Wiele osób podlega ubezpieczeniu chorobowemu na swój wniosek. Kwestie podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu reguluje art. 11 ust. 2 ustawy z dn. 13.10. 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Takim ubezpieczeniem mogą być objęte osoby: wykonujące pracę nakładczą, wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, oraz osoby z nimi współpracujące, prowadzące pozarolniczą działalność oraz osoby z nimi współpracujące, wykonujące odpłatnie pracę, na podstawie skierowania do pracy, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania i duchowni. Zgodnie z art. 4 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, ubezpieczony dobrowolnie nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Do tego okresu wlicza się poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego, jeżeli przerwa miedzy nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłatnym. Wiele osób, które podlegają dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, uważa, że okres, po którym nabywają prawo do zasiłku chorobowego, powinien być taki sam, jak w przypadku ubezpieczenia obowiązkowego, a wiec 30 dni.

W związku z powyższym do Ministra Pracy i Polityki Społecznej zwrócono się z interpelacją (nr 18787), w której zadano następujące pytania:

Dlaczego okres nabywania prawa do zasiłku chorobowego jest zróżnicowany dla osób obowiązkowo i dobrowolnie ubezpieczonych?
Czy ministerstwo planuje wprowadzenie zmian w przepisach regulujących te kwestie?

Odpowiedzi na interpelację udzielił podsekretarz stanu w MPiPS Marek Bucior, który podkreślił, że zasady podlegania ubezpieczeniu chorobowemu reguluje ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, ze zm.). Zgodnie z art. 11 ust. 2 tej ustawy osoby prowadzące pozarolniczą działalność, dla których ubezpieczenie emerytalne i rentowe z tytułu prowadzenia tej działalności jest obowiązkowe, mogą na swój wniosek dobrowolnie przystąpić do ubezpieczenia chorobowego. Objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym następuje od dnia wskazanego we wniosku o objęcie tym ubezpieczeniem, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym ten wniosek został zgłoszony.

Zasady udzielania świadczeń z ubezpieczenia chorobowego reguluje ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2010 r. Nr 77, poz.512, ze zm.), która przewiduje zróżnicowane okresy wyczekiwania na zasiłek chorobowy:

• dla osób ubezpieczonych obowiązkowo – 30 dni,
• dla osób ubezpieczonych dobrowolnie – 90 dni.

Zróżnicowany okres wyczekiwania trudno kwestionować. Zapobiega on sytuacjom, w których osoby ubezpieczające się dobrowolnie robiłyby to tylko okazjonalnie np. w przypadku zagrożenia chorobą, przewidywanego pobytu w szpitalu itp.

Osoby dobrowolnie ubezpieczone mają prawo do pełnego zakresu świadczeń określonych ustawą chorobową na takich samych zasadach, na jakich z tych świadczeń korzystają pracownicy. W szczególności mają prawo do:

• zasiłku chorobowego,
• zasiłku macierzyńskiego przez okres określony w Kodeksie pracy jako okres urlopu macierzyńskiego, okres dodatkowego urlopu macierzyńskiego oraz okres urlopu rodzicielskiego,
• świadczenia rehabilitacyjnego,
• zasiłku opiekuńczego.

oprac: G. Rompel
źródło: sejm.gov.pl