INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2020 r. (data wpływu 27 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 listopada 2020 r. (data wpływu 30 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będzie dokonywała wypłaty strażakom świadczenia motywacyjnego na podstawie art. 97e, art. 93 ust. 1 pkt 5b ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2020 r., poz. 1123).

Strażakom przyznaje się świadczenie motywacyjne po osiągnięciu:

• 25 lat służby, ale nie więcej niż 28 lat i 6 miesięcy – w wysokości 1 500 zł miesięcznie, albo

• 28 lat i 6 miesięcy służby – w wysokości 2 500 zł miesięcznie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od wypłaconego strażakowi świadczenia motywacyjnego należnego na podstawie art. 97e ustawy o Państwowej Straży Pożarnej należy zastosować podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, strażak nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawcy, od wypłaconej kwoty należy naliczyć i pobrać podatek dochodowy oraz odprowadzić do Urzędu Skarbowego i sporządzić informację PIT-11.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11 art. 19, art. 25b, art. 30ca i art. 30da i 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne , osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródło przychodów stanowi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z przepisu art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca będzie dokonywał wypłaty strażakom świadczenia motywacyjnego na podstawie art. 97e, art. 93 ust. 1 pkt 5b ustawy o Państwowej Straży Pożarnej. Strażakom przyznaje się świadczenie motywacyjne po osiągnięciu: 25 lat służby, ale nie więcej niż 28 lat i 6 miesięcy – w wysokości 1 500 zł miesięcznie, albo 28 lat i 6 miesięcy służby – w wysokości 2 500 zł miesięcznie.

Przepisy regulujące kwestie związane ze świadczeniami motywacyjnymi strażaków wprowadzone zostały do ustawy o Państwowej Straży Pożarnej ustawą z dnia 14 sierpnia 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o Służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r., poz. 1610). Zmiany te weszły w życie z dniem 1 października 2020 r. Z wprowadzonych zmian wynika m.in., że strażakowi przysługuje świadczenie motywacyjne na podstawie art. 93 ust. 1 pkt 5b) ustawy o Państwowej Straży Pożarnej.

Zgodnie natomiast z art. 97e ust. 1 ww. ustawy, strażakowi przyznaje się świadczenie motywacyjne po osiągnięciu:

1. 25 lat służby, ale nie więcej niż 28 lat i 6 miesięcy – w wysokości 1 500 zł miesięcznie, albo
2. 28 lat i 6 miesięcy służby – w wysokości 2 500 zł miesięcznie.

Świadczenie motywacyjne wypłaca się w każdym kolejnym miesiącu kalendarzowym, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym wydano decyzję o przyznaniu świadczenia motywacyjnego. Świadczenie motywacyjne płatne jest z dołu do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który świadczenie motywacyjne przysługuje (art. 97e ust. 10-11 ww. ustawy).

Z uzasadnienia do projektu ustawy o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o Służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy nr 432 z 16 czerwca 2020 r.) wynika m.in., że cyt.: „Podstawowym celem projektu ustawy o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz Służby Więziennej jest zapewnienie optymalnych warunków pełnienia służby dla funkcjonariuszy oraz stworzenie instrumentów prawnych motywujących do pozostania w niej jak najdłużej. W odniesieniu do służb podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji rozwiązania służące do jego realizacji zostały wdrożone przez wprowadzenie zmian dotyczących: – możliwości przyznania świadczenia motywacyjnego dla funkcjonariuszy ze stażem powyżej 25 lat służby (…). Kluczowe znaczenie dla zapewnienia ciągłości służby oraz niezakłóconego jej przebiegu ma wprowadzenie w ustawach pragmatycznych służb rozwiązań umożliwiających przyznanie dodatkowych należności pieniężnych dla funkcjonariuszy, którzy po nabyciu prawa do emerytury i posiadaniu co najmniej 25 lat służby nadal pozostaną w służbie.”

Ponadto zauważyć należy, że w Ocenie Skutków Regulacji (OSR) w punkcie 6 („Wpływ na sektor finansów publicznych”) w rubryce „Dodatkowe informacje, w tym wskazanie źródeł danych i przyjętych do obliczeń założeń” cytowanego uzasadnienia do projektu ww. ustawy wskazane zostało wprost, że cyt.: „świadczenie motywacyjne (…) podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych.”

Z powyższego wynika, że celem ustawodawcy w zakresie analizowanych regulacji było wprowadzenie m.in. pieniężnych świadczeń motywujących do pozostania strażaków w służbie jak najdłużej przy jednoczesnym zachowaniu zasady powszechności opodatkowania w stosunku do tych świadczeń.

Mając na uwadze powyższe oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że wypłacone strażakowi świadczenie motywacyjne stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, na Wnioskodawcy jako płatniku ciąży obowiązek obliczenia i poboru należnej zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja Indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 07.01.2021, sygn. akt:0113-KDWPT.4011.241.2020.2.ASZ