INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie poboru zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wynagrodzeń z umów zlecenia lub świadczenia usług – jest prawidłowe, zastosowania zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie poboru zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wynagrodzeń z umów zlecenia lub świadczenia usług oraz zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka z o.o.) prowadzi działalność polegającą na produkcji urządzeń oraz ich montaż na terenie Polski. W ramach działalności zatrudnia na podstawie umowy zlecenia i świadczenia usług cudzoziemców będących obywatelami Ukrainy. Zatrudnieni przez Wnioskodawcę zleceniobiorcy nie wykonują pracy w ramach wolnego zawodu, jak również nie należą do grup wymienionych w art. 15 ust. 4 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. Zleceniobiorcy ci świadczą przede wszystkim w sposób samodzielny prace ślusarskie oraz monterskie zlecone przez zleceniodawcę. Zleceniobiorcy nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie zawartych umów. Zleceniobiorcy świadczą głównie usługi w miejscu siedziby Wnioskodawcy, ale w przypadku montażu urządzeń otrzymują polecenie wyjazdu do innej miejscowości. W takim przypadku Wnioskodawca, zgodnie z zawartą umową ze zleceniobiorcami, zapewnia nieodpłatnie koszty zakwaterowania, dojazdu oraz diety zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Zleceniobiorcy nie posiadają swoich stałych placówek w Polsce. Zleceniobiorcy przed zawarciem umowy przedstawili certyfikaty rezydencji wydane przez ukraińską administrację podatkową. Zleceniobiorcy przebywają w Polsce w ciągu roku powyżej 183 dni. Zleceniobiorcy posiadają wszelkie wymagane prawem zezwolenia do zatrudnienia u Zleceniodawcy. Zleceniobiorcy nie posiadają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej centrum interesów życiowych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczania, pobierania i wpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu umów zleceń i świadczenia usług w przypadku, gdy zleceniobiorca lub świadczeniobiorca jest obywatelem Ukrainy, legitymujący się certyfikatem rezydencji, przebywającym na terytorium Polski w ciągu roku podatkowego powyżej 183 dni i nieposiadającym ośrodka interesów życiowych na terenie Polski?
2. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczania i wpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od udostępnianych nieodpłatnie świadczeń zakwaterowania, dojazdów i wypłacanych diet, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, zleceniobiorcom lub świadczeniobiorcom będących obywatelami Ukrainy?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody z umowy zlecenia lub świadczenia usług osiągane przez obywateli ukraińskich posiadających stosowne certyfikaty rezydencji są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. Na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek poboru podatku dochodowego. Otrzymany certyfikat rezydencji upoważnia Wnioskodawcę do uwzględnienia przepisów o unikaniu podwójnego opodatkowania zgodnie art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych. Zaniechanie przez Wnioskodawcę naliczenia i poboru podatku od wypłaconych wynagrodzeń następuje na mocy art. 14 Konwencji. Wnioskodawca opiera się na zapisie znajdującym się w art. 14 ust. 1 Konwencji, który swoim zwolnieniem obejmuje oprócz wolnych zawodów także „dochody z innej działalności o samodzielnym charakterze”. Według Wnioskodawcy, dochody z działalności o samodzielnym charakterze w rozumieniu Konwencji to dochody z działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z kolei zgodnie z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście mieszczą się przychody z umowy zlecenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenie nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie odrębnych ustaw, lub
3. przez organ (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjnej im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Według Wnioskodawcy zleceniobiorcy przebywają w podróży w czasie wykonywania zlecenia poza Jego siedzibą tj. w trakcie montażu urządzeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie poboru zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wynagrodzeń z umów zlecenia lub świadczenia usług jest prawidłowe, natomiast w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka z o.o.) prowadzi działalność polegającą na produkcji urządzeń oraz ich montaż na terenie Polski. W ramach działalności zatrudnia na podstawie umowy zlecenia i świadczenia usług cudzoziemców będących obywatelami Ukrainy. Zatrudnieni przez Wnioskodawcę zleceniobiorcy nie wykonują pracy w ramach wolnego zawodu, jak również nie należą do grup wymienionych w art. 15 ust. 4 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. Zleceniobiorcy ci świadczą przede wszystkim w sposób samodzielny prace ślusarskie oraz monterskie zlecone przez zleceniodawcę. Zleceniobiorcy nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie zawartych umów. Zleceniobiorcy świadczą głównie usługi w miejscu siedziby Wnioskodawcy, ale w przypadku montażu urządzeń otrzymują polecenie wyjazdu do innej miejscowości. W takim przypadku Wnioskodawca, zgodnie z zawartą umową ze zleceniobiorcami, zapewnia nieodpłatnie koszty zakwaterowania, dojazdu oraz diety zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Zleceniobiorcy nie posiadają swoich stałych placówek w Polsce. Zleceniobiorcy przed zawarciem umowy przedstawili certyfikaty rezydencji wydane przez ukraińską administrację podatkową. Zleceniobiorcy przebywają w Polsce w ciągu roku powyżej 183 dni. Zleceniobiorcy posiadają wszelkie wymagane prawem zezwolenia do zatrudnienia u Zleceniodawcy. Zleceniobiorcy nie posiadają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej centrum interesów życiowych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych).

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl pkt 2 tego artykułu do źródeł przychodów zalicza się działalność wykonywaną osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 8 ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością
3. przedsiębiorstwa w spadku

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów z tytułu umów cywilnoprawnych (umów zlecenia lub umów o dzieło), o których mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, reguluje art. 29 ust. 1 pkt 1 tej ustawy w odniesieniu do osób posiadających w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy oraz art. 41 ust. 1 tej ustawy w przypadku osób, które posiadają w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Stosownie natomiast do treści art. 29 ust. 2 tejże ustawy przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Certyfikat stanowi środek dowodowy (wyłączny) posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przede wszystkim trzeba uznać, że uzależnienie stosowania opodatkowania przewidzianego w odpowiedniej umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (we wskazanym zakresie) od przedstawienia certyfikatu rezydencji oznacza, że fakt posiadania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium określonego państwa nie może być dowodzony w inny sposób, aniżeli za pomocą tegoż certyfikatu.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz.U. z 1994 r. Nr 63, poz. 269, z późn. zm. ), dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (Ukrainie) osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (Ukrainie), chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie (Polsce) dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie (Polsce), jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

W świetle powyższego w przypadku umowy cywilnoprawnej zawartej z osobą, o której mowa w art. 3 ust. 2a ustawy, płatnik stosuje stawkę podatku wynikającą z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub nie pobiera podatku zgodnie z taką umową wyłącznie w sytuacji, gdy podatnik przedstawi certyfikat rezydencji potwierdzający jego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w innym kraju.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że dochody osiągane przez obywateli z Ukrainy w związku z wykonywaniem czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych oraz o świadczenie usług na terenie Rzeczypospolitej Polskiej – którzy posiadają certyfikat rezydencji podatkowej dokumentujący dla celów podatkowych ich miejsce zamieszkania na Ukrainie, niezależnie od długości ich pobytu w Polsce w roku podatkowym – podlegają opodatkowaniu tylko na Ukrainie, zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy w związku z art. 14 ust. 1 polsko-ukraińskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wobec tego Wnioskodawca nie jest obowiązany do obliczania, poboru i wpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zatem również z tytułu zapewnienia przez Wnioskodawcę nieodpłatnie zakwaterowania, dojazdu i diet, nie ciążą na Nim obowiązki płatnika. Tym samym skoro świadczenia te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce to, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, do dochodów tych nie ma zastosowania zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 03.12.2019 r. – 0115-KDIT2-2.4011.422.2019.1.RS