INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2020 r. (data wpływu 26 czerwca 2020 r.) uzupełnione pismem z dnia 4 września 2020 r. (data nadania 4 września 2020 r., data wpływu 7 września 2020 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 1 września 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.442.2020.1.MK1 (data doręczenia 3 września 2020 r.) oraz ponownie uzupełnione pismem z dnia 22 września 2020 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 18 września 2020 r. 0114-KDIP3-1.4011.442.2020.2.AK o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przekazanym pracownikom w ramach programu wsparciem w formie finansowej lub rzeczowej jest:

• prawidłowe– odnośnie uczestnictwa pracowników w zawodach sportowych, finansowanych przez Spółkę, które umożliwiają reprezentowanie Spółki,

• nieprawidłowe –w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przekazanym pracownikom w ramach programu wsparciem w formie finansowej lub rzeczowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny / zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną posiadającą siedzibę na terytorium Polski. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy) w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.). W związku z wypłatą wynagrodzeń za pracę na rzecz zatrudnionych pracowników, Spółka występuje w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. W Spółce istnieje program, który jest skierowany do wszystkich pracowników, a jego celem jest wspieranie i rozwój pozazawodowych pasji i zainteresowań pracowników w kategoriach: Zdrowie i Sport, Rodzina, Komfort, Przyszłość m.in. wspieranie i promowanie zaangażowanych postaw pracowników poprzez tworzenie warunków angażującego i przyjaznego miejsca pracy; rozwój potencjału i talentów pracowników, wspieranie postaw pracowników sprzyjających budowaniu kultury innowacyjności; wspieranie współpracy w zespołach, tworzenie warunków do wzajemnego inspirowania się i motywowania, dzielenia się pomysłami i efektami z realizowanych aktywności; wzmacnianie pozytywnego wizerunku Spółki, budowa wartości i rozpoznawalności marki Wnioskodawcy oraz promocja Wnioskodawcy jako odpowiedzialnego pracodawcy, troszczącego się o swoich pracowników i wspierającego rozwój ich pasji i zainteresowań; [dalej jako: „Program”]. Potwierdzeniem powyższego jest chociażby fakt, że Spółka po raz dziewiąty z rzędu znalazła się w gronie najlepszych pracodawców w Polsce, a w ostatnim roku w (…) przedsiębiorstw, które otrzymały certyfikat. Wysokie pozycje w konkursie (…) potwierdzają najwyższe standardy zatrudnienia w Spółce i dbałość o pracowników.

Dodatkowo w Spółce obowiązuje tzw. „Polityka well-beingowa”, która zawiera zbiór rozwiązań mających na celu dbanie o dobrostan Pracowników, a jednym z jej elementów jest wspieranie pasji i talentów pracowników poprzez umożliwienie rozwoju nie tylko zawodowego, ale także osobistego potencjału. Ideą tejże polityki jest zadbanie o dobre samopoczucie i zdrowie pracowników oraz eliminowanie stresu. Wsparcie przewidziane jest w formie finansowej lub rzeczowej, w zależności od tego o jakie wsparcie pracownik będzie się ubiegał [dalej jako: „Wsparcie”]. Ponadto o Wsparcie w ramach Programu, pracownik może ubiegać się indywidualnie lub zespołowo w przypadku, gdy aktywność/przedsięwzięcie dotyczy wspólnych pasji i zainteresowań grupy pracowników. Decyzję o przyznaniu Wsparcia dla pracownika/pracowników [dalej jako: „Laureat”], jego wysokości i formie podejmuje powołana na potrzeby Programu Komisja [dalej jako: „Komisja”]. W przypadku pozytywnego zaopiniowania wniosku przez Komisję, Spółka partycypuje w kosztach na realizacji aktywności/przedsięwzięć przez Laureatów, takich jak:

• • uczestnictwo w zawodach sportowych – sporty indywidualne i drużynowe (np. poprzez partycypację Spółki w kosztach opłat wpisowych, turniejów, treningów, wynajmu sali, zakwaterowania, wyżywienia, hali sportowej, boiska sportowego, dofinansowanie lub zakup strojów, sprzętu sportowego, materiałów bądź też pokrycie innych koszów związanych z przygotowaniem do rywalizacji sportowej, umożliwiających reprezentowanie Spółki),
  • uczestnictwo w imprezach kulturalno-naukowych (np. w konkursach wiedzy, festiwalach),
  • uczestnictwo w wystawach fotograficznych, plastycznych, rękodzieł, itd.,
  • dofinansowanie publikacji (np. wydania książki, płyty, e-booka, artykułów, publikacji, wideobloga, bloga),
  • inne, przynoszące potencjalne korzyści wizerunkowe dla pracodawcy i wpisujące się w wartości Spółki.

