Zgodnie z przepisem art. 152 § 1 Kodeksu pracy pracownikowi przysługuje prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego. Pracownik nie może zrzec się tego prawa.

Urlop przysługuje w wymiarze:

• 20 dni – jeżeli pracownik jest zatrudniony krócej niż 10 lat,
• 26 dni – jeżeli pracownik jest zatrudniony co najmniej 10 lat.

W przypadku, gdy pracownik jest zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu (np. ¾ etatu) wymiar urlopu wypoczynkowego ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy tego pracownika, biorąc za podstawę wymiar urlopu 20-dniowy lub 26-dniowy, natomiast niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę do pełnego dnia.

Należy mieć na względzie fakt, że okres zatrudnienia nie oznacza tylko zatrudnienia u ostatniego pracodawcy. Do okresu zatrudnienia wlicza się również:

• okresy poprzedniego zatrudnienia, bez względu na przerwy w zatrudnieniu oraz sposób ustania stosunku pracy,
• okresy nauki – w przypadku zasadniczej lub innej równorzędnej szkoły zawodowej – przewidziany programem nauczania czas trwania nauki, nie więcej jednak niż 3 lata, średniej szkoły zawodowej – przewidziany programem nauczania czas trwania nauki, nie więcej jednak niż 5 lat, średniej szkoły zawodowej dla absolwentów zasadniczych (równorzędnych) szkół zawodowych – 5 lat, średniej szkoły ogólnokształcącej – 4 lata, szkoły policealnej – 6 lat, szkoły wyższej – 8 lat.

Okresów nauki nie sumuje się – oznacza to, że w przypadku ukończenia szkoły średniej, a następnie wyższej do okresu zatrudnienia wliczać się będzie wartość wyższa – w tym przypadku 8 lat.

Natomiast jeżeli pracownik pobierał naukę w czasie zatrudnienia, do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu, wlicza się bądź okres zatrudnienia, w którym była pobierana nauka, bądź okres nauki, zależnie od tego, co jest korzystniejsze dla pracownika.

Klaudia Utkowska