Czy w świetle ustawy o zasadach ewidencjonowania i identyfikacji podatników i płatników, Wnioskodawca ma obowiązek dokonywania zgłoszenia aktualizacyjnego każdego miejsca, choćby na krótki okres, w którym jest wykonywana działalność, za każdym razem, gdy zmianie ulegnie dotychczasowy stan faktyczny?

 

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2014 r. (data wpływu 1 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłaszania aktualizacyjnego miejsc świadczenia usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłaszania aktualizacyjnego miejsc świadczenia usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność na podstawie wpisu do centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej nr ew. 3616/1999. Głównym przedmiotem działalności firmy jest pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna. Firma podpisuje umowy z galeriami na wynajem powierzchni pod urządzenia rozrywkowe (bujaki dla dzieci) lub place zabaw na czas określony lub nieokreślony.

W zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 dodatkowe miejsca wykonywania działalności wykazuje tylko te miejsca, w których są zatrudnione osoby na placach zabaw. Umowy podpisane tylko na wynajem powierzchni pod bujaki – automaty wrzutowe na monety samoobsługowe, gdzie nie są zatrudnione osoby, nie są wykazane w NIP-2 jako dodatkowe miejsce wykonywania działalności. Podpisanych umów na wynajem powierzchni pod automaty wrzutowe jest 259. Wszystkie te lokalizacje ujęte są w „książce” przychodów i rozchodów.

Z racji rodzaju prowadzonej działalności – automaty wrzutowe dla dzieci – Wnioskodawca często wynajmuje powierzchnie pod ustawienie automatu na krótkie okresy, miesięczne, tygodniowe, weekendowe lub na jeden dzień. Takie krótkie terminy wynikają z racji wystawiania automatów w okresie letnim lub podczas imprez plenerowych organizowanych przez inne podmioty. Częste wypowiedzenia lokalizacji w sklepach lub galeriach handlowych wynikają z powodu braku opłacalności lub zbyt wysokiego czynszu za dzierżawioną powierzchnię.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle ustawy o zasadach ewidencjonowania i identyfikacji podatników i płatników, Wnioskodawca ma obowiązek dokonywania zgłoszenia aktualizacyjnego każdego miejsca, choćby na krótki okres, w którym jest wykonywana działalność, za każdym razem, gdy zmianie ulegnie dotychczasowy stan faktyczny?

Zdaniem Wnioskodawcy, z racji wykonywanej działalności gospodarczej wykazuje dodatkowe miejsca wykonywania działalności w NIP-2, tylko te, gdzie są zatrudnione osoby na placach zabaw. Wnioskodawca nie posiada dodatkowych oddziałów firmy na terenie Polski. Głównym miejscem wykonywania działalności jest K.. W związku tym, że umowy są podpisywane na krótkie okresy: jednodniowe, weekendowe, tygodniowe lub miesięczne, Wnioskodawca uważa, że nie ma obowiązku aktualizowania dodatkowych miejsc prowadzenia działalności, gdzie są ustawione tylko automaty samoobsługowe – wrzutowe na monety.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2012 r., poz. 1314 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o NIP”, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu. Stosownie do art. 2 ust. 2 i ust. 3 ustawy o NIP obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków, a także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o NIP podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W świetle art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera w szczególności pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

• w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami – NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
• w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych – dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
• w przypadku podatkowych grup kapitałowych – dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o NIP, podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 z późn. zm.). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

Natomiast na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o NIP podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia aktualizacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w art. 5 ust. 2b pkt 2.

Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy o NIP do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

• odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
• wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, zgodnie z ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że ani ustawa o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, ani też ustawa Ordynacja podatkowa nie definiują pojęcia „miejsce prowadzenia działalności”.

Jedynie art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) stanowi, że pod pojęciem „działalności gospodarczej” rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonujące taką działalność – do przedsiębiorców.

Natomiast art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r., poz. 672 z późn. zm.), wskazuje jedynie, że działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Z kolei, ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w art. 15 ust. 2 wskazuje, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższych regulacji prawnych za miejsce prowadzenia działalności należy uznać miejsce, gdzie zdefiniowana w powyższych przepisach działalność gospodarcza jest wykonywana. Ponadto, winna być ona prowadzona w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub chociażby częstotliwy. Miejsce prowadzenia działalności oznacza zatem miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w zakresie działalności gospodarczej lub statutowej. Za takie miejsca można przykładowo uznać filie, przedstawicielstwa, oddziały, a także punkty, w których przedsiębiorca podejmuje czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się powinno zatem pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stałe. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że w określonym miejscu prowadzona jest działalność gospodarcza, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Z uwagi na wskazane wyżej kryteria należy stwierdzić, że podmiot posiada miejsce prowadzenia działalności w określonym miejscu, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak stanowi zaś art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…), które z kolei zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, jest działalność rozrywkowa i rekreacyjna. Wnioskodawca podpisuje umowy z galeriami handlowymi na wynajem powierzchni pod urządzenia rozrywkowe (bujaki dla dzieci) lub place zabaw na czas określony lub nieokreślony.

W zgłoszeniu aktualizacyjnym jako dodatkowe miejsca wykonywania działalności wykazuje tylko te miejsca, w których są zatrudnione osoby na placach zabaw. Umowy podpisane tylko na wynajem powierzchni pod bujaki – automaty wrzutowe na monety samoobsługowe, gdzie nie są zatrudnione osoby, nie są wykazane w zgłoszeniu aktualizacyjnym, jako dodatkowe miejsce wykonywania działalności. Podpisanych umów na wynajem powierzchni pod automaty wrzutowe jest 259. Wszystkie te lokalizacje ujęte są w książce przychodów i rozchodów. Z racji rodzaju prowadzonej działalności – automaty wrzutowe dla dzieci – Wnioskodawca często wynajmuje powierzchnie pod ustawienie automatu na krótkie okresy, miesięczne, tygodniowe, weekendowe lub na jeden dzień. Takie krótkie terminy wynikają z racji wystawiania automatów w okresie letnim lub podczas imprez plenerowych organizowanych przez inne podmioty.

Dla uznania, czy dane miejsce, jest miejscem prowadzenia działalności gospodarczej istotne jest, czy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie personalnym i technicznym umożliwiającą, a zarazem i zapewniającą prowadzenie działalności polegającej na dostawie towarów, czy świadczeniu usług.

Z uwagi na powołane wyżej przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że za miejsce prowadzenia działalności, które należy wykazać w zgłoszeniu aktualizacyjnym należy uznać miejsce, w którym prowadzona jest w sposób zorganizowany oraz ciągły działalność przy wykorzystaniu infrastruktury technicznej oraz personelu osobowego, w ramach której Wnioskodawca dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Skoro w opisanych okolicznościach – jak wynika z wniosku – miejsca, w których Wnioskodawca ustawia automaty samoobsługowe (na podstawie umów podpisanych na krótkie okresy (jednodniowe, weekendowe, tygodniowe lub miesięczne) – nie charakteryzują się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie personalnym i technicznym, aby uznać te miejsca jako miejsca prowadzenia działalność gospodarczej, to w konsekwencji oznacza, że Wnioskodawca w tym konkretnym przypadku nie ma obowiązku wykazywania tych miejsc w zgłoszeniu aktualizacyjnym, jako pozostałe adresy prowadzenia działalności.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dn. 25 lutego 2015 r., sygn. ITPP1/443-1506/14/MN