 

W sytuacji, gdy Wsparcie będzie przyznane w formie finansowej, Laureaci otrzymujący Wsparcie będą zobowiązani do umieszczenia na zakupionych w ramach Programu strojach sportowych, sprzęcie sportowym, akcesoriach, materiałach, itp. logo Wnioskodawcy po uprzednim uzgodnieniu z wewnętrzną komórką organizacyjną Spółki oraz przedłożenia dokumentów świadczących o prawidłowym ich wydatkowaniu. Z kolei w przypadku występów publicznych (takich, jak: wywiad prasowy, radiowy, telewizyjny, wejście na podium, przemówienie, podziękowanie za otrzymaną nagrodę w przypadku zwycięstwa w konkursie, itd.) Laureaci Programu zobowiązani są do podkreślenia faktu otrzymania Wsparcia od Spółki oraz w wypadku otrzymania wsparcia rzeczowego w postaci np. stroju sportowego z logo Wnioskodawcy, do występowania w nim podczas wystąpień publicznych lub uczestnictwie w innych imprezach. Wnioskodawca pokrywa koszt Wsparcia ze środków obrotowych Spółki.

Z uwagi na braki formalne pismem z dnia 1 września 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.442.2020.1.MK1 wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków wniosku poprzez wskazanie:

1. 1. Jakie są warunki ubiegania się o wsparcie w ramach opisanego Programu?
   2. Jakie są kryteria oceny, jakimi kieruje się Komisja oceniająca wnioski? Czy wynikają one z regulaminu?
   3. Czy w sytuacji, kiedy pracownik otrzyma wsparcie na zakup strojów, sprzętu sportowego, akcesoriów itd., to czy pracownik będzie je wykorzystywał również dla celów prywatnych, czy tylko podczas zawodów, imprez itp. – przynosząc potencjalne korzyści wizerunkowe dla pracodawcy?
   4. Czy formy aktywności pracownika będą realizowane w czasie prywatnym pracownika?
   5. Czy jeśli pracownik nie otrzyma wsparcia od spółki wówczas poniesie te wydatki ze środków prywatnych?
   6. Czy pracownicy otrzymując wsparcie finansowe mogą nim dowolnie dysponować?
   7. W jaki sposób nastąpi promocja wizerunku Spółki w sytuacji dofinasowania publikacji (np. wydania książki, płyty, e-booka, artykułów, publikacji, wideobloga, bloga) oraz w sytuacji uczestnictwa w wystawach fotograficznych, plastycznych, rękodzieł itd.?

 

Pismem z dnia 4 września 2020 r. Wnioskodawca udzielił odpowiedzi na powyższe wezwanie i wskazał, że:

1. 1. Warunkami ubiegania się o Wsparcie w ramach Programu jest, aby Beneficjent programu:
      1. był zatrudniony u Wnioskodawcy na podstawie umowy o pracę,
      2. złożył wniosek w określonym przez Wnioskodawcę terminie i przedstawił w nim swoją pasję/zainteresowanie, którą chce zrealizować,
      3. oświadczył, że akceptuje Regulamin Programu,
      4. wyraził zgodę na przetwarzanie danych osobowych.
   2. Kryteria jakimi kieruje się Komisja oceniając wnioski to: potencjalne korzyści wizerunkowe dla Wnioskodawcy, zasięg Aktywności/Przedsięwzięcia, dotychczasowe osiągnięcia związane z Aktywnością/Przedsięwzięciem, kompletny i terminowo złożony wniosek o wsparcie w ramach Programu, koszty realizacji Aktywności/Przedsięwzięcia. Powyższe kryteria wynikają z Regulaminu Programu.
   3. Regulamin jednoznacznie określa, że Pracownik, który otrzyma wsparcie na zakup strojów, sprzętu sportowego, akcesoriów, itd. jest zobowiązany do ich wykorzystania w zawodach sportowych i reprezentowania Spółki X S.A. Jednocześnie, Wnioskodawca nie może potwierdzić, że w innych okolicznościach ww. przedmioty również nie zostaną wykorzystane, bowiem nie ma fizycznie takiej możliwości.
   4. Realizacja Aktywności/Przedsięwzięcia w ramach Programu odbywa się poza czasem pracy, tj. w czasie prywatnym pracownika.
   5. Wnioskodawca nie może potwierdzić lub zaprzeczyć, iż gdyby pracownik nie otrzymał Wsparcia od Spółki, to poniósłby wydatek ze środków prywatnych. Natomiast trudno przyjąć, że gdyby nie niniejszy Program, to pracownik poniósłby wydatek z własnych środków – a contrario – pracownik nie czekałby określony czas na taki Program (i nie miałby pewności, że otrzyma Wsparcie) tylko w przypadku chęci realizacji danej Aktywności/Przedsięwzięcia wcześniej, poniósłby niniejsze wydatki z własnych środków.
   6. Pracownik po realizacji Aktywności/przedsięwzięcia rozlicza się z otrzymanego Wsparcia finansowego poprzez przedstawienie dokumentów księgowych (tj. faktury, innych dokumentów księgowych wystawionych na Laureata/Zespół Laureatów), potwierdzających poniesienie wydatków na zrealizowaną Aktywność/Przedsięwzięcie. W konsekwencji, otrzymane Wsparcie finansowe może wydać tylko na daną Aktywność/Przedsięwzięcie, o które się ubiegał.
   7. W sytuacji, gdy w ramach Aktywności/Przedsięwzięcia przewidziane są pisemne publikacje, Laureat jest zobowiązany do umieszczenia w nich informacji, że powstały one dzięki wsparciu Wnioskodawcy. W innych sytuacjach, np. uczestnictwie w wystawach fotograficznych, plastycznych, rękodzieł itd., Laureat jest zobowiązany do podkreślenia faktu otrzymania Wsparcia od Wnioskodawcy, np. poprzez wejście na podium, przemówienie, podziękowanie za otrzymaną nagrodę (w przypadku zwycięstwa w konkursie). Katalog ten jest otwarty, ale w każdym przypadku musi być wyraźne podkreślenie otrzymanego Wsparcia od Wnioskodawcy.

 

Następnie pismem z dnia 18 września 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.442.2020.2.AK ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków wniosku poprzez wskazanie:

1. 1. Jeżeli pracownik uczestniczy w imprezach kulturalno-naukowych np.: w konkursach wiedzy, festiwalach – to na czym polega wsparcie ze strony Wnioskodawcy, proszę wskazać jakie koszty pokrywa/refunduje płatnik w analizowanym przypadku tj. czy są to koszty dojazdu na festiwal/konkurs, czy też Spółka pokrywa/zwraca koszty zakupu pomocy naukowych, instrumentów w celu przygotowania się do udziału w imprezach kulturalno-naukowych, z jakiej dziedziny jest konkurs, festiwal, czy dotyczy on działalności Wnioskodawcy i tym samym dochodzi do rozpowszechnianie wizerunku firmy?
   2. Jakie koszty pokrywa/refunduje Wnioskodawca pracownikowi, który uczestniczący w wystawie fotograficznej, konkursie plastycznym lub też pracownikowi tworzącemu rękodzieło. Proszę wskazać konkretnie, czy są to koszty zakupu aparatu fotograficznego, przyborów, artykułów niezbędnych do wykonania prac, czy też koszty dojazdu na wystawę, inne, proszę wymienić? Czy ww. przedsięwzięcia w których pracownicy biorą udział dotyczą działalności Wnioskodawcy i tym samym dochodzi do rozpowszechnianie wizerunku firmy?
   3. Jeżeli uczestnik/laureat nie zostanie zwycięzcą w danej dziedzinie wskazanej powyżej i nie będzie jako zwycięzca mógł wygłosić przemówienia, to w jaki sposób nastąpi promocja wizerunku Spółki?
   4. Proszę wskazać na czym polega dofinansowanie publikacji, jakie koszty pokrywa/refunduje w tym przypadku pracodawca (np. kupuje pracownikowi komputer, w celu pisania książki, pokrywa koszty wydania książki, płyty itp., czy publikacje związane są z działalnością zakładu i będą dotyczyły promocji i rozpowszechniania wiedzy o branży Wnioskodawcy, czy też dotyczą innych sfer niezwiązanych z funkcjonowaniem i branżą Spółki?
   5. Czy pasje i zainteresowania pracowników uczestniczących w ww. przedsięwzięciach, są związane z działalnością Wnioskodawcy i pracą świadczoną na rzecz Spółki?
   6. Czy udział w ww. przedsięwzięciach, a tym samym poniesienie kosztów związanych z wypłatą/refundacją świadczeń, Wnioskodawca ponosi w swoim interesie czy też świadczenia te zostaną spełnione w interesie pracowników, a pracodawca w ten sposób przyczyni się do rozwinięcia pasji i zainteresowań nie związanych z działalnością Spółki?
   7. Proszę wskazać, wymienić jakie „inne, przynoszące potencjalne korzyści wizerunkowe dla pracodawcy i wpisujące się w wartości Spółki”, koszty pokrywa/refunduje Spółka?

 

Pismem z dnia 22 września 2020 r. w odpowiedzi na powyższe wezwanie Wnioskodawca wskazał, że:

Ad. 1-2, 4

Regulamin Programu nie określa enumeratywnego katalogu wydatków, jakie Wnioskodawca może ponieść wspierając uczestnictwo pracownika w imprezach kulturalno-naukowych, wystawie fotograficznej, konkursie plastycznym, pracownikowi tworzącemu rękodzieło, publikacji lub innych dziedzinach w których pracownik chce realizować swoją pasję. W zależności od zainteresowań pracownika, Wnioskodawca może przekazać Wsparcie w ramach Programu w szczególności na zakup przedmiotów związanych z daną aktywnością (m.in. aparatu fotograficznego), materiałów dydaktycznych, przyborów, artykułów niezbędnych do wykonania prac, dofinansowania do wydania książki, czy np. zakup profesjonalnego zestawu ołówków do rysowania/szkicowania. Wnioskodawca nie jest w stanie przedstawić konkretnej dziedziny w jakiej organizowany byłby konkurs/festiwal i w której pracownik by uczestniczył ponieważ to wszystko zależy od pracownika i jego zainteresowań w danej dziedzinie, a przede wszystkim – uprzedniego, pozytywnego rozpatrzenia wniosku przez Komisję aby otrzymać Wsparcie. Możliwe, że jakaś część konkursów (publikacji) dotyczyłaby bezpośrednio działalności Wnioskodawcy – tj. konkurs/publikacja byłaby np. z dziedziny chemii, energetyki – ale nie jest to pewne. Należy wskazać, że Program ma na celu realizację pasji/zainteresowań pracowników, które nie zawsze muszą dotyczyć działalności Wnioskodawcy i obowiązków jakie wykonuje dany pracownik, bez uszczerbku na rozpowszechnianie wizerunku firmy. Z najnowszego raportu (…) za styczeń 2020 roku wynika, że Spółka X jest najbardziej rozpoznawalną marką wśród działających w Polsce sponsorów sportowych. Spółka również mocno angażuje się m.in. w wydarzenia kulturalne, naukowe oraz inne – nie kolidując jednocześnie z prowadzeniem skutecznego marketingu Spółki.

