INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2020 r. (data wpływu 15 grudnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 marca 2021 r. (data nadania 1 marca 2021 r., data wpływu 1 marca 2021 r.) na wezwanie z dnia 8 lutego 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.817.2020.1.AK (data wysłania 8 lutego 2021 r., data doręczenia 22 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaceniem pracownikom świadczeń pieniężnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaceniem pracownikom świadczeń pieniężnych.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 8 lutego 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.817.2020.1.AK (data nadania 8 lutego 2021 r., data doręczenia 22 lutego 2021 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 1 marca 2021 r. (data nadania 1 marca 2021 r., data wpływu 1 marca 2021 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca posiada osobowość prawną. Zatrudnia pracowników i pełni rolę płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. Siedziba i jednocześnie główna jednostka organizacyjna mieści się w mieście X.
Ustawą z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm., dalej: „ustawa COVID-19”) wprowadzono szczególne rozwiązania prawne w związku z zakażeniami i chorobą zakaźną wywołaną wirusem SARS-CoV-2. Następnie, rozporządzeniem z dnia 13 marca 2020 r. (Dz. U. z 2020 r., poz. 433) Minister Zdrowia ogłosił na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, stan zagrożenia epidemicznego, zaś Rozporządzeniem z dnia 20 marca 2020 r. – stan epidemii (Dz. U. z 2020 r., poz. 491). Stan ten obowiązuje od dnia 20 marca 2020 r. do odwołania. Wobec powyższego, przedstawiciele rządu i zawodów medycznych wystosowali apele o wprowadzenie pracy zdalnej we wszystkich zakładach pracy, w których jest to możliwe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy COVID-19, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). Przepis art. 3 ust. 4 ustawy COVID-19, dodany ustawą zmieniającą z dniem 24 czerwca 2020 r. (Dz. U. z 2020 r. poz. 1086) stanowi, że pracodawca zapewnia narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej.

Wnioskodawca, w trosce o zdrowie publiczne oraz własnych pracowników, wprowadził jako podstawową formę pracy pracę zdalną.

W związku z długotrwałością stanu epidemii pracownicy Wnioskodawcy ponosili zwiększone koszty prądu, wody, jak również organizacyjne, związane z koniecznością dogodnego i niezakłóconego uczestniczenia w spotkaniach on-line.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca postanowił wypłacić pracownikom jednorazowy ryczałt w wysokości 300 EURO.

Przyjęte przez Wnioskodawcę rozwiązanie wspiera obowiązujące działania, mające na celu przeciwdziałanie rozprzestrzenianiu się zakażeń oraz prowadzi do wywiązania się przez niego z obowiązku zapewnienia narzędzi i materiałów potrzebnych do wykonywania pracy zdalnej. Przyjęcie jednakowej kwoty ryczałtu dla wszystkich pracowników ma na celu wyrażenie zasady równego traktowania przy jednoczesnym ograniczeniu ingerencji w sprawy osobiste pracowników, które obejmują m.in. wysokość indywidualnych opłat za media.

Kontynuacja pracy zdalnej ma na celu uchronienie pracowników Wnioskodawcy przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienie ciągłości pracy, tym samym pozostaje w ścisłym interesie Wnioskodawcy.

W związku z wprowadzeniem opisanego powyżej rozwiązania Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie do przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426), dalej: „ustawa o PIT”) w zakresie swoich obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych względem wypłaty ww. ryczałtu.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że pod pojęciem „koszty organizacyjne” należy rozumieć koszty:

• dostępu do Internetu, w tym właściwej przepustowości,
• zakupu sprzętu elektronicznego, tj. monitora,
• zakupu mebli, tj. biurka i fotela (do biurka),

a więc koszty poniesione na narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, zobowiązany jest do rozpoznania opisanych w stanie faktycznym ryczałtów, jako przychodów do opodatkowania oraz do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym ryczałty, nie stanowią przychodu podatkowego pracowników Wnioskodawcy i na Wnioskodawcy nie będą spoczywały obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

W myśl zasady powszechności opodatkowania, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, Wnioskodawca jest obowiązany, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, do obliczania i poboru w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od osób, które uzyskują przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy lub zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez Wnioskodawcę. W tym celu Wnioskodawca ustala pracownikom wysokość ich przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionym stanie faktycznym, świadczenie pieniężne zapewniane przez Wnioskodawcę Pracownikom ma formę zwrotu kosztów pracy zdalnej w formie ryczałtu. Jednak intencją Wnioskodawcy nie jest powiększenie aktywów finansowych Pracowników, lecz wyłącznie zapewnienie Pracownikom komfortu wykonywania na rzecz Wnioskodawcy pracy w formie zdalnej, tj. z ich miejsc zamieszkania, w celu zagwarantowania jej ciągłości. Poniesienie przez Pracownika dodatkowych kosztów przy chociażby częściowym ich późniejszym sfinansowaniu przez Wnioskodawcę jest faktycznie skorzystaniem z nieodpłatnego świadczenia udostępnionego przez zakład pracy. Zatem definicja i zasady dotyczące analizy skutków podatkowych na gruncie ustawy o PIT nieodpłatnego świadczenia w kontekście rozpoznania przychodów podatkowych powinny mieć zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym do wypłaconych ryczałtów.

Konsekwentnie, dokonując oceny czy dane nieodpłatne świadczenie skutkuje powstaniem przychodu podatkowego, należy kierować się kluczowym w tym zakresie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane nieodpłatne świadczenia, które:

1. 1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);
   2. po drugie, zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
   3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy powyższe kryteria powinny być spełnione łącznie.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód podatkowy tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w sytuacji braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik samodzielnie musiałby ponieść określony wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny, czy świadczenie leży w interesie pracownika istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny (kwantyfikowalny) w jego majątku. Natomiast w przypadku świadczeń leżących w interesie pracodawcy, według wyjaśnień Trybunału Konstytucyjnego, chodzi głównie o takie świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy, służą jej organizacji i – generalnie – umożliwiają prawidłowe wykonanie pracy. Korzyść ze świadczeń spełnianych na rzecz pracownika nie jest przez niego wynoszona na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu będącego przedmiotem opodatkowania.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

W świetle powyższego, niespełnienie przynajmniej jednego z ww. trzech warunków sformułowanych przez Trybunał Konstytucyjny w przytoczonym orzeczeniu oznacza, że dane świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika nie jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Analizując przedstawiony stan faktyczny na podstawie wskazanych przepisów ustawy o PIT, w oparciu o przytoczone wskazówki interpretacyjne, wynikające z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2017 r., sygn. akt K 7/13, mającego charakter wyroku interpretacyjnego, a więc wskazującego zgodny z Konstytucją RP sposób wykładni przepisów ustawy o PIT, należy przede wszystkim podkreślić, że Wnioskodawca wprowadził szczególne rozwiązanie w związku z sytuacją stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii, które obowiązują wszystkich pracowników.

Mając na względzie kryteria sformułowane przez Trybunał Konstytucyjny, w ocenie Wnioskodawcy, nie są spełnione kryteria pierwsze i drugie.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy, które zostały wprowadzone w związku z zagrożeniem epidemicznym oraz epidemią, Wnioskodawca zalecił pracownikom, w celu uchronienia ich przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienia ciągłości pracy, pracę zdalną. Pracownicy zobligowani zostali więc do ponoszenia wyższych kosztów korzystania z mediów w swoich miejscach zamieszkania. Stąd, w ocenie Wnioskodawcy, świadczenie w postaci zwrotu m.in. tych kosztów nie jest z punktu widzenia Pracowników i Wnioskodawcy dobrowolne.

