Czy u pracowników Wnioskodawcy powstaje nieodpłatne świadczenie w związku z zawarciem umowy o udostępnienie dla nich sali gimnastycznej i czy Wnioskodawca jest zobowiązany doliczać do przychodów pracownika z tytułu umowy o pracę wartość takiego nieodpłatnego świadczenia (jeśli tak to w jakiej wysokości), nawet jeśli pracownik faktycznie nie skorzystał z możliwości ćwiczeń w sali gimnastycznej w danym miesiącu?

 

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2013 r. (data wpływu 1 lipca 2013 r.) uzupełnionym w dniu 22 lipca 2013 r. oraz w dniu 25 września 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniu 22 lipca 2013 r. oraz w dniu 25 września 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, zatrudniającym 35 pracowników. W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy nie funkcjonuje fundusz socjalny. Zaspokojenie potrzeb socjalnych pracowników następuje m.in. poprzez zagwarantowanie im możliwości korzystania z sali gimnastycznej, za wynajem której koszty ponosi Wnioskodawca ze środków obrotowych.

Koszty związane z wynajęciem sali gimnastycznej ustalone zostały w wysokości stałej i są niezależne od ilości osób (pracowników) korzystających z tej sali. Opłaty za te usługi mają charakter ryczałtowy i są płacone co miesiąc przez Wnioskodawcę. Wysokość ryczałtu nie jest uzależniona od liczby faktycznie ćwiczących pracowników (Wnioskodawca płaci ryczałt niezależnie od tego czy pracownik korzysta z sali gimnastycznej, czy też nie). Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji, z której wynikałoby, który pracownik i w jakim zakresie skorzystał z sali gimnastycznej w danym miesiącu.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy u pracowników Wnioskodawcy powstaje nieodpłatne świadczenie w związku z zawarciem umowy o udostępnienie dla nich sali gimnastycznej i czy Wnioskodawca jest zobowiązany doliczać do przychodów pracownika z tytułu umowy o pracę wartość takiego nieodpłatnego świadczenia (jeśli tak to w jakiej wysokości), nawet jeśli pracownik faktycznie nie skorzystał z możliwości ćwiczeń w sali gimnastycznej w danym miesiącu?

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z wynajęciem sali gimnastycznej dla prowadzenia tam przez pracowników zajęć w zakresie kultury fizycznej, po ich stronie nie powstaje przychód. Tym samym Wnioskodawca nie powinien powiększać przychodów pracownika z tytułu umowy o pracę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzyma w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem jego wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2 tej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, zatrudniającym 35 pracowników. W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy nie funkcjonuje fundusz socjalny. Zaspokojenie potrzeb socjalnych pracowników następuje m.in. poprzez zagwarantowanie im możliwości korzystania z sali gimnastycznej, za wynajem której koszty ponosi Wnioskodawca ze środków obrotowych.

Koszty związane z wynajęciem sali gimnastycznej ustalone zostały w wysokości stałej i są niezależne od ilości osób (pracowników) korzystających z tej sali. Opłaty za te usługi mają charakter ryczałtowy i są płacone co miesiąc przez Wnioskodawcę. Wysokość ryczałtu nie jest uzależniona od liczby faktycznie ćwiczących pracowników (Wnioskodawca płaci ryczałt niezależnie od tego czy pracownik korzysta z sali gimnastycznej, czy też nie). Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji, z której wynikałoby, który pracownik i w jakim zakresie skorzystał z sali gimnastycznej w danym miesiącu.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że u pracowników którzy korzystają z wynajmowanej przez Wnioskodawcę sali gimnastycznej powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, którego wysokość należy ustalić według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym techniczne trudności w ustaleniu wartości świadczenia nie mogą stanowić podstawy do uznania, że dana osoba świadczenia nie otrzymała. Jest to tylko problem organizacyjny możliwy do rozwiązania. Stanowisko tutejszego organu potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96. Sąd stwierdził w nim, iż „ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.”

Ryczałtowy sposób opłacenia przez Wnioskodawcę kosztów związanych z wynajęciem ww. sali nie stanowi zatem przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Fakt, iż przedmiotowe świadczenie kierowane jest do wszystkich pracowników nie wyklucza możliwości określenia przychodu otrzymanego przez konkretną osobę nawet w sytuacji braku stosownej ewidencji. Wnioskodawca zna bowiem swoich pracowników z imienia i nazwiska – są to dla Niego osoby rozpoznawalne.

Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia, jaką Wnioskodawca winien doliczyć do przychodu danego pracownika należy więc obliczyć dzieląc zryczałtowaną opłatę, którą ponosi pracodawca za wynajęcie sali gimnastycznej, przez liczbę pracowników uprawnionych do korzystania z tej sali, a następnie tak ustaloną wartość jednostkową należy przypisać tylko tym pracownikom, którzy w danym miesiącu faktycznie korzystali z tej sali.

Reasumując, w związku z zakupem usługi wynajmu sali gimnastycznej przez Wnioskodawcę i udostępniania tej sali pracownikom, u tych którzy faktycznie z niej korzystają powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, którego wysokość należy ustalić według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dn. 16 października 2013 r., sygn. ITPB2/415-718/13/MN