„Jaka jest procedura i jak można załatwić wystawienie oraz złożenie w sądzie Europejskiego Nakazu Zapłaty?”

Celem wprowadzenia postępowania o wydanie europejskiego nakazu zapłaty była pomoc wierzycielom w dochodzeniu roszczeń przeciwko dłużnikom znajdującym się w innym kraju. Przepisy dotyczące europejskiego nakazu zapłaty zostały zawarte w …

(…) rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1896/2006 ustanawiające postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty.

Zgodnie z cyt. rozporządzeniem, europejski nakaz zapłaty wydawany jest jedynie w stosunku do transgranicznych spraw cywilnych i handlowych. Nie ma ono zatem zastosowania do m.in. spraw administracyjnych, praw majątkowych wynikających ze stosunków małżeńskich, testamentów i dziedziczenia czy też spraw dotyczących upadłości itp. Z kolei przez sprawę transgraniczną należy rozumieć sprawę, w której przynajmniej jedna ze stron ma miejsce zamieszkania lub miejsce stałego pobytu w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie sądu rozpoznającego sprawę (postępowanie o wydanie europejskiego nakazu zapłaty dotyczy wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej z wyjątkiem Królestwa Danii).

Uzyskanie europejskiego nakazu zapłaty zostało oparte na uproszczonej procedurze. W celu jego uzyskania należy wypełnić tzw. Formularz A (pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty), który znaleźć można na stronie – ”Europejski portal e-sprawiedliwości” w zakładce „interaktywne formularze”. Na tym samym portalu w zakładce “Europejski atlas sądowy w sprawach cywilnych” można również sprawdzić właściwy sąd, do którego należy złożyć pozew.

Co do zasady będzie to sąd państwa, w którym pozwany mieszka lub ma siedzibę. Od tej zasady przewidziano jednak liczne wyjątki. Przykładem jest sytuacja, w której przedsiębiorca wykonuje usługi albo dostarcza towary na terenie innego państwa na rzecz kontrahenta zagranicznego. W takim przypadku dłużnik może zostać pozwany przed sądem w kraju, gdzie wykonywał te czynności.

Szczegółowe zasady określania właściwości miejscowej sądów zostały określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych.

Pozew, w ślad za brzmieniem art. 7 pkt rozporządzenia nr 1896/2006, powinien zawierać:

• określenie stron wraz z ich adresem,
• określenie właściwego sądu wraz ze wskazaniem okoliczności uzasadniających tę właściwość,
• kwotę dochodzonego roszczenia wraz odsetkami, karami umownymi i innymi kosztami,
• uzasadnienie roszczenia – opis okoliczności, które są podstawą do roszczenia,
• opis dowodów na poparcie roszczenia,
• uzasadnienie transgranicznego charakteru sprawy.

Równocześnie zawiera on także oświadczenie powoda, że podane informacje są zgodnie z jego najlepszą wiedzą i przekonaniem prawdziwe oraz że przyjmuje on do wiadomości, iż umyślne podanie nieprawdziwych informacji może skutkować zastosowaniem odpowiednich sankcji zgodnie z prawem państwa członkowskiego wydania. Pozew podlega również opłacie, której wysokość zależy od ustawodawstwa danego Państwa Członkowskiego, przed sąd, którego wnosi się o pozew wydanie Europejskiego Nakazu Zapłaty.

Jeśli pozew zostanie złożony prawidłowo oraz zostaną spełnione wszystkie przesłanki sąd, tak szybko jak to możliwe, zwykle w terminie 30 dni od wniesienia pozwu, wydaje europejski nakaz zapłaty, który musi zostać doręczony stronie pozwanej. Następnie w terminie 30 dni od doręczenia stronie pozwanej europejskiego nakazu zapłaty ma ona prawo do wniesienia sprzeciwu. Jeśli sprzeciw nie zostanie wniesiony nakaz jest wykonalny. W przeciwnym przypadku powód decyduje, czy sprawa zostanie przekazana do zwykłego sądu cywilnego, który rozpozna ją zgodnie z prawem krajowym, czy zostanie ona rozpoznana w trybie europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń, czy też postępowanie zostanie zakończone.

Kamil Wywiał – aplikant radcowski

Podstawa prawna:

1. Rozporządzenie (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dn. 12.12.2006 r. ustanawiające postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty – Dz.Urz. UE L 399/1.
2. Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dn. 22.12.2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych – Dz.Urz. UE L 351/1.