INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 24 listopada 2020 r.), uzupełnionym pismem z 3 lutego 2021 r. (data wpływu 9 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z podatku i obowiązku rozliczenia podatku VAT od usługi, w ramach której Wnioskodawca nabywa Wierzytelność od Banku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2020 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w ww. zakresie.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 3 lutego 2021 r. (data wpływu 9 lutego 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 22 stycznia 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.924.2020.3.ASY.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

 

Wnioskodawca jest subfunduszem …. funduszu sekurytyzacyjnego (…. (dalej …) – w dosłownym tłumaczeniu „Wspólny Fundusz Sekurytyzacyjny”), utworzonym na podstawie …. (dalej …, dosł. tł. „Kodeks Pieniężny i Finansowy”).

… …. nie może być utworzony przez dowolny podmiot, ale jest tworzony jedynie przez …. (…. – …. dosł. tł. „spółka zarządzająca portfelem” w skrócie określana jako societe de gestion dosł. tł. „spółka zarządzająca”, dalej Spółka Zarządzająca), działającą na podstawie właściwego zezwolenia organów nadzoru finansowego (to …., dalej AMF). Sam … nie podlega bezpośrednio nadzorowi AMF.

Spółka Zarządzająca może utworzyć więcej niż jeden ….

… nie ma własnych organów, lecz jest zarządzany i reprezentowany w stosunku do osób trzecich przez Spółkę Zarządzającą. …. nie ma osobowości prawnej, ale może być podmiotem praw i obowiązków, pozywać i być pozywanym zgodnie z … i jego regulacjami. …. może zawierać umowy we własnym imieniu, a przy zawieraniu tych umów reprezentowany jest przez Spółkę Zarządzającą.

Wnioskodawca, będąc …., został utworzony przez …. (dalej ….) na podstawie ….. Wnioskodawca, zamierza nabyć portfel wierzytelności, w skład którego wchodzić też będzie wierzytelność (dalej Wierzytelność) z tytułu kredytu udzielonego przez polski bank (dalej Bank) polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Dłużnik), która jest zabezpieczona hipotecznie na nieruchomości położonej w Polsce. Wierzytelność zostanie zbyta Wnioskodawcy przez Bank. Jednocześnie z nabyciem Wierzytelności od Banku, Wnioskodawca zleci Bankowi obsługę spłat Wierzytelności.

Oznacza to, że po zbyciu Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, Bank nadal będzie obsługiwał jej spłatę: Dłużnik będzie przekazywał kwoty należne z tytułu spłaty Wierzytelności Bankowi (w tym spłatę kwoty głównej oraz zapłatę należnych odsetek), a Bank będzie przekazywał otrzymywane kwoty do Wnioskodawcy. W wyjątkowych okolicznościach (np. wątpliwości co do zdolności Banku do przekazywania płatności związanych z Wierzytelnością na skutek pogorszenia się kondycji finansowej) Planowane jest, że Wierzytelność zostanie nabyta po wartości nominalnej a Wnioskodawcy należne będzie wynagrodzenie pieniężne za nabycie Wierzytelności. Choć to mało prawdopodobne, ostatecznie może być jednak uzgodnione, że zamiast osobnego wynagrodzenia pieniężnego, wynagrodzenie Wnioskodawczy przybierze formę dyskonta od wartości nominalnej Wierzytelności. Wierzytelność wyrażona jest i spłacana jest w euro. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe w euro.

W celu sfinansowania nabycia Wierzytelności, Wnioskodawca wyemituje jednostki (parts), które zostaną objęte przez jednego lub więcej inwestorów. Jedną jednostkę uczestnictwa może objąć również …. … jak i wszyscy inwestorzy będą … rezydentami podatkowymi. Inwestorzy, Bank oraz Dłużnik nie są i nie będą podmiotami powiązanymi.

Wnioskodawca nie będzie tworzył żadnych struktur organizacyjnych na terytorium Polski, w szczególności nie będzie zakładał tu oddziału ani przedstawicielstwa.

W piśmie uzupełniającym z 3 lutego 2021 r. Wnioskodawca wyjaśnił:

1. Bank jest podatnikiem posiadającym siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski.
2. Bank nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poza terytorium Polski.
3. Usługa zostanie wyświadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Banku dla jego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.
4. Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.
5. Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej we … ani zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce, jednakże świadczy usługę w ramach prowadzonej przez siebie działalności.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie:

 

1. Czy usługa, w ramach której Wnioskodawca nabywa Wierzytelność od Banku stanowi usługę zwolnioną z VAT, a Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczenia VAT od tej usługi?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa, w ramach której Wnioskodawca nabywa Wierzytelność od Banku, stanowi usługę zwolnioną z VAT, a Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczenia VAT od tej usługi.