W odniesieniu do kryterium drugiego, Wnioskodawca stwierdza, że pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy (art. 15 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, Dz. U. z 2020 r. poz. 1320). W okresie sytuacji stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii realizacja tego obowiązku odbywa się również poprzez zalecenie pracownikom pracy zdalnej. Ma to na celu zabezpieczenie samego pracownika, jak również zabezpieczenia miejsca pracy przed rozprzestrzenianiem się zagrożenia wynikającego z rozprzestrzeniania się wirusa SARS-CoV-2, co zapewnia realizację celów ustawy COVID-19. Stąd, w ocenie Wnioskodawcy, przyjęte rozwiązanie mające na celu skłonienie pracowników do świadczenia pracy z miejsca zamieszkania, leży w ścisłym interesie Wnioskodawcy. W takim przypadku pracownicy są zmuszeni do ponoszenia wyższych opłat za media, co następuje w wykonaniu uzasadnionych obecną sytuacją poleceń pracodawcy. Biorąc pod uwagę zakres zadań Wnioskodawcy oraz sposób ich finasowania ze środków unijnych, tj. w cyklu rocznego biznes planu, zapewnienie ciągłości ich realizacji leży w interesie Wnioskodawcy. Pracownicy korzystają z opisanych w stanie faktycznym świadczeń wyłącznie w ścisłym związku z wykonywaną pracą. Spełnianie wskazanych świadczeń na rzecz Pracowników leży zatem przede wszystkim w interesie Wnioskodawcy, który bez poniesienia wydatków, uzasadnionych aktualną sytuacją faktyczną i prawną, nie mógłby zorganizować pracy w sposób bezpieczny i zapewnić ciągłości realizacji zadań. Uwzględniając długotrwałość realizowania pracy w trybie zdalnym należy uznać, że po stronie pracowników Wnioskodawcy nie powstaje osobiste przysporzenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Należy zatem uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do powstania przychodu po stronie Pracowników w rozumieniu art. 12 ustawy o PIT oraz na Wnioskodawcy nie spoczywają z tego tytułu obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ust. 1 ustawy o PIT. Zbliżony stan faktyczny był przedmiotem interpretacji indywidualnej z dnia 21 maja 2020 r. 0113- KDIPT2-3.4011.344.2020.1.AC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z treści powołanego art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego. W celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, w trosce o zdrowie publiczne oraz własnych pracowników, wprowadził jako podstawową formę pracy – pracę zdalną. W związku z długotrwałością stanu epidemii pracownicy Wnioskodawcy ponosili zwiększone koszty prądu, wody, jak również organizacyjne – dostęp do Internetu, zakup sprzętu elektronicznego (monitora), zakup mebli (biurka i fotela), a więc koszty poniesione na narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej, związane z koniecznością dogodnego i niezakłóconego uczestniczenia w spotkaniach on-line. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca postanowił wypłacić pracownikom jednorazowy ryczałt w wysokości 300 EURO.

Przyjęte przez Wnioskodawcę rozwiązanie wspiera obowiązujące działania, mające na celu przeciwdziałanie rozprzestrzenianiu się zakażeń oraz prowadzi do wywiązania się przez niego z obowiązku zapewnienia narzędzi i materiałów potrzebnych do wykonywania pracy zdalnej. Przyjęcie jednakowej kwoty ryczałtu dla wszystkich pracowników ma na celu wyrażenie zasady równego traktowania przy jednoczesnym ograniczeniu ingerencji w sprawy osobiste pracowników, które obejmują m.in. wysokość indywidualnych opłat za media. Kontynuacja pracy zdalnej ma na celu uchronienie pracowników Wnioskodawcy przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienie ciągłości pracy, tym samym pozostaje w ścisłym interesie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy wypłacony ryczałt stanowi przychód pracowników, a tym samym czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy, wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych.

Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca (art. 3 ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do art. 3 ust. 5 ustawy, przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Z powyższych przepisów wynika m.in., że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Przy czym przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.

Niezależnie od formy zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane przez pracownika świadczenia, nie stanowią jego przychodu w rozumieniu tej ustawy. Analogicznie jak ekwiwalent wypłacany za zwiększone zużycie energii elektrycznej czy wody, co jest naturalną konsekwencją pracy w domu.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że świadczenie pieniężne przyznane przez Wnioskodawcę w formie ryczałtu za zwiększone koszty prądu i wody oraz koszty organizacyjne, tj. koszty dostępu do Internetu, zakupu sprzętu elektronicznego (monitora), zakupu mebli (biurka i fotela) pracownikom świadczącym pracę zdalną, nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Wnioskodawcy jako płatniku nie ciąży obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę we wniosku interpretacji indywidualnej wskazać należy, że dotyczy ona innego stanu faktycznego niż będący przedmiotem niniejszej interpretacji. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 5.03.2021 r. – sygn. 0114-KDIP3-2.4011.817.2020.2.AK