Wnioskodawca jest posiadaczem spółdzielczego własnościowego mieszkania. Jest to jego własność odrębna, zakupiona wiele lat przed zawarciem małżeństwa. Mieszkanie to wynajmuje osobie prywatnej na cele wyłącznie mieszkaniowe. Czy w związku, z tym, że Wnioskodawca jest czynnym płatnikiem VAT musi wystawiać co miesiąc faktury za najem? Czy musi ten przychód na deklaracji VAT-7K? Czy musi prowadzić ewidencji za pomocą kasy fiskalnej?

 

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 27 stycznia 2015 r. (data wpływu 29 stycznia 2015 r.) uzupełnionym pismem z 22 kwietnia 2015 r. (data wpływu 24 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług

• jest prawidłowe – w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia do usługi najmu mieszkania na cele mieszkaniowe i prawidłowości wykazania tego obrotu w deklaracji VAT-7K oraz obowiązku ewidencjonowania obrotów za pomocą kasy fiskalnej;
• jest nieprawidłowe – w zakresie obowiązku wystawiania faktur VAT na najem mieszkania oraz podstawy opodatkowania świadczonych usług.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia do usługi najmu mieszkania na cele mieszkaniowe i prawidłowości wykazania tego obrotu w deklaracji VAT-7K oraz obowiązku ewidencjonowania obrotów za pomocą kasy fiskalnej oraz w zakresie obowiązku wystawiania faktur VAT na najem mieszkania oraz podstawy opodatkowania świadczonych usług. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 24 kwietnia 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy i własne stanowisko w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest posiadaczem spółdzielczego własnościowego mieszkania o powierzchni 48 m2. Jest to jego własność odrębna, zakupiona wiele lat przed zawarciem małżeństwa. Mieszkanie to wynajmuje osobie prywatnej na cele wyłącznie mieszkaniowe. Umowa z najemcą (co roku odnawiana na następny rok) przewiduje obecnie opłatę za najem w kwocie 450,-zł, którą otrzymuje 15-tego dnia każdego miesiąca w formie gotówki.

Ponadto w umowie najmu jest zawarte, że najemca zobowiązuje się do opłacania wszystkich opłat za media oraz czynsz do spółdzielni.

Wszystkie media figurują na Zainteresowanego, lecz w praktyce opłaca je sam najemca, jedynie czynsz do spółdzielni częściowo wpłaca najemca (ma dopłatę z Urzędu Miasta i Urząd bezpośrednio przelewa na konto spółdzielni), pozostałą kwotę do spółdzielni wpłaca zwykle Wnioskodawca, a najemca zwraca mu ją, gdy odbiera on co miesiąc opłatę za najem. Przychody z najmu rozlicza wg skali podatkowej, co miesiąc doliczając po stronie przychodów 450 zł a po stronie kosztów 0,0 zł.

W załączniku Wnioskodawca dołączył kserokopię fragmentu umowy najmu. Jest to jego jedyne mieszkanie, które komuś wynajmuje.

Do 30 czerwca 2014 r. prowadził działalność wyłącznie w formie spółki cywilnej. Deklaracja VAT-7K była tylko składana za spółkę.

Z dniem 30 czerwca działalność ta została zlikwidowana. Od 15 września 2014 r. Zainteresowany prowadzi indywidualną działalność gospodarczą i stał się czynnym płatnikiem VAT. Co kwartał składa on deklarację VAT-7K. Do tej pory złożył jedynie deklarację za III kwartał 2014 r. Nie do końca jest pewien jak rozliczać przychody z najmu w deklaracjach VAT.

W ramach prowadzonej od 15 września 2014 r działalności Zainteresowany obsługuje wyłącznie firmy i kilka szkół. Nie wystawia, zatem paragonów ani faktur na osoby fizyczne czy rolników.

W związku z tym, nie prowadzi ewidencji za pomocą kasy fiskalnej. Jego limit zobowiązujący go do zakupu kasy fiskalnej na rok 2014 to wg jego obliczeń: (20000/365)*108=5917,81 zł.

