Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym sprzedaż przedmiotowych apartamentów będzie opodatkowana obniżoną stawką podatku od towarowi usług zgodnie z art. 41 ust. 12 w związku z art. 41 ust.2 i art. 146a pkt 2) ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, to jest stawką 8%?

 

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy sprzedaży apartamentów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2014 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy sprzedaży apartamentów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, będąc podatnikiem podatku od towarów i usług zrealizuje inwestycję, polegającą na budowie zespołu budynków usługowych o funkcji turystycznej i handlowej, składającego się z obiektu budynku parterowego (budynek B) i budynku średniowysokiego (budynek A). Zespół budynków posiadać będzie 9 kondygnacji nadziemnych i będzie dwu klatkowy. Zgodnie z ostateczną decyzją zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę opisywany zespół budynków został zaliczony – w myśl załącznika do ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1409 ze zm.) – do XIV kategorii obiektów budowlanych – budynki zakwaterowania turystycznego i rekreacyjnego, jak: hotele, motele, pensjonaty, domy wypoczynkowe, schroniska turystyczne. Dla terenu, na którym znajduje się nieruchomość, na której zostanie zrealizowana przedmiotowa inwestycja, obowiązuje plan szczegółowy zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym nieruchomość ta położona jest na terenie zabudowy pensjonatowej, dopuszcza się lokalizowanie zabudowy hotelowej. Wobec powyższego, budowany przez Spółkę zespół budynków zostanie przez Nią sklasyfikowany do działu XII Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) – wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 roku (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) – jako budynki niemieszkalne, przy czym budynek średniowysoki (budynek A) do grupy 121 Hotele i budynki zakwaterowania turystycznego, a budynek parterowy (budynek B) do grupy 123 Budynki handlowo – usługowe.

W przedmiotowym zespole budynków znajdować się będzie łącznie 121 lokali, w tym 1 lokal o funkcji handlowej (który zlokalizowany będzie w budynku parterowym – budynku B) i 120 apartamentów (które będą położone w budynku średniowysokim – budynku A) – to jest lokali przeznaczonych do rekreacji indywidualnej. Lokale te, zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 roku, Nr 80, poz. 903 ze zm.), będą lokalami samodzielnymi (tzn. stanowić będą wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku zespół izb przeznaczonych na pobyt ludzi) i będą mogły stanowić przedmiot odrębnej własności i obrotu prawnego, jako że zostaną dla nich założone nowe (oddzielne) księgi wieczyste. Z apartamentami związane będą udziały w nieruchomości wspólnej, którą stanowić będzie współwłasność działki, na której zostanie wybudowany zespół budynków oraz części wspólne wybudowanego na tej działce zespołu budynków oraz urządzenia na niej usytuowane, służące do użytku właścicieli wszystkich lokali, który odpowiadać będzie stosunkowi powierzchni użytkowej nabywanego lokalu do powierzchni użytkowej wszystkich lokali. Na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarowi usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 roku. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) apartamenty te staną się odrębnymi od budynku towarami i stanowić będą samodzielny przedmiot czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Samodzielność lokali, jako lokali użytkowych, zostanie stwierdzona w zaświadczeniach, wydanych przez Starostę, przy czym apartamenty, o których mowa wyżej, zostaną określone w tych zaświadczeniach jako lokale użytkowe – apartamenty. Apartamenty, zgodnie z treścią przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 roku, Nr 75, poz. 690 ze zm.), będą spełniać pod względem technicznym warunki lokali mieszkalnych przeznaczonych na stały pobyt ludzi, to jest w szczególności:

• stanowić będą zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego (§ 3 pkt 9 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 roku),
• pomieszczenia mieszkalne w apartamentach (to jest pokoje, sypialnie i pomieszczenia do dziennego pobytu ludzi – § 3 pkt 10 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 roku) i aneksy kuchenne, stanowiące część pokojów przeznaczonych na pobyt dzienny, będą mieć bezpośrednie oświetlenie światłem dziennym (§ 93 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 roku),
• apartamenty będą posiadać aneksy kuchenne, które będą mogły być wyposażone przez Nabywców w trzon kuchenny, zlewozmywak lub zlew i będą mieć układ przestrzenny, umożliwiający zainstalowanie chłodziarki i urządzenie miejsca pracy oraz zastosowana w nich będzie wentylacja grawitacyjna lub mechaniczna z podłączeniem do niej okapu wywiewnego nad trzonem kuchennym, a także zapewnione zostanie odprowadzenie powietrza z pomieszczenia dodatkowym otworem wywiewnym (§ 92 i § 93 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 roku),
• w zaprojektowanych w apartamentach łazienkach możliwe będzie zainstalowanie wanny lub kabiny natryskowej, umywalki, miski ustępowej, automatycznej pralki domowej (§ 92 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 roku), -w apartamentach zaplanowano także przestrzeń składowania oraz przestrzeń komunikacji wewnętrznej, o odpowiedniej szerokości (§ 92 i § 95 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 roku).
• Apartamenty będą wykorzystywane w różny sposób, zależnie od potrzeb Nabywców – w niektórych przypadkach będą stałym miejscem zamieszkania, winnych wykorzystywane będą na własny pobyt rekreacyjny, a jeszcze inni nabywcy zamierzają je wynajmować osobom trzecim.

Wnioskodawca w aktach notarialnych, dokumentujących przedwstępne umowy ustanowienia odrębnej własności lokali i sprzedaży, każdorazowo oświadcza, że apartamenty, będące przedmiotem umowy, spełniać będą pod względem technicznym warunki lokali mieszkalnych przeznaczonych na stały pobyt ludzi, zgodnie z treścią przepisów wyżej powołanego rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 roku. Umowy przyrzeczone, tzn. umowy ustanowienia odrębnej własności apartamentowi umowy ich sprzedaży zostaną zawarte przed końcem 2016 roku – aktualnie Strony wskazują w umowach przedwstępnych termin zawarcia umów przyrzeczonych do dnia 31 marca 2016 roku.

Apartamenty mieć będą zatem charakter mieszkalny, tzn. umożliwiać będą stały pobyt ludzi i zaspokajanie ich potrzeb mieszkaniowych i tym samym nie będą się różnić od typowych mieszkań – a budynek średniowysoki (budynek A), w którym lokale te będą się znajdować, będzie mieć cechy całorocznego domu mieszkalnego – z uwagi na konstrukcję oraz użyteczność tego budynku i lokali. Apartamenty te cechować będzie pełna funkcjonalność m.in. w postaci doprowadzenia przyłączy wszystkich mediów, wydzielenia pomieszczeń sanitarnych, pokoi oraz zaprojektowania miejsca na aneksy kuchenne w pomieszczeniach wyposażonych w niezbędne przyłącza, aby zaspokajać potrzeby mieszkaniowe, dzięki czemu każdy z apartamentów będzie mógł funkcjonować jako odrębny lokal o charakterze mieszkalnym. Powierzchnia użytkowa apartamentów nie przekroczy 150 m.kw. Ponadto, powierzchnia użytkowa budynku średniowysokiego (budynku A), przeznaczona na apartamenty, stanowić będzie przeważającą część (ponad 50%) całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym sprzedaż przedmiotowych apartamentów będzie opodatkowana obniżoną stawką podatku od towarowi usług zgodnie z art. 41 ust. 12 w związku z art. 41 ust.2 i art. 146a pkt 2) ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, to jest stawką 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa opisywanych wyżej apartamentów powinna być opodatkowana obniżoną stawką podatku od towarów i usług, to jest stawką 8%.

W myśl art. 41 ust 12 w związku z art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług stawkę podatku 8% stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Zgodnie zaś z art. 41 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się między innymi lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, przy czym, co wynika z art. 12b pkt 2 ustawy o podatku od towarowi usług, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie zalicza się lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m kw. Mimo że wymienione przepisy posługują się pojęciem „lokal mieszkalny”, ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje tego pojęcia, wobec czego pomocne jest odwołanie się do ustawy o własności lokali. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Apartamenty, których dotyczy niniejszy wniosek, w momencie ich dostawy będą spełniać warunki uznania ich, w tym znaczeniu, za lokale mieszkalne. Spełnią również pod względem technicznym warunki lokali mieszkalnych przeznaczonych na stały pobyt ludzi, wynikające z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, o czym nabywcy informowani są przez Spółkę w aktach notarialnych, obejmujących przedwstępne umowy ustanowienia odrębnej własności lokali i sprzedaży. Z uwagi na okoliczność, że przedmiotem dostaw dokonywanych przez Spółkę będą lokale mieszkalne w powyższym znaczeniu w budynku sklasyfikowanym w dziale 12 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, dostawy tych lokali, na podstawie 41 ust. 12 w związku z art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2) ustawy o podatku od towarów i usług, powinny być opodatkowane obniżoną, do dnia 31 grudnia 2016 roku, stawką podatku od towarów i usług, a wynoszącą 8% – niezależnie od stwierdzenia „przeznaczenia” lokalu przez Starostę w zaświadczeniu o samodzielności lokali, to jest mimo określenia go jako lokal użytkowy, czy też niezależnie od późniejszego sposobu wykorzystania apartamentów przez ich Nabywców. Jak wskazano, stanowisko Wnioskodawcy potwierdzone zostało licznymi interpretacjami indywidualnymi, m.in.: interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 29 czerwca 2009 roku (nr ITPP1/443-354/09/AJ) i z dnia 27 stycznia 2010 roku (nr ITPP1/443-1064/09/KM), interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 09 czerwca 2010 roku (nr IBPP2/443-223/10/ASz) oraz interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 czerwca 2010 roku nr IPPP2-443-194/10-3/KG i z dnia 13 czerwca 2012 roku nr IPPP1/443-305/12-2/AP).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 5a ww. ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %;
• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8 %.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się – w myśl ust. 12 wskazanego artykułu – do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

• budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
• lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Jak wynika z ww. art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11, o których mowa w cyt. art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług, to:

budynki mieszkalne jednorodzinne (PKOB 111), czyli samodzielne budynki takie jak: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych (bez budynków gospodarstw rolnych), rezydencje wiejskie, domy letnie itp., a także domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu;
budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (PKOB 112), w tym: budynki o trzech i więcej mieszkaniach (PKOB 1122),
budynki zbiorowego zamieszkania (PKOB 113), czyli domy opieki społecznej, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych, budynki mieszkalne na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Z kolei budynki niemieszkalne sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12 obejmują:

• hotele i budynki zakwaterowania turystycznego – grupa 121,
• budynki biurowe – grupa 122,
• budynki handlowo-usługowe – grupa 123,
• budynki transportu i łączności – grupa 124,
• budynki przemysłowe i magazynowe – grupa 125,
• ogólnodostępne obiekty kulturalne, budynki o charakterze edukacyjnym, budynki szpitali i zakładów opieki medycznej oraz budynki kultury fizycznej-grupa 126,
• pozostałe budynki niemieszkalne-grupa 127.

Klasa 1211 – Budynki hoteli, obejmuje z kolei m.in. hotele, motele, gospody, pensjonaty i podobne budynki oferujące zakwaterowanie, z restauracjami lub bez.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędne jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje – mieszkalne czy użytkowe. Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Spełnienie wymagań, o których mowa w ust. 2, stwierdza starosta w formie zaświadczenia (art. 2 ust. 3 ww. ustawy).

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza wybudować zespół budynków usługowych o funkcjach turystycznej i handlowej, który posiadać będzie 9 kondygnacji nadziemnych i będzie dwu klatkowy. W zespole budynków znajdować się będzie 121 lokali, w tym 1 lokal o funkcji handlowej i 120 apartamentów. Budynki sklasyfikowane są w PKOB w dziale 12 – Budynki niemieszkalne, w grupowaniu 121 – Hotele i budynki zakwaterowania turystycznego. Wnioskodawca zamierza sprzedawać lokale znajdujące się w ww. budynkach. Lokale będące przedmiotem sprzedaży, mogą być przedmiotem samodzielnego obrotu, będą miały charakter mieszkalny, tj. umożliwiający stały pobyt ludzi i zaspokajanie ich potrzeb mieszkaniowych, a budynki, w których będą się znajdować będą miały charakter budynków całorocznych. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że samodzielność lokali użytkowych, zostanie stwierdzona w zaświadczeniach, wydanych przez Starostę, w zaświadczeniach tych apartamenty zostaną określone jako lokale użytkowe – apartamenty.

Odnosząc wskazane regulacje prawne do opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro Starosta w wydanych zaświadczeniach określi przedmiotowe apartamenty jako lokale użytkowe, to trudno zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że przedmiotem sprzedaży będą lokale, spełniające warunki do uznania ich za lokale mieszkalne na postawie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali – gdyż jak wskazał Wnioskodawca – Starosta na podstawie powołanego art. 2 ust. 3 ustawy o własności lokali, w wydanych zaświadczeniach uznaje je za lokale użytkowe. W konsekwencji ich sprzedaż podlega opodatkowaniu stawką podstawową 23%.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, iż w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie. W żadnej z przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, nie występowała sytuacja, w której w zaświadczeniach Starosty apartamenty zostałyby określone jako lokale użytkowe.

Ponadto podkreślić należy, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki Sądów są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów w indywidualnych sprawach. Uznając rolę i znaczenie orzecznictwa sądowego w zakresie wskazywania kierunków wykładni przepisów materialnego prawa podatkowego, stwierdzić należy, że orzeczenia sądów są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa, którymi na terytorium RP są – zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) –Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Końcowo wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym w dniu 11 kwietnia 2014 roku wyroku (sygn. akt I FSK 702/13) uznał, że opodatkowaniu niższą stawką VAT nie podlega sprzedaż lokali określonych w aktach notarialnych jako użytkowe, o charakterze turystycznym. Obniżona stawka VAT ma bowiem zastosowanie w przypadku lokali mieszkalnych. NSA orzekł, iż wysokość stawki VAT determinuje charakter lokalu w momencie jego sprzedaży, a nie późniejszy sposób jego wykorzystywania przez nabywcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 lipca 2014 r., nr ITPP1/443-441/14/BS