SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski, Sędzia NSA Alicja Stępień (spr.), , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 listopada 2020 r. sprawy ze skargi „A’ Sp. z o.o. w Ż. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 kwietnia 2020 r. nr […] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną w części, w jakiej uznano stanowisko za nieprawidłowe; 2. zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Dnia 28 lipca 2016 r. „A” Sp. z o.o. wystąpiła do Dyrektora Izby Skarbowej z wnioskiem o udzielenie w indywidualnej sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

We wniosku strona skarżąca wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą będąc producentem i sprzedawcą zlewozmywaków granitowych i akcesoriów kuchennych. Strona podała, że swoją działalność prowadzi w małej wsi, której liczba mieszkańców nie przekracza 700 osób, na terenie bardzo rzadko zaludnionego terenu. Strona wskazała, że zatrudnia pracowników z innych miejscowości położonych od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów drogi od siedziby firmy. Strona stwierdziła, że zamierza podpisać z pracownikami dwie umowy, tj. umowę o używanie osobowego samochodu do celów służbowych – dojazd do i z pracy, oraz w przypadku części pracowników – umowę o używanie osobowego samochodu do celów służbowych – przejazdy lokalne. Głównym celem podpisania pierwszej umowy jest zapewnienie stronie regularnych godzin pracy pracowników ze względu na bardzo utrudniony dojazd do miejscowości środkami komunikacji miejskiej, który praktycznie wyklucza inny dojazd do firmy, jak tylko przyjazd własnym samochodem. Natomiast głównym celem podpisania drugiej umowy jest możliwość skorzystania z mobilnych pracowników, co jest istotne w celu realizacji przez nich zadań spółki, takich jak np. spotkania z kontrahentami, serwis urządzeń, wyjazdy po drobne zakupy techniczne, załatwianie spraw urzędowych, codzienne sprawy niezbędne do prawidłowego funkcjonowania Spółki. We wniosku strona skarżąca postawiła pytania:

1) Czy z tytułu wypłaty ekwiwalentu za przejazdy do i z pracy według warunków wskazanych w umowie numer jeden Spółka jest obowiązana rozliczyć przychód u pracowników z tytułu pracy, obliczyć oraz pobrać i wpłacić zaliczki na podatek dochodowy, gdy pracodawca podpisuje z pracownikiem wyłącznie pierwszą umowę, lub gdy pracodawca podpisuje z pracownikiem zarówno umowę pierwszą, jak i drugą?

oraz

2) Czy z tytułu wypłaty ekwiwalentu w postaci ryczałtu za przejazdy w jazdach lokalnych według warunków wskazanych w umowie numer dwa spółka jest obowiązana rozliczyć przychód u pracowników z tytułu pracy, obliczyć, pobrać i wpłacić zaliczki na podatek dochodowy

Zdaniem wnioskodawcy, wypłaty z tytułu zwrotu kosztów dojazdów do i z pracy na zasadach wskazanych w umowie numer jeden niezależnie czy dotyczą pracowników, z którymi dodatkowo została podpisana druga umowa o zwrot kosztów z tytułu przejazdów lokalnych nie będą stanowić przychodu ze stosunku pracy.

W interpretacji indywidualnej z dnia 27 października 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej, działając z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe, podnosząc, że na Spółce ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z tytułu zwrotu pracownikowi kosztów używania przez niego samochodu na potrzeby pracodawcy jako przychodów ze stosunku pracy.

Po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Zarzuciła organowi interpretacyjnemu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. oraz art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, wyrokiem z dnia 21 czerwca 2017 r. w sprawie I SA/Gd 461/17 oddalił skargę strony skarżącej. Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd wyjaśnił, że zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Dodatkowo Sąd powołał się na art. 21 ust. 1 pkt 23b u.p.d.o.f., w myśl którego, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw. Sąd wskazał, że odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b u.p.d.o.f. są: ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109, ze zm.), ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59 ze zm.), ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 163, ze zm.). Powyższe zwolnienie obejmuje zatem tylko niektórych pracowników, dla których ww. ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu.

Sąd pierwszej instancji zauważył również, że skarżąca spółka kwestionując stanowisko organu odwoływała się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Jednakże w zaskarżonej interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie wyrok ten nie będzie miał zastosowania, gdyż odnosi się on bezpośrednio do innych nieodpłatnych świadczeń.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zwrócił przy tym uwagę na część ww. wyroku K 7/13, gdzie Trybunał wskazał także, że „O ile jednak w wypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów), o tyle „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód, w rozumieniu u.p.d.o.f., tylko pod warunkiem, że rzeczywiście pozwoliły mu uniknąć wydatków”.

