Ostatnia zmiana Dz.U. 2012.778

Rozporządzenie Rady Ministrów

z dnia 1 kwietnia 1985 r.

w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent

Opracowano na podstawie: Dz.U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63; z 1990 r. Nr 71, poz. 418; z 2012 r. poz. 778

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1–3 i 5 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267, z 1984 r. Nr 52, poz. 268 i 270 oraz z 1986 r. Nr 1, poz. 1) zarządza się, co następuje:

Rozdział 1

Przepisy ogólne

§ 1.

Podstawę wymiaru emerytur i rent, zwaną dalej „podstawą wymiaru”, ustala się od wynagrodzenia z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, z uwzględnieniem wypłaconych zamiast tego wynagrodzenia świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

§ 2.

Przy ustalaniu okresu ostatnich 4 kwartałów kalendarzowych albo kolejnych 3 lat kalendarzowych, z których wynagrodzenie przyjmuje się do obliczenia podstawy wymiaru, z uwzględnieniem § 9 ust. 1, przyjmuje się kwartały lub lata kalendarzowe następujące bezpośrednio po sobie, chociażby w niektórych z tych kwartałów lub lat albo w części z nich pracownik nie osiągał wynagrodzenia lub nie był zatrudniony.

§ 3.

1. Jeżeli w okresie, z którego wynagrodzenie przyjmuje się do obliczenia podstawy wymiaru, pracownik pobierał zasiłek chorobowy, podstawę wymiaru ustala się z uwzględnieniem ust. 2.

2. Jeżeli pracownik pobierał zasiłek chorobowy przez część miesiąca, do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się wynagrodzenie wypłacone za ten miesiąc, uzupełnione o kwotę zasiłku. Jeżeli pracownik pobierał w miesiącu kalendarzowym wyłącznie zasiłek chorobowy, do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się kwotę zasiłku chorobowego za ten miesiąc.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w razie pobierania zasiłku macierzyńskiego, opiekuńczego i świadczenia rehabilitacyjnego.

4. W razie pobierania przez pracownika zasiłku wyrównawczego, świadczenia wyrównawczego lub dodatku wyrównawczego w okresie, z którego wynagrodzenie przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, wynagrodzenie wypłacone za te miesiące uzupełnia się o kwotę tych świadczeń.

Rozdział 2

Składniki wynagrodzenia

§ 4.

1. Do ustalenia podstawy wymiaru dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy nie przyjmuje się tych składników wynagrodzenia w gotówce i w naturze z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, od których nie ma obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, z uwzględnieniem ust. 2–5.

2. Przy ustalaniu, czy istnieje obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne od określonych składników wynagrodzeń, stosuje się przepisy obowiązujące w okresie, z którego wynagrodzenie jest uwzględniane w podstawie wymiaru.

3. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się również honoraria do wysokości objętej obowiązkiem opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, z tym że honoraria wypłacone w okresie, w którym obowiązek taki nie istniał, przyjmuje się w wysokości, w jakiej wówczas byłyby przyjęte do obliczenia podstawy wymiaru.

4. Rekompensatę wypłaconą pracownikowi obok wynagrodzenia lub zasiłków z ubezpieczenia społecznego dolicza się do wynagrodzeń (zasiłków) przyjmowanych do podstawy wymiaru.

5. Równowartość dodatku dewizowego, wypłacanego do dnia 31 grudnia 1990 r. obok wynagrodzenia na podstawie uchwały nr 60 Rady Ministrów z dnia 25 lutego 1972 r. w sprawie ujednolicenia wysokości i zasad stosowania dodatku dewizowego dla członków załóg polskich morskich statków handlowych w żegludze międzynarodowej i statków rybołówstwa morskiego — w wysokości określonej w tej uchwale, przeliczonej według kursu walut obowiązującego w dniu wypłaty tego dodatku, dolicza się do wynagrodzeń przyjmowanych do podstawy wymiaru.

§ 5.

1. Wynagrodzenie obejmujące wartość świadczeń w naturze określa się w wysokości ekwiwalentu pieniężnego ustalonego we właściwych przepisach branżowych lub normach budżetowych, w razie ich braku — na podstawie cen detalicznych artykułów obejmujących świadczenia w naturze, a jeżeli świadczenia w naturze stanowią produkty rolne — według cen kontraktacyjnych ich skupu z okresów, z których wynagrodzenie przyjmuje się do podstawy wymiaru.

2. Roczną wartość użytkowania działki przez nauczycieli określa się w wysokości równowartości 2 q żyta według cen obowiązujących w okresie, z którego wynagrodzenie przyjmuje się do podstawy wymiaru, za 1 hektar użytkowanej działki.

3. Wynagrodzenie obejmujące wartość świadczeń w naturze (ust. 1) uwzględnia się:

1) w pełnej wysokości, jeżeli pracownik pobrał je całkowicie w naturze nieodpłatnie,

2) w wysokości odpowiadającej części świadczenia w naturze pobranej nieodpłatnie.

