Czy zaniechanie obciążania pracowników kosztami rozmów z telefonów komórkowych zidentyfikowanych na podstawie bilingów jako prywatne i wprowadzenie limitów na rozmowy służbowe oraz traktowanie wyłącznie przekroczeń tych limitów jako rozmowy prywatne, spowoduje powstanie po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

 

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Uczelni przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2015 r. (data wpływu 29 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z korzystaniem przez pracowników z telefonów komórkowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z korzystaniem przez pracowników z telefonów komórkowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Uczelnia przekazuje pracownikom do korzystania telefony komórkowe, będące jej własnością. Obowiązujące zasady korzystania z komórkowych telefonów zobowiązują pracowników do korzystania z ww. sprzętu w celach służbowych. Pracownicy poza rozmowami o charakterze służbowym przeprowadzają z tych telefonów również rozmowy prywatne.

Obecnie Uczelnia na podstawie szczegółowej analizy połączeń wykazanych na bilingach określa wartość rozmów prywatnych, a następnie obciąża nimi pracowników.

W miejsce dotychczasowego sposobu rozliczeń z pracownikami za przeprowadzone rozmowy prywatne, Uczelnia zamierza wprowadzić nowy uproszczony system, poprzez przyznanie pracownikom miesięcznego limitu minut przeznaczonych na rozmowy służbowe.

Wysokość limitu określana będzie w zależności od zajmowanego przez pracownika stanowiska i przyznanych mu obowiązków, na podstawie analizy bilingów za poprzednie okresy. Rozmowy do wysokości limitu traktowane będą w całości jako rozmowy służbowe, natomiast rozmowy prowadzone powyżej limitu będą uznawane za rozmowy prywatne, a kwotami przekroczeń Uczelnia będzie obciążać osobę korzystającą z telefonu. Odstępstwa od obciążeń będą możliwe jedynie w przypadku szczegółowego, pisemnego uzasadnienia i wykazania, że wszystkie połączenia w okresie rozliczeniowym dotyczyły wyłączenie spraw służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zaniechanie przez Uczelnię obciążania pracowników kosztami rozmów z telefonów komórkowych zidentyfikowanych na podstawie bilingów jako prywatne i wprowadzenie limitów na rozmowy służbowe oraz traktowanie wyłącznie przekroczeń tych limitów jako rozmowy prywatne, spowoduje powstanie po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zaniechania obciążania pracowników kosztami rozmów z telefonów komórkowych zidentyfikowanych na podstawie bilingów jako prywatne i wprowadzenia limitów na rozmowy służbowe oraz traktowania wyłącznie przekroczeń tych limitów jako rozmowy prywatne, nie dochodzi do powstania po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 cytowanej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 2b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Na podstawie art. 31 cytowanej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Tym samym, również za przychód ze stosunku pracy uznaje się każde świadczenie – nie tylko ewentualne wynagrodzenie z tego tytułu, ale także nieodpłatne świadczenia – otrzymywane przez pracownika.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Wnioskodawca przekazuje pracownikom do korzystania telefony komórkowe. Zainteresowany zamierza wprowadzić nowy uproszczony system, poprzez przyznanie pracownikom miesięcznego limitu minut przeznaczonych na rozmowy służbowe. Rozmowy do wysokości limitu traktowane będą w całości jako rozmowy służbowe, natomiast rozmowy prowadzone powyżej limitu będą uznawane za rozmowy prywatne, a kwotami przekroczeń Wnioskodawca będzie obciążać osobę korzystającą z telefonu.

Należy bowiem wyróżnić dwa przypadki:

• gdy telefon wykorzystywany jest jako narzędzie pracy (służy tylko celom służbowym) – wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, nie generują przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń;
• gdy telefon służy osobistej korzyści pracownika i realizacji jego prywatnych celów – wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, generują przychody w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w sytuacji gdy pracownik w ramach przyznanego limitu na rozmowy służbowe faktycznie realizuje wyłącznie ww. rozmowy, natomiast zostaje obciążony wydatkami za wszystkie inne rozmowy przeprowadzone ponad ten limit, w szczególności zaś rozmowy prywatne, nie uzyskuje przychodu ze stosunku pracy, od którego Wnioskodawca miałby obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

W kontekście powyższego, okolicznością decydującą o nie powstawaniu przychodu po stronie pracownika jest zatem nie tyle ustalony limit na połączenia służbowe, co sam fakt wykonania przez pracownika połączeń służbowych o takiej wartości.

Niezależnie bowiem od wartości limitu przyznanego na rozmowy służbowe pracownik uzyska podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy wartość faktycznie wykonanych połączeń służbowych będzie niższa od tego limitu i w konsekwencji nastąpi sfinansowanie przez Wnioskodawcę prywatnych połączeń pracownika wykonywanych ze służbowego telefonu komórkowego. W takiej sytuacji na Wnioskodawcy będą ciążyły obowiązki płatnika w odniesieniu do tak uzyskanego przez pracownika przychodu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna z 11 marca 2016 r., sygn. ILPB1/4511-1-1728/15-2/AMN – Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu