PIT: Nienależnie pobrane zaliczki na podatek a korekta PIT-11

Wnioskodawca w okresie 1 stycznia 2013 r. – 31 lipca 2015 r. potrącał zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w zawyżonej wysokości, uznając niesłusznie, że pracownicy osiągają przychód podatkowy z tytułu dojazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania na lokalizację projektową. Wartość tego przychodu nie powinna była być uwzględniana w kalkulacji miesięcznych zaliczek na PIT w ww. okresie. Czy Wnioskodawca ma obowiązek korygowania informacji PIT-11?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2015 r. (data wpływu 7 października 2015 r.) uzupełniony pismem z dnia 9 grudnia 2015 r. (data nadania 10 grudnia 2015 r., data wpływu 14 grudnia 2015 r.) na wezwanie z dnia 2 grudnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-1151/15-2/MP (data nadania 3 grudnia 2015 r., data doręczenia 7 grudnia 2015 r.) oraz pismem z dnia 21 grudnia 2015 r. (fax – data nadania 21 grudnia 2015 r., data wpływu 21 grudnia 2015 r., za pośrednictwem poczty – data nadania 22 grudnia 2015 r., data wpływu 23 grudnia 2015 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie telefoniczne z dnia 21 grudnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z nienależnie pobraną zaliczką na podatek dochodowy:

w części dotyczącej braku obowiązku sporządzenia korekty informacji PIT-11 – jest nieprawidłowe,
w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków związanych z nienależnie pobraną zaliczką na podatek dochodowy przez płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 2 grudnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-1151/15-2/MP (data nadania 3 grudnia 2015 r., data doręczenia 7 grudnia 2015 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez przeformułowanie pytania Nr 3 oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do przeformułowanego pytania.

Pismem z dnia 9 grudnia 2015 r. (data nadania 10 grudnia 2015 r., data wpływu 14 grudnia 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w terminie.

W związku z dalszymi wątpliwościami tut. organ wezwał Wnioskodawcę telefonicznie w dniu 21 grudnia 2015 r. (na tę okoliczność została sporządzona notatka służbowa) do uzupełnienia braków poprzez przeformułowanie pytania. Pismem z dnia 21 grudnia 2015 r. (fax – data nadania 21 grudnia 2015 r., data wpływu 21 grudnia 2015 r., za pośrednictwem poczty – data nadania 22 grudnia 2015 r., data wpływu 23 grudnia 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) świadczy usługi związane z poszukiwaniem i eksploatacją złóż gazu naturalnego, w szczególności: usługi sejsmiczne, stymulacji i testowania odwiertów, wiertnicze. Spółka zatrudnia wyspecjalizowanych pracowników (dalej: pracownicy projektowi), którzy wykonują swoje obowiązki służbowe w różnych lokalizacjach projektowych, w zależności od miejsca zlecenia otrzymanego przez Spółkę.

W okresie 1 stycznia 2013 r. – 31 lipca 2015 r. Spółka zapewniała pracownikom projektowym świadczenie związane z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych w różnych lokalizacjach na terytorium Polski. Świadczenie to obejmowało udostępnienie samochodów służbowych oraz pokrywanie kosztów dojazdów tymi samochodami z miejsca zamieszkania pracowników na projekty i z powrotem (dalej: świadczenie).

Z uwagi na niejednolitą linię orzeczniczą w zakresie opodatkowania dodatkowych świadczeń przekazywanych pracownikom mobilnym, w okresie 1 stycznia 2013 r. – 31 lipca 2015 r. Spółka kwalifikowała wartość odpowiadającą świadczeniu jako przychód podatkowy pracowników projektowych. Z uwagi, że pracownicy projektowi nie mogli być dodatkowo obciążani kosztami podatku i składek ZUS z tytułu otrzymania świadczenia (udostępnionego de facto w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych w interesie pracodawcy), Spółka dokonywała odpowiedniego ubruttowienia tego świadczenia o należny za dany miesiąc podatek dochodowy od osób fizycznych (dalej: PDOF) oraz składki ZUS. Poprzez mechanizm ubruttowienia stosowany przez Spółkę, świadczenie otrzymywane przez pracowników projektowych było dla nich neutralne kosztowo – pracownik nie ponosił kosztu PDOF oraz składek ZUS.

Ubruttowienie wartości świadczenia stanowiło dodatkowy składnik przychodu pracownika (inny niż wynagrodzenie za pracę). Ubruttowienie wartości świadczenia było finansowane przez Spółką, z jej własnych środków, jako dodatkowe świadczenie bezpośrednio powiązane z wartością netto świadczenia (gdyby Spółka nie rozpoznawała wartości netto świadczenia jako przychodu podatkowego pracowników, ubruttowienie nie miałoby racji bytu).