4. Przy ustalaniu podstawy wymiaru nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia w naturze lub jego ekwiwalentu, do których emeryt (rencista) zachowuje nadal prawo po uzyskaniu emerytury lub renty.

§ 6.

Składniki wynagrodzenia pobierane w odstępach czasu dłuższych niż miesiąc oblicza się w stosunku miesięcznym i dolicza do wynagrodzenia z tych miesięcy zatrudnienia, za które wynagrodzenie to przysługuje. Jeżeli nie można ustalić okresu, za jaki składniki wynagrodzenia zostały wypłacone, dolicza się je do wynagrodzenia za miesiąc, w którym nastąpiła ich wypłata.

§ 7.

1. Do obliczenia podstawy wymiaru emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w nieuspołecznionych zakładach pracy lub przez osoby fizyczne przyjmuje się składniki wynagrodzenia, od których zostały ustalone składki na ubezpieczenie społeczne.

2. Przepis ust. 1 stosuje się także do obywateli polskich zatrudnionych w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, obcych misjach, misjach specjalnych lub międzynarodowych instytucjach działających w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Rozdział 3

Szczegółowe zasady obliczania podstawy wymiaru

§ 8.

Do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się wynagrodzenie w wysokości, w jakiej zostało wypłacone, jednak w razie pobierania przez pracownika wynagrodzenia zmniejszonego w związku z odbywaniem czynnej służby wojskowej lub spełnianiem zastępczo obowiązku tej służby, do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się wynagrodzenie w pełnej wysokości.

§ 9.

1. Jeżeli do przyznania renty inwalidzkiej wymaga się od pracownika zatrudnienia wynoszącego łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi nie więcej niż 4 lata, do ustalenia podstawy wymiaru renty inwalidzkiej po raz pierwszy — na wniosek osoby zainteresowanej — przyjmuje się:

1) wynagrodzenie wypłacone za okres kolejnych 3 lat kalendarzowych w ostatnich 12 latach kalendarzowych, licząc wstecz od roku, w którym zgłoszono wniosek o rentę,

2) wynagrodzenie wypłacone za okres kolejnych 2 lat kalendarzowych w ostatnich 12 latach kalendarzowych, licząc wstecz od roku, w którym zgłoszono wniosek o rentę — jeżeli pracownik nie przepracował w pełni 3 lat, o jakich mowa w pkt 1,

3) wynagrodzenie wypłacone za okres:

a) jednego roku kalendarzowego w okresie ostatnich 12 lat kalendarzowych, licząc wstecz od roku, w którym zgłoszono wniosek o rentę, albo

b) ostatnich 4 kwartałów kalendarzowych, licząc wstecz od kwartału, w którym zgłoszono wniosek o rentę

—  jeżeli pracownik nie przepracował w pełni 2 lat, o jakich mowa w pkt 2,

4) wynagrodzenie wypłacone za okres wszystkich przepracowanych kwartałów kalendarzowych w okresie ostatnich 4 kwartałów kalendarzowych, licząc wstecz od kwartału, w którym zgłoszono wniosek o rentę — jeżeli pracownik nie przepracował w pełni okresu, o którym mowa w pkt 3,

5) wynagrodzenie, jakie pracownik otrzymałby, gdyby pracował pełny kwartał poprzedzający kwartał, w którym zgłosił wniosek o rentę — jeżeli pracownik nie przepracował nawet jednego pełnego kwartału w okresie, o którym mowa w pkt 4, a jeżeli pracował wyłącznie w kwartale, w którym zgłosił wniosek o rentę — wynagrodzenie, jakie otrzymałby w tym kwartale.

2. Za wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, uważa się:

1) trzykrotne wynagrodzenie określone w umowie o pracę lub w innym akcie stanowiącym podstawę nawiązania stosunku pracy, jeżeli wynagrodzenie to było ustalone w stałej miesięcznej wysokości, albo

2) wynagrodzenie obliczone przez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego w kwartale przez liczbę dni przepracowanych i pomnożenie przez liczbę dni pracy przypadających w tym kwartale.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do pracownika, od którego do przyznania renty inwalidzkiej wymaga się 5-letniego okresu zatrudnienia (łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi), jeżeli w okresie ostatnich 12 lat kalendarzowych, licząc wstecz od roku, w którym zgłoszono wniosek o rentę, nie przepracował 3 lat kalendarzowych wyłącznie z powodu pełnienia czynnej służby wojskowej lub spełniania zastępczo obowiązku tej służby lub korzystania z urlopu wychowawczego.

4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio przy ustalaniu podstawy wymiaru renty rodzinnej po zmarłym pracowniku.