Dodatkowo Sąd stwierdził, że nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 14C § 1 Ordynacji podatkowej, gdyż w ocenie Sądu, zaskarżona interpretacja indywidualna spełnia wymogi dotyczące prawidłowego uzasadnienia prawnego interpretacji indywidualnej.

Od wyżej wskazanego wyroku Spółka wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z dnia z dnia 16 października 2019 r. sygn. II FSK 3531/17 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej działającego z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 października 2016 roku.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w realiach rozpoznawanej sprawy zarówno w zaskarżonej interpretacji, jak i w zaskarżonym wyroku Sądu pierwszej instancji, brak jest stosownych rozważań dotyczących faktycznych korzyści uzyskiwanych przez pracowników na podstawie umów dotyczących refundacji wydatków związanych z wykorzystywaniem prywatnych samochodów w celu realizacji obowiązków pracowniczych (na potrzeby pracodawcy). Korzyści te należy rozumieć jako otrzymane przez pracownika do własnej dyspozycji świadczenie, którym może swobodnie zarządzać i rozporządzać, stanowiące dla niego majątkowe przysporzenie. Do takich korzyści można zaliczyć zwrot wydatków, które pracownik musiałby ponieść. Tym samym uznać należy, że organ interpretacyjny i WSA dokonały błędnej wykładni art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przyjmując, że świadczenia o charakterze zwrotnym mogą stanowić przychód ze stosunku pracy także w sytuacji, gdy nie przynoszą pracownikowi realnych korzyści.

Podsumowując, istotny wpływ na wynik sprawy mają rozważania Trybunału Konstytucyjnego zawarte w wyroku z 8 lipca 2014 r., K 7/13 (pkt 3.2.4., 3.4.3. i 4.2.4.) dotyczące instytucji przychodów w rozumieniu przepisów art. 11 ust. 1 u art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.. Wykładni tych przepisów należy dokonywać w sposób prokonstytucyjny. Skoro pracownik otrzymuje tylko zwrot wydatków, które obowiązany jest ponosić pracodawca, to z tytułu uzyskania tego świadczenia nie osiąga żadnego przysporzenia, a przez to przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.. Zaoszczędzenie wydatków przez pracownika należy zaś traktować jako przyrost jego majątku, a przez to jako przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f..

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 października 2019 r. sygn. akt II FSK 3531/17, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 14 kwietnia 2020 r., sygn. […] stwierdził, że stanowisko strony skarżącej przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest:

a) prawidłowe – w części dotyczącej wypłaty z tytułu używania przez pracowników do celów służbowych samochodów prywatnych wjazdach lokalnych;

b) nieprawidłowe – w części dotyczącej wypłaty z tytułu zwrotu kosztów w zakresie przejazdów przez pracowników z miejsca zamieszkania do zakładu pracy i z powrotem.

W uzasadnieniu wydanej interpretacji organ uznał, że mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia jak i stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 16 października 2019 r., sygn. akt II FSK 3531/17 stwierdzić należy, że wypłaty z tytułu używania przez pracowników samochodów prywatnych do celów służbowych w postaci przejazdów pracowników w jazdach lokalnych według warunków wskazanych w Umowie 2 nie będą stanowić dla pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bowiem są to zwroty wydatków poniesionych przez pracowników w związku z wykonywaniem wynikających z umowy obowiązków służbowych (na potrzeby pracodawcy). Tym samym z ww. tytułu na wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

Natomiast, wypłaty z tytułu zwrotu kosztów przejazdów pracowników z miejsca zamieszkania do zakładu pracy i z powrotem na zasadach określonych w Umowie 1 stanowią dla tych pracowników przysporzenie majątkowe, a co za tym idzie przychody ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – bowiem świadczenia te spełnione zostaną za ich zgodą, mają konkretny wymiar finansowy, a ponadto po stronie pracowników dochodzi do zaoszczędzenia wydatków, które byliby zobowiązani ponieść, aby świadczyć pracę zgodnie z zawartą umową. W konsekwencji na wnioskodawcy, jako płatniku z tytułu wypłaty ww. świadczeń – wynikających z Umowy nr 1 – będą ciążyć obowiązki obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

W związku z tym stanowisko wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika należało uznać za prawidłowe w części dotyczącej wypłaty z tytułu używania przez pracowników do celów służbowych samochodów prywatnych w jazdach lokalnych oraz nieprawidłowe w części dotyczącej wypłaty z tytułu zwrotu kosztów w zakresie przejazdów przez pracowników z miejsca zamieszkania do zakładu pracy i z powrotem.

