INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego oraz wykazania w zeznaniu podatkowym dochodów z tytułu zasiłku dla bezrobotnych uzyskanych w Norwegii.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 14 września 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.406.2018.1.AKU, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 14 września 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 15 września 2018 r.). W dniu 21 września 2018 r. (nadane w dniu 21 września 2018 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca osiągnął w 2015 r. w Norwegii przychody z umowy o pracę u norweskiego pracodawcy oraz przychody z zasiłku dla bezrobotnych. Były to Jego jedyne dochody, jakie osiągnął w 2015 r. Zasiłek dla bezrobotnych został wypłacony przez norweski NAV, odpowiednik polskiego ZUS i Urzędu Pracy. Wszystkie dochody Wnioskodawcy zostały opodatkowane w Norwegii. W 2015 r. nie składał żadnego zeznania podatkowego w Polsce, która jest centrum Jego interesów życiowych. W 2015 r. Wnioskodawca przebywał w Norwegii 264 dni. Jest obywatelem Polski. W okresie otrzymywania zasiłku dla bezrobotnych w Norwegii Wnioskodawca posiadał zameldowanie na terenie Norwegii. Żona i dzieci w 2015 r. pozostawały na terytorium Polski.

Wnioskodawca pracował w Norwegii od 6 stycznia 2014 r. do 30 października 2015 r. Zasiłek dla bezrobotnych został przyznany na 104 tygodnie i był pobierany w okresie od 1 listopada 2015 r. do 20 lutego 2018 r. Zasiłek został przyznany z powodu utraty pracy na skutek wypowiedzenia. Zaliczki na podatek dochodowy były pobierane od uzyskanego zasiłku dla bezrobotnych w Norwegii przez NAV. Dochód z zasiłku nie był zwolniony z opodatkowania. Po zakończeniu roku podatkowego 2015 dochód z zasiłku został opodatkowany w Norwegii.

Stosowane skróty poniżej w treści pytań:

• Umowa – Konwencja między RP i Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów obowiązująca od 1 stycznia 2011 r.,

• Zasiłek – zasiłek dla bezrobotnych jaki Wnioskodawca otrzymał w Norwegii w 2015 r. z NAV.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy w związku z tym, że Zasiłek w 2015 r. został już opodatkowany w Norwegii, Wnioskodawca ma za 2015 r. w Polsce obowiązek złożenia PIT-36 i wykazania dochodów z Zasiłku w części D tego zeznania?
2. Czy zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy Ordynacja podatkowa w 2015 r. Wnioskodawca był podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiadając na pytanie nr 1, zgodnie z art. 45 ust. 1 nie miał obowiązku składania zeznania PIT-36 za 2015 r. W roku tym Wnioskodawca nie osiągnął bowiem żadnych dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce. Dochody z Zasiłku zostały wymienione w art. 17 „Emerytury, renty, renty kapitałowe, świadczenia z sytemu ubezpieczeń społecznych oraz alimenty” ust. 2 Umowy i mogły być zgodnie z tym artykułem opodatkowane w Norwegii. Zapis art. 17 ust. 2 „Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, świadczenia otrzymywane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w przypadku Wnioskodawcy w Polsce) na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych drugiego Umawiającego się Państwa (w przypadku Wnioskodawcy w Norwegii), (…) który jest uznawany dla celów podatkowych, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie (w przypadku Wnioskodawcy w Norwegii) należy rozumieć, że dochody z Zasiłku mogły być opodatkowane w Norwegii. Dochody z Zasiłku nie tylko mogły, ale i faktycznie były opodatkowane w Norwegii. Ze względu na to, że dochody z Zasiłku zostały wymienione w art. 17 „Emerytury, renty, renty kapitałowe, świadczenia z sytemu ubezpieczeń społecznych oraz alimenty” Umowy, nie można do tych dochodów stosować zapisów art. 21 ust. 1 Umowy. Tylko i wyłącznie wtedy, gdyby Zasiłek nie został opodatkowany w Norwegii, Wnioskodawca musiałby go wykazać jako Jego przychód w Polsce, ale nic takiego nie miało miejsca.

Odpowiadając na pytanie nr 2 Wnioskodawca jest zdania, że zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 1 nie był podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce w 2015 r., gdyż nie osiągnął w tym roku żadnych dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. la ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przepis art. 3 ust. la ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Przesłanki wynikające z tego przepisu są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a w konsekwencji – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. la analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Do dochodów z Norwegii uzyskiwanych od dnia 1 stycznia 2011 r. zastosowanie ma Konwencja z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r., Nr 134, poz. 899). Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jak wskazano we wniosku Wnioskodawca jest polskim obywatelem, a Jego rodzina w 2015 r. pozostawała w Polsce. Powyższe pozwala na stwierdzenie, że centrum interesów osobistych Wnioskodawcy w tym okresie znajdowało się na terytorium Polski, a w konsekwencji miejsce zamieszkania dla celów podatkowych również było w Polsce. Jednakże z uwagi na fakt, że Wnioskodawca w 2015 r. przebywał przez 264 dni w Norwegii, a także posiadał w tym państwie adres zameldowania zastosowanie znajdzie art. 4 ust. 2 Konwencji między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Przy tym wskazać należy, że według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Mając zatem na uwadze, że Wnioskodawca w okresie otrzymywania zasiłku dla bezrobotnych posiadał stałe miejsce zamieszkania w Polsce, miejscem zamieszkania dla celów podatkowych ustalonym w oparciu o art. 4 ust. 2 lit. a) Konwencji była Polska.

Oznacza to, że w Polsce w okresie tym podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zasiłek wypłacany osobie bezrobotnej stanowi przychód z innych źródeł.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Z powyższego zatem wynika, że Wnioskodawca posiadający na terytorium Polski nieograniczony obowiązek podatkowy jest podatnikiem podatku dochodowego od wszystkich uzyskanych w danym roku podatkowym dochodów, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Przechodząc do sposobu opodatkowania przedmiotowego zasiłku dla bezrobotnych wyjaśnić należy, że w myśl art. 17 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji emerytury, renty i inne podobne świadczenia lub renty kapitałowe uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, są opodatkowane tylko w pierwszym wymienionym Państwie.

Stosownie zaś do art. 17 ust. 2 ww. Konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, świadczenia otrzymywane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych drugiego Umawiającego się Państwa, na podstawie jakiegokolwiek obowiązkowego systemu emerytalnego lub na podstawie systemu emerytalnego, który jest uznawany dla celów podatkowych, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W świetle powyższego, świadczenia otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych Norwegii, mogą być opodatkowane zarówno w Polsce, jak i w Norwegii. Powyższy przepis Konwencji stanowiący, że danego rodzaju świadczenie „może być opodatkowane” w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) wskazuje, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca był zatrudniony w Norwegii na podstawie umowy o pracę od dnia 6 stycznia 2014 r. do dnia 30 października 2015 r., natomiast od dnia 1 listopada 2015 r. do dnia 20 lutego 2018 r. pobierał zasiłek dla bezrobotnych, przyznany Wnioskodawcy przez norweski urząd NAV z powodu utraty pracy na skutek wypowiedzenia. Były to jedyne dochody osiągnięte przez Wnioskodawcę w 2015 r. Od tych dochodów został w Norwegii odprowadzony podatek dochodowy.

Stwierdzić zatem należy, że świadczenie w postaci zasiłku dla bezrobotnych otrzymywane przez Wnioskodawcę z Norwegii, na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych obowiązującego w tym państwie, stosownie do zapisu art. 17 ust. 2 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, podlega opodatkowaniu zarówno w Polsce, jak i w Norwegii.

Jednocześnie w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce znajduje zastosowanie metoda unikania podwójnego opodatkowania określona w art. 22 ust. 1 ww. Konwencji, zgodnie z którą w przypadku Polski, podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień punktu b) niniejszego ustępu;
2. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub zyski majątkowe, które zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11, 12, 13 lub ustępu 7 artykułu 20 niniejszej Konwencji mogą być opodatkowane w Norwegii, Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu lub zysków majątkowych tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Norwegii. Jednakże, takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na dochód lub zyski majątkowe uzyskane w Norwegii;
3. Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem niniejszej Konwencji dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, Polska może, przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub zysków majątkowych takiej osoby, uwzględnić zwolniony dochód;
4. Bez względu na postanowienia litery a), unikanie podwójnego opodatkowania następuje poprzez zastosowanie odliczenia, o którym mowa w literze b) niniejszego ustępu, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce uzyskuje dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, jednakże zgodnie z prawem wewnętrznym Norwegii, dochód ten jest zwolniony z podatku.

Z powyżej przytoczonych przepisów wynika, że przy rozliczaniu dochodu z zasiłku dla bezrobotnych uzyskanego z Norwegii ma zastosowanie tzw. metoda wyłączenia z progresją, którą na gruncie polskich przepisów określa art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z ww. art. 27 ust. 8 ww. ustawy, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zasadę opodatkowania przedstawioną w wyżej powołanym art. 27 ust. 8 ww. ustawy stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych (wyłączonych) z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego, np. łącznie z małżonkiem. W przeciwnym razie, podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

Zatem, biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny oraz przedstawiony stan prawny należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniu przedstawionemu we wniosku, Wnioskodawca jest podatnikiem w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Wnioskodawca w okresie obejmującym przedmiotowy wniosek miał nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, co oznacza, że był zobowiązany do opodatkowania całości uzyskanych w tym okresie dochodów, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. W konsekwencji oznacza to, że do Wnioskodawcy miał zastosowanie przepis art. 7 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, ponieważ na mocy art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania Wnioskodawca podlegał obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, od dochodu uzyskiwanego z tytułu zasiłku dla bezrobotnych, wypłacanego na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych Norwegii i tam opodatkowanego, Wnioskodawca nie ma obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce. Powyższe wynika z zapisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji. Zasiłek dla bezrobotnych otrzymany w 2015 r. przez Wnioskodawcę należy kwalifikować jako dochód, o którym mowa w art. 17 ust. 2 tej Konwencji, podlegający opodatkowaniu zarówno w Polsce, jak i w Norwegii natomiast, stosownie do art. 22 ust. 1 lit. a) Konwencji, jest on zwolniony z opodatkowania w Polsce.

W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, otrzymany przez Niego zasiłek dla bezrobotnych może być opodatkowany zarówno w państwie źródła, tj. w Norwegii, jak również w państwie miejsca zamieszkania, tj. w Polsce. Zgodnie z przepisem art. 17 ust. 2 ww. Konwencji oba państwa mają prawo do opodatkowania ww. dochodów. Jednakże w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 1 lit. a) ww. Konwencji, na mocy którego otrzymany przez Wnioskodawcę zasiłek dla bezrobotnych nie będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce. Zatem, w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie osiągnął w 2015 r. żadnych innych dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce, nie miał obowiązku złożenia zeznania podatkowego za ten okres.

W konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna Wnioskodawcy, przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, winna skutkować uznaniem stanowiska podatnika za nieprawidłowe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 5.10.2018 r. – sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.406.2018.2.AKU