INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2020 r. (data wpływu 24 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w przypadku braku możliwości potrącenia zaliczki na podatek dochodowy ‒ jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w przypadku braku możliwości potrącenia zaliczki na podatek dochodowy

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

… (dalej: Wnioskodawca) jest …, prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia ….

Wnioskodawca jako podmiot zatrudniający co najmniej 250 osób zatrudnionych według stanu na dzień 31 grudnia 2018 r., od dnia 1 lipca 2019 r. podlega przepisom ustawy z dnia 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (dalej: ustawa o PPK). Zgodnie z art. 28 ust. 3 ustawy o PPK, wpłaty finansowane przez podmiot zatrudniający są obliczane, a wpłaty finansowane przez uczestnika PPK są obliczane i pobierane od uczestnika PPK w terminie wypłaty wynagrodzenia przez podmiot zatrudniający. Zatem wysokość wpłaty pracodawcy jest obliczana w momencie wypłaty wynagrodzenia pracowników. Natomiast zgodnie z art. 28 ust. 4 ustawy o PPK, wpłaty finansowane przez pracodawcę i pracownika powinny być dokonywane do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały obliczone i pobrane. Pracownicy Wnioskodawcy co do zasady otrzymują wypłaty wynagrodzeń ostatniego dnia miesiąca, za dany miesiąc. Natomiast ww. wpłaty na PPK finansowane przez pracodawcę są dokonywane już w następnym miesiącu, tj. po zakończeniu miesiąca, w którym pracownicy Wnioskodawcy otrzymali wynagrodzenie.

Jednocześnie sfinansowanie wpłaty na PPK przez pracodawcę powoduje powstanie przychodu u pracownika. Zgodnie bowiem z art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są m.in. otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego uznaje się m.in. świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika.

W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od finansowanej wpłaty i obowiązek ten aktualizuje się w miesiącu, w którym pracodawca dokonał wpłaty na PPK za pracownika. Termin wpłaty zaliczki, zgodnie z art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upływa 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał przychód.

Zatem, wypłata wynagrodzenia w danym miesiącu (np. w listopadzie 2019 r.) i wpłata finansowanej przez pracodawcę składki na PPK do instytucji finansowej w następnym miesiącu (do dnia 15 grudnia 2015 r.) powoduje konieczność potrącenia zaliczki od wynagrodzenia za miesiąc, w którym fizycznie nastąpiła wpłata (tj. grudzień w rozważanym przykładzie) i wpłaty zaliczki na podatek dochodowy do 20 dnia kolejnego miesiąca (do dnia 20 stycznia kolejnego roku w podanym przykładzie).

W zwykłej sytuacji, w której ma miejsce ciągłość zatrudnienia, pobór zaliczek w powyżej opisanym ciągu zdarzeń przebiega rutynowo. Jednak w sytuacjach, w których pracownik kończy zatrudnienie, powyższy sposób pobierania podatku nie może już być realizowany, ponieważ w miesiącu następującym po ostatnim miesiącu zatrudnienia, z reguły pracownik nie otrzymuje już żadnych płatności w pieniądzu, zatem pracodawca nie ma możliwości dokonania potrącenia zaliczki. W konsekwencji, w takiej sytuacji, gdy wpłaty na PPK finansowane ze środków pracodawcy są, tak jak u Wnioskodawcy, wykonywane w kolejnym miesiącu (do 15 dnia kolejnego miesiąca) i pracodawca nie dokonuje już żadnych płatności w pieniądzu na rzecz pracownika, nie ma również środków pieniężnych, z których płatnik mógłby pobrać podatek z przychodu pracownika, który powstaje w związku dokonaniem ww. wpłaty na PPK.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek od przychodu pracownika, wynikającego z dokonanej wpłaty na PPK?
2. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania w informacji PIT-11 przychodu powstałego w następstwie dokonania wpłaty na PPK przez pracodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, gdy w miesiącu, w którym jest dokonywana wpłata na PPK pracownik nie uzyskuje już przychodu w pieniądzu, Wnioskodawca jako płatnik nie jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek, natomiast jest zobowiązany do wykazania w informacji składanej na podstawie art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT-11) przychodu powstałego w następstwie dokonania wpłaty na PPK przez pracodawcę.

Płatnik jest zobowiązany do „obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu” (art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa).

Z kolei zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracodawca jest zobowiązany jako płatnik, obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy.

Na podstawie art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne, nieposiadające osobowości prawnej zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy.