5. Jeżeli w okresie ostatnich 12 lat kalendarzowych, licząc wstecz od roku, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, pracownik nie osiągał wynagrodzenia albo osiągał wynagrodzenie przez okres krótszy niż 3 kolejne lata kalendarzowe, do ustalenia podstawy wymiaru emerytury, renty inwalidzkiej i renty rodzinnej — w innych wypadkach niż określone w ust. 1–3 — na wniosek osoby zainteresowanej przyjmuje się wynagrodzenie wypłacone za okres 3 kolejnych lat kalendarzowych przypadających w części lub w całości wcześniej niż w okresie ostatnich 12 lat, jeżeli pracownik przedstawi dokumenty stwierdzające wysokość wynagrodzenia w tym okresie.

6. Jeżeli podstawy wymiaru emerytury lub renty nie można ustalić w myśl zasad określonych w ustawie z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267, z 1984 r. Nr 52, poz. 268 i 270, z 1986 r. Nr 1, poz. 1, z 1989 r. Nr 35, poz. 190 i 192 oraz z 1990 r. Nr 10, poz. 58 i 61, Nr 36, poz. 206 i Nr 66, poz. 390) oraz w ust. 1–5 — emeryturę lub rentę przyznaje się w kwocie najniższego świadczenia.

§ 10.

Jeżeli w okresie, z którego wynagrodzenie przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru, pracownik był zatrudniony za granicą, do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się za okresy tego zatrudnienia:

1) kwoty, od których za te okresy opłacono składkę na ubezpieczenie społeczne w kraju, albo

2) jeżeli okres zatrudnienia za granicą przypada przed dniem 1 stycznia 1991 r. — kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę.*

[§ 10 pkt 2 w zakresie, w jakim uzależnia ustalenie podstawy wymiaru emerytury lub renty od tego, czy pracownik był zatrudniony w kraju przed wyjazdem za granicę, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP — wyrok TK z dn. 02.07.2012 r., sygn. akt P 35/10 (Dz.U. z 2012 r. poz. 778) — przyp. redakcji]

§ 11.

1. Do ustalenia podstawy wymiaru dla pracowników skierowanych do pracy za granicą w polskich przedstawicielstwach dyplomatycznych i urzędach konsularnych przyjmuje się za każdy miesiąc tego zatrudnienia przypadający przed dniem 1 stycznia 1991 r. kwoty ryczałtowe ustalone w sposób określony w ust. 2.

2. Kwoty ryczałtowe, o których mowa w ust. 1, ustala się w zależności od grupy zaszeregowania pracownika ze względu na zajmowane stanowisko w polskich przedstawicielstwach dyplomatycznych i urzędach konsularnych w stosunku do przysługującego w tym czasie wynagrodzenia na stanowisku dyrektora generalnego w ministerstwach i urzędach centralnych, obejmującego wynagrodzenie zasadnicze, dodatek funkcyjny oraz dodatek za wieloletnią pracę w urzędach państwowych w wymiarze przysługującym po 20 latach pracy, przy zastosowaniu następującej skali procentowej:

Grupa zaszeregowania	Procent wynagrodzenia dyrektora generalnego	Grupa zaszeregowania	Procent wynagrodzenia dyrektora generalnego
I	100	VI	55
II	85	VII	50
III	76	VIII	45
IV	70	IX	40
V	60

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do innych pracowników skierowanych do pracy za granicą, którzy z tytułu tej pracy otrzymywali wynagrodzenie na podstawie przepisów o wynagradzaniu pracowników wymienionych w ust. 1.

4. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio również do członków rodzin pracowników wymienionych w ust. 1 i 3, jeżeli z tytułu pracy w okresie pobytu z tymi pracownikami za granicą byli wynagradzani na podstawie przepisów o wynagradzaniu pracowników, o których mowa w ust. 1.

5. Na wniosek osób, o których mowa w ust. 1, 3 i 4, podstawę wymiaru świadczeń oblicza się według § 10.

§ 12.–13.

(skreślone).

§ 14.

1. Przy ustalaniu podstawy wymiaru dla osób, o których mowa w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267, z 1984 r. Nr 52, poz. 268 i 270 oraz z 1986 r. Nr 1, poz. 1), uwzględnia się odpowiednio składniki uposażenia i inne należności przyjmowane do podstawy wymiaru według przepisów odrębnych, dotyczących zaopatrzenia emerytalnego tych osób.

2. Dla osób, o których mowa w ust. 1, pobierających w zamian uposażenia wynagrodzenie według zasad i stawek przewidzianych dla pracowników, do podstawy wymiaru przyjmuje się to wynagrodzenie.

§ 15.

Traci moc rozporządzenie Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 19 sierpnia 1968 r. w sprawie obliczania podstawy wymiaru emerytury lub renty, zasiłków z ubezpieczenia na wypadek choroby i macierzyństwa oraz składek na ubezpieczenie społeczne (Dz. U. Nr 35, poz. 246, z 1972 r. Nr 27, poz. 196 i z 1976 r. Nr 40, poz. 239).

[Rozp. z dnia 01.04.1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent weszło w życie dnia 01.07.1985 r. — przyp. redakcji]