Jak zostało określone w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest funduszem sekurytyzacyjnym, nabywającym wierzytelności, w tym Wierzytelność i finansujący te czynności emisją jednostek uczestnictwa.

Usługa sekurytyzacji jako usługa zwolniona z VAT

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 Ustawy o VAT, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Wyjaśnić należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej KC). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 KC wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (…). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 KC – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Natomiast pojęcie sekurytyzacji zawarte zostało w przepisach ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. nr 146, poz. 1546 ze zm., dalej Ustawa o Funduszach) oraz w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U z 2012 r., poz. 1376, dalej Prawo bankowe).

W art. 92a ust. 1 Prawa bankowego ustawodawca wskazał, iż bank może zawrzeć z towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo z funduszem sekurytyzacyjnym umowę przelewu wierzytelności lub umowę o subpartycypację.

Jak wynika z art. 92a ust. 3 Prawa bankowego, bank może także przenieść w drodze umowy wierzytelności na, niebędącą towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo funduszem sekurytyzacyjnym, spółkę kapitałową (podmiot emisyjny) w celu emisji przez ten podmiot papierów wartościowych, których zabezpieczenie stanowią sekurytyzowane wierzytelności.

Stosownie do treści art. 92a ust. 4 ww. ustawy, podmiot emisyjny, na rzecz którego nastąpiło przeniesienie wierzytelności, nie może być powiązany kapitałowo lub organizacyjnie z bankiem przenoszącym wierzytelności, a przedmiotem jego działalności może być wyłącznie nabywanie wierzytelności i emisja papierów wartościowych, o której mowa w ust. 3, a także wykonywanie czynności z tym związanych.

W literaturze istnieje wiele definicji „sekurytyzacji”, uzależnionych od przyjętego modelu. Można jednakże przyjąć, że sekurytyzacja wierzytelności to proces, podczas którego z aktywów banku zostaje wydzielona określona pula wierzytelności, a następnie przekazana funduszowi sekurytyzacyjnemu lub spółce specjalnego przeznaczenia (Special Purpose Vehicle), które następnie refinansują zakupioną pulę wierzytelności przez emisję papierów wartościowych. Najważniejszym celem procesu sekurytyzacji jest pozyskanie przez przenoszącego wierzytelność kapitałów na prowadzenie dalszej działalności oraz rozwój.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie będzie miała miejsca wyłącznie cesja Wierzytelności – nabycie Wierzytelności przez Wnioskodawcę będzie stanowiło element świadczonej przez Wnioskodawcę szerszej usługi pośrednictwa finansowego. Biorąc pod uwagę przepisy ustawy o VAT w okolicznościach niniejszej sprawy uznać należy zatem, iż Wnioskodawca wyświadczy na rzecz Banku usługę, polegającą na zapewnieniu mu środków finansowych jeszcze przez terminem wymagalności Wierzytelności. Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, za powyższą usługę Wnioskodawca uzyska wynagrodzenie. Wnioskodawca wykona zatem czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 Ustawy o VAT.

Ustawodawca przewidział jednak dla niektórych czynności zwolnienie z podatku od towarów i usług. W myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast z art. 43 ust. 15 Ustawy o VAT wynika, iż zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

i. czynności ściągania długów, w tym factoringu,

ii. usług doradztwa,

iii. usług w zakresie leasingu.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż charakter czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz Banku wskazuje, iż Wnioskodawca poprzez nabycie Wierzytelności udziela Bankowi finansowania ze środków pochodzących z emisji papierów wartościowych (jednostek uczestnictwa we Wnioskodawcy będącym …. funduszu sekurytyzacyjnym). Celem Wnioskodawcy nie jest bowiem faktyczne nabycie przedmiotowych Wierzytelności i w konsekwencji próba ich odzyskania od dłużników Banku. Świadczą o tym następujące działania podjęte przez Bank i Wnioskodawcę:

• Wierzytelności zostaną zbyte na rzecz Wnioskodawcy przed terminem wymagalności tych wierzytelności oraz wynikających z nich odsetek;
• Bank nadal będzie zajmował się obsługą administracyjną zbytych na rzecz Wnioskodawcy wierzytelności, w tym Wierzytelności – w szczególności przez odbieranie spłat Wierzytelności od Dłużnika;
• Wnioskodawca otrzyma od Banku wynagrodzenie za nabycie wierzytelności.