Tym samym stwierdzić należy, że nie jest konieczne, aby pracownicy biorący udział w Programie i ubiegający się o Wsparcie zobligowani byli brać udział w konkursach/festiwalach oraz wydawali publikacje, które dotyczą tylko i wyłącznie działalności Wnioskodawcy, aby można było mówić o skutecznym rozpowszechnianiu wizerunku firmy. Wnioskodawca podkreśla, że niezależnie od dziedziny w której pracownik będzie realizował swoją pasję, będzie dochodziło do rozpowszechniania wizerunku Spółki.

1. 3. Wnioskodawca wskazał jeden z przykładów, który znajduje się w Regulaminie Programu i który określa sposób, w jaki pracownik mógłby podkreślić otrzymane wsparcie od Spółki – nie jest to jednak jedyny przypadek w którym pracownik może promować Spółkę po otrzymaniu Wsparcia. Katalog ten jest otwarty i zależy od samego pracownika i jego kreatywności – w każdym przypadku musi nastąpić podkreślenie otrzymanego wsparcia od Spółki, czy to pisemnie, czy w formie przemówienia/podziękowania.
   5. Pasje i zainteresowania uczestniczących pracowników w ww. przedsięwzięciach mogą, ale nie muszą być związane z działalnością Wnioskodawcy i pracą świadczoną na rzecz Spółki. Tak jak zostało wyżej wskazane, intencją Wnioskodawcy było aby pracownicy realizowali swoje pasje i zainteresowania, a nie podnosili w ramach Programu kwalifikacje zawodowe.
   6. Wnioskodawca uważa, że ponoszone wydatki na realizację pasji/zainteresowań pracowników w ramach Programu jest w szczególności w interesie Spółki. Celem uczestnictwa pracowników w aktywnościach nie jest ich rekreacja, ale lepsza motywacja do pracy i względy marketingowe. Podmiotem, który odnosi korzyści z tego rodzaju aktywności, z uczestnictwa w nich własnych pracowników w charakterze reprezentantów jest Spółka. Wnioskodawca prowadząc niniejszy Program jednocześnie podkreśla jak troszczy się o swoich pracowników, którzy mogą realizować swoje pasje.
   7. We wniosku zostały wskazane aktywności, które są zawarte w Programie oraz – według Wnioskodawcy – są najczęściej spotykanymi pasjami/aktywnościami, które mogą przynieść korzyści wizerunkowe dla Spółki. Wnioskodawca wskazując na „inne, przynoszące potencjalne korzyści wizerunkowe dla pracodawcy i wpisujące się w wartości Spółki aktywności” dał możliwość przedstawienia również innych aktywności, które są związane z pasjami danego pracownika, a które mogą przynieść korzyści wizerunkowe/marketingowe Spółki. Katalog aktywności/zainteresowań nie jest zamknięty i w szczególności zależy od przyniesienia ewentualnych korzyści wizerunkowych dla Spółki, które będzie oceniać Komisja.

 

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przekazane Wsparcie w ramach Programu na rzecz Laureatów stanowi nieodpłatne świadczenie z tytułu stosunku pracy i jest opodatkowane na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w związku z tym czy na Spółce ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 31 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość przekazanego Wsparcia przez Spółkę na zakup usług i towarów w związku z udziałem Laureatów w Programie nie będzie stanowić dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek płatnika z tego tytułu.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm; [dalej jako „UPDOF”]), za źródło przychodów uważa się m.in. stosunek służbowy oraz stosunek pracy.

W myśl art. 11 ust. 1 UPDOF, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a UPDOF, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. 1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
   2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
   3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
   4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców i sposobu ich traktowania na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych była przedmiotem wielu sporów interpretacyjnych.

Należy jednak wskazać, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 wyjaśnił, że aby wystąpiła konieczność opodatkowania, świadczenie takie musi posiadać łącznie następujące cechy:

• • świadczenie musi być spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z niego w pełni dobrowolnie),
  • świadczenie musi przynieść pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  • świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy, a korzyść jest wymierna i można ją w skonkretyzowanej wartości przypisać indywidualnemu pracownikowi.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W sytuacji przedstawionej we wniosku, pracownicy uczestnicząc w Programie wystąpią w imieniu i na rzecz Spółki. Pracownicy podejmą działania na rzecz pracodawcy, promując w ten sposób jego wizerunek na rynku. Celem uczestnictwa pracowników w aktywnościach nie jest ich rekreacja, ale lepsza motywacja do pracy i względy marketingowe. Podmiotem, który odnosi korzyści z tego rodzaju publicznych występów/aktywności, z uczestnictwa w nich własnych pracowników w charakterze reprezentantów jest Spółka. Co więcej, Wnioskodawca poprzez organizacje Programu pokazuje jak dba o swoich pracowników, ich pasje i zainteresowania które leżą głównie w interesie pracodawcy. Poczucie dobrostanu daje pracownikowi energię, pobudza jego aktywność fizyczną i kreatywność, sprzyja zaangażowaniu w pracę. Wdrożony w Spółce Program wpisuje się w politykę well-beingową i jest zamysłem, aby pracownicy czuli się spełnieni i zadowoleni. Jednocześnie, Spółka dzięki zaangażowaniu pracowników będzie osiągała swoje cele biznesowe, bowiem dużym zagrożeniem dla zdrowia pracowników są m.in. niezdrowy styl życia, nieodpowiednia dieta, mała aktywność fizyczna.

Z uwagi na powyższe nie sposób przyjąć, iż działania Wnioskodawcy zostaną poczynione jako nieodpłatne świadczenie na rzecz pracowników, a przekazane Wsparcie przez Wnioskodawcę w ramach Programu będzie stanowić dla Laureatów przychód ze stosunku pracy.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają liczne interpretacje indywidualne m.in.:

• • w interpretacji indywidualnej z dnia 16 lipca 2015 r. Nr DD3.8222.2.270.2015.OBQ organ podatkowy wskazał, że: (…) „koszty utrzymania drużyny piłkarskiej finansowane przez Wnioskodawcę, nie stanowią dla pracowników będących członkami tej drużyny nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy PIT. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Tym samym, członkostwo w drużynie, nie będzie prowadzić do powstania przychodu u pracownika, a w konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek zwiększenia przychodów pracowników z tytułu umowy o pracę”;
  • w interpretacji indywidualnej z dnia 12 sierpnia 2014 r. Nr IPTPB1/415-264/14-4/MD organ podatkowy wskazał, że: ,,(…) Poprzez uczestnictwo w takich imprezach sportowych utrwalają i promują wizerunek firmy, a w konsekwencji, poprzez takie działanie marketingowo- reklamowe może dojść do zwiększenia przychodów firmy. Trudno w takiej sytuacji przyjąć, że wysyłając drużynę sportową składającą się z pracowników i ponosząc koszty jej udziału w spartakiadzie, działanie pracodawcy (ponoszenie kosztów tej imprezy) nakierowane jest na rzecz pracowników.”;
  • w interpretacji indywidualnej z dnia 10 grudnia 2015 r. Nr ITPB2/4511-1002/15/ENB w której zostało wskazane, że: ,,(…) udział we współfinansowanych przez Wnioskodawcę imprezach, których celem było w szczególności zintegrowanie pracowników jednostek LP, podtrzymanie poczucia utożsamiania się z własną firmą, zwiększenie atrakcyjności zatrudnienia, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, poprawa atmosfery pracy i wzrost motywacji w zakresie wykonywania obowiązków pracowniczych nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji po stronie pracownika nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciążył obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Reasumując stwierdzić należy, że wyszczególnione powyżej interpretacje indywidualne oraz stanowisko Trybunału Konstytucyjnego zawarte w wydanym wyroku jednoznacznie potwierdzają, że Wnioskodawca nie ma obowiązku opodatkowania Wsparcia, który przekaże Laureatowi w ramach Programu, a jednocześnie na Spółce nie będą ciążyć obowiązki płatnika.

Mając powyższe na uwadze Spółka wnosi o potwierdzenie własnego stanowiska przedstawionego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Treść art. 12 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. 1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
   2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
   3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
   4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w aspekcie świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Aby można było uznać, że pracownik otrzymał nieodpłatne świadczenie, powyższe przesłanki muszą być spełnione łącznie.

W kontekście pierwszego warunku – Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tylko pod warunkiem że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest, czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu, wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy lub wykupienie przez pracodawcę pakietu usług medycznych (dodatkowe ubezpieczenie). W ocenie Trybunału Konstytucyjnego otrzymanie tego rodzaju świadczeń może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna, tylko pod warunkiem że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się przyjąć te świadczenia, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść z własnych środków.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku – Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

