Ostatnia zmiana Dz.U. 2003.125.1162

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej

z dnia 18 września 1998 r.

w sprawie rodzajów schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz sposobu jego obniżania

Opracowano na podstawie: Dz.U. z 1998 r. Nr 124, poz. 820; z 1998 r. Nr 127, poz. 843; z 2003 r. Nr 125, poz. 1162

Na podstawie art. 21 ust. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 i Nr 160, poz. 1082 oraz z 1998 r. Nr 99, poz. 628 i Nr 106, poz. 668) zarządza się, co następuje:

§ 1.

Do schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych zalicza się:

1) chorobę Parkinsona,

2) stwardnienie rozsiane,

3) paraplegię, tetraplegię, hemiplegię,

4) znaczne upośledzenie widzenia (ślepotę) oraz niedowidzenie,

5) głuchotę i głuchoniemotę,

6) nosicielstwo wirusa HIV oraz chorobę AIDS,

7) epilepsję,

8) przewlekłe choroby psychiczne,

9) upośledzenie umysłowe,

10) miastenię,

11) późne powikłania cukrzycy.

§ 2.

Pracodawca obniża wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, zwanej dalej „ustawą”, w wysokości określonej w art. 21 ust. 2 albo ust. 2a ustawy, o wskaźnik ustalony według następującego wzoru:

 WO = (3 x ZS + 2 x US) x 100%/ZOG,

gdzie znaczenie poszczególnych symboli jest następujące:

1) WO — wskaźnik obniżający,

2) ZS — zatrudnienie w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy pracowników zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

3) US — zatrudnienie w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy pracowników zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

4) ZOG — zatrudnienie pracowników ogółem w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy

— z zastrzeżeniem § 2a.

§ 2a.

Pracodawca będący państwową lub niepaństwową szkołą wyższą, wyższą szkołą zawodową, publiczną lub niepubliczną szkołą, zakładem kształcenia nauczycieli lub placówką opiekuńczo-wychowawczą lub resocjalizacyjną obniża wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, w wysokości określonej w art. 21 ust. 2b ustawy, o wskaźnik ustalony według następującego wzoru:

 WOE = (3 × ZS + 2 × US) x 100%/ZOG + (3 × KZS + 2 × KUS) × 100%/KOG,

gdzie znaczenie poszczególnych symboli jest następujące:

1) WOE — wskaźnik obniżający,

2) ZS — zatrudnienie w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy pracowników zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

3) US — zatrudnienie w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy pracowników zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

4) ZOG — zatrudnienie pracowników ogółem w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy,

5) KZS — liczba wychowanków, uczniów, studentów lub słuchaczy, uczących się lub studiujących w ramach ogólnie obowiązujących w danej jednostce regulaminów nauczania lub studiowania, zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

6) KUS — liczba wychowanków, uczniów, studentów lub słuchaczy, uczących się lub studiujących w ramach ogólnie obowiązujących w danej jednostce regulaminów nauczania lub studiowania, zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

7) KOG — liczba ogółem wychowanków, uczniów, studentów lub słuchaczy uczących się lub studiujących w ramach ogólnie obowiązujących w danej jednostce regulaminów nauczania lub studiowania.

§ 2b.

Obniżony wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych odpowiada:

1) różnicy pomiędzy wskaźnikiem zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości określonej w art. 21 ust. 2 ustawy a wskaźnikiem ustalonym na podstawie § 2 — w przypadku pracodawców, o których mowa w art. 21 ust. 2 ustawy,

2) różnicy pomiędzy wskaźnikiem zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości określonej w art. 21 ust. 2a ustawy a wskaźnikiem ustalonym na podstawie § 2 — w przypadku pracodawców, o których mowa w art. 21 ust. 2a ustawy,

3) różnicy pomiędzy wskaźnikiem zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości określonej w art. 21 ust. 2b ustawy a wskaźnikiem ustalonym na podstawie § 2a — w przypadku pracodawców, o których mowa w art. 21 ust. 2b ustawy.

§ 3.

Traci moc rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 21 kwietnia 1992 r. w sprawie rodzaju schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz zasad i trybu jego obniżania (Dz. U. Nr 46, poz. 207).

§ 4.

Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1999 r.