flag-4303637_640.png

Dnia 18.10.2021 r. na stronach Rządowego Centrum Legislacji opublikowano projekt ustawy o ochronie osób zgłaszających naruszenia prawa (tzw. sygnalistów). Zasadniczym celem projektowanej ustawy jest wdrożenie do polskiego porządku prawnego przepisów tzw. Dyrektywy 2019/1937 z dn. 23.10.2019 r., obejmującej zbiór przepisów unijnych ustanawiających wspólne normy zapewniające odpowiedni poziom ochrony osób zgłaszających naruszenia prawa UE.



Chodziło o ocenę zgodności z Konstytucją RP wybranych przepisów Traktatu o Unii Europejskiej – orzeczenie z dn. 07.10.2021 r., sygn. akt: K 3/21.

Trybunał Konstytucyjny po rozpoznaniu wszystkich polskich i unijnych przepisów orzekł, że:

  1. Art. 1 akapit pierwszy i drugi w związku z art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej– Dz.Urz. UE 2016 C 202, s.1.; (Dz.U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/30, z późn. zm.w zakresie, w jakim Unia Europejska ustanowiona przez równe i suwerenne państwa, tworząca „coraz ściślejszy związek między narodami Europy”, których integracja – odbywająca się na podstawie prawa unijnego oraz poprzez jego wykładnię dokonywaną przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej – osiąga „nowy etap”, w którym:

a) organy Unii Europejskiej działają poza granicami kompetencji przekazanych przez Rzeczpospolitą Polską w traktatach,

b) Konstytucja nie jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, mającym pierwszeństwo obowiązywania i stosowania,

c) Rzeczpospolita Polska nie może funkcjonować jako państwo suwerenne i demokratyczne

– jest niezgodny z art. 2, art. 8 i art. 90 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

  1. Art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o UE w zakresie, w jakim – w celu zapewnienia skutecznej ochrony prawnej w dziedzinach objętych prawem Unii – przyznaje sądom krajowym (sądom powszechnym, sądom administracyjnym, sądom wojskowym i Sądowi Najwyższemu) kompetencje do:

a) pomijania w procesie orzekania przepisów Konstytucji, jest niezgodny z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 90 ust. 1 i art. 178 ust. 1 Konstytucji,

b) orzekania na podstawie przepisów nieobowiązujących, uchylonych przez Sejm lub uznanych przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodne z Konstytucją,

– jest niezgodny z art. 2, art. 7 i art. 8 ust. 1, art. 90 ust. 1, art. 178 ust. 1 i art. 190 ust. 1 Konstytucji.

  1. Art. 19 ust. 1 akapit drugi i art. 2 Traktatu o UE w zakresie, w jakim – w celu zapewnienia skutecznej ochrony prawnej w dziedzinach objętych prawem Unii oraz zapewnienia niezawisłości sędziowskiej – przyznają sądom krajowym (sądom powszechnym, sądom administracyjnym, sądom wojskowym i Sądowi Najwyższemu) kompetencje do:

a) kontroli legalności procedury powołania sędziego, w tym badania zgodności z prawem aktu powołania sędziego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, są niezgodne z art. 2, art. 8 ust. 1, art. 90 ust. 1 i art. 179 w związku z art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji,

b) kontroli legalności uchwały Krajowej Rady Sądownictwa zawierającej wniosek do Prezydenta o powołanie sędziego, są niezgodne z art. 2, art. 8 ust. 1, art. 90 ust. 1 i art. 186 ust. 1 Konstytucji,

c) stwierdzania przez sąd krajowy wadliwości procesu nominacji sędziego i w jego efekcie odmowy uznania za sędziego osoby powołanej na urząd sędziowski zgodnie z art. 179 Konstytucji,

– są niezgodne z art. 2, art. 8 ust. 1, art. 90 ust. 1 i art. 179 w związku z art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji.

Ponadto TK postanowił umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie. Orzeczenie zapadło większością głosów.

Źródło: Trybunał Konstytucyjny

Podstawa prawna:

  1. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dn. 02.04.1997 r. – Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.; ost. zm. z 2009 r. Nr 114, poz. 946.
  2. Traktat o Unii Europejskiej z dn. 07.02.1992 r. – Dz.Urz. UE 2016 C 202, s.1.; (Dz.U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/30, z późn. zm.).

oprac. \m/ \mos/



Ustawa ma na celu dostosowanie przepisów prawa polskiego do uregulowań dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2014/50 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie minimalnych wymogów służących zwiększeniu mobilności pracowników między państwami яндекс członkowskimi dzięki łatwiejszemu nabywaniu i zachowywaniu uprawnień do dodatkowych emerytur (Dz.Urz. UE L 128 z 30.04.2014, str. 1).

Przedmiotowa ustawa wprowadza maksymalny okres oczekiwania na nabycie prawa do przystąpienia do dodatkowego programu emerytalnego – umowa zakładowa nie może przewidywać dłuższego niż 3 lata stażu pracy uprawniającego do uczestnictwa w pracowniczym programie emerytalnym.

Ustawa dodatkowo rozszerza obowiązki informacyjne pracodawców prowadzących pracownicze programy emerytalne względem uczestników programu, byłych pracowników oraz osób uprawnionych do otrzymania środków zgromadzonych przez uczestnika programu w przypadku jego śmierci w celu dostarczenia zindywidualizowanej informacji.

Określony został termin (na wniosek niezwłocznie), forma (na piśmie), postać (papierowa lub elektroniczna) i częstotliwość (nie częściej niż raz w roku) przekazywania tej informacji oraz dokładnie doprecyzowano, co powinna ona zawierać.

Ustawa ponadto zobowiązuje zarządzających pracowniczymi programami emerytalnymi do niezwłocznego przekazywania pracodawcom prowadzącym te programy, na ich wniosek, informacji dotyczących wartości środków zgromadzonych na rachunku pracownika (aktywnego uczestnika lub byłego pracownika).

Nowelizacja ustanawia okres przejściowy dla dostosowania umów zakładowych, zawartych dotychczas, które przewidują dłuższy niż 3 lata staż pracy u danego pracodawcy, pozwalający na udział w programie emerytalnym (do dnia 31 grudnia 2018 r.) i wprowadza wymóg zgłoszenia do organu nadzoru informacji o wymaganych zmianach w programie emerytalnym (w ciągu 30 dni od dokonania tej zmiany).

Nowe regulacje wejdą w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Źródło: www.prezydent.pl