INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 26 lutego 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów zagranicznych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest emerytem od 2011 r. W latach 2005-2011 mieszkał i pracował w Hiszpanii. Od kwietnia 2016 r. otrzymuje emeryturę z Hiszpanii za tamten okres pracy, która za 2016 r. wynosiła 2.170,20 €.

Emerytura nie jest wypłacana przez państwo hiszpańskie, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez państwo hiszpańskie, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną, z tytułu usług świadczonych na rzecz państwa hiszpańskiego, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej.

Od 17 maja 2017 r. Wnioskodawca pracuje w Holandii. W Holandii Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę. W 2017 r. przebywał tam przez okresy przekraczające 183 dni. Wynagrodzenie jest Wnioskodawcy wypłacane przez pracodawcę posiadającego siedzibę w Holandii i ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w Holandii.

W okresie, którego dotyczy wniosek, tj. w latach 2016-2017 r., Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych wyłącznie w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca powinien rozliczyć się w Polsce z tytułu emerytury z Hiszpanii i wynagrodzenia z Holandii? Czy świadczenia te podlegają opodatkowaniu w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywana emerytura z Hiszpanii i wynagrodzenie z Holandii podlegają opodatkowaniu w Polsce i wykazaniu w zeznaniach podatkowych za ubiegłe lata.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca jest emerytem od 2011 r. W latach 2005-2011 mieszkał i pracował w Hiszpanii. Od kwietnia 2016 r. otrzymuje emeryturę z Hiszpanii za tamten okres pracy, która za 2016 r. wynosiła 2.170,20 €.

Emerytura nie jest wypłacana przez państwo hiszpańskie, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez państwo hiszpańskie, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną, z tytułu usług świadczonych na rzecz państwa hiszpańskiego, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej.

Od 17 maja 2017 r. Wnioskodawca pracuje w Holandii. W Holandii Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę. W 2017 r. przebywał tam przez okresy przekraczające 183 dni. Wynagrodzenie jest Wnioskodawcy wypłacane przez pracodawcę posiadającego siedzibę w Holandii i ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w Holandii.

W okresie, którego dotyczy wniosek, tj. w latach 2016-2017 r., Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych wyłącznie w Polsce.

W konsekwencji, w odniesieniu do świadczeń uzyskiwanych z Hiszpanii i Holandii zastosowanie znajdą odpowiednio:

• umowa z dnia 15 listopada 1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127);
• konwencja z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).

W myśl art. 18 polsko-hiszpańskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, stosownie do postanowień ustępu 2 artykułu 19 emerytury i inne świadczenia o podobnym charakterze, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z jej zatrudnieniem w przeszłości, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 2 lit. a) ww. umowy, jakakolwiek renta lub emerytura, wypłacana przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną jakiejkolwiek osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, będzie opodatkowana tylko w tym Państwie.

Jednakże takie renty lub emerytury będą opodatkowane tylko w tym drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli osoba je otrzymująca jest obywatelem tego Państwa i ma w nim miejsce zamieszkania – art. 19 ust. 2 lit. b) ww. umowy.

Powyższe oznacza, że świadczenia emerytalne otrzymywane z Hiszpanii, które nie są wypłacane z tytułu pełnienia funkcji publicznych, przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce.

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 1 konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższego, wynagrodzenia z tytułu pracy najemnej osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że są to świadczenia osiągane z pracy najemnej wykonywanej na terytorium Holandii.

Z kolei w sytuacji, gdy warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 2 ww. konwencji zostaną spełnione łącznie, to otrzymane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej na terytorium Holandii podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Niespełnienie natomiast któregokolwiek z tych warunków oznacza, że zgodnie z art. 15 ust. 1 konwencji ww. wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania podatnika oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana.

Mając zatem na uwadze, że Wnioskodawca w 2017 r. przebywał w Holandii przez okresy przekraczające 183 dni, jak również, że wynagrodzenie było wypłacane przez pracodawcę posiadającego siedzibę w Holandii uznać należy, że nie zostały łącznie spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 2 ww. konwencji, a w konsekwencji dochód z tytułu pracy Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu – stosownie do art. 15 ust. 1 ww. konwencji – tj. zarówno w Polsce, jak i w Holandii.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce znajduje zastosowanie metoda unikania podwójnego opodatkowania określona w art. 23 ust. 5 lit. a) ww. konwencji, zgodnie z którym w odniesieniu do osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

Art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

W myśl art. 27 ust. 9a ww. ustawy w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Uwzględniając powyższe, metodę unikania podwójnego opodatkowania określaną jako metoda proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia) stosuje się w przypadku, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody wyłączenia z progresją.

Zgodnie z tą metodą, podatnik osiągający dochody za granicą ma obowiązek wykazać ww. dochody w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Stosownie zaś do art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku okoliczności oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że Wnioskodawca jest obowiązany do wykazania w zeznaniu podatkowym zarówno emerytury z Hiszpanii jak i wynagrodzenia z Holandii.

Dochód z tytułu wynagrodzenia z Holandii uzyskany w 2017 r. Wnioskodawca powinien rozliczyć w Polsce na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 albo 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast emerytura z Hiszpanii podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, dlatego nie znajdzie tu zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 02.03.2018 r. – sygn. 0115-KDIT2-2.4011.7.2018.2.RS