Rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron jest jedną z dozwolonych czynności prawnych prowadzących do ustania stosunku pracy (art. 30 § 1 pkt 1 k.p.).

W drodze porozumienia można rozwiązać umowę o pracę każdego rodzaju, przy czym z inicjatywą w tej sprawie może wystąpić zarówno pracodawca, jak i pracownik. Pracodawca nie jest zobligowany do wyrażenia zgody na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem (chyba, że nin. obowiązek wynika z przepisów prawa). W razie jednak gdy sytuacja życiowa pracownika wskazuje na celowość takiego działania, pracodawca nie powinien czynić przeszkód w tym zakresie, z wyjątkiem przypadków, w których mogłoby to naruszać interes zakładu pracy.

Rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia następuje wówczas, gdy pracodawca i pracownik zgodnie wyrazili wolę zakończenia stosunku pracy w tym trybie. W piśmie rozwiązującym powinno się określić datę ustania stosunku pracy – jeżeli terminu tego nie ustalono przyjmuje się, że rozwiązanie umowy o pracę następuje w dniu zawarcia porozumienia.

Stosownie do treści wyroku SN z dn. 04.11.2004 r. nie ma przeszkód prawnych do rozwiązania umowy o pracę w drodze porozumienia stron z ustaleniem daty ustania stosunku pracy, nawet znacznie późniejszej niż data zawarcia porozumienia (I PK 653/03, OSNAPiUS 2005/14/204).

Odmowa przyjęcia złożonej przez pracownika oferty rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron nie stanowi ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika (wyrok SN z dn. 27.03.2000 r., I PKN 557/99, OSNAP 2001/16/511).

Ponadto pracownica, której stosunek pracy został rozwiązany za porozumieniem stron nie może skutecznie powoływać się na ochronę wynikającą z art. 177 § 3 k.p., jeżeli jej oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę w tym trybie nie zostało dotknięte wadą (wyrok SN z dn. 10.11.1998 r., I PKN 431/98, OSNAPiUS 1999/24/792).