W świetle powyższego należy zauważyć, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców, nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Powyższe prowadzi do wniosku, że w sytuacji, gdy pracodawcy oferują pracownikom całą gamę nieprzewidzianych w umowie o pracę świadczeń, które leżą niejako w pół drogi między gratyfikacją (rzeczową czy w postaci usługi), przyznaną pracownikowi jako element wynagrodzenia za pracę, która jest objęta podatkiem dochodowym, a wymaganymi przez odpowiednie przepisy świadczeniami ze strony pracodawcy, które służą stworzeniu odpowiednich warunków pracy i które są zwolnione z tego podatku – każda sprawa wymaga jej rozpatrzenia z uwzględnieniem wszystkich elementów dotyczących wykonywanej pracy, tj. w szczególności postanowień umowy o pracę, charakteru pracy oraz powinności pracodawcy wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że w Spółce istnieje program, który jest skierowany do wszystkich pracowników, a jego celem jest wspieranie i rozwój pozazawodowych pasji i zainteresowań pracowników w kategoriach: Zdrowie i Sport, Rodzina, Komfort, Przyszłość m.in. wspieranie i promowanie zaangażowanych postaw pracowników poprzez tworzenie warunków angażującego i przyjaznego miejsca pracy; rozwój potencjału i talentów pracowników, wspieranie postaw pracowników sprzyjających budowaniu kultury innowacyjności; wspieranie współpracy w zespołach, tworzenie warunków do wzajemnego inspirowania się i motywowania, dzielenia się pomysłami i efektami z realizowanych aktywności; wzmacnianie pozytywnego wizerunku Spółki, budowa wartości i rozpoznawalności marki Wnioskodawcy oraz promocja Wnioskodawcy jako odpowiedzialnego pracodawcy, troszczącego się o swoich pracowników i wspierającego rozwój ich pasji i zainteresowań. Wsparcie przewidziane jest w formie finansowej lub rzeczowej, w zależności od tego o jakie wsparcie pracownik będzie się ubiegał. Ponadto o Wsparcie w ramach Programu, pracownik może ubiegać się indywidualnie lub zespołowo w przypadku, gdy aktywność/przedsięwzięcie dotyczy wspólnych pasji i zainteresowań grupy pracowników. W przypadku pozytywnego zaopiniowania wniosku przez Komisję, Spółka partycypuje w kosztach na realizacji aktywności/przedsięwzięć przez Laureatów, takich jak:

• • uczestnictwo w zawodach sportowych – sporty indywidualne i drużynowe (np. poprzez partycypację Spółki w kosztach opłat wpisowych, turniejów, treningów, wynajmu sali, zakwaterowania, wyżywienia, hali sportowej, boiska sportowego, dofinansowanie lub zakup strojów, sprzętu sportowego, materiałów bądź też pokrycie innych koszów związanych z przygotowaniem do rywalizacji sportowej, umożliwiających reprezentowanie Spółki),
  • uczestnictwo w imprezach kulturalno-naukowych (np. w konkursach wiedzy, festiwalach),
  • uczestnictwo w wystawach fotograficznych, plastycznych, rękodzieł, itd.,
  • dofinansowanie publikacji (np. wydania książki, płyty, e-booka, artykułów, publikacji, wideobloga, błoga),
  • inne, przynoszące potencjalne korzyści wizerunkowe dla pracodawcy i wpisujące się w wartości Spółki.

 

W sytuacji, gdy Wsparcie będzie przyznane w formie finansowej, Laureaci otrzymujący Wsparcie będą zobowiązani do umieszczenia na zakupionych w ramach Programu strojach sportowych, sprzęcie sportowym, akcesoriach, materiałach, itp. Logo. Z kolei w przypadku występów publicznych (takich, jak: wywiad prasowy, radiowy, telewizyjny, wejście na podium, przemówienie, podziękowanie za otrzymaną nagrodę w przypadku zwycięstwa w konkursie, itd.). Wnioskodawca pokrywa koszt Wsparcia ze środków obrotowych Spółki.

Otrzymane Wsparcie finansowe pracownik może wydać tylko na daną Aktywność/Przedsięwzięcie, o które się ubiegał.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia reprezentacji i reklamy, rozpowszechniania wizerunku wobec powyższego należy posłużyć się słownikową definicją tych pojęć. I tak według Słownika Języka Polskiego (red. M. Szymczak, PWN Warszawa 1989) „reprezentacja” to: „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną”. Przenosząc definicję słownikową na grunt ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, iż wydatki na reprezentację to wydatki jakie podatnik ponosi w celu kształtowania i utrwalania korzystnego wizerunku firmy na zewnątrz. Są to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, reprezentowaniu przedsiębiorcy podczas spotkań, zawodów, itp.

Natomiast według ww. słownika „reklama” to: „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi.” Pod pojęciem reklamy należy rozumieć ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów bądź usług, informacji o miejscach i możliwościach ich nabycia – w celu zwrócenia uwagi na towar lub usługę i zachęcenia do ich zakupu. Może to być realizowane przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Dzięki logo można rozróżnić reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy). Przy czym samo oznaczenie logo firmy nie przesądza jeszcze o jej reklamowym charakterze.

Pojęcie „rozpowszechniania wizerunku” powinno być interpretowane przy wykorzystaniu definicji terminu „rozpowszechnianie” zamieszczonej w art. 6 pkt 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Chodzi tu zatem o sytuację, w której stworzona zostaje możliwość zapoznania się z wizerunkiem bliżej nieokreślonemu („z góry”), niezamkniętemu kręgowi osób. Udostępnienie to może odbywać się z użyciem nośnika materialnego, bądź bez jego udziału.

Istotne zatem jest rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy, szerzenie jej wizerunku oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), a wydatkami poniesionymi na wspieranie pasji i zainteresowań pracowników, co w przekonaniu Wnioskodawcy mogło by przyczynić się pośrednio do rozpowszechniania wizerunku Spółki, jeżeli pracownik który otrzyma wsparcie będzie miał możliwość zareklamowania, podziękowania pracodawcy za udzielone wsparcie, które przyczyni się do rozwijania jego pasji, talentów i zainteresowań.

Wskazać należy, że żaden przepis powszechnie obowiązującego prawa pracy, ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320), nie nakłada na pracodawcę obowiązku pokrywania i współfinansowania pracownikom kosztów ich pasji i zainteresowań rozwijanych poza pracą i wykonywanych poza ich obowiązkami pracowniczymi. Zapewnienie pracownikom możliwości rozwoju jego pasji i talentów, dbanie o dobre samopoczucie i zdrowie pracowników, eliminowanie stresu w standardowych warunkach pracy, nie stanowi warunku niezbędnego do zgodnego z prawem wykonania pracy. Należy bowiem odróżnić pokrywanie przez pracodawcę kosztów niezbędnych do należytego wykonania zadań służbowych, od pokrywania kosztów związanych z indywidualnymi potrzebami i talentami pracowników. Nie budzi bowiem wątpliwości, że przyczynianie się Spółki do lepszego samopoczucia pracowników, pomaganie im w rozwijaniu swoich prywatnych pasji i zainteresowań, nie stanowi warunku niezbędnego do zgodnego z prawem wykonania pracy, lecz służy celom osobistym pracownika, nawet, jeżeli pracownik, zwycięzca otrzymujący wsparcie od Spółki podziękuje i podkreśli publicznie, iż takie wsparcie otrzymał od pracodawcy.

Powyższe stanowisko potwierdza uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2015 r. sygn. akt III UZP 14/15, w której Sąd Najwyższy wyraził pogląd odnośnie zapewnienia przez pracodawcę pracownikowi warunków mieszkaniowych, jednak przez analogię można go odnieść do przypadku pokrywania przez pracodawcę wszelkich kosztów nie związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, Sąd wskazał, „że przepisy prawa, w tym przepisy bhp, nie obligują pracodawcy do zapewnienia pracownikowi miejsca zamieszkania, w którym będzie zaspokajał swoje potrzeby bytowe. Jest to sfera prywatna pracownika, realizowana poza godzinami pracy i poza dyspozycją pracodawcy. Z samego faktu zamieszkiwania poza stałym miejscem pobytu (w miejscu wykonywania pracy) nie wynika, że pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy i że używa lokalu, w którym został zakwaterowany, w celach służbowych. Zakwaterowanie pracowników w miejscu wykonywania obowiązków pracowniczych nie jest związane z samym procesem pracy, jak ma to miejsce np. w przypadku przygotowania stanowiska pracy wraz z urządzeniami, narzędziami i materiałami. Udostępniony lokal (mieszkanie) nie jest „narzędziem” pracy, którego koszty obciążałyby pracodawcę, ale służy realizacji pozapracowniczych potrzeb życiowych (socjalnych)”.

Tym samym, w sytuacji, gdy pracodawca – mimo braku ciążącego na nim obowiązku nałożonego przepisami powszechnie obowiązującego prawa – sfinansuje pracownikom wszelkie koszty związane z rozwijaniem pasji i zainteresowań pracowniczych, a udzielone wsparcie nawet jeżeli zostanie udzielone po pozytywnie rozpatrzonym wniosku przez komisję pracowniczą, to niezależnie od formy tych świadczeń (pieniężna lub niepieniężna) stanowią one dla pracownika przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownik jest bowiem zobowiązany do rzetelnego i zgodnego z przepisami prawa pracy świadczenia pracy na rzecz pracodawcy, niezależnie od jego sytuacji prywatnej, rodzinnej, zadowolenia ze swojego rozwoju emocjonalnego, a także od rozwinięcia jego osobistego potencjału.

W ocenie Organu, w przypadku udzielonego wsparcia pracownikom na pokrycie kosztów uczestnictwa pracowników w imprezach kulturalno-naukowych, uczestnictwa w wystawach fatograficznych, plastycznych, rękodziełach, udzielenia dofinansowania do publikacji a także innych kosztów wpisujących się w wartości Spółki spełnione zostaną wszystkie warunki określone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego K7/13 z 8 lipca 2014 r., dla uznania otrzymanego świadczenia za świadczenie nieodpłatne. Pracownik wyraził bowiem zgodę na jego przyjęcie – sam wystąpił z wnioskiem o udzielenie wsparcia do pracodawcy, świadczenia zostały spełnione w interesie pracownika – dzięki wsparciu pracownik zrealizował swoje prywatne pasje, marzenia, rozwinął zainteresowania, zaoszczędził na wydatku, który sam musiałby ponieść, przeznaczając własne środki finansowe. Świadczenia mają określoną wartość pieniężną i indywidualny charakter, przyniosły/przyniosą pracownikowi wymierną korzyść – pracownik bądź grupa pracowników na podstawie pozytywnie rozpatrzonego wniosku otrzymuje/otrzymują określone kwotowo, rzeczowo wsparcie.

Zatem w świetle przytoczonych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, orzecznictwa sądowo-administracyjnego oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, a także okoliczności, w których Wnioskodawca zapewnia swoim pracownikom wskazane w treści wniosku świadczenia – niezależnie od ich formy (pieniężna czy niepieniężna) – stwierdzić należy, że wartość tych świadczeń Wnioskodawca powinien zaliczyć do przychodów pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku świadczeń niepieniężnych jest to przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, natomiast w przypadku zwrotu wydatków przychód pieniężny.

W konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31 ww. ustawy, zgodnie bowiem z tym przepisem, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zatem, w powyższym zakresie stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do uczestnictwa pracowników Wnioskodawcy w zawodach sportowych indywidualnych i drużynowych umożliwiających reprezentowanie Spółki, gdzie Spółka partycypuje w kosztach opłat wpisowych, turniejów, treningów, wynajmu sali, zakwaterowania, wyżywienia, hali sportowej, boiska sportowego, dofinansowuje lub zakupuje w całości stroje sportowe, sprzęt sportowy, materiały bądź też pokryje inne koszty związane z przygotowaniem do rywalizacji sportowej, a zakupione w celu rywalizacji sportowej stroje, sprzęt, akcesoria sportowe opatrzone będą logo Wnioskodawcy – wskazać należy co następuje.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów oraz orzecznictwa sądowo administracyjnego, wskazać należy, iż – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie przekazane pracownikowi, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W zaprezentowanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym warunek II wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 nie jest spełniony, świadczenia w tym przypadku zostały spełnione nie w interesie pracownika lecz zostały spełnione w interesie pracodawcy, ponieważ pracownicy Spółki uczestnicząc w zawodach sportowych pewnie często branżowych, zakładowych występują w imieniu i na rzecz swojego pracodawcy, reprezentując pracodawcę poprzez występ w strojach opatrzonych logo zakładu, używając sprzętów i akcesoriów również opatrzonych logo, zatem ich udział w zawodach nie leży bezpośrednio w ich interesie, lecz w interesie pracodawcy. Przez uczestnictwo w zawodach branżowych/zakładowych pracownicy utrwalają i promują wizerunek firmy, co w konsekwencji może spowodować oczekiwane zainteresowanie oferowanymi przez Spółkę towarami i usługami na rynku. Reprezentowanie Spółki przez jej pracowników służy zatem celom Spółki (nie celom pracowników) i w konsekwencji to Spółka odnosi korzyści z organizacji i uczestnictwa jej pracowników w zawodów.

Trudno w takiej sytuacji przyjąć, że uczestnictwo pracowników w zawodach sportowych, czy to indywidualnych lub też drużynowych-organizacja drużyny sportowej, składającej się z pracowników Spółki, której koszty funkcjonowania oraz udziału w imprezie sportowej ponosi Spółka, jest działaniem nakierowanym na rzecz pracowników. W takim przypadku, to pracownicy wspierani przez Spółkę w uczestnictwie w zawodach podejmują działania na jej rzecz w ten sposób promując Spółkę na rynku handlowym. Spółka wspiera uczestnictwo pracowników w zawodach, które umożliwiają jej reprezentację przez partycypowanie oraz pokrywanie kosztów związanych z przygotowaniem się do rywalizacji a także dofinansowuje, pokrywa koszty niezbędne do wzięcia udziału w zawodach. Środki finansowe przeznaczone na przygotowanie do rywalizacji i udział w zawodach a przekazane przez Wnioskodawcę na rzecz imprez sportowych, nie są bowiem przekazywane pracownikowi w jego interesie, stąd w ich przypadku nie można mówić, że ich otrzymanie przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, gdyby ich nie otrzymał. Wynika to z faktu, iż pracownik nie może swobodnie dysponować otrzymanymi środkami, bowiem nie wydatkuje ich na własne potrzeby lecz wyłącznie na przedsięwzięcie realizowane w interesie Wnioskodawcy.

W związku z tą okolicznością, nie sposób przyjąć, że działania pracodawcy zostały poczynione jako nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika. Oznacza to, że wydatki poniesione na rzecz pracowników reprezentujących Spółkę w zawodach sportowych nie stanowią dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zatem w tym przypadku Spółka nie ma obowiązku występowania jako płatnik i nie ma obowiązku obliczania i pobierania zaliczki na podatek zgodnie z art. 31 oraz art. 32 ww. ustawy. W przypadku formy reprezentacji Spółki, poniesione przez Spółkę wydatki nie będą stanowiły przychodu pracowników, ponieważ taka forma pozwala na działania marketingowe, mające na celu zwiększenie rozpoznawalności firmy.

Konsekwencją uznania, iż ww. świadczenia nie stanowią przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest brak po stronie Wnioskodawcy, jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, obowiązku obliczania i pobrania od tych świadczeń zaliczki na podatek dochodowy, i wpłacenia jej we właściwym terminie urzędowi skarbowemu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 07.10.2020 r. – sygn. 0114-KDIP3-1.4011.442.2020.3