INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania wykonywanych świadczeń.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Szpital …, mający status SPZOZ-u, świadczy usługi zdrowotne dla pacjentów ubezpieczonych finansowanych przez NFZ oraz dla pacjentów nieubezbieczonych, za które pobiera opłatę zgodnie z cennikiem usług.

Wpłaty są rejestrowane w kasie fiskalnej i wystawiany jest paragon fiskalny, na którym to zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 6 jest wykazana szczegółowa nazwa usługi i przypisany do niej jest kod np.: glukoza, białko całkowite, OB, cholesterol, tomograf komputerowy jamy brzusznej, RTG płuc, badanie USG.

Szpital do paragonów fiskalnych na życzenie pacjenta wystawia fakturę, jak również wystawia fakturę w przypadku nieopłacenia przez pacjenta w dniu wykonania usługi, którą przesyła na jego adres, a kopia faktury znajduje się w dziale księgowości Szpitala.

Wykazanie tak szczegółowej usługi wiąże się z ujawnieniem pracownikom działu księgowości Szpitala i organom kontroli danych pacjenta chronionych przez prawo – biorąc pod uwagę art. 24 ust. 2 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta „do przetwarzania danych zawartych w dokumentacji medycznej w celu ochrony zdrowia są uprawnione osoby wykonujące zawód medyczny i inne osoby wykonujące czynności pomocnicze przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych oraz Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady(UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) – dalej RODO. Punkt 45 preambuły tego dokumentu stanowi, iż jeżeli przetwarzanie odbywa się w celu wypełnienia obowiązku prawnego, któremu podlega administrator, lub jeżeli jest niezbędne do wykonania zadania realizowanego w interesie publicznym lub w ramach sprawowania władzy publicznej, podstawą przetwarzania powinno stanowić prawo Unii lub prawo państwa członkowskiego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Szpital może zastosować ogólne określenie danej kategorii usługi na paragonie fiskalnym jak i na fakturze np: usługi medyczne – zwolnione, usługi medyczne – opodatkowane, badania laboratoryjne, badania diagnostyczne, nadając każdej z tych grup kod pomimo, iż w każdej kategorii usługi zastosowane są różne ceny.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że na paragonie fiskalnym i fakturze Szpital wykazuje szczegółowy opis usługi (świadczenia zdrowotnego), która została udzielona, to wykracza to poza wymagania płynące z ustawy RODO oraz art. 24 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Dlatego, też Szpital stoi na stanowisku, że na paragonie fiskalnym i fakturze należy zastosować ogólne kategorie usług np. usługi medyczne – zwolnione, usługi medyczne – opodatkowane, badania laboratoryjne, badania diagnostyczne, nadając każdej z tych grup jeden kod pomimo, iż w każdej kategorii usług zastosowane są różne ceny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Kwestie dokumentowania dokonywanych świadczeń na gruncie podatku od towarów i usług regulują przepisy zawarte w dziale XI ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174).

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 (art. 106b, ust. 2).

Na żądanie nabywcy towaru lub usługi – stosownie do treści art. 106b ust. 3 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

• jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W myśl art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem;
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:
    1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub
    2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty
       – wyrazy „metoda kasowa”;
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”;
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie”;
19. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 albo przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 – wskazanie:
    1. przepisu ustawy albo aktu wydanego na podstawie ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku,
    2. przepisu dyrektywy 2006/112/WE, który zwalnia od podatku taką dostawę towarów lub takie świadczenie usług, lub
    3. innej podstawy prawnej wskazującej na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług korzysta ze zwolnienia (…).

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż faktura dokumentująca sprzedaż powinna zawierać m.in. dane określone w art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi.

Na podstawie art. 106h ust. 1 ustawy, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą emitowaną przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy (art. 106h ust. 2).

W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik – stosownie do treści art. 106h ust. 3 – zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę.

Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 (art. 106h ust. 4).

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, jakie minimalne wymagania musi spełniać faktura VAT. Jednym z nich jest wymóg zamieszczania nazwy (rodzaju) towaru lub usługi. Świadczeniodawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

Z art. 111 ust. 6a ustawy wynika, że kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Natomiast stosownie do zapisu art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Należy wskazać, że wymogi m.in. co do treści paragonu fiskalnego, regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363).

Stosownie do § 2 pkt 12 ww. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o paragonie fiskalnym – rozumie się przez to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 3 ust. 2 powołanego rozporządzenia, otrzymanie przed dokonaniem sprzedaży całości lub części należności (zapłaty) podlega ewidencjonowaniu z chwilą jej otrzymania.

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1 cyt. rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy, prowadząc ewidencję m.in. wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

Należy także wskazać, że z § 6 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia wynika, że podatnik jest obowiązany do określenia sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług. Natomiast sposób ten określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług.

Jak wynika z § 8 ust. 1 cyt. rozporządzenia, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
12. łączną kwotę podatku;
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Zgodnie z zapisem § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Informacje zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w ust. 1, z wyjątkiem informacji o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy kasy muszą być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego. (§ 8 ust. 3 tego rozporządzenia).

Natomiast § 14 ust. 1 pkt 1 cyt. rozporządzenia wskazuje, że podatnicy stosujący kasy dokonują weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług, wartości stawek podatkowych, waluty ewidencyjnej wraz z jej symbolem i wartością przelicznika, wskazań daty i czasu oraz właściwego przyporządkowania nazw towarów do stawek podatku.

Powołane przepisy wskazują, że zarówno na fakturze, jak i na paragonie fiskalnym musi znajdować się nazwa towaru lub usługi. Nazwa towaru/usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany opisać zarówno na fakturze, jak i paragonie fiskalnym każdy towar/usługę poprzez podanie jego nazwy. Umieszczona na fakturze czy paragonie fiskalnym nazwa towaru winna oznaczać określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru czy rodzajową usługi, tak aby do użytej nazwy towaru/usługi możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i aby użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem/usługą, a nadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedawanego towaru/usługi.

Podkreślenia wymaga, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru w jednoznaczny sposób definiowała sprzedawane usługi i umożliwiała jej właściwe przyporządkowanie do stawek podatkowych. Oprócz nazwy, może znajdować się ewentualnie opis stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwy towaru lub usługi oraz nie określają źródła stosowania nazw towarów lub usług, wobec czego należy sięgnąć do definicji słownikowych. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN „nazwa” oznacza „wyraz albo połączenie wyrazowe oznaczające kogoś lub coś”, zaś nazwa jednostkowa – nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Należy zauważyć, że paragon fiskalny spełnia określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną – co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Nazwy, uwzględniające „jednoznaczne” identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i rodzaj świadczonych usług.

Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towarów lub usług jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym należy pamiętać, że przepisy nie wykluczają stosowania skrótów. Przy czym należy zauważyć, że im szerszy jest wybór towarów lub usług w danej grupie rodzajowej, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru lub usługi w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Jednocześnie nazwa świadczenia musi być tak skonstruowana, aby nabywca świadczenia na tej podstawie w połączeniu z ceną mógł dokładnie określić jakie świadczenie nabył. Dopiero taki sposób ewidencjonowania sprzedaży skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług, (z uwidocznioną kwotą podatku) dokumentującego czynności wykonane na jego rzecz przez sprzedawcę.

Podatnik powinien wystawiać dokumenty sprzedaży zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby – z jednej strony – pozwalały organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku, a z drugiej – zapewniały konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

W tym miejscu należy zauważyć, że wyjaśnienia związane z oznaczaniem na paragonach fiskalnych nazw towarów lub usług zostały zawarte w interpretacji ogólnej Ministra Finansów PT7/033/1/589/MHL/13/RD4492 z dnia 12 września 2013 r. (Dz. Urz. Ministra Finansów z 2013 r. poz. 30).

Opisane wyżej zasady dotyczące stosowania nazewnictwa spełniającego wymóg jednoznacznego identyfikowania towarów i usług, nie wykluczają stosowania przez podatników nazewnictwa zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów. Stosowanie jednak na tyle rozbudowanego w szczegółach nazewnictwa ma dla podatników, zważywszy na treści § 8 ust. 2 zdanie 2 w zw. z ust. 1 pkt 6, charakter fakultatywny.

To podatnik bowiem decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania świadczenia jest ściśle związany z asortymentem lub zakresem usług, jaki oferuje. Istotne jest również, że obowiązujące w tym zakresie przepisy nie wykluczają stosowania skrótów. Należy również zauważyć, że podatnicy świadczący usługi (dokonujący szeregu czynności składających się na świadczenie) mogą przy określaniu nazwy usługi (towaru) wykorzystywać nazewnictwo stosowane przez siebie przy tworzeniu zasad odpłatności (cennika usług). Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy świadczenia są oferowane po różnych cenach, przy założeniu, że do danej kategorii dokonywanych świadczeń nie mają zastosowania odrębne (różne) zasady opodatkowania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zaproponowany przez Wnioskodawcę sposób dokumentowania nie jest prawidłowy. W ocenie tutejszego organu, przyjęcie nazewnictwa: usługi medyczne – zwolnione, usługi medyczne – opodatkowane, badania laboratoryjne, badania diagnostyczne i nadanie każdej z tych grup kodu pomimo, iż w każdej kategorii usługi zastosowane są różne ceny nie są wystarczające dla ich jednoznacznej identyfikacji.

Ewidencjonowaniu przy zastosowaniu kasy rejestrującej podlega dana usługa, którą – w przypadku dokonywanych przez Wnioskodawcę usług – jest konkretne finalne świadczenie, składające się z kilku czynności, zatem nie ma konieczności i uzasadnienia wyliczania wszystkich jego elementów składowych. Niemniej jednak, odnośnie stosowania określenia „usługa medyczna – zwolniona”, „usługa medyczna – opodatkowana”, „badanie laboratoryjne” czy „badanie diagnostyczne” należy zauważyć, że – w ocenie organu są one niewystarczające.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika bowiem, że w ramach dokonywanych świadczeń wykonywane są różne usługi zabiegowe, czy diagnostyczne (wskazano np. glukoza, białko całkowite, OB, cholesterol, tomograf komputerowy jamy brzusznej, RTG płuc, badanie USG). Powyższe zatem wskazuje, że w odniesieniu do „badań laboratoryjnych” mogą one dotyczyć różnych kategorii badań diagnostycznych. Również odnośnie „usługi medycznej” należy zauważyć, że może ona dotyczyć świadczeń udzielanych przez lekarzy różnych specjalności i w różnym zakresie, i co istotne – podlegające różnym zasadom opodatkowania.

W świetle powyższego, skoro – jak wynika z opisu sprawy – określenia „usługa medyczna – zwolniona”, „usługa medyczna – opodatkowana”, „badanie laboratoryjne” czy „badanie diagnostyczne” mogą stanowić różne świadczenia wykonywane w różnych cenach i podlegają różnym zasadom opodatkowania, to zaproponowane nazewnictwo nie jest wystarczające dla jednoznacznej identyfikacji dokonywanych świadczeń, a tym samym nie spełnia warunków określonych w § 8 ust. 1 pkt 6 powołanego wyżej rozporządzenia.

Odnosząc się natomiast do poruszonej przez Wnioskodawcę kwestii ujawnienia chronionych przez prawo danych pacjenta pracownikom księgowości Szpitala bądź organom kontroli należy przede wszystkim podkreślić, że kwestia ta pozostaje poza zakresem przedmiotowym interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wydawanej w trybie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak należy wskazać, że dane niezbędne do wystawienia faktury do paragonu (na życzenie nabywcy) wynikają z ustawy o podatku od towarów i usług. Zakup przez nabywcę towaru lub usług wiąże się z zawarciem z nabywcą umowy konsumenckiej, co oznacza, że zebranie danych niezbędnych do realizacji zamówienia odbywa się na podstawie zawartej umowy. Tym samym, dokumentowanie wykonywanych świadczeń, zgodnie z zasadami określonymi w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług jest wypełnieniem obowiązków podatkowo-prawnych ciążących na każdym podatniku. Zatem regulacje dotyczące ochrony danych osobowych, na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie mają wpływu na kwestie dotyczące sposobu dokumentowania wykonywanych świadczeń.

Ponadto, odnosząc się do kwestii będącej przedmiotem zapytania należy również zauważyć, że inną funkcję pełni prowadzona przez podatników ewidencja przy zastosowaniu kasy rejestrującej, a innym celom służy prowadzenie dokumentacji medycznej. Dane, które powinien zawierać paragon fiskalny, nie pozwalają bowiem na identyfikację klienta i nie są objęte tajemnicą lekarską. W kasie rejestrującej pozostają takie same dane, jak na paragonie fiskalnym i dotyczą samej usługi wykonywanej na rzecz pacjenta (bez danych osobowych pacjenta).

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że wypełnianie obowiązków fiskalnych nie wpływa na kwestię zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem. W tym bowiem zakresie, Wnioskodawca winien zastosować wewnętrzne rozwiązania proceduralno-administracyjne, które bez uszczerbku dla wykonywania obowiązków wynikających z przepisów prawa podatkowego zadośćuczynią wymaganiom określonym w przepisach aktów prawnych dotyczących ochrony danych osobowych, w tym zachowania tajemnicy służbowej.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy uznano je za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 19.12.2018 r. – sygn. 0115-KDIT1-1.4012.781.2018.1.AJ