INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 maja 2017 r. (data wpływu 30 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2017 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. (dalej również „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie produkcji płytek ceramicznych. W ramach wykonywania swoich obowiązków Spółka poleca swoim pracownikom wykonywanie podroży służbowych. Wnioskodawca wyraża zgodę, aby pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę mogli odbywać podróże służbowe własnymi samochodami. Wnioskodawca zawarł z każdym pracownikiem umowę na korzystanie z pojazdów prywatnych w celach służbowych. Podczas ww. wyjazdów pracownicy ponoszą koszty związane z eksploatacją pojazdu, koszty paliwa, amortyzacji i innych materiałów eksploatacyjnych oraz koszty związane z korzystaniem z płatnych parkingów oraz płatnych dróg i autostrad. Spółka zwraca pracownikom koszty podróży służbowej na podstawie umowy pomiędzy Spółką a pracownikiem. Zwrot kosztów odbywa się na podstawie prowadzonej przez każdego z pracowników ewidencji przebiegu pojazdu. Wnioskodawca nie wypłaca ryczałtu z tytułu wykorzystywania samochodu prywatnego w celach służbowych, a stosuje zasady zwrotu kosztów na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu. Stawki za jeden kilometr ustalane są zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (czyli na podstawie tzw. kilometrówki). Pracownicy odbywający podróż służbową przy rozliczeniu delegacji wskazują wydatki za przejazd autostradą lub innymi drogami płatnymi oraz wydatki na parking.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty opłat za przejazd płatną autostradą, innymi płatnymi drogami, koszty poniesione w związku z postojem w strefie płatnego parkowania oraz opłaty parkingowe będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, na zasadach ogólnych wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do wysokości nie przekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu (czyli do wysokości kwoty tzw. kilometrówki)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) – w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Ponieważ ustawodawca nie definiuje pojęcia „wydatków z tytułu używania samochodu” należy się odwołać do słownika języka polskiego, w którym przez „wydatek” rozumie się „sumę która ma być wydana” lub „sumę wydaną na coś”, natomiast „używać” oznacza „stosować coś, użytkować, posługiwać się czymś, robić z czegoś użytek” (Słownik Współczesnego Języka Polskiego pod red. Bogusława Dunaja Warszawa 1996 s. 1200 i 1262). Są to zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy. Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjąć należy, że będą to wszelkie wydatki niezbędne do wykorzystania samochodu dla potrzeb podatnika – podmiotu gospodarczego, takie jak: zakup paliwa, ogumienia i innych materiałów eksploatacyjnych, ubezpieczenia OC i AC, kosztów drobnych napraw i części zamiennych, przeglądów technicznych, opłat parkingowych oraz za przejazd autostradą, pod warunkiem ich zgodnego z przepisami udokumentowania.

Zgodnie z treścią § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samodzielnej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.), z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów innych udokumentowanych wydatków określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego pracownicy Wnioskodawcy odbywają podróże służbowe na terenie kraju. Do tego celu pracownicy wykorzystują własne samochody osobowe. W związku z tym ponoszą oni koszty opłat za przejazd autostradami, czy też opłat parkingowych. W rozliczeniu kosztów podróży pracownicy kwoty tych opłat deklarują do zwrotu dodatkowo na podstawie posiadanych dokumentów.

Reasumując, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zwrócone pracownikom odbywającym podróż służbową prywatnymi samochodami osobowymi wydatki za przejazd autostradą i opłaty za parkingi – pod warunkiem właściwego ich udokumentowania oraz prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, jednak do wysokości nie wyższej niż kwota wynikająca z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 30 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

1. w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu,
2. w jazdach lokalnych – w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu,

określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Analiza przywołanych przepisów prowadzi zatem do wniosku, że niezależnie, czy samochód osobowy niebędący własnością podatnika służy potrzebom działalności gospodarczej, czy też odbyciu podróży służbowej, wydatki z tytułu jego używania podlegają ograniczeniom, o których mowa w tych przepisach.

Sposób prowadzenia ewidencji, w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika, został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 updop. Zgodnie z tym przepisem, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd – dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Z powyższego przepisu wynika więc, że warunkiem zaliczenia wydatków z tytułu kosztów używania samochodów niestanowiących składników majątku podatnika do kosztów uzyskania przychodów jest prowadzenie przez podatnika, według obowiązującego wzoru, ewidencji przebiegu pojazdu. Brak tej ewidencji lub też jej prowadzenie w sposób niespełniający ww. wymogów powoduje, że wydatki poniesione z tytułu używania samochodu osobowego, niestanowiącego jednocześnie składnika majątku podatnika, nie mogą zostać zaliczone w poczet kosztów uzyskania przychodów, pomimo że wydatki te spełniają przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 updop.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca zawarł z pracownikami zatrudnionymi na podstawie umowy o pracę, umowy na korzystanie z pojazdów prywatnych w celach służbowych. Podczas ww. wyjazdów pracownicy ponoszą koszty związane z eksploatacją pojazdu, koszty paliwa, amortyzacji i innych materiałów eksploatacyjnych oraz koszty związane z korzystaniem z płatnych parkingów oraz płatnych dróg i autostrad. Zwrot kosztów podróży służbowej odbywa się na podstawie prowadzonej przez każdego z pracowników ewidencji przebiegu pojazdu. Wnioskodawca nie wypłaca ryczałtu z tytułu wykorzystywania samochodu prywatnego w celach służbowych, lecz stosuje zasady zwrotu kosztów na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu. Stawki za jeden kilometr ustalane są zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (czyli na podstawie tzw. kilometrówki). Pracownicy odbywający podróż służbową przy rozliczeniu delegacji wskazują wydatki za przejazd autostradą lub innymi drogami płatnymi oraz wydatki za parking.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego niestanowiącego własności podatnika niewątpliwie zaliczać należy wszystkie wydatki eksploatacyjne (np. wydatki na zakup paliwa) odnoszące się do samochodu, jak również inne koszty używania samochodu ponoszone w trakcie odbywania podróży służbowej, a więc także wskazane we wniosku wydatki z tytułu opłat za przejazd płatną autostradą, innymi płatnymi drogami, koszty poniesione w związku z postojem w strefie płatnego parkowania oraz opłaty parkingowe.

Cyt. wyżej art. 16 ust. 1 pkt 30 updop limituje podatkowe rozliczenie wydatków z tytułu używania przez pracowników samochodów na potrzeby podatnika. Przy czym, ustawodawca pojęciem „używania samochodów” objął wszelkie wydatki związane z odbywaniem podróży tym środkiem transportu. Koszty używania pojazdu są bowiem pojęciem znacznie szerszym niż eksploatacja pojazdu. Niewątpliwie wydatkami takimi będą również np. opłaty za przejazd płatnymi autostradami, opłaty za parkowanie.

Skoro zatem wskazane we wniosku wydatki z tytułu opłat za przejazd płatną autostradą, innymi płatnymi drogami, koszty poniesione w związku z postojem w strefie płatnego parkowania oraz opłaty parkingowe stanowią wydatki z tytułu używania samochodu dla potrzeb działalności gospodarczej, to podatnik będzie zobowiązany uwzględniać je w ewidencji przebiegu pojazdu i rozliczać w ramach wynikającego z niej limitu. Wskazane we wniosku opłaty oraz koszty wiążą się nierozerwalnie z używaniem samochodu, a zatem objęte są limitem wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 30 updop.

Reasumując, wydatki z tytułu zwrotów pracownikom kosztów używania prywatnego samochodu dla celów odbycia podróży służbowej stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów do wysokości limitu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 updop, o ile oczywiście wydatki te poniesione zostały w celu uzyskania przychodów lub miały na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna z 29 czerwca 2017 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.88.2017.1.ZK – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej