menu trigger  menu trigger

MF o modyfikacji umowy i sprzedaży przedmiotu leasingu

INTERPRETACJA OGÓLNA MINISTRA FINANSÓW, FUNDUSZY I POLITYKI REGIONALNEJ

w sprawie zakresu dopuszczalnej modyfikacji postanowień umowy leasingu oraz ustalenia wysokości przychodu po stronie finansującego w przypadku sprzedaży przedmiotu leasingu w trakcie trwania umowy na rzecz osoby trzeciej

 

Działając na podstawie art. 14a § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa1 w celu zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe, wyjaśniam, co następuje.

1. Opis zagadnienia, w związku z którym jest dokonywana interpretacja przepisów prawa podatkowego

Niniejsza interpretacja dotyczy przepisów art. 17a pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym2 i art. 23a pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym3, w zakresie możliwej modyfikacji postanowień umowy leasingu, w tym co do okresu jej trwania, czy wysokości rat leasingowych, a także ustalenia skutków (wysokości przychodu) po stronie finansującego w przypadku sprzedaży przedmiotu leasingu w trakcie trwania umowy, na rzecz osoby trzeciej.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy o CIT (art. 23a pkt 1 ustawy o PIT), umowa leasingu definiowana jest jako umowa nazwana w kodeksie cywilnym, a także każda inna umowa, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Skutki podatkowe umowy leasingu dla korzystającego i finansującego są uzależnione od jej kwalifikacji do leasingu operacyjnego bądź finansowego, w oparciu o kryteria określone w rozdziale 4a ustawy o CIT (rozdziale 4a ustawy o PIT).

Zgodnie z art. 17b ustawy o CIT (art. 23b ustawy o PIT) o uznaniu umowy leasingu za leasing operacyjny decyduje łączne spełnienie następujących warunków:

  • gdy korzystającym nie jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej – umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości,
  • gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej – umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony,
  • suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy, odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu.

Przychód finansującego oraz odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego stanowią opłaty ustalone w umowie leasingu operacyjnego ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania przedmiotu umowy.

Zgodnie z art. 17f ustawy o CIT (art. 23f ustawy o PIT) o uznaniu umowy leasingu za leasing finansowy decyduje łączne spełnienie następujących warunków:

  • umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
  • suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy, odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu;
  • umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:
    • odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający niebędący osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, albo
    • finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, a korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

Do przychodów finansującego i odpowiednio kosztów uzyskania przychodów korzystającego w przypadku leasingu finansowego nie zalicza się opłat leasingowych w części stanowiącej spłatę wartości początkowej przedmiotu leasingu – a jedynie część odsetkową rat leasingowych.

Jednocześnie przychodami finansującego oraz kosztami uzyskania przychodów korzystającego są opłaty leasingowe uzyskane z tytułu wszystkich umów leasingu dotyczących tego samego przedmiotu umowy, w części przewyższającej spłatę jego wartości początkowej.

Spełnienie wskazanych powyżej warunków określonych dla leasingu operacyjnego albo finansowego, uprawnia finansującego do rozliczenia transakcji wykupu przedmiotu leasingu na zasadach wskazanych w art. 17c albo art. 17g ustawy o CIT (art. 23c albo art. 23g ustawy o PIT).

W świetle tych przepisów jeżeli po upływie podstawowego okresu umowy leasingu finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem tej umowy:

  • przychodem ze sprzedaży jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży, przy czym:
    • w przypadku leasingu operacyjnego, gdy cena ta jest niższa od hipotetycznej wartości netto środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przychód określa się w wysokości wartości rynkowej według zasad określonych w art. 14 ustawy o CIT (art. 19 ustawy o PIT),
    • w przypadku leasingu finansowego, także wtedy, gdy odbiega ona znacznie od ich wartości rynkowej,
  • kosztem uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży:
    • w przypadku leasingu operacyjnego, jest rzeczywista wartość netto,
    • w przypadku leasingu finansowego, są wydatki poniesione przez finansującego na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych stanowiących przedmiot umowy leasingu pomniejszone o spłatę wartości początkowej4.

Jak wyżej wskazano, jednym z kluczowych warunków umowy leasingu jest aby, została zawarta na czas oznaczony (w przypadku umowy leasingu operacyjnego, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji).

Zgodnie natomiast z art. 17a pkt 2 ustawy o CIT (art. 23a pkt 2 ustawy o PIT) podstawowy okres umowy leasingu5 definiowany jest jako czas oznaczony, na jaki umowa ta została zawarta, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona. Przepis ten stanowi również, iż w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

Na tle brzmienia wskazanych przepisów powstały istotne wątpliwości dotyczące dopuszczalnego zakresu modyfikacji postanowień umowy leasingu operacyjnego albo finansowego, w kontekście wpływu na możliwość zastosowania art. 17c albo art.17g ustawy o CIT (art. 23c albo art. 23g ustawy o PIT).

2. Wyjaśnienie zakresu oraz sposobu stosowania interpretowanych przepisów prawa podatkowego do opisanego zagadnienia wraz z uzasadnieniem prawnym

2.1. Modyfikacja postanowień umowy leasingu, a zachowanie warunków klasyfikacji umowy jako leasing operacyjny albo finansowy

W sytuacji, gdy strony decydują się na zmianę postanowień umowy leasingu operacyjnego konieczne jest zbadanie, czy nowe warunki umowy spełniają kryteria wynikające z art. 17b ust. 1 ustawy o CIT (art. 23b ust. 1 ustawy o PIT). Analogicznie, w przypadku planowanej zmiany postanowień umowy leasingu finansowego konieczne jest zbadanie wpływu projektowanych modyfikacji na kryteria przewidziane w art. 17f ust. 1 ustawy o CIT (art. 23f ust. 1 ustawy o PIT).

Modyfikacje umowy leasingu mogą dotyczyć w szczególności zmiany harmonogramu płatności poprzez:

  • obniżenie wartości wymagalnych rat leasingowych wskutek wydłużenia okresu trwania umowy,
  • zwiększenie wartości wymagalnych rat leasingowych wskutek skrócenia okresu trwania umowy (jednak na okres nie krótszy niż 40% normatywnego okresu amortyzacji danego przedmiotu leasingu),
  • zawieszenie przez określony okres płatności rat,
  • obniżenie przez określony okres płatności rat,
  • wydłużenie okresu trwania i obniżenie wartości wymagalnych rat leasingowych, przy jednoczesnym zawieszeniu przez określony okres płatności rat oraz zwiększenie/zmniejszenie wysokości rat leasingowych po upływie danego okresu (o wartość niespłacanej przez dany okres części kapitałowej rat leasingowych).

W kontekście brzmienia art. 17a pkt 2 ustawy o CIT (art. 23a pkt 2 ustawy o PIT), jeżeli wymienione modyfikacje (w tym dotyczące harmonogramu płatności) nie powodują naruszenia warunków uznania danej umowy za leasing operacyjny, czy finansowy, nie wpływają również na późniejsze stosowanie przez finansującego art. 17c albo art. 17g ustawy o CIT (art. 23c albo art. 23g ustawy o PIT) w odniesieniu do transakcji sprzedaży na rzecz korzystającego przedmiotu umowy leasingu po jej zakończeniu.

Jednocześnie, niedopuszczalna jest taka zmiana warunków umowy, która prowadziłaby do przekształcenia umowy leasingu jednego rodzaju w drugi (zmiana kwalifikacji umowy) – obligatoryjnie musi bowiem zachodzić ciągłość strony dokonującej amortyzacji podatkowej środka trwałego, stanowiącego przedmiot leasingu.

2.2. Modyfikacja postanowień umowy leasingu wymienionych w punkcie 2.1 w połączeniu ze zmianą stron umowy

W przypadku modyfikacji treści umowy leasingu (w tym poprzez zmianę harmonogramu – patrz punkt 2.1. niniejszej interpretacji), połączonej ze zmianą stron umowy w drodze cesji lub wstąpienia w stosunek leasingu (finansujący albo korzystający), należy odwołać się ponownie do art. 17a pkt 2 ustawy o CIT (art. 23a pkt 2 ustawy o PIT) in fine, zgodnie z którym w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

Ustawy o CIT i PIT nie wyjaśniają pojęcia „innych postanowień umowy”. Mając jednak na uwadze literalne brzmienie przepisu, należy przyjąć, że zwrot ten odnosi się do tych postanowień (warunków umowy), które determinują byt prawny umowy leasingu dla celów podatku dochodowego. Ponadto, wskazane pojęcie zawiera się w zakresie regulacji odwołującej się do podstawowego okresu umowy leasingu jako jednego z zasadniczych warunków uznania za leasing operacyjny bądź finansowy. Przepis ten powinien być zatem rozpatrywany z uwzględnieniem całości uregulowań ustawy o CIT (ustawy o PIT) dotyczących opodatkowania leasingu. „(…) Żaden przepis prawa nie jest oderwaną jednostką, lecz występuje w pewnym kontekście systemowym – jest częścią określonego aktu normatywnego, który z kolei jest częścią określonej gałęzi prawa przynależącej do systemu prawa polskiego. Wykładając więc dany przepis prawa, należy brać pod uwagę jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna) oraz do przepisów zawartych w innych ustawach (wykładnia systemowa zewnętrzna) (…)”6. Należy wziąć pod uwagę również regulacje ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny7.

Umowa leasingu określona przez przepisy podatkowe stanowi zasadniczo umowę leasingu w rozumieniu prawa cywilnego, jednak dla wywołania skutków podatkowych kluczowe znaczenie mają jedynie jej szczególne, określone w ustawie o CIT lub w ustawie o PIT elementy. Pozostałe kwestie, uregulowane w Kodeksie cywilnym, pozostają zaś nieistotne.

W następstwie, wstąpienie do wykonywanej umowy leasingu w czasie jej trwania, powoduje wejście nowego podmiotu w ogół praw i obowiązków danej strony umowy. Są to jednak prawa i obowiązki wynikające z treści umowy, która wskutek cesji umowy leasingu nie uległa zmianie8 i tym samym nie wymaga ponownego podatkowego jej weryfikowania. Wspomniane prawa i obowiązki nie są uzależnione od tego, jaki podmiot występuje w charakterze strony umowy, jeżeli wykonuje on zgodną z wymogami prawa cywilnego i prawa podatkowego niezmienioną przedmiotowo umowę leasingu.

Naczelny Sąd Administracyjny uchwałą siedmiu sędziów z 23 maja 2016 r.,sygn. akt II FPS 1/169, rozstrzygnął zagadnienie prawne związane bezpośrednio ze skutkami cesji umowy leasingu zawartej w stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2013 r., tj. przed nowelizacją art. 17a pkt 2 ustawy o CIT (art. 23a pkt 2 ustawy o PIT – patrz przypis 5). NSA orzekł, że zmiana strony umowy leasingu dokonana w trakcie trwania podstawowego okresu umowy, przy niezmienionych pozostałych jej postanowieniach, nie skutkowała koniecznością ponownej jej analizy z perspektywy spełnienia wymogów określonych w art. 17b ustawy o CIT.

Zmiana brzmienia, z dniem 1 stycznia 2013 r., definicji podstawowego okresu umowy leasingu miała umożliwiać cesję umowy leasingu w sposób nieskutkujący koniecznością ponownej analizy co do spełnienia warunków umowy leasingu podatkowego. Biorąc zatem pod uwagę, iż celem ustawy z 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (patrz także przypis 5) była poprawa warunków wykonywania działalności, w tym poprzez zniesienie lub ograniczenie barier w rozwoju przedsiębiorczości, nie sposób uznać, że z dniem 1 stycznia 2013 r. pozycja prawna podatników uległa pogorszeniu w porównaniu do stanu sprzed tej zmiany.

Oznacza to, iż zmianą „innych postanowień umowy” jest wyłącznie taka zmiana, w rezultacie której umowa przestałaby spełniać warunki uznania jej za umowę leasingu dla celów podatkowych.

Zmiana stron umowy leasingu powoduje często zmianę innych warunków, istotnych z punktu widzenia cywilistycznego dotyczących np.:

  • ustanowionych zabezpieczeń do umowy leasingu,
  • danych adresowych strony umowy leasingu,
  • zasad obciążania korzystającego dodatkowymi opłatami (poza opłatami mogącymi pojawić się w trakcie trwania umowy leasingu (dotyczy to w szczególności przypadków, gdy w prawa i obowiązki korzystającego wejdzie podmiot prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą).

Przyjmuje się, że tego typu modyfikacje postanowień umowy leasingu, które nie wpływają na jej klasyfