Do ministra finansów została skierowana interpelacja (nr 4689) w sprawie zwiększenia podatku VAT od tzw. fast foodów.

 

Do tej pory VAT na pożywienie typu fast food wynosił 5 procent. Resort finansów zamierza zwiększyć tę stawkę do 8 procent. Na podwyżkę pozwoliła interpretacja przepisów podatkowych.

Zmiany te mają dotyczyć barów ulicznych z hot-dogami, kebabami, chińskim jedzeniem etc. a także właścicieli tzw. food trucków, czyli samochodów, z których sprzedaje się takie jedzenie.
Plany te powodują, że tzw. szybkie i tanie jedzenie zostało potraktowane tak samo jak eleganckie restauracje z kelnerami w których obowiązuje podatek VAT w wysokości 8 procent. Jak wiadomo wiąże się to z podwyżkami cen za tego typu posiłki.

Wobec powyższego poseł Adam Andruszkiewicz poprosił o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Jak się ma wyżej opisana sytuacja do stanu faktycznego i planów Ministerstwa Finansów?
Jakie są powody podniesienia podatku od tego typu jedzenia?

Odpowiedzi udzielił Leszek Skiba, podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów, który stwierdził, że sprawa dotyczy kwestii stosowania właściwej stawki podatku od towarów i usług dla sprzedaży posiłków i dań przez placówki gastronomiczne na tle art. 41 ust. 2a w związku z poz. 28 załącznika nr 10 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późń. zm.) – dalej: „ustawa o VAT” oraz § 3 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 7 załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1719, z późń. zm.) – dalej: „rozporządzenie w sprawie stawek VAT”, w kontekście kwalifikowania tej sprzedaży jako dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 7 i 8 ustawy o VAT.

W kontekście podnoszonych w interpelacji sugestii o podniesieniu stawki podatku na tzw. fast foody należy zauważyć, że określona wysokość stawki podatku na towary i usługi wynika z przepisów prawa w szczególności ustawy o VAT oraz rozporządzenia w sprawie stawek VAT, natomiast dokonanie interpretacji tych przepisów nie składa się na proces stanowienia prawa, a jest jedynie – jak sama nazwa tej instytucji wskazuje – jego interpretacją dokonaną przez Ministra Finansów. Nie można zatem mówić o podniesieniu stawki podatku w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Zdaniem przedstawiciela resortu finansów należy zauważyć, że ustawa o VAT dla potrzeb określenia właściwej stawki tego podatku w określonych w ustawie sytuacjach odwołuje się do klasyfikacji statystycznych. Zgodnie z art. 5a ustawy o VAT towary lub usługi będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. W szczególności jest to klasyfikacja określona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.) – dalej: rozporządzenie PKWiU”.

W przedmiotowej interpretacji szczegółowo wyjaśniono zasady dotyczące stosowania 5% stawki VAT na gotowe posiłki i dania – PKWiU ex 10.85.1 oraz 8% stawki VAT na sklasyfikowane w PKWiU 56 usługi związane z wyżywieniem.

Wydanie przedmiotowej interpretacji było wynikiem sygnałów o składaniu wniosków o wydanie interpretacji indywidualnych, w których wnioskodawcy zadając pytanie o prawidłowość stosowanej stawki w odniesieniu do wykonywanych czynności, w opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego uznawali, że dokonują sprzedaży dań gotowych zaklasyfikowanych w grupowaniu PKWiU 10.85.1 – gotowe posiłki i dania, podczas gdy istniały przesłanki do stwierdzenia, że wykonywane przez nich czynności powinny być klasyfikowane jako usługi związane z wyżywieniem (PKWiU ex 56).

Istotne w sprawie jest, że ustalanie przez organy podatkowe klasyfikacji statystycznej dla towarów lub usług, których dotyczy wniosek o interpretację indywidualną oznaczałoby de facto nieuprawnione kreowanie przez te organy stanu faktycznego, którego dotyczy wniosek o interpretację indywidualną.

Resort finansów wskazał, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.). składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Podany we wniosku stan faktyczny jest dla organu podatkowego wiążący. Organy podatkowe nie są bowiem uprawnione do dowodowego ustalania i weryfikowania stanu faktycznego dochodzonej przez wnioskodawcę interpretacji indywidualnej (tak orzekał NSA m.in. w wyrokach: z dnia 7 stycznia 2009 r. sygn. akt II FSK 1408/07, z dnia 10 marca 2010 r. sygn. akt II FSK 1557/08, z dnia 29 lipca 2010 r. sygn. akt II FSK 944/10, z dnia 10 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 682/13).

Zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia PKWiU, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11).

Ponieważ, jak zauważono wcześniej, upoważnione do wydawania interpretacji indywidualnych organy nie mają możliwości kwestionowania przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, w wydawanych interpretacjach indywidualnych przyjmowały zatem stanowisko „klasyfikacyjne” wskazane przez wnioskodawców. Ocena prawno-podatkowa przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oparta jest bowiem na założeniu, że przedstawiona klasyfikacja statystyczna jest prawidłowa.

Podatnicy otrzymując takie interpretacje, którzy nie uwzględniali powyższego zastrzeżenia, nie mogą korzystać z waloru ochronnego interpretacji indywidualnej, zastosowanie się bowiem przez podatnika do interpretacji indywidualnej wydanej w odniesieniu do stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) odbiegającego od stanu rzeczywistego w sposób mający wpływ na ocenę skutków prawnopodatkowych nie chroni podatnika na zasadach wynikających z art. 14k-14m Ordynacji podatkowej (vide: wyrok NSA z dnia 9 stycznia 2013 r. sygn. akt I FSK 222/12, z dnia 13 grudnia 2012 r. sygn. akt I FSK 100/12, lub też z dnia 16 maja 2012 r. sygn. akt I FSK 1032/11).

Stąd w trosce o podatników, którzy nieprawidłowo klasyfikowali swoje świadczenia, Minister Finansów wydał przedmiotową interpretację ogólną.

W ocenie przedstawiciela resortu nieuzasadnione jest stwierdzenie o podwyższeniu stawki podatku na tzw. fast foody.

oprac. G. Rompel, źródło: sejm.gov.pl