Skutki podatkowe otrzymania odszkodowania w wyniku ugody sądowej

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2019 r. (data wpływu 23 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 października 2019 r. (data wpływu 29 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczenia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 29 października 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczenia.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni została zwolniona z pracy bez wypowiedzenia w grudniu 2017 r. Wnioskodawczyni złożyła odwołanie do Sądu Pracy domagając się przede wszystkim przywrócenia do pracy oraz zasądzenia wynagrodzenia na podstawie art. 57 § 1 Kodeksu pracy za czas pozostawania bez pracy. Na podstawie ugody z dnia 11 lutego 2019 r., zawartej przed sądem, Wnioskodawczyni została przyznana kwota odszkodowania w wysokości 30.000 zł brutto. W ugodzie wskazano, że ww. kwota zostanie wypłacona „tytułem odprawy”. Wypłacona kwota wynikająca z ww. ugody została pomniejszona o zaliczkę na podatek dochodowy.
W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że w złożonym odwołaniu do Sądu Pracy domagała się zasądzenia od byłego pracodawcy kwoty w wysokości 32.724,72 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. W ostatecznie złożonym odwołaniu do Sądu Pracy nie domagała się przywrócenia do pracy.
W odwołaniu do Sądu Pracy domagała się wypłaty odszkodowania na podstawie art. 56 w zw. z art. 58 K.p. – w wysokości wyliczonego wynagrodzenia za okres 3 miesięcy. Na podstawie zawartej ugody sądowej otrzymała świadczenie pieniężne w wysokości 30.000 zł (kwota określona w ugodzie sądowej jako kwota brutto).

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że:

na podstawie zawartej ugody sądowej były pracodawca wycofał oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (umowa o pracę została rozwiązana na mocy porozumienia stron). W treści ugody strony nie wskazywały konkretnych przepisów prawa pracy do których naruszenia doszło.
Wypłacone świadczenie pieniężne należy traktować jako odszkodowanie – zgodnie z wniesionym odwołaniem do Sądu Pracy Wnioskodawczyni domagała się zasądzenia kwoty w wysokości 32.724,72 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Ustalona na podstawie ugody sądowej przez strony kwota wynosiła 30.000 zł (nie przekraczała 3-miesięcznego wynagrodzenia). Wobec tego, w ocenie Wnioskodawczyni, świadczenie o którym mowa nie dotyczyło szkody rzeczywistej.
W wyniku zawartej ugody umowa o pracę została rozwiązana na mocy porozumienia stron.
W zawartej ugodzie strony wskazały, iż strona pozwana (były pracodawca) zapłaci powódce (Wnioskodawczyni) określoną kwotę w związku z zawartą ugodą tj. 30.000 zł. Ugoda została zawarta po wniesieniu odwołania do Sądu Pracy, w którym Wnioskodawczyni domagała się zasądzenia kwoty w wysokości 32.724,72 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Wobec tego, w ocenie Wnioskodawczyni, należy przyjąć, iż wypłacone świadczenie miało charakter odszkodowania.
Umowa o pracę została wypowiedziana bez zachowania okresu wypowiedzenia. Wobec tego nie doszło do skrócenia okresu wypowiedzenia. Również na podstawie ugody sądowej nie doszło do skrócenia okresu wypowiedzenia.
Ustalone na mocy zawartej ugody świadczenie nie stanowi odprawy pieniężnej wypłaconej na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone Wnioskodawczyni odszkodowanie, wynegocjowane w ramach ugody zawartej przed Sądem Pracy dotyczące niesłusznego wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego przez pracodawcę powinno zostać przez pracodawcę pomniejszone o pobraną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, czy też winno być wypłacone w całości bez dokonywania potrącenia?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wypłacone byłej pracownicy odszkodowanie, którego wysokość wynikała z zawartej przez strony przed Sądem Pracy ugody sądowej jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych i w związku z tym zaliczka na podatek dochodowy w części dotyczącej wypłaconego odszkodowania została niesłusznie pobrana.
Zdaniem Wnioskodawczyni nie ma znaczenia, iż w zawartej z byłym pracodawcą ugodzie odszkodowanie zostało określone jako „odprawa”. W odwołaniu złożonym do Sądu Pracy Wnioskodawczyni domagała się zasądzenia rekompensaty pieniężnej w wysokości 32.724,72 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na podstawie art. 57 § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z ustawą, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odszkodowania oraz zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, zasadniczo są zwolnione z podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W wyniku zawartej ugody sądowej przez Wnioskodawczynię z byłym pracodawcą doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę – rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Nadto, zawarcie ugody przed Sądem Pracy przesądziło ostatecznie o tym, iż roszczenie Wnioskodawczyni zostało uznane przez pracodawcę za zasadne, a dokonane przez niego rozwiązanie umowy o pracę naruszało przepisy o wypowiadaniu umów.
Zdaniem Wnioskodawcy wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (vide: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10 czerwca 2014 r. znak ITPB2/415/282/14/IB).
Wnioskodawczyni nie otrzymała ww. odszkodowania w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a nadto odszkodowanie to nie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040 i 1043), z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Natomiast stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W kontekście powyższego wyjaśnić należy, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są odszkodowania lub zadośćuczynienia, w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw; lub też jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Natomiast zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, obejmuje swym zakresem odszkodowania lub zadośćuczynienia przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy. Przy czym ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zakres tego zwolnienia obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia, tym nie mniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od ich znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Wiele pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych nie zostało zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania wykładni rozszerzającej, przy czym oczywistym jest, iż aby uniknąć takiej dowolności, kryteria rozumienia tych pojęć, niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) przewiduje dwa zasadnicze rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy (art. 471 K.c. i nast.) oraz deliktową – wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 K.c. i nast.). W konsekwencji na tle Kodeksu cywilnego świadczenie odszkodowawcze jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. O tym, co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują generalnie przepisy art. 361 i 363 Kodeksu cywilnego. W świetle powyżej wskazanych uregulowań wypłata odszkodowania jest więc konsekwencją wystąpienia szkody.