Art. 8 Ordynacji podatkowej definiuje płatnika jako podmiot obowiązany na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochód uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu kosztów uzyskania przychodu oraz składek na ubezpieczenie społeczne.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych ‒ imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych (PIT-11).

Podatek pobierany jest ze środków podatnika, ponieważ to na podatniku ciąży obowiązek zapłaty podatku (zgodnie z art. 7 Ordynacji podatkowej), a zatem to podatnik ponosić ma ciężar ekonomiczny podatku.

Skoro jednak składka na PPK jest wpłacana w miesiącu, w którym nie następuje wypłata wynagrodzenia (jak w opisanym stanie faktycznym ‒ na skutek zakończenia umowy o pracę), jak również nie ma żadnych innych płatności w pieniądzu dla podatnika, płatnik nie ma faktycznie żadnej możliwości potrącenia zaliczki na podatek ze środków płatnika.

Zasadnym jest zatem wniosek, że w takim stanie faktycznym nie aktualizuje się ciążący na płatniku obowiązek poboru podatku.

Powyższe stanowisko potwierdzone zostało przez organy podatkowe w opublikowanych interpretacjach, np.:

• z dnia 8 czerwca 2012 r., nr DD3/033/140/IMD/10/PK-424,

• z dnia 20 lipca 2012 r., nr DD3/033/67/IMD/12/PK-1270,

• z dnia 15 września 2016 r., nr IBPB-2-1/4511-324/16-1/BJ,

• z dnia 30 października 2013 r., nr DD3/033/199/MCA/13/RD-113250/13.

Minister Finansów w ww. interpretacji z dnia 8 czerwca 2012 r. wskazał, że „(…) z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, iż płatnik jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki. Nie wynika natomiast, aby płatnik, który nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki, gdyż w danym miesiącu podatnik nie uzyskał dochodu w formie pieniężnej, był obowiązany zapłacić zaliczkę z własnych środków, a następnie dochodzić jej zwrotu od pracownika. Takie zobowiązanie nie wynika także z innych przepisów ustawy” oraz „Przepisy ustawy nie obligują także podatnika do wpłacenia stosownej zaliczki na podatek swojemu płatnikowi”.

Zgodnie z wydanymi interpretacjami płatnik ma jedynie obowiązek wykazania wartości przychodu z tytułu świadczenia w naturze, od którego nie wpłacono zaliczki, w rocznej informacji PIT-11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powołanego przepisu wynika zatem jednoznacznie, że Wnioskodawca (pracodawca) jest obowiązany do doliczenia do przychodu pracownika dokonywanej przez Niego wpłaty na rachunek pracowniczych programów emerytalnych (PPK).

Ustawa z dnia 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2215, z późn. zm.), określa zasady gromadzenia środków w pracowniczych planach kapitałowych, zwanych dalej „PPK”, zawierania umów o zarządzanie PPK i umów o prowadzenie PPK, finansowania i dokonywania wpłat do PPK oraz dokonywania wypłat transferowych, wypłat i zwrotu środków zgromadzonych w PPK.

Zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy o pracowniczych planach kapitałowych, podmiot zatrudniający jest obowiązany do obliczenia i dokonania wpłat do wybranej instytucji finansowej finansowanych przez ten podmiot oraz do obliczenia, pobrania od uczestnika PPK i dokonania wpłat do wybranej instytucji finansowej wpłat finansowanych przez uczestnika PPK. Wpłaty te dokonywane są w terminie do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały obliczone i pobrane (art. 28 ust. 4 ww. ustawy).

W myśl art. 28 ust. 3 ww. ustawy, wpłaty finansowane przez podmiot zatrudniający są obliczane, a wpłaty finansowane przez uczestnika PPK są obliczane i pobierane od uczestnika PPK w terminie wypłaty wynagrodzenia przez podmiot zatrudniający.