Poprzez zbycie Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, Bank zapewni sobie finansowanie niezbędne do funkcjonowania na rynku finansowym, poprzez poprawę płynności finansowej. Zatem celem przeniesienia Wierzytelności przez Bank na Wnioskodawcę w ramach umowy sprzedaży zawartej z Wnioskodawcą, nie będzie uwolnienie się przez Bank od konieczności odzyskania środków pieniężnych od dłużników, lecz uzyskanie przez Bank finansowania, czyli określonych środków pieniężnych, z innego źródła niż spłata udzielonego kredytu wraz z należnymi odsetkami, która nastąpiłaby sukcesywnie, w miarę wymagalności spłat kredytu. Zatem istotą przedmiotowej transakcji nabycia Wierzytelności przez Wnioskodawcę będzie uzyskanie przez Bank finansowania w celu prowadzenia działalności na rynku bankowym.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Z kolei art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy o VAT przewiduje zwolnienie z VAT dla usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Biorąc zatem pod uwagę, iż planowane nabycie wierzytelności przez Wnioskodawcę ma na celu zapewnienie Bankowi finansowania przez Wnioskodawcę, który wyemituje jednostki uczestnictwa, transakcja ta, jako specyficzna operacja finansowa, będzie zwolniona z VAT w oparciu o powyższe przepisy. Celem planowanej przez transakcji sprzedaży wierzytelności jest uzyskanie finansowania, zatem cel przedmiotowej usługi świadczonej przez Wnioskodawcę będzie analogiczny do transakcji udzielenia pożyczki lub kredytu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Należy przy tym wskazać, iż zastosowanie wspomnianego artykułu nie może być ograniczane jedynie do finansowania w formie pożyczki lub kredytu, lecz zwolnienie w nim przewidziane powinno mieć zastosowanie także do innych form finansowania. Przepis ten stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dyrektywa VAT). Zgodnie z tą regulacją, państwa członkowskie zwalniają z podatku VAT „udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę”.

Jakkolwiek pojęcie udzielenia kredytu nie zostało zdefiniowane w Dyrektywie VAT, orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) wskazuje na szerokie zastosowanie zwolnienia przewidzianego w tej regulacji. Konkluzję tę potwierdza, między innymi, orzeczenie ETS w sprawie C-281/91 pomiędzy Muys’en De Wintefs Bouwen AannemingsbedrijfBV a Staatssecretaris van Financien (Holandia), w którym ETS nie podzielił poglądu, iż zwolnienie zawarte w komentowanym artykule odnosi się jedynie do kredytów udzielanych przez banki i instytucje finansowe. ETS, definiując termin „udzielenie kredytu”, wskazał również, iż: „udzielenie kredytu i pośrednictwo kredytowe jest w zasadzie pojęciem wystarczająco szerokim, aby uwzględniać kredyt udzielony przez dostawcę towarów w formie odroczenia płatności”.

Rozciągnięcie przez ETS pojęcia „udzielenie kredytu” nawet na odroczenie płatności ceny w umowie sprzedaży (tzw. kredyt kupiecki) potwierdza, iż zakres przedmiotowy tego pojęcia powinien być definiowany szeroko. W zakres ten wchodzą zatem różne formy finansowania, w tym również takie, które dokonywane jest na podstawie umowy o sekurytyzację.

Zwolnienie planowanego nabycia Wierzytelności z VAT znajduje uzasadnienie również w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT z uwagi na fakt, iż jest to usługa w zakresie długów, do której nie mają zastosowania wyłączenia wskazane w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT. Powyższe wynika z faktu, iż jakkolwiek celem planowanego nabycia przez Wnioskodawcę pakietu wierzytelności, zawierającym również Wierzytelność, jest uzyskanie przez zbywcę środków finansowych, to z uwagi na związek z wierzytelnościami stanowiącymi „długi” oraz jednostkami uczestnictwa skutkującymi powstaniem długu emitenta (Wnioskodawcy), zasadne jest ocenianie sekurytyzacji jako usługi pośrednictwa finansowego określonej w ww. art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, nie zaś jako swojego rodzaju pożyczki udzielonej Bankowi.