Zgodnie natomiast z art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia – art. 444 § 1 K.c.) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zdefiniowane w zacytowanym przepisie zadośćuczynienie, to forma rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej w związku z doznaną krzywdą.
Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.
Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 1, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).
W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 Kodeksu pracy) bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy).
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni została zwolniona z pracy bez wypowiedzenia w grudniu 2017 r. Wnioskodawczyni złożyła odwołanie do Sądu Pracy domagając się przede wszystkim przywrócenia do pracy oraz zasądzenia wynagrodzenia na podstawie art. 57 § 1 Kodeksu pracy za czas pozostawania bez pracy. Na podstawie ugody z dnia 11 lutego 2019 r., zawartej przed sądem, Wnioskodawczyni została przyznana kwota odszkodowania w wysokości 30.000 zł brutto. W ugodzie wskazano, że ww. kwota zostanie wypłacona „tytułem odprawy”. Wypłacona kwota wynikająca z ww. ugody została pomniejszona o zaliczkę na podatek dochodowy.
Ponadto w przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że w złożonym odwołaniu do Sądu Pracy domagała się zasądzenia od byłego pracodawcy kwoty w wysokości 32.724,72 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. W ostatecznie złożonym odwołaniu do Sądu Pracy nie domagała się przywrócenia do pracy.
W odwołaniu do Sądu Pracy domagała się wypłaty odszkodowania na podstawie art. 56 w zw. z art. 58 K.p. – w wysokości wyliczonego wynagrodzenia za okres 3 miesięcy. Na podstawie zawartej ugody sądowej otrzymała świadczenie pieniężne w wysokości 30.000 zł (kwota określona w ugodzie sądowej jako kwota brutto).

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że:

W wyniku zawartej ugody umowa o pracę została rozwiązana na mocy porozumienia stron.
W zawartej ugodzie strony wskazały, iż strona pozwana (były pracodawca) zapłaci powódce (Wnioskodawczyni) określoną kwotę w związku z zawartą ugodą tj. 30.000 zł. Ugoda została zawarta po wniesieniu odwołania do Sądu Pracy, w którym Wnioskodawczyni domagała się zasądzenia kwoty w wysokości 32.724,72 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Wobec tego, w ocenie Wnioskodawczyni, należy przyjąć, iż wypłacone świadczenie miało charakter odszkodowania.

Umowa o pracę została wypowiedziana bez zachowania okresu wypowiedzenia. Wobec tego nie doszło do skrócenia okresu wypowiedzenia. Również na podstawie ugody sądowej nie doszło do skrócenia okresu wypowiedzenia.
Ustalone na mocy zawartej ugody świadczenie nie stanowi odprawy pieniężnej wypłaconej na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Przenosząc powyższe rozważania, na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że wskazane we wniosku świadczenie otrzymane przez Wnioskodawczynię na podstawie zawartej ugody sądowej nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak bowiem wynika z treści wniosku, zawarta ugoda nie określała, że świadczenie stanowiło odszkodowanie lub zadośćuczynienie a także w ugodzie nie doszło do uznania, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy. Ponadto w wyniku ugody umowa o pracę została rozwiązana na mocy porozumienia stron a prawo do świadczenia wynikało wyłącznie z zawartej ugody. W konsekwencji nie sposób uznać, że zostały spełnione przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W tym miejscu wskazać należy, że przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania.

Zauważyć również należy, że w sytuacji gdy przed sądem nie doszło do stwierdzenia naruszenia przepisów prawa traktujących o rozwiązaniu umowy o pracę, bez znaczenia dla zastosowania zwolnienia pozostaje – wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni – treść złożonego pozwu.

Zgodnie bowiem z art. 917 ustawy Kodeks cywilny, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zawarcie ugody przed sądem nie jest zatem równoznaczne z uznaniem zarzutów i roszczeń przedstawionych w złożonym przez Wnioskodawczynię pozwie.

Ponadto mając na uwadze, że z zawartej ugody nie wynikało, że wypłacone świadczenie stanowiło odszkodowanie lub zadośćuczynienie dotyczące szkody rzeczywistej, uznać należy, iż nie może ono także korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy. Świadczenie to pomimo, iż zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej nie stanowi odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w tym przepisie.
W konsekwencji, ponieważ przedmiotowe świadczenie, nie mieści się w katalogu zwolnień przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie jest dochodem, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy i w związku z tym wynegocjowane w ramach ugody sądowej świadczenie powinno zostać pomniejszone o pobraną przez pracodawcę zaliczkę na podatek dochodowy.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 12.11.2019 r. – sygn. 0115-KDIT2-2.4011.326.2019.2.MU