Z kolei, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.: obliczenie, pobranie, wpłacenie podatku, zaliczki. Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy ‒ wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11). Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych (art. 39 ust. 1 ww. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, jako podmiot zatrudniający co najmniej 250 osób, od dnia 1 lipca 2019 r. podlega przepisom ustawy o pracowniczych planach kapitałowych. Zgodnie z przepisami tej ustawy, wpłaty finansowane przez podmiot zatrudniający są obliczane, a wpłaty finansowane przez uczestnika PPK są obliczane i pobierane od uczestnika PPK w terminie wypłaty wynagrodzenia przez podmiot zatrudniający. Wysokość wpłaty pracodawcy jest obliczana w momencie wypłaty wynagrodzenia pracowników. Pracownicy Wnioskodawcy co do zasady otrzymują wypłaty wynagrodzeń ostatniego dnia miesiąca, za dany miesiąc. Natomiast ww. wpłaty na PPK finansowane przez pracodawcę są dokonywane już w następnym miesiącu, tj. po zakończeniu miesiąca, w którym pracownicy Wnioskodawcy otrzymali wynagrodzenie. W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od finansowanej wpłaty i obowiązek ten aktualizuje się w miesiącu, w którym pracodawca dokonał wpłaty na PPK za pracownika. Termin wpłaty zaliczki upływa 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał przychód. Zatem, wypłata wynagrodzenia w danym miesiącu (np. w listopadzie 2019 r.) i wpłata finansowanej przez pracodawcę składki na PPK do instytucji finansowej w następnym miesiącu (do dnia 15 grudnia 2015 r.) powoduje konieczność potrącenia zaliczki od wynagrodzenia za miesiąc, w którym fizycznie nastąpiła wpłata (tj. grudzień w rozważanym przykładzie) i wpłaty zaliczki na podatek dochodowy do 20 dnia kolejnego miesiąca (do dnia 20 stycznia kolejnego roku w podanym przykładzie). W zwykłej sytuacji, w której ma miejsce ciągłość zatrudnienia, pobór zaliczek w powyżej opisanym ciągu zdarzeń przebiega rutynowo. Jednak w sytuacjach, w których pracownik kończy zatrudnienie, powyższy sposób pobierania podatku nie może już być realizowany, ponieważ w miesiącu następującym po ostatnim miesiącu zatrudnienia, z reguły pracownik nie otrzymuje już żadnych płatności w pieniądzu, zatem pracodawca nie ma możliwości dokonania potrącenia zaliczki. W konsekwencji, w takiej sytuacji, gdy wpłaty na PPK finansowane ze środków pracodawcy są, tak jak u Wnioskodawcy, wykonywane w kolejnym miesiącu (do 15 dnia kolejnego miesiąca) i pracodawca nie dokonuje już żadnych płatności w pieniądzu na rzecz pracownika, nie ma również środków pieniężnych, z których płatnik mógłby pobrać podatek z przychodu pracownika, który powstaje w związku dokonaniem ww. wpłaty na PPK.

Należy zauważyć, że z powołanych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że płatnik jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki. Nie wynika natomiast, aby płatnik, który nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki, gdyż w danym miesiącu podatnik nie uzyskał dochodu w formie pieniężnej, był obowiązany zapłacić zaliczkę z własnych środków. Takie zobowiązanie nie wynika także z innych przepisów ustawy.

Skoro wpłaty na rachunek PPK, jak wynika z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, dokonywane są przez Wnioskodawcę w miesiącu, w którym nie następuje wypłata wynagrodzenia i nie ma żadnych innych płatności w pieniądzu dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz byłego pracownika, tj. nie ma dochodu, z którego można byłoby dokonać stosowanego potrącenia  Wnioskodawca (płatnik) nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy od przedmiotowej wpłaty do PPK. Nie ma On bowiem faktycznych możliwości pobrania ww. zaliczki na podatek z dochodów byłego pracownika.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, że wskazana we wniosku wpłata ma związek ze stosunkiem pracy, który łączył Wnioskodawcę z byłym pracownikiem. Zatem, wpłaty dokonane, finansowane przez podmiot zatrudniający, stanowią przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wpłaty, które w ramach PPK finansowane są przez podmiot zatrudniający, stanowią przychód podlegający opodatkowaniu w momencie dokonywania tych wpłat.

Jednocześnie wskazać należy, że Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania zaliczki na podatek dochodowy od dokonywanych wpłat do PPK na rzecz byłego pracownika, jeżeli nie jest w stanie pobrać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od byłego pracownika nieuzyskującego dochodu w miesiącu dokonywania wpłat przez pracodawcę do PPK. Wnioskodawca jako płatnik obowiązany jest jedynie wykazać w rocznej informacji PIT-11 wartość przychodu z tytułu dokonania wpłaty do PPK, natomiast jako wysokość pobranej zaliczki z tego tytułu podać kwotę „0”. Były pracownik z kolei będzie obowiązany uwzględnić ten przychód w rocznym zeznaniu podatkowym składanym do urzędu skarbowego i od sumy uzyskanych w danym roku podatkowym dochodów zapłacić należny podatek.

Skoro zatem brak jest podstaw do pobrania zaliczki na podatek dochodowy, brak jest również, na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstaw do jej odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego. Zatem, Wnioskodawca nie jest obowiązany do uregulowania należnej z tego tytułu zaliczki.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 21-04-2020 sygnatura: 0113-KDIPT2-2.4011.116.2020.1.DA