Powyższe konkluzje znajdują także potwierdzenie w innych interpretacjach indywidualnych wydanych w stanach faktycznych zbliżonych do przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 23 lipca 2015 r (1LPP2/4512-1-353/15-2/SJ), w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 kwietnia 2014 r. (1PP3/443-27/14-2/KT) oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 lipca 2013 r. (ILPP4/443-185/13-2/EWW).

Zauważyć należy, że powołane wyżej interpretacje zostały wydane w stosunku do stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych), w których usługa sekurytyzacji była świadczona wewnątrzkrajowo (między polskimi podatnikami VAT) na zasadach określonych w Prawie bankowym (art. 92a), które odnoszą się jedynie do sytuacji, w których nabywcą wierzytelności jest fundusz sekurytyzacyjny utworzony i działający na podstawie Ustawy o Funduszach.

Ze względu jednak na fakt, że usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Banku w związku z nabyciem wierzytelności, będzie swoją istotą i funkcjonalnością ekonomiczną odpowiadać pojęciu sekurytyzacji określonym w Prawie bankowym i Ustawie o Funduszach, to należy uznać, że konkluzje wynikające z powołanych powyżej interpretacji znajdują swoje analogiczne zastosowanie w opisywanym zdarzeniu przyszłym objętym niniejszym wnioskiem.

Miejsce świadczenia usług, a podatnik zobowiązany do rozpoznania VAT w związku z transakcją nabycia Wierzytelności

Dla ustalenia podmiotu zobowiązanego do rozpoznania dla celów VAT usługi sekurytyzacji nabywanej przez Bank od Wnioskodawcy konieczne jest określenie miejsca świadczenia tej usługi. Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, co do zasady, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Za „podatnika” w rozumieniu powyższego przepisu uznaje się (zgodnie z art. 28a ustawy o VAT), między innymi, podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Mając na uwadze, że Bank jest „podatnikiem” w rozumieniu powyższej definicji i jednocześnie jest usługobiorcą usługi sekurytyzacyjnej świadczonej przez Wnioskodawcę polegającej, w szczególności, na nabyciu Wierzytelności od Banku i dostarczeniu mu finansowania przed terminem jej wymagalności, miejscem świadczenia przedmiotowej usługi będzie Polska, jako kraj, w którym Bank ma siedzibę działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b (co ma w tym przypadku miejsce), jest podatnik, o którym mowa w art. 15 Ustawy o VAT lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Wyżej wskazane warunki dla uznania Banku za podatnika z tytułu usług świadczonych przez Wnioskodawcę będą spełnione w omawianej transakcji. Bank będzie usługobiorcą przedmiotowych usług, a Wnioskodawca nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 2 pkt 9 Ustawy o VAT, pod pojęciem „import usług” rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 Ustawy o VAT, w przypadku wymienionym w wyżej powołanym art. 17 ust. 1 pkt 4 usługodawca nie rozlicza podatku należnego.

Mając na uwadze powyższe, usługi sekurytyzacja Wierzytelności nabywana przez Bank od Wnioskodawcy stanowić będzie import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 Ustawy o VAT, której miejscem świadczenia jest Polska, a Bank, jako usługobiorca tych usług, będzie zobowiązany do ich rozliczenia dla celów VAT, jako usług zwolnionych z VAT.

W konsekwencji, zgodnie z powołanym wyżej art. 17 ust. 2 Ustawy o VAT, Wnioskodawca, jako usługodawca, nie będzie miał obowiązku wykazania tej transakcji dla celów VAT w Polsce.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, usługa, w ramach której Wnioskodawca nabywa Wierzytelność od Banku, stanowi usługę zwolnioną z VAT, a Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczenia VAT od tej usługi.

Wnioskodawca pismem z 3 lutego 2021 r. uzupełnił również własne stanowisko wskazując, że: „Wnioskodawca jednoznacznie wskazuje, że jego zdaniem nabycie wierzytelności korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106).

Wnioskodawca wskazuje także uwagę, że gdyby organ nie podzielił zdania wnioskodawcy, konieczne jest rozważenie możliwości zastosowania wszystkich innych zwolnień, w tym szczególności zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 wspomnianej ustawy”.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 05.03.2021 r. – sygn. 0111-KDIB3-1.4012.924.2020.4.ASY