W dniu 20 maja 2020 r. złożona została skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, w której strona skarżąca wnosi o:

– uchylenie w części zaskarżonej interpretacji,

– zasądzenie kosztów postępowania sądowego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Zaskarżonej interpretacji strona skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów:

– art. 145 §1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej P.p.s.a) w zw. z art. 153 P.p.s.a. poprzez zignorowanie przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej przeprowadzonej przez Naczelny Sąd Administracyjny wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wydanie interpretacji indywidualnej niezgodnej w orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, podczas gdy w ocenie strony skarżącej organ podatkowy jest związany oceną prawną Naczelnego Sądu Administracyjnego i wyjaśnieniem istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich stosowania w rozpoznawanej sprawie;

– art. 145 §1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 170 P.p.s.a. poprzez ponowne rozpatrzenie interpretacji indywidualnej, wbrew treści orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, który uchylił pierwotną interpretację, co spowodowało istnienie w obrocie prawnym w tej samej sprawie dwóch kolidujących ze sobą rozstrzygnięć, podczas gdy zdaniem strony skarżącej w obliczu wydania prawomocnego orzeczenia przez Naczelny Sąd Administracyjny organ podatkowy powinien ponownie rozpatrzyć sprawę i rozpoznać ją w oparciu o wykładnię przepisów prawa wskazaną przez Sąd drugiej instancji.

W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

Zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Przez ocenę prawną rozumie się powszechnie wyjaśnienie istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich stosowania w rozpoznawanej sprawie. Pojęcie to obejmuje zarówno krytykę sposobu zastosowania normy prawnej w zaskarżonym akcie (czynności), jak i wyjaśnienie, dlaczego stosowanie tej normy przez organ, który wydał ten akt (czynność), zostało uznane za błędne. Ocena prawna o charakterze wiążącym musi dotyczyć właściwego zastosowania konkretnego przepisu czy też prawidłowej jego wykładni w odniesieniu do ściśle określonego rozstrzygnięcia podjętego w konkretnej sprawie. Musi ponadto pozostawać w logicznym związku z treścią orzeczenia sądu administracyjnego, w którym została sformułowana.

W wyroku z dnia 16 października 2019 r. sygn. II FSK 3531/17 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, iż „Istota sporu w rozpoznawanej sprawie dotyczy tego, czy za przychody ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy uznać należności (świadczenia pieniężne) wypłacane pracownikom przez pracodawcę, na podstawie stosownych umów, tytułem zwrotu kosztów ponoszonych przez pracowników w związku z wykorzystywaniem prywatnych samochodów osobowych w celach służbowych rozumianych jako przejazdy z pracy i do pracy, a także w celu realizacji obowiązków pracowniczych poza miejscem pracy. Inaczej mówiąc, czy przychodami ze stosunku pracy są wypłacane pracownikom przez pracodawcę ekwiwalenty z tytułu wykorzystywania przez pracowników-prywatnych samochodów osobowych do szeroko rozumianych celów związanych z realizacją ich obowiązków pracowniczych względem pracodawcy”. Powyższe oznacza, że w rozpatrywanej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny brał pod uwagę całość świadczeń wypłacanych pracownikom przez stronę skarżącą tytułem zwrotnym za używanie samochodów prywatnych do celów strony skarżącej jako pracodawcy. Za definicję używania samochodu prywatnego do celu służbowego Naczelny Sąd Administracyjny uznał na potrzeby niniejszej sprawy przejazdy z pracy i do pracy, a także realizację obowiązków pracowniczych poza miejscem pracy. W zaistniałym stanie faktycznym Naczelny Sąd Administracyjny nie różnicował, na to z jakiego tytułu świadczenie zwrotne jest pracownikom wypłacane (czy za dojazd do i z pracy samochodem prywatnym, czy za jazdy lokalne w trakcie wykonywania obowiązków służbowych) uznając, że co do zasady świadczenie zwrotne nie stanowią dla pracowników przysporzenia, dlatego też nie powinny podlegać opodatkowaniu. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny „Pomimo tego, że nie wynika to wprost z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Stąd też wszystkie kwoty otrzymywane „tytułem zwrotnym” nie są zaliczane do przychodów podatkowych”. Mając to na uwadze, należy zauważyć, że organ podatkowy w niniejszej sprawie zastosował błędną wykładnię wyżej wskazanego artykułu i uznał, że w okolicznościach wskazanych przez wnioskodawcę wypłaty z tytułu zwrotu kosztów w zakresie przejazdów przez pracowników z miejsca zamieszkania do zakładu pracy i z powrotem stanowią przychód pracowników strony skarżącej.

Sposób zdefiniowania tego rodzaju przychodów na tle występujących zagadnień spornych najpełniej został przeprowadzony w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., K 7/13. Pogląd zbieżny z wyrażonym przez Trybunał Konstytucyjny w omawianym wyroku ukształtowany został również w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. uchwały z 24 maja 2010 r., II FPS 1/10 i z 24 października 2011 r., II FPS 7/10, a także wyrok z 25 kwietnia 2013 r., II FSK 1828/11). Zgodnie z tymi poglądami, do których przychylił się również skład NSA, rozpoznający skargę kasacyjną, świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub usługi.

We wskazanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu między innymi o wyrok Trybunału Konstytucyjnego sygn. K 7/13 oraz inne orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego dokonał wykładni art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z której to wywiódł, że za przychód mogą być uznane tylko te świadczenia, które stanowią realne przysporzenie dla drugiej strony, o czym nie można mówić w momencie, gdy świadczenie w formie pieniężnej lub jakiejkolwiek innej jest przekazywane tytułem zwrotnym, jako rekompensata poniesionych wcześniej wydatków, które nie były w interesie osoby, która musiała je ponieść. Mając na uwadze przeprowadzoną wykładnię, Dyrektor Krajowej Informacji Podatkowej wydając interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 14 kwietnia 2020 r. nr […] zignorował przeprowadzoną przez Naczelny Sąd Administracyjny wykładnię, tym samym naruszając art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Należy bowiem mieć na uwadze, że generalnie pracownik musi dojechać na własny koszt do miejsca wykonywania pracy (i wrócić potem do miejsca zamieszkania). Jeśli firma pokrywa mu ten koszt, organy skarbowe mogą uznać, że pracownik ma z tego korzyść majątkową. Jednakże organy podatkowe przyjmują, że zwrot takich kosztów może być uzasadniony np. wymaganą przez pracodawcę dyspozycyjnością, która może także wiązać się z obowiązkiem parkowania samochodu niedaleko miejsca zamieszkania.

Odstępstwa od obowiązku samodzielnego finansowania przez pracowników kosztów dojazdu do/z pracy nie są jednak nigdzie skatalogowane, więc istnieje możliwość uwzględnienia wielu sytuacji, gdzie finansowanie kosztów dojazdu pracownikom będzie uzasadnione interesem pracodawcy.

W niniejszej sprawie wnioskodawca – pracodawca szeroko uzasadnił przyczyny i okoliczności zwrotu takich kosztów pracownikom, czemu dano wyraz w opisie stanu faktycznego przez wnioskodawcę. Z akt sprawy wynika, że strona skarżąca jasno wskazała we wniosku o interpretację indywidualną, że jej działalność jest prowadzona w małej wsi, której liczba mieszkańców nie przekracza 700 osób, a teren jest bardzo rzadko zaludniony. Strona skarżąca zatrudnia pracowników z innych miejscowości położonych od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów drogi od siedziby firmy. Głównym celem podpisania umowy z pracownikami jest zapewnienie stronie skarżącej regularnych godzin pracy pracowników ze względu na bardzo utrudniony dojazd do miejscowości środkami komunikacji miejskiej, który praktycznie wyklucza inny dojazd do firmy, jak tylko przyjazd własnym samochodem. Opisany stan faktyczny nie jest zatem stanem standardowym i stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej jakoby zwrot środków za dojazd do pracy podlegałby opodatkowaniu, gdyż stanowi przysporzenie dla pracowników i jest w ich interesie należy uznać za błędne.

Strona skarżąca bowiem konsekwentnie wskazuje, że to w interesie jej – jako pracodawcy leży zapewnienie sobie stałej ilości personelu, niezbędnej do utrzymania procesu produkcji.

W ocenie Sądu, należy przyjąć te okoliczności za wiążące w niniejszej sprawie i uznać, że finansowanie pracownikom kosztów dojazdu do/z pracy leży w interesie pracodawcy, a zatem kwoty, które z tego powodu otrzymują pracownicy, nie powinny stanowić ich przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Stanowisko składu obecnie orzekającego w tej kwestii wynika także z opisanych wyżej intencji uzasadnienia wyroku w sprawie II FSK 3531/17, który również wskazał na dotychczasowy brak stosownych rozważań w tej kwestii.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że w wyniku uwzględnienia skargi na podstawie art. 146 § 1 zaskarżona interpretacja – w części w jakiej stanowisko wnioskodawcy zostało uznane za nieprawidłowe, podlega uchyleniu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i 205 p.p.s.a.