Posłużenie się przez pracodawcę tak zwaną „łapówką kontrolowaną” z reguły nie może zostać zakwalifikowane jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.). Roszczenie pracownika może być jednak oceniane w świetle zasad współżycia społecznego (art. 8 k.p.).

Wyrok SN z 15.11.2017 r. (III PK 161/16, Biuletyn SN 12/2017)

Nie stanowi ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.) udzielenie przez pracownika wywiadu prasowego, w którym poddał krytycznej ocenie zachowanie członka organu pracodawcy, jeżeli pracownik zachował odpowiednią formę wypowiedzi a jego zachowaniu nie można przypisać znacznego nasilenia złej woli i świadomego działania zagrażającego interesom pracodawcy lub narażającego go na szkodę.

Wyrok SN z 16.11.2006 r. (II PK 76/06, OSNAPiUS 2007/21-22/312)

Przekazanie przez pracownika organom ścigania kopii dokumentów potwierdzających zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa (art. 304 § 1 k.p.k.) w sytuacji, gdy istniały uzasadnione podstawy do jego złożenia, nie jest naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.).

Wyrok SN z 02.09.2003 r. (I PK 389/02, OSNAPiUS 2004/18/310)

Udostępnienie przez pracownika organom ścigania dokumentów związanych z postępowaniem dotyczącym podejrzenia popełnienia przestępstwa na szkodę pracodawcy nie może być uznane za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.).

Wyrok SN z 02.10.2003 r. (I PK 412/02, OSNAPiUS 2004/18/317)

Zatajenie przez pracownika, że został zaliczony do grupy inwalidzkiej, w zamiarze wprowadzenia w błąd pracodawcy co do braku przeciwwskazań lekarskich do wykonywania pracy, może być uznane za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.) także wtedy, gdy wynikające z różnych orzeczeń lekarskich przeciwwskazania ze sobą kolidują.

Wyrok SN z 07.02.2001 r. (I PKN 244/00, OSNAP 2002/21/520)

Usiłowanie kradzieży na szkodę pracodawcy stanowi dokonanie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 w związku z art. 100 § 2 pkt 4 k.p.).

Wyrok SN z 12.07.2001 r. (I PKN 532/00, OSNAPiUS 2003/11/265)

Samowolny zabór przez pracownika z jego akt osobowych dokumentów dotyczących stosunku pracy i uporczywa odmowa ich zwrotu na żądanie pracodawcy stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 w związku z art. 100 § 1 k.p.).

Wyrok SN z 06.12.2001 r. (I PKN 720/00, OSNAPiUS 2003/22/546)

Naruszenie obowiązku zachowania w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę (art. 100 § 2 pkt 4 k.p.), może polegać na uzyskaniu wiedzy przez nieuprawnionego pracownika.

Wyrok SN z 6.06.2000 r. (I PKN 697/99, OSNAPiUS 2001/24/709)

Stawienie się do pracy w stanie nietrzeźwości pracownika dotkniętego przewlekłą psychozą alkoholową nie stanowi dostatecznej podstawy do przypisania mu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.).

Wyrok SN z 10.10.2000 r. (I PKN 76/00, OSNAPiUS 2002/10/237)

Samowolne pobieranie nienależnych zaliczek na poczet przyszłego wynagrodzenia za pracę przez pracownika odpowiedzialnego za finanse pracodawcy stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.).

Wyrok SN z 26.05.2000 r. (I PKN 675/99, 2001/22/665)

Nieusprawiedliwienie nieobecności w pracy stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych pomimo uprzedniego zawiadomienia pracodawcy o nieobecności i jej przyczynie. Zgłoszenie wniosku o udzielenie czasu wolnego w zamian za pracę w dodatkowe dni wolne od pracy nie uprawnia pracownika do wykorzystania tego czasu bez udzielenia zwolnienia przez pracodawcę.

Wyrok SN z 14.12.2000 r. (I PKN 150/00, OSNAPiUS 2002/15/357)

Spożywanie alkoholu w lokalu przydzielonym w siedzibie pracodawcy zakładowej organizacji związkowej na cele związane z prowadzeniem jej statutowej działalności, również przez pracownika uczestniczącego w zebraniu zarządu organizacji i nie mającego w danym dniu obowiązku świadczenia pracy może stanowić ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.

Wyrok SN z 16.12.1999 r. (I PKN 462/99, OSNAPiUS 2001/10/343)

Dla oceny dopuszczenia się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.) przez pracownika, który przerabia dokument w swoich aktach osobowych istotny jest cel, do jakiego zmierza, a w szczególności, czy dąży do bezprawnej zmiany stanowiska pracy i wynagrodzenia, czy też tylko poprawia błąd w określeniu stanowiska pracy.

Wyrok SN z 1.12.1998 r. (I PKN 329/98, OSNAPiUS 2000/2/49)

W pojęciu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych mieści się przypadek dopuszczenia się przez pracownika kilku uchybień i to także wtedy, gdy nie mogą być one kwalifikowane jako „czyn ciągły”.

Wyrok SN z 12.06.1997 r. (I PKN 210/97, OSNAPiUS 1998/10/301)

Samowolne przekroczenie przez intendenta ustalonego przez szkołę limitu stawki żywieniowej może stanowić ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.).

Wyrok SN z 22.04.1998 r. (I PKN 56/98, OSNAPiUS 1999/8/279)

1. Zakłócenie spokoju i porządku w miejscu pracy oraz lekceważące i aroganckie wypowiedzi w stosunku do pełnomocnika pracodawcy, kwestionowanie jego kompetencji, odmowa wykonania polecenia oraz samowolne zabranie kluczy, pieczątek i dokumentów pracodawcy, stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

2. Jeżeli okoliczności uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. wystąpiły w kilku kolejnych dniach, to termin z art. 52 § 2 k.p. rozpoczyna bieg od dowiedzenia się przez pracodawcę o ostatniej z tych okoliczności.

Wyrok SN z 11.06.1997 r. (I PKN 202/97, OSNAPiUS 1998/10/297)

Jeżeli odmową stawienia się do pracy pracownik zamierza zmusić pracodawcę do udzielenia odpowiedzi na jego pismo, to takie zachowanie nie usprawiedliwia ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 k.p.).

Wyrok SN z 15.05.1997 r. (I PKN 155/97, OSNAPiUS 1998/9/262)

Wykonywanie przez pracownika w okresie zwolnienia chorobowego pracy mieszczącej się w granicach zalecenia lekarza nie stanowi ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 k.p.).

Wyrok SN z 19.01.1998 r. (I PKN 486/97, OSNAPiUS 1998/23/687)

Pracownik, który ma wiedzę o działaniu na szkodę jego pracodawcy obowiązany jest go o tym powiadomić. Zaniechanie tego obowiązku może być ocenione jaki ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.

Wyrok SN z 01.10.1998 r. (I PKN 351/98, OSNAPiUS 1999/21/676)

Księgowa zatrudniona w banku dopuszcza się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.) wówczas, gdy dokonuje zaksięgowania czeku bez pokrycia na rachunku innego pracownika.

Wyrok SN z 14.09.1998 r. (I PKN 319/98, OSNAPiUS 1999/20/640)

W przypadku ciągłego naruszania obowiązków pracowniczych, termin z art. 52 § 2 k.p. rozpoczyna bieg od ostatniego ze zdarzeń składających się na to zachowanie.

Wyrok SN z 19.12.1997 r. (I PKN 443/97, OSNAPiUS 1998/21/631)

Zwykłe zaniedbanie pracownika lub działanie wbrew oczekiwaniom pracodawcy i nieosiągnięcie zamierzonych rezultatów nie mogą być oceniane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 k.p.

Wyrok SN z 02.06.1997 r. (I PKN 197/97, OSNAPiUS 1998/9/268)

Dla postawienia zarzutu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych wskutek świadczenia pracy po użyciu alkoholu (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.) nie mają znaczenia okoliczności, które doprowadziły do spożywania alkoholu w czasie pracy przez pracownika, od którego rodzaj wykonywanych obowiązków pracowniczych wymagał bezwzględnego zachowania trzeźwości.

Wyrok SN z 05.11.1999 r. (I PKN 344/99, OSNAPiUS 2001/6/190)

Nadużycie korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego samo w sobie nie może być zakwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.). Jednakże pracownik, który w czasie zwolnienia lekarskiego podejmuje czynności sprzeczne z jego celem, jakim jest odzyskanie zdolności do pracy, a zwłaszcza czynności prowadzące do przedłużenia nieobecności w pracy, godzi w dobro pracodawcy i działa sprzecznie ze swoimi obowiązkami (lojalność wobec pracodawcy; obowiązek świadczenia pracy i usprawiedliwienia nieobecności). W konkretnych przypadkach takie zachowanie pracownika może być uznane za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.

Wyrok SN z 01.07.1999 r. (I PKN 136/99, OSNAP 2000/18/690)

Udział pracownika we własnym ślubie w czasie zwolnienia lekarskiego zawierającego adnotację „chory może chodzić”, nie koliduje z obowiązkami pracowniczymi i nie może być uznany za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

Wyrok SN z 02.04.1998 r. (I PKN 14/98, OSNAP 1998/24/705)

Nie stanowi ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 k.p.) wykonywanie w czasie zwolnienia chorobowego pracy, która nie jest sprzeczna z zaleceniami lekarskimi.

Wyrok SN z 19.01.1998 r. (I PKN 486/97, OSNAP 1999/9/53)

Przeniesienie pracownika do innej pracy w trybie art. 230 k.p. należy traktować jako polecenie, którego odmowa może być uznana za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.).

Wyrok SN z 01.12.1999 r. (I PKN 425/99, OSNAPiUS 2011/8/263)

Ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.) ma miejsce wówczas, gdy w związku z zachowaniem (działaniem lub zaniechaniem) pracownika naruszającym podstawowe obowiązki można mu przypisać winę umyślną lub rażące niedbalstwo.

Wyrok SN z 21.07.1999 r. (I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000/20/746)

Samowolne opuszczenie miejsca pracy połączone z innym nagannym zachowaniem się pracownika może być ocenione jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych według art. 52 § 1 pkt 1 k.p. nawet wówczas, gdy regulamin pracy kwalifikuje samowolne opuszczenie pracy jako uchybienie uzasadniające zastosowanie kary porządkowej.

Wyrok SN z 22.12.1998 r. (I PKN 507/98, OSNAPiUS 2000/4/132)

Przy ocenie, czy opuszczenie miejsca pracy stanowiło ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.), należy wziąć pod rozwagę towarzyszące temu okoliczności, zwłaszcza stan świadomości i woli pracownika.

Wyrok SN z 01.10.1997 r. (I PKN 300/97, OSNAPiUS 1998/14/424)

Powstanie w kasie fiskalnej braku nawet niewielkiej kwoty pieniężnej, jeżeli nie było następstwem błędu kasjerki obsługującej taką kasę, może być uznane za ciężkie naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego dbałości o mienie pracodawcy (art. 52 § 1 pkt 1 w związku z art. 100 § 2 pkt 4 k.p.).

Wyrok SN z 24.11.1998 r. (I PKN 454/98, OSNAPiUS 2000/1/23)

Pracownik odpowiedzialny za prawidłowość czynności finansowych (główny księgowy), pobierający bez zgody pracodawcy zaliczkę na poczet swoich przyszłych należności, ciężko narusza podstawowe obowiązki pracownicze.

Wyrok SN z 17.11.1998 r. (I PKN 305/98, OSNAPiUS 1999/21/689)