Opisaną sytuacją Spółka zobrazowała na przykładzie:

Wartość netto świadczenia otrzymanego przez pracownika = 700 zł

Kwota ubruttowienia świadczenia o PDOF oraz składki ZUS jako koszt pracodawcy = 300 zł

Wartość brutto świadczenia jako pełny koszt pracodawcy = 1000 zł

Spółka, obserwując zmieniającą się linię orzeczniczą w zakresie skutków podatkowych powstałych w związku z ponoszeniem przez pracodawcę kosztów noclegu pracowników oraz kosztów przejazdów do miejsca wykonywania pracy (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 czerwca 2015 r., sygn. IPPB2/4511-353/15-2/MK1), wystąpiła o interpretacją indywidualną w zakresie finansowania kosztów przejazdów do miejsca wykonywania pracy. W otrzymanej przez Spółkę interpretacji indywidualnej (sygn. IPPB4/4511-768/15-2/PP), Minister Finansów uznał za prawidłowe stanowisko Spółki w zakresie braku powstania po stronie pracowników przychodu podatkowego z tytułu dojazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania na lokalizację projektową.

Mając na uwadze stanowisko Ministra Finansów w wydanej dla Spółki interpretacji indywidualnej, Spółka jest zdania, że opisane w stanie faktycznym świadczenie niesłusznie uznawała za przychód podatkowy pracowników projektowych w latach 1 stycznia 2013 – 31 lipca 2015.

Obecnie, Spółka w celu odzyskania nadpłaconych składek ZUS i zaliczek na PDOF, podjęła decyzję o sporządzeniu korekty rozliczeń pracowników projektowych w zakresie niesłusznie rozpoznanego przychodu podatkowego oraz odprowadzonych zaliczek na PDOF oraz składek ZUS w związku z zapewnianiem pracownikom projektowym kosztów dojazdów samochodami służbowymi.

Wnioskodawca wyjaśnił w uzupełnieniu do wniosku, że jego intencją było m.in. uzyskanie interpretacji indywidualnej w zakresie momentu dokonania korekty nadpłaconych zaliczek na PDOF za miesiące styczeń – lipiec 2015 r.

Wnioskodawca w ciągu tego okresu (styczeń – lipiec 2015 r.) potrącał zaliczki na PDOF w zawyżonej wysokości, uznając niesłusznie, że pracownicy osiągają przychód podatkowy z tytułu dojazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania na lokalizację projektową. Wartość tego przychodu nie powinna była być uwzględniana w kalkulacji miesięcznych zaliczek na PDOF w okresie styczeń – lipiec 2015 r.

Od sierpnia 2015 r. Wnioskodawca naliczał miesięczne zaliczki na PDOF w prawidłowej wysokości i nie uwzględniał w przychodach pracowników wartości dojazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania na lokalizację projektową.

W zaliczce za sierpień 2015 r. zamiarem Wnioskodawcy było uwzględnienie wartości nadpłaconych zaliczek na PDOF za miesiące poprzednie, czyli styczeń – lipiec 2015 r.

Zatem, skoro Wnioskodawca wiedział, że kwota nadpłaconych zaliczek za styczeń – lipiec 2015 r. wyniosła przykładowo 1000 zł (suma nadpłaconych zaliczek na PDOF za miesiące od stycznia do lipca 2015 r. wynikała z niesłusznego opodatkowania PDOF wartości dojazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania na lokalizację projektową), Wnioskodawca o tę wartość czyli o 1000 zł chciał pomniejszyć kwotę wyliczonej zaliczki za sierpień 2015 r.

Konsekwencją powyższego działania byłoby to, że w sierpniu 2015 r. Wnioskodawca zapłaciłby zaliczkę na PDOF pomniejszoną o kwotę 1000 zł.

Kolejną konsekwencją powyższego działania byłoby to, że w sierpniu 2015 r. Wnioskodawca znałby wartość właściwych przychodów poszczególnych pracowników za miesiące styczeń – lipiec 2015 r. (tzn. przychodów, które nie powinny zawierać wartości odpowiadającej dojazdom samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania na lokalizację projektową) i właśnie tę właściwą wartość Wnioskodawca chciałby ująć w informacji PIT-11 przekazywanej pracownikom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca miał obowiązek odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z zapewnieniem opisanych świadczeń na rzecz pracowników?
Czy Spółka może dokonać korekt przychodów podatkowych pracowników za lata 2013-2014 ujmując wartość zmniejszenia przychodu pracownika oraz nadpłacone zaliczki na PDOF poprzez korektę PIT-4R za lata 2013 i 2014 i wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w PDOF za 2013 r. i 2014 r. na podstawie art. 75 § 2 pkt 2 lit. b ustawy Ordynacja podatkowa?
Czy Spółka ma obowiązek korygowania informacji PIT-11 za lata 2013 i 2014?
Czy wartość nadpłaconych zaliczek na PDOF za miesiące styczeń – lipiec 2015 r. z tytułu zawyżenia przez Spółkę przychodu podatkowego po stronie pracowników może pomniejszać zaliczkę na PDOF za sierpień 2015 r. w taki sposób, że od kwoty właściwie skalkulowanej zaliczki na PDOF za sierpień 2015 r. Spółka odjęłaby kwotę nadpłaconych zaliczek na PDOF za miesiące styczeń – lipiec 2015 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1

Zgodnie z art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz otrzymaną przez Wnioskodawcę interpretację indywidualną z dnia 20 lipca 2015 r., Wnioskodawca nie był obowiązany do występowania w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z przejazdami pracowników samochodami służbowymi z miejsca ich zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem. Jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania – garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te stanowiły bowiem realizację celu służbowego. Z tego względu świadczenia oferowane pracownikom nie powinny były stanowić ich przychodu podatkowego. Wnioskodawca nie miał zatem obowiązku odprowadzać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawcy przysługuje zwrot odprowadzonych niesłusznie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 2

Zdaniem Spółki, z uwagi na zawyżenie w latach 2013-2014 wartości przychodów podatkowych pracowników projektowych poprzez niesłuszne kwalifikowanie wartości świadczenia jako przychodu podatkowego oraz, z uwagi na fakt poniesienia przez Spółkę ciężaru uiszczenia PDOF z tytułu tego świadczenia z własnych środków, Spółka powinna dokonać korekt przychodów podatkowych pracowników za lata 2013-2014 ujmując wartość zmniejszenia przychodów podatkowych pracowników oraz nadpłacone zaliczki na PDOF poprzez korektę PIT-4R za lata 2013 i 2014 i wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w PDOF za 2013 r. i 2014 r. na podstawie art. 75 § 2 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.).

Uzasadnienie

Korekta deklaracji PIT-4R za lata 2013-2014.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) dalej: ustawy o PDOF, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PDOF osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy.

Płatnicy, o których mowa w art. 31 ustawy o PDOF, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. la (art. 38 ust. 1 ustawy o PDOF).

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R) (art. 38 ust. la ustawy o PDOF).

Mając bowiem na uwadze powołany wyżej przepis art. 31 i następne ustawy o PDOF, Wnioskodawca zaznaczył, że ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania urzędowi skarbowemu oraz podatnikowi w ustawowym terminie deklaracji (informacji) według ustalonego wzoru.

Ustawodawca przewidział również możliwość dokonania korekty deklaracji (informacji). Zagadnienia związane z korektą deklaracji (informacji) regulują przepisy ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych, np. błędnie mogła zostać określona wysokość przychodu bądź dochodu, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Dlatego też powołane powyżej przepisy znajdują zastosowanie m.in. do korekty deklaracji PIT-4R.

Odnośnie korekty deklaracji PIT-4R za lata 2013-2014, zdaniem Spółki dokonując korekty deklaracji PIT-4R należy wykazać należną zaliczkę jaka winna była być przez płatnika (Wnioskodawcę) pobrana w związku z ciążącymi na nim obowiązkami płatnika, nałożonymi przepisami ustawy o PDOF. W deklaracji PIT-4R winny bowiem być wykazane należne zaliczki, a zatem takie, które powinny być pobrane zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Jeżeli Wnioskodawca (płatnik) w latach 2013-2014 pobrał zaliczki na podatek dochodowy w kwocie wyższej niż były one należne i do organu podatkowego została odprowadzona zaliczka w kwocie zawyżonej, to wówczas Wnioskodawca powinien skorygować te zaliczki a różnicę pomiędzy zaliczkami pobranymi i odprowadzonymi a należnymi wykazać jako nadpłatę.

Uprawnienie Spółki jako płatnika do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w PDOF.

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa za nadpłatę uważa się kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej niż należna.

W myśl art. 75 § 2 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, płatnik może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku, jeżeli:

w złożonej deklaracji wykazał oraz wpłacił podatek w wysokości większej od wysokości pobranego podatku,
w złożonej deklaracji wykazał oraz wpłacił podatek w wysokości większej od należnej,
nie będąc obowiązanym do składania deklaracji, wpłacił podatek w wysokości większej od należnej.

Spółka, za wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 1338/10), pragnie uzasadnić przysługujące jej jako płatnikowi prawo do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w PDOF, jako, że będzie miał w jej przypadku zastosowanie art. 75 § 2 pkt 2 lit. b ustawy Ordynacja podatkowa.

Przepis art. 75 § 2 pkt 2 lit. b ustawy Ordynacja podatkowa odnosi się do sytuacji, gdy płatnik pomimo ciążącego na nim obowiązku nie pobrał podatku od podatnika, jednak podatek ten wykazał w deklaracji oraz uiścił ten podatek w kwocie wyższej od należnej. Skoro nie pobrał go od podatnika, to nie ma wątpliwości, że to płatnik poniósł ciężar uiszczenia tego podatku. Spółka pragnie podkreślić, że przedstawiona powyżej teza powołanego orzeczenia WSA w Warszawie ma zastosowanie w zaistniałym stanie faktycznym, gdyż to Spółka przeznaczyła dodatkowe środki finansowe na zapłatę PDOF od świadczenia przekazanego pracownikom projektowym. Z uwagi, że podatek od powołanego świadczenia nie powinien być uiszczany w ogóle (z uwagi, że świadczenie to nie stanowi przychodu podatkowego), Spółka jako płatnik uiściła ten podatek w kwocie wyższej od należnej. Kwota należna wynosi 0 zł, zatem uiszczony w Spółkę podatek za lata 2013-2014 powinien być jej zwrócony w formie nadpłaty.

W opinii Spółki, nadpłata podatku w przypadku płatnika dotyczy jedynie tych przypadków, w których dochodzi do uszczerbku majątku płatnika na skutek zapłacenia należnego świadczenia w większej wysokości od tej, w której zostało pobrane i winno być uiszczone zgodnie z przepisami na rzecz wierzyciela. W analizowanym stanie faktycznym, Spółka nie dokonała poboru podatku ze środków podatnika (tu: pracownika projektowego) od kwoty odpowiadającej wartości świadczenia. Gdyby tak było, to podmiotem uprawnionym do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty powinien być podatnik (tu: pracownik projektowy). Spółka dokonała z własnych środków ubruttowienia świadczenia o należny podatek i składki ZUS, przez co z własnych środków odprowadziła do urzędu skarbowego zaliczkę na PDOF. Spółka podkreśliła, że kwoty odpowiadające ubruttowieniu nie zostały nigdy pracownikom projektowym wypłacone lub pozostawione do ich dyspozycji. Podmiotem, który tak naprawdę zarządzał tymi kwotami była Spółka a nie pracownicy. Nie można zatem twierdzić, że postępowanie Spółki doprowadziło do uszczuplenia majątku podatnika. Z tego względu, to Spółce przysługuje prawo do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty a nie pracownikom.

Spółka pragnie podnieść, że art. 75 § 2 pkt 2 lit. b ustawy Ordynacja podatkowa nie mówi w ogóle o „pobraniu podatku” przez płatnika, a tylko o wykazaniu przez płatnika w deklaracji i wpłaceniu podatku w wysokości większej od należnej. Przepis art. 75 § 2 pkt 2 lit. b ustawy Ordynacja podatkowa odnosi się zatem do sytuacji, gdy płatnik pomimo ciążącego na nim obowiązku nie pobrał podatku od podatnika, jednak podatek ten wykazał w deklaracji oraz uiścił ten podatek w kwocie wyższej od należnej. Skoro nie pobrał go od podatnika, to nie ma wątpliwości, że to płatnik poniósł ciężar uiszczenia tego podatku. Tak też było w analizowanym przypadku.

Spółka pragnie powołać tu również orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 16 marca 2012 r. (sygn. I SA/Łd 1194/11).

Stanowisko takie prezentowane jest także w doktrynie. „Nadpłata podatku w przypadku płatnika lub inkasenta dotyczy zatem jedynie tych przypadków; w których dochodzi do uszczerbku majątku jednego z tych podmiotów (płatnika, inkasenta), na skutek zapłacenia należnego świadczenia w większej wysokości od tej, w której zostało pobrane i winno być uiszczone zgodnie z przepisami na rzecz wierzyciela. Jeżeli bowiem wadliwość ich postępowania prowadzi do uszczuplenia majątku podatnika na skutek spełnienia przez niego nienależnego świadczenia (lub w wysokości większej od należnej) w następstwie błędnego obliczenia, pobrania oraz odprowadzenia podatku, nadpłata powstaje u podatnika, który w takim przypadku jest jedynym podmiotem uprawnionym do otrzymania jej zwrotu.” (J. Zubrzycki (w:) B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz 2007, Oficyna Wydawnicza Unimex, Wrocław 2007, s. 403; por. też B. Gruszczyński (w:) S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004, s. 285; patrz też wyrok WSA w Warszawie z 23 lutego 2007 r., sygn. akt III SA/WA 2876/06, publ. POP 2007/03/47).

Dodatkowo Spółka wykazała, że biorąc pod uwagę kryterium uszczuplenia majątkowego stwierdzić należy, że w analizowanym stanie faktycznym nie doszło do sytuacji, w której pracodawca pobrał z pieniędzy pracownika podatek w wysokości większej niż należna i w związku z tym zaistniało zubożenie po stronie pracownika. Pracownik w ogóle nie odczuł ciężaru podatku, gdyż to ze środków pracodawcy (poprzez ubruttowienie wartości świadczenia) został on zapłacony w wysokości wyższej niż należna. Spółka podkreśliła, że w analizowanym stanie faktycznym nie doszło do uszczuplenia majątku podatnika (tu: pracownika projektowego).

W związku z powyższym, zdaniem Spółki ma ona prawo do wystąpienia jako płatnik z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w PDOF za lata 2013-2014, na podstawie art. 75 § 2 pkt 2 lit. b ustawy Ordynacja podatkowa.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 3

Zdaniem Spółki, nie ma ona obowiązku korygowania informacji PIT-11 za lata 2013-2014 z uwagi na fakt, że to nie pracownicy projektowi ponieśli koszt zapłaty PDOF z tytułu otrzymanego świadczenia, lecz to Spółka z własnych środków dodatkowo wygospodarowała środki na pokrycie tego podatku w formie ubruttowienia wartości netto świadczenia.

Uzasadnienie

Z treści art. 39 ust. 1 ustawy o PDOF wynika, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 ustawy o PDOF, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5.

Za lata 2013-2014 Spółka przekazała pracownikom projektowym informacje PIT-11, w których wykazała pobrane zaliczki na PDOF.

Zdaniem Spółki, nie doszło do sytuacji, w której pracodawca pobrał z pieniędzy pracownika podatek w wysokości większej niż należna i w związku z tym zaistniało zubożenie po stronie pracownika, Spółka nie ma obowiązku skorygowania informacji PIT-11 za lata 2013-2014.

Nawet jeśli Spółka dokonałaby korekt informacji PIT-11 za lata 2013-2014 i przekazała te korekty pracownikom projektowym, to nie byliby oni uprawnieni do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, gdyż nie można w zaistniałym stanie faktycznym mówić o jakimkolwiek zubożeniu po stronie pracowników.

Pracownik w ogóle nie odczuł ciężaru podatku, gdyż to ze środków pracodawcy (poprzez ubruttowienie wartości świadczenia) został on zapłacony w wysokości wyższej niż należna. Spółka podkreśliła, że w analizowanym stanie faktycznym nie doszło do uszczuplenia majątku podatnika (tu: pracownika projektowego).

Za wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 6 maja 2011 r. (sygn. akt I SA/Łd 339/11), Spółka wskazała, że za niedopuszczalną należałoby uznać sytuację, w której płatnik, z powodu odprowadzenia wyższej kwoty podatku niż należna, zostałby pozbawiony możliwości domagania się zwrotu nadpłaty, gdy Skarb Państwa bezsprzecznie odniósł kosztem płatnika korzyść majątkową. W analizowanym stanie faktycznym Spółka odprowadziła wyższą kwotę podatku niż należna, gdyż kwota należna podatku powinna wynieść zero złotych, z racji tego, że świadczenie z którego ten podatek wówczas wynikał nie powinno było podlegać opodatkowaniu PDOF.

W świetle powyższego, Spółka uważa, że nie powinna korygować informacji PIT-11 za lata 2013-2014 i przekazywać jej pracownikom projektowym, gdyż to Spółka a nie pracownicy projektowi ma prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w PDOF za lata 2013-2014.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 4

W ocenie Wnioskodawcy, miałby on prawo do pomniejszenia zaliczki na PDOF za sierpień 2015 r. o kwotę nadpłaconych zaliczek na PDOF za miesiące styczeń – lipiec 2015 r. Zdaniem Wnioskodawcy operacja ta mogłaby przebiegać na podstawie wniosku Spółki skierowanego do właściwego jej urzędu skarbowego z prośbą przeksięgowanie nadwyżki wynikającej z nadpłaconych zaliczek na PDOF za miesiące styczeń – lipiec 2015 r. na poczet zaliczki na PDOF za sierpień 2015 r. W efekcie kwota zaliczki za sierpień 2015 r. byłaby niższa o kwotę nadpłaconych zaliczek za miesiące styczeń – lipiec 2015 r.

Z uwagi, że to Spółka pokrywała z własnych środków PDOF wynikający z wartości świadczenia, które nie powinno podlegać opodatkowaniu PDOF w miesiącach styczeń – lipiec 2015 r., Spółka ma prawo do skorygowania nadpłaconych zaliczek na PDOF za miesiące styczeń-lipiec 2015 r. w sierpniu 2015 r.

Jak zostało podkreślone w uzasadnianiu Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 2 i Nr 3 w przedmiotowym wniosku, w zaistniałym stanie faktycznym nie nastąpiło uszczuplenie majątku podatnika w wyniku nienależnego pobrania przez płatnika podatku lub pobrania go w wyższej wysokości niż podatek należny. W związku z powyższym, przepis art. 75 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie możliwości kwestionowania przez podatnika zasadności pobrania przez płatnika podatku albo wysokości pobranego podatku nie będzie miał tu zastosowania.

W opinii Spółki, zawyżone przychody podatkowe pracowników projektowych w miesiącach styczeń – lipiec 2015 r. oraz nadpłacone w związku z tym zaliczki na PDOF powinni być skorygowane w sierpniu 2015 r. gdyż od tego miesiąca Spółka rozpoznawała już przychód podatkowy w prawidłowej wysokości oraz naliczała zaliczki na PDOF w prawidłowej wysokości. Z uwagi, że to Spółka pokrywała z własnych środków PDOF wynikający z wartości świadczenia, które nie powinno podlegać opodatkowaniu w miesiącach styczeń-lipiec 2015 r., Spółka ma prawo do pomniejszenia zaliczki na PDOF za sierpień 2015 r. w taki sposób, że od kwoty właściwie skalkulowanej zaliczki na PDOF za sierpień 2015 r. Spółka odjęłaby kwotę nadpłaconych zaliczek na PDOF za miesiące styczeń-lipiec 2015 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z póżn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis art. 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. (…).

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 ww. ustawy).

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33 – 35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R) (art. 38 ust. 1a ww.).

Z treści art. 39 ust. 1 ww. ustawy wynika, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. Nr 21, poz.94, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla niego dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka zatrudnia wyspecjalizowanych pracowników, którzy wykonują swoje obowiązki służbowe w różnych lokalizacjach projektowych, w zależności od miejsca zlecenia otrzymanego przez Spółkę.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom oraz pokrywanie kosztów dojazdów tymi samochodami z miejsca zamieszkania pracowników i z powrotem nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, o ile samochody te są wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania – garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy- o ile nie służą celom osobistym pracowników, lecz są wykorzystywane w ramach realizacji zadań służbowych- nie stanowią nieodpłatnego świadczenia.

Spółka nie miała obowiązku obliczania i pobierania od pracowników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z udostępnieniem samochodów służbowych oraz pokrywaniem kosztów dojazdów tymi samochodami.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest prawidłowe.

Natomiast w zakresie obowiązku korygowania PIT-4R i PIT-11 oraz wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2013 r. i 2014, jak również w celu prawidłowego ustalenia czy wartość nadpłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące styczeń – lipiec 2015 r. z tytułu zawyżenia przez Spółkę przychodu podatkowego po stronie pracownika może pomniejszać zaliczkę na PDOF za sierpień 2015 r., należy skorzystać także z odpowiednich regulacji ustawy Ordynacja podatkowa.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w zakresie opodatkowania dodatkowych świadczeń przekazywanych pracownikom mobilnym, w okresie 1 stycznia 2013 r. – 31 lipca 2015 r. Spółka niesłusznie kwalifikowała wartość odpowiadającą świadczeniu jako przychód podatkowy pracowników projektowych. Z uwagi, że pracownicy projektowi nie mogli być dodatkowo obciążani kosztami podatku i składek ZUS z tytułu otrzymania świadczenia (udostępnionego de facto w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych w interesie pracodawcy), Spółka dokonywała odpowiedniego ubruttowienia tego świadczenia o należny za dany miesiąc podatek dochodowy od osób fizycznych (dalej: PDOF) oraz składki ZUS. Poprzez mechanizm ubruttowienia stosowany przez Spółkę, świadczenie otrzymywane przez pracowników projektowych było dla nich neutralne kosztowo – pracownik nie ponosił kosztu PDOF oraz składek ZUS. Ubruttowienie wartości świadczenia stanowiło dodatkowy składnik przychodu pracownika (inny niż wynagrodzenie za pracą). Ubruttowienie wartości świadczenia było finansowane przez Spółką, z jej własnych środków, jako dodatkowe świadczenie bezpośrednio powiązane z wartością netto świadczenia (gdyby Spółka nie rozpoznawała wartości netto świadczenia jako przychodu podatkowego pracowników, ubruttowienie nie miałoby racji bytu).

Jak wynika z powyższego, Wnioskodawca w okresie 1 stycznia 2013 r. – 31 lipca 2015 r. potrącał zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w zawyżonej wysokości, uznając niesłusznie, że pracownicy osiągają przychód podatkowy z tytułu dojazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania na lokalizację projektową. Wartość tego przychodu nie powinna była być uwzględniana w kalkulacji miesięcznych zaliczek na PDOF w ww. okresie.

Ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji oraz deklaracji według ustalonego wzoru, m.in. PIT-11, PIT-4R.

Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika również, że ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Obowiązek podatkowy ciąży ostatecznie na podatniku. Płatnik natomiast, przekazuje organowi podatkowemu pieniądze podatnika pełniąc rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym. Z chwilą pobrania podatku i przekazania jego równowartości na rachunek właściwego urzędu skarbowego obowiązek płatnika wygasa.

Jednakże przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), przewidują odpowiedzialność płatnika za jego nieprawidłowe wywiązanie się z obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Ustawa zawiera również zagadnienia związane z korektą deklaracji (informacji).

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych, np. błędnie mogła zostać określona wysokość przychodu bądź dochodu, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Wystawienie pracownikowi błędnych informacji PIT-11 za lata ubiegłe w związku z wykazaniem przychodu w niewłaściwej wysokości wywołuje obowiązek wystawienia korekt informacji, tak aby ich treść była zgodna ze stanem faktycznym.

Jak wynika z przywołanych wcześniej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązkiem płatnika jest wykazanie w PIT-11 faktycznie osiągniętego przez podatnika przychodu (dochodu) i faktycznie pobranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Informacja PIT-11 powinna zatem zawierać prawidłowe dane o osiągniętych przez podatnika przychodach (dochodach) podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym i pobranych w danym roku podatkowym zaliczkach na podatek. W związku z powyższym – jeżeli przychód (dochód) w latach ubiegłych został wykazany w niewłaściwej wysokości – Wnioskodawca powinien skorygować informacje PIT-11 i zmniejszyć przychód (dochód) pracownika.

Należy zauważyć, że w korygowanych PIT-11 winny zostać uwzględnione zaliczki jakie faktycznie zostały pobrane przez Wnioskodawcę w latach ubiegłych od pracowników. Bowiem informacje PIT-11 winny odzwierciedlać rzeczywisty stan faktyczny. Tym samym, skoro Wnioskodawca pobrał w latach ubiegłych zaliczki z dochodów pracownika w określonej wysokości, to zaliczki te w tejże właśnie wysokości, tj. w takiej jakiej zostały faktycznie w tamtych latach pobrane winny być wykazane w skorygowanych informacjach PIT-11. Informacje PIT-11 nie powinny obejmować zawyżonego przychodu, tj. przychodu powiększonego dodatkowo o świadczenia obejmujące udostępnienie samochodów służbowych oraz pokrywanie kosztów dojazdów tymi samochodami i ubruttowienie, a także nienależnie wpłaconych zaliczek ze środków własnych płatnika.

Przepis art. 8 ww. Ordynacji podatkowej stanowi, że płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z powyższych uregulowań wynika, że odpowiedzialność płatnika dotyczy obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Informacja PIT-11 dotyczy dochodów podatnika i zaliczek pobranych przez płatnika.

Skoro w przedmiotowej sprawie w latach poprzednich płatnik w informacji PIT-11 w przychodach wykazywał świadczenia obejmujące udostępnienie samochodów służbowych oraz pokrywanie kosztów dojazdów tymi samochodami, a jako pobraną zaliczkę – kwotę zaliczki, którą płatnik zapłacił z własnego majątku, zatem informacje te zostały wystawione błędnie i należy je skorygować.

Zatem nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że nie powinien korygować informacji PIT-11 za lata 2013-2014 i przekazywać jej pracownikom projektowym.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca niesłusznie zawyżył przychód pracownika oraz wykazał zaliczki na podatek dochodowy, które częściowo zostały potrącone z wynagrodzenia pracownika, a częściowo pochodziły z majątku płatnika. Zatem w informacji PIT-11 pracodawca winien wykazać właściwy przychód i prawidłowo obliczone i pobrane od pracownika zaliczki na podatek dochodowy.

W konsekwencji powyższego Wnioskodawca jest zobowiązany do sporządzenia korekt informacji PIT-11 z związku z niewłaściwie wykazanymi u pracowników w latach ubiegłych przychodami i zaliczkami.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej sporządzenia korekt PIT-11 jest nieprawidłowe.

Ponadto wyżej powołane przepisy znajdują również zastosowanie do korekty deklaracji PIT-4R.

Dokonując korekty deklaracji PIT-4R należy wykazać należną zaliczkę jaka winna była być przez płatnika (Wnioskodawcę) pobrana w związku z ciążącymi na nim obowiązkami płatnika, nałożonymi przepisami ustawy o podatku dochodowym, od osób fizycznych. W deklaracji PIT-4R winny bowiem być wykazane należne zaliczki, a zatem takie, które powinny być pobrane zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Zagadnienia związane z powstania nadpłaty regulują poniższe przepisy ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 72 § 1 za nadpłatę uważa się kwotę:

nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Z przepisu art. 73 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem:

zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej;
pobrania przez płatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej;
zapłaty przez płatnika lub inkasenta należności wynikającej z decyzji o jego odpowiedzialności podatkowej, jeżeli należność ta została określona nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
wpłacenia przez płatnika lub inkasenta podatku w wysokości większej od wysokości pobranego podatku;
zapłaty przez osobę trzecią lub spadkobiercę należności wynikającej z decyzji o odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy, jeżeli należność ta została określona nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Natomiast z § 2 cyt. powyżej art. 73 wynika, że nadpłata powstaje z dniem złożenia:

zeznania rocznego – dla podatników podatku dochodowego;
deklaracji podatku akcyzowego – dla podatników podatku akcyzowego;
deklaracji o wpłatach z zysku za rok obrotowy – dla jednoosobowych spółek Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych;
deklaracji kwartalnej dla podatku od towarów i usług – dla podatników podatku od towarów i usług.

Przepis art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Z § 2 pkt 2 cyt. art. 75 wynika natomiast, że uprawnienie określone w § 1 przysługuje również płatnikom lub inkasentom, jeżeli:

w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od wysokości pobranego podatku,
w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od należnej,
nie będąc obowiązanymi do składania deklaracji, wpłacili podatek w wysokości większej od należnej.

Zgodnie z art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, z zastrzeżeniem § 2.

Nadpłaty, których wysokość nie przekracza wysokości kosztów upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym, podlegają z urzędu zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku – na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, chyba że podatnik wystąpi o ich zwrot (art. 76 § 2 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do art. 76c ww. Ordynacji podatkowej nadpłatę wynikającą z zaliczek na podatek zwraca się po zakończeniu okresu, za który rozlicza się podatek. Jeżeli jednak nadpłata wynika z decyzji stwierdzającej nadpłatę, wydanej w związku z art. 75 § 1, zwrot nadpłaty następuje w terminie 30 dni od dnia wydania tej decyzji.

Podkreślić należy, że definicja nadpłaty zawarta w ustawie Ordynacja podatkowa wyczerpująco wylicza, w jakich sytuacjach powstaje nadpłata. Wszelkie inne przypadki, które nie są w ww. ustawie wymienione, nie powodują powstania nadpłaty w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej. Nie każda zatem kwota wpłacona przez płatnika „nienależnie” do organu podatkowego stanowi nadpłatę.

Nadpłata podatku w przypadku płatnika dotyczy wyłącznie tych przypadków, w których dochodzi do uszczerbku w jego (płatnika) majątku na skutek zapłacenia należnego świadczenia w większej wysokości od tej, w której zostało pobrane.

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca w ciągu okresu 1 stycznia 2013 r. – 31 lipca 2015 r. potrącał zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w zawyżonej wysokości, uznając niesłusznie, że pracownicy osiągają przychód podatkowy z tytułu dojazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania na lokalizację projektową (udostępnienie samochodów służbowych oraz pokrywanie kosztów dojazdów tymi samochodami). Wartość tego przychodu nie powinna była być uwzględniana w kalkulacji miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w ww. okresie. Natomiast od sierpnia 2015 r. Wnioskodawca naliczał miesięczne zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w prawidłowej wysokości i nie uwzględniał w przychodach pracowników wartości dojazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania na lokalizację projektową.

Wnioskodawca wskazał, że pracownik w ogóle nie odczuł ciężaru podatku, gdyż to ze środków pracodawcy (poprzez ubruttowienie wartości świadczenia) został on zapłacony w wysokości wyższej niż należna. Spółka podkreśliła, że w analizowanym stanie faktycznym nie doszło do uszczuplenia majątku podatnika (tu: pracownika projektowego).

Z powyższego wynika, że w sytuacji przedstawionej we wniosku doszło do uszczerbku w majątku płatnika na skutek zapłacenia należnego świadczenia w większej wysokości od tej, w której zostało pobrane. Zatem to Wnioskodawca, jako płatnik jest uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2013 – 2014, na podstawie art. 75 § 2 pkt 2 lit. b Ordynacji podatkowej.

Ponadto, zgodnie z art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej, Wnioskodawca ma prawo do pomniejszenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za sierpień 2015 r. o kwotę nadpłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące styczeń – lipiec 2015 r., na podstawie wniosku Spółki skierowanego do właściwego jej urzędu skarbowego z prośbą o przeksięgowanie nadwyżki wynikającej z nadpłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące styczeń – lipiec 2015 r. na poczet zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za sierpień 2015 r.

Zatem w tej części stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna z 31 grudnia 2015 r., sygn. IPPB4/4511-1151/15-7/MP – Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

PIT: Nienależnie pobrane zaliczki na podatek a korekta PIT-11

previousMoment doręczenia faktury

nextBrak prawa do korekty deklaracji VAT-7 po zaprzestaniu działalności