Obroty Wnioskodawcy zobowiązujące do zakupu kasy mogą ewentualnie wynikać tylko z zsumowania z przychodami z najmu osiąganymi od września 2014 r. czyli 4*450 zł = 1800 zł. Innych przychodów wliczanych do limitu nie ma, gdyż jak wspomniał Zainteresowany wcześniej wystawiał tylko faktury na rzecz firm i szkół.

Czyli wg jego obliczeń w 2014 r. nie przekroczył on obrotu zobowiązującego do zakupu kasy fiskalnej.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że wynajmuje lokal mieszkalny na cele mieszkalne co zostało ujęte w PKWiU pod symbolem 68.20.11.0.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku, z tym, że Wnioskodawca jest czynnym płatnikiem VAT, począwszy od września 2014 r. musi wystawiać co miesiąc faktury za wcześniej opisany najem na kwotę 450 zł i ze stawką zwolnioną z VAT? I ponadto umieszczać ten przychód na deklaracji VAT-7K. Wnioskodawca wskazał, że jego pytanie dotyczy czy w ogóle ma obowiązek wystawiać faktury VAT za opisany najem oraz czy podstawa opodatkowania jest prawidłowa.
2. Czy w świetle tego co przedstawiono w opisie sprawy prawidłowym jest, że Zainteresowany nie musi prowadzić ewidencji za pomocą kasy fiskalnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ wynajmuje on mieszkanie wyłącznie na cele mieszkaniowe, to przychód jest zwolniony z VAT.

Od września 2014 r. zobowiązany jest wystawiać faktury VAT na ww. kwotę najmu. Jako podstawę przyjmuje kwotę czynszu za najem wynikającą z umowy zawartej z najemcą.

Przychody z najmu winien umieszczać w deklaracjach VAT-7K pod pozycją 10 w części C.1

Za III kw. 2014 r. złoży korektę, gdyż nie umieścił przez pomyłkę przychodu z najmu za wrzesień 2014 r.

Zainteresowany nie jestem pewien, czy przychód z najmu dolicza się do jego obrotów z działalności pod kątem obrotu zobowiązującego do zakupu kasy fiskalnej, ale nawet przy założeniu, że tak to i tak nie przekroczył limitu obrotu.

Prosi o interpretację, czy jego stanowisko jest prawidłowe.

W uzupełnieniu z dnia 22 kwietnia 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że jego zdaniem nie musi on prowadzić ewidencji obrotu za pomocą kasy fiskalnej, ponieważ jego obrót na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył limitu określonego w par. 3 oraz nie wykonuje dostaw i nie świadczy usług określonych w par. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia do usługi najmu mieszkania na cele mieszkaniowe i prawidłowości wykazania tego obrotu w deklaracji VAT-7K oraz obowiązku ewidencjonowania obrotów za pomocą kasy fiskalnej oraz jest nieprawidłowe w zakresie obowiązku wystawiania faktur VAT na najem mieszkania oraz podstawy opodatkowania świadczonych usług.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowa stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2 – 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 (…) wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku VAT, dostawy towarów lub świadczenia usług, tj. zakres zwolnienia przedmiotowego, został określony między innymi w art. 43 ustawy.

Jednocześnie należy zauważyć, że w myśl art. 5a ww. ustawy o VAT, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia i takim właśnie świadczeniem są m.in. usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, dla których prawodawca nie dokonał odwołania do statystyk publicznych.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Stosownie do art. 43 ust. 20 ww. ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (w pozycji nr 163 tego załącznika, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości obecnie 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55).

W ocenie Organu, usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Zaistnienie powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 23%, gdyż najem, jako usługa, wypełnia określoną w art. 8 ustawy definicję usług i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca jest posiadaczem spółdzielczego własnościowego mieszkania o powierzchni 48 m2. Jest to jego własność odrębna, zakupiona wiele lat przed zawarciem małżeństwa. Mieszkanie to wynajmuje osobie prywatnej na cele wyłącznie mieszkaniowe.

Mając na uwadze powyższe przepisy stwierdzić należy, że usługa najmu lokalu mieszkalnego spełnia przesłankę dotyczącą charakteru wynajętego lokalu (lokal mieszkalny), spełniona jest również przesłanka mieszkaniowego celu wynajmu lokalu na rzecz osoby prywatnej. Usługa ta może więc korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należy uznać za prawidłowe.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze, mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak wynika z art. 29a ust. 6 ustawy – podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z przedstawionego wyżej przepisu wynika zatem, że podstawą opodatkowania jest wszystko co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzyma z tytułu sprzedaży od usługobiorcy. Jednocześnie ustawodawca precyzuje, że za taką zapłatę należy uznać wszelkie dotacje, subwencje oraz inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę. Nie ulega wątpliwości, że koszty mediów mają charakter cenotwórczy i bezsprzecznie stanowią istotny element usług związanych z korzystaniem z nieruchomości (użyczenia, użytkowania, najmu, dzierżawy). W konsekwencji powyższego do podstawy opodatkowania wlicza się wszystko co ma cenotwórczy charakter.

Tym samym ponoszone przez wynajmującego wydatki (jeśli to Wnioskodawca ma bezpośrednio zawartą umowę z dostawcami mediów) stanowią wraz z czynszem podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usługi najmu lokalu na rzecz najemcy. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu.

Zgodnie bowiem z wolą ustawodawcy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności z wyłączeniem podatku VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca lub usługodawca obciąża nabywcę lub usługobiorcę. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu korzystania przez nich z mediów stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. Trybunał stwierdził w nim, że w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym między właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Powyższe stanowisko potwierdza orzeczenie TSUE z 27 września 2012 r. w sprawie C 392/11, w którym stwierdzono, że: „najem nieruchomości i związane z tym najmem świadczenie usług (…) mogą stanowić jedno świadczenie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej”.

Z opisu sprawy wynika, że umowa z najemcą przewiduje obecnie opłatę za najem w kwocie 450,-zł, którą otrzymuje 15-tego dnia każdego miesiąca w formie gotówki. Ponadto w umowie najmu jest zawarte, że najemca zobowiązuje się do opłacania wszystkich opłat za media oraz czynsz do spółdzielni. Wszystkie media figurują na Zainteresowanego, lecz w praktyce opłaca je sam najemca, jedynie czynsz do spółdzielni częściowo wpłaca najemca (ma dopłatę z Urzędu Miasta i Urząd bezpośrednio przelewa na konto spółdzielni), pozostałą kwotę do spółdzielni wpłaca zwykle Wnioskodawca, a najemca zwraca mu ją, gdy odbiera on co miesiąc opłatę za najem.

Mając na uwadze przywołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że świadczenia dodatkowe (pomocnicze) są ściśle związane z usługą najmu lokalu i mają w stosunku do nich charakter poboczny (uzupełniający). Świadczenia z tytułu dostawy mediów, a także czynsz należny do Spółdzielni nie stanowią odrębnych usług, ale są elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie – usługę najmu. W związku z powyższym podstawa opodatkowania powinna obejmować wszystkie elementy składające się na opłatę pobieraną od najemcy, w przedmiotowej sprawie są to: czynsz w wysokości 450 zł, media oraz czynsz należny do Spółdzielni.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą sposobu dokumentowania świadczenia usług najmu na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej (najemcy).

Jak stanowi art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 (art. 106b ust. 2 ustawy).

Na podstawie art. 106b ust. 3 ustawy – na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Przez „fakturę” – stosownie do zapisu art. 2 pkt 31 ustawy – rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Z powołanych przepisów wynika, że co do zasady faktura VAT dokumentuje czynności wykonywane na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Natomiast wszyscy podatnicy, w tym korzystający ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 albo ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług, mają obowiązek wystawienia faktury, jeśli nabywca towaru, czy usługi zgłosi żądanie jej wystawienia w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Zatem co do zasady Wnioskodawca ma obowiązek wystawienia faktury VAT nabywcy usługi najmu, tylko wtedy gdy najemca takiej faktury zażąda, w przeciwnym wypadku Zainteresowany nie jest zobowiązany do wystawiania faktur VAT, bowiem sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalność gospodarczą oraz rolników ryczałtowych ewidencjonowana jest za pomocą kasy fiskalnej.

Reasumując, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawiania faktury VAT za najem lokalu mieszkalnego osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, chyba że najemca zażąda jej wystawienia zgodnie z art. 106b ust. 3 ustawy o VAT.

W związku ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że „od września 2014 r. zobowiązany jest wystawiać faktury VAT na ww. kwotę najmu” należało uznać jego stanowisko w tej części za nieprawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z treści art. 111 ust. 1 ustawy – który stanowi, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W myśl art. 111 ust. 1a ustawy – do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Zatem stosownie do powyższego, kwestie dotyczące między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji, ustawodawca reguluje na mocy wydawanych rozporządzeń w tym zakresie.

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących od dnia 1 stycznia 2015 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2014 r., poz. 1544) – zwane dalej rozporządzeniem.

Regulacje zawarte w ww. rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na rodzaj prowadzonej działalności – ze względu na wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe) oraz zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe).

I tak, stosownie do § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20 000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.

Na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2014 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.

Z kolei § 3 ust. 2 rozporządzenia stanowi, że zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się do podatników, którzy w poprzednim roku podatkowym byli obowiązani do ewidencjonowania lub przestali spełniać warunki do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania.

Do dnia 31 grudnia 2013 r. obowiązywały przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2012 r., poz. 1382), zwanego dalej rozporządzeniem z 2012 r.

I tak stosownie do zapisu § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 2012 r. – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym, roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2014 r., podatników, u których kwota obrotu realizowanego na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli kwota obrotu z tego tytułu nie przekroczyła, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.

Zgodnie z zapisem § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z 2012 r. – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2014 r. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2012 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.

Z kolei § 3 ust. 2 rozporządzenia z 2012 r. stanowi, że zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się w przypadku podatników, którzy w poprzednim roku podatkowym byli obowiązani do ewidencjonowania lub przestali spełniać warunki do zwolnienia.

W przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, zwolnienie to traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w kwocie 20.000 zł (§ 5 ust. 1 rozporządzenia z 2012 r.).

W przypadku podatników, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, zwolnienie traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności, w kwocie 20.000 zł – § 5 ust. 2 rozporządzenia z 2012 r.

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia z 4 listopada 2014 r.- zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

I tak, w poz. 21 załącznika do rozporządzenia, stanowiącego wykaz czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania, wymieniono:

ex 55.90.1 – Pozostałe usługi związane z zakwaterowaniem z wyłączeniem PKWiU 55.90.13.0 – dotyczy wyłącznie: usług krótkotrwałego zakwaterowania pozostałych, gdzie indziej niesklasyfikowanych (z wyłączeniem usług hotelarskich i turystycznych);

Natomiast w poz. 26 wymieniono ex 68.20.1 – Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy – przez PKWiU ex rozumie się zakres wyrobów i usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Natomiast według § 2 ust. 2 rozporządzenia – w przypadku podatników dokonujących dostawy towarów lub świadczenia usług, o których mowa w poz. 21, 26, 27 i 49 załącznika do rozporządzenia, zwolnienie ma zastosowanie, jeżeli dostawa towarów i świadczenie usług w całości zostały udokumentowane fakturą.

Z powołanych przepisów wynika, że – w kwestii prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – ustawodawca przewidział zwolnienia podmiotowe (§ 3), jak i przedmiotowe (§ 2) z tego obowiązku. Należy jednak zauważyć, że wykonywanie czynności wymienionych w powołanym § 4 wyklucza możliwość zastosowania przez podatnika zwolnień określonych w § 2 i 3. Zatem bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

W przedmiotowej sprawie § 4 rozporządzenia nie ma zastosowania.

Należy jednak podkreślić, że w przypadku prowadzenia przez podatnika działalności gospodarczej w różnym zakresie, kwoty uprawniającej do korzystania ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej nie można ustalać na podstawie obrotów osiąganych z pewnej tylko części wykonywanych świadczeń w oderwaniu od innych, bowiem obowiązek w tym zakresie należy ustalać na podstawie całego (łącznego) obrotu osiąganego przez podatnika z tytułu wykonywania świadczeń na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem do kwoty limitu obrotów wlicza się całą dostawę towarów oraz świadczenie usług dokonywaną na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest posiadaczem spółdzielczego własnościowego mieszkania o powierzchni 48 m2. Jest to jego własność odrębna, zakupiona wiele lat przed zawarciem małżeństwa. Mieszkanie to wynajmuje osobie prywatnej na cele wyłącznie mieszkaniowe. Umowa z najemcą (co roku odnawiana na następny rok) przewiduje obecnie opłatę za najem w kwocie 450,-zł, którą otrzymuje 15-tego dnia każdego miesiąca w formie gotówki. Ponadto w umowie najmu jest zawarte, że najemca zobowiązuje się do opłacania wszystkich opłat za media oraz czynsz do spółdzielni.

Wszystkie media figurują na Zainteresowanego, lecz w praktyce opłaca je sam najemca, jedynie czynsz do spółdzielni częściowo wpłaca najemca (ma dopłatę z Urzędu Miasta i Urząd bezpośrednio przelewa na konto spółdzielni), pozostałą kwotę do spółdzielni wpłaca zwykle Wnioskodawca, a najemca zwraca mu ją, gdy odbiera on co miesiąc opłatę za najem. Przychody z najmu rozlicza wg skali podatkowej, co miesiąc doliczając po stronie przychodów 450 zł a po stronie kosztów 0,0 zł. W załączniku Wnioskodawca dołączył kserokopię fragmentu umowy najmu. Jest to jego jedyne mieszkanie, które komuś wynajmuje.

Do 30 czerwca 2014 r. prowadził działalność wyłącznie w formie spółki cywilnej. Deklaracja VAT-7K była tylko składana za spółkę. Z dniem 30 czerwca działalność ta została zlikwidowana. Od 15 września 2014 r. Zainteresowany prowadzi indywidualną działalność gospodarczą i stał się czynnym płatnikiem VAT. Co kwartał składa on deklarację VAT-7K. Do tej pory złożył jedynie deklarację za III kwartał 2014 r. Nie do końca jest pewien jak rozliczać przychody z najmu w deklaracjach VAT. W ramach prowadzonej od 15 września 2014 r działalności Zainteresowany obsługuje wyłącznie firmy i kilka szkół. Nie wystawia, zatem paragonów ani faktur na osoby fizyczne czy rolników.

W związku z tym, nie prowadzi ewidencji za pomocą kasy fiskalnej. Jego limit zobowiązujący go do zakupu kasy fiskalnej na rok 2014 to wg jego obliczeń:
(20000/365)*108=5917,81 zł.

Obroty Wnioskodawcy zobowiązujące do zakupu kasy mogą ewentualnie wynikać tylko z zsumowania z przychodami z najmu osiąganymi od września 2014 r. czyli 4*450 zł = 1800 zł. Innych przychodów wliczanych do limitu nie ma, gdyż jak wspomniał Zainteresowany wcześniej wystawiał tylko faktury na rzecz firm i szkół. Czyli wg jego obliczeń w 2014 r. nie przekroczył on obrotu zobowiązującego do zakupu kasy fiskalnej.

Zainteresowany wskazał, że wynajmuje lokal mieszkalny na cele mieszkalne co zostało ujęte w PKWiU pod symbolem 68.20.11.0.

Jak już wskazano powyżej podstawa opodatkowania obejmuje wszystkie elementy składające się na opłatę pobieraną od najemcy, w przedmiotowej sprawie są to: oprócz czynszu w wysokości 450 zł., media oraz czynsz należny do Spółdzielni.

Zatem, Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie swojej sprzedaży (najmu), jeżeli kwota obrotu z tego tytułu nie przekroczyła, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym (2014 r.), kwoty 20.000 zł. oraz Zainteresowany nie przekroczy jej również w roku 2015 i 2016. Ponadto po przekroczeniu kwoty 20.000 zł może skorzystać ze zwolnienia przedmiotowego, jednakże w tym przypadku jest on zobowiązany dokumentować najem lokalu fakturą VAT.

W konsekwencji, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia z ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej, świadczonych usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych do dnia 31 grudnia 2016 r., o ile obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył kwoty 20 000 zł – zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia oraz wcześniej w 2014 r. nie powstał u niego obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Ponadto, jeżeli Wnioskodawca chciałby skorzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie § 2 ust. 2 w zw. z poz. 26 rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących to jest zobowiązany do wystawiania faktury VAT za najem lokalu mieszkalnego osobie fizycznej.

Zatem pomimo, że co do zasady Wnioskodawca ma obowiązek wystawienia faktury VAT nabywcy usługi najmu, tylko wtedy gdy najemca takiej faktury zażąda, w przeciwnym wypadku Zainteresowany nie jest zobowiązany do wystawiania faktur VAT, to ze względu na możliwość korzystania ze zwolnienia przedmiotowego z obowiązku ewidencjonowania na kasie powinien najem dokumentować fakturą VAT.

Tym samym mając na uwadze stanowisko Wnioskodawcy, że „jego zdaniem nie musi on prowadzić ewidencji obrotu za pomocą kasy fiskalnej, ponieważ jego obrót na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył limitu określonego w par. 3 oraz nie wykonuje dostaw i nie świadczy usług określonych w par. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących” należało uznać za prawidłowe.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Z kolei mali podatnicy, którzy wybrali metodę kasową, składają w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym kwartale (art. 99 ust. 2 ustawy).

W art. 99 ust. 3 ustawy wskazano, że podatnicy, o których mowa w ust. 1, inni niż podatnicy rozliczający się metodą kasową, mogą również składać deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 2, po uprzednim pisemnym zawiadomieniu naczelnika urzędu skarbowego, najpóźniej do 25. dnia drugiego miesiąca kwartału, za który będzie po raz pierwszy złożona kwartalna deklaracja podatkowa. Podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu dokonuje zawiadomienia, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym rozpoczął wykonywanie tych czynności.

W myśl art. 103 ust. 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 99 ust. 2 i 3, są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2a-2g, 3 i 4 oraz art. 33.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku (99 ust. 14 ustawy).

Wydane na podstawie powyższej delegacji ustawowej rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 18 marca 2013 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2013 r. poz. 394) określa w § 1 pkt 1) m.in. wzór deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług (VAT-7), o której mowa w art. 99 ust. 1 ustawy, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia oraz wzór deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług (VAT-7K), o której mowa w art. 99 ust. 2 lub 3 ustawy, stanowiący załącznik nr 2 do rozporządzenia, wraz z objaśnieniami do tych deklaracji, stanowiącymi załącznik nr 4 do rozporządzenia.

Jak wynika z Załącznika Nr 4 do ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 marca 2013 r. zawierającego „Objaśnienia do deklaracji podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D)” z Części C – Rozliczenie podatku należnego: w poz. 10 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, zwolnione od podatku na podstawie art. 43 lub art. 82 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Zainteresowany prowadzi indywidualną działalność gospodarczą i stał się czynnym płatnikiem VAT. Co kwartał składa on deklarację VAT-7K. Do tej pory złożył jedynie deklarację za III kwartał 2014 r.

W związku z tym, że Wnioskodawca w sposób ciągły dla celów zarobkowych wynajmuje mieszkanie na cele mieszkaniowe to najem ten wypełnia definicję działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Zatem obrót z najmu Zainteresowany winien umieszczać w deklaracjach VAT-7K, składanej w związku z prowadzoną działalnością pod pozycją 10 w części C.1

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna z 8 maja 2015 r., sygn. ILPP2/4512-1-62/15-4/AK – Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu