym kraju podlega dochód uzyskany od pierwszego dnia, w którym praca była tam wykonywana.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca nie posiada wiedzy ile dni dany pracownik będzie przebywał na terenie Niemiec, dlatego przyjmuje, że spełnione są warunki, o których mowa w art. 15 ust. 2 ww. umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku. Słusznie zatem Wnioskodawca do momentu nieprzekroczenia 183 dni pobytu pracownika na terenie Niemiec pobiera zaliczki na podatek dochodowy. W tym okresie pracodawca jest obowiązany obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 i następnymi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dopiero z chwilą przekroczenia przez pracownika granicznego okresu pobytu za granicą, tj. 183 dni, pracodawca będący płatnikiem powinien zaprzestać poboru zaliczek na podatek dochodowy z uwagi na to, że w związku z przekroczeniem tego okresu wynagrodzenie za pracę wykonywaną w innym państwie podlega opodatkowaniu za granicą według przepisów obowiązujących w innym państwie.

Obecnie Wnioskodawca planuje zwrócić pracownikom, którzy przekroczyli 183 dni pobytu na terenie Niemiec pobrane zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczki na podatek dochodowy a następnie skorygować listy płac w zakresie pobranych zaliczek na podatek dochodowy w Polsce i wystąpić o zwrot nadpłaty.

Stosownie natomiast do treści art. 72 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa – za nadpłatę uważa się kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Na podstawie art. 75 § 1 ww. ustawy – jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego dla podatników podatku dochodowego – art. 73 § 2 pkt 1 ww. ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 75 § 2 ww. ustawy – uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika.

Podkreślić należy, że definicja nadpłaty zawarta w ustawie Ordynacja podatkowa wyczerpująco wylicza, w jakich sytuacjach powstaje nadpłata. Wszelkie inne przypadki, które nie są w ww. ustawie wymienione, nie powodują powstania nadpłaty w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej. Nie każda zatem kwota wpłacona przez płatnika „nienależnie” do Organu podatkowego stanowi nadpłatę.

Nadpłata podatku w przypadku płatnika dotyczy wyłącznie tych przypadków, w których dochodzi do uszczerbku w jego majątku na skutek zapłacenia należnego świadczenia w większej wysokości od tej, w której zostało pobrane.

Z wyżej wymienionych uregulowań prawnych wynika, że płatnik może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty tylko w sytuacji jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika.

W przedstawionej sytuacji taka okoliczność nie wystąpiła. Po stronie płatnika (Wnioskodawcy) nie powstała nadpłata. Przez okres zanim pobyt danego pracownika w Niemczech nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym, podatek dochodowy został zasadnie pobrany przez Wnioskodawcę od uzyskanego przez podatnika (pracownika) dochodu. Nie jest zatem możliwe stwierdzenie nadpłaty na rzecz płatnika, który nie poniósł uszczerbku majątkowego na skutek zapłacenia należnego świadczenia w większej wysokości od tej, w której zostało pobrane. Płatnik wpłacił do urzędu skarbowego należną zaliczkę w wysokości w jakiej pobrał ją z wynagrodzenia pracownika i nie wpłacił jej z własnych środków.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie będzie uprawniony do wystąpienia z żądaniem stwierdzenia nadpłaty podatku dochodowego.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 13.12.2017 r. – sygn. 0111-KDIB2-2.4011.267.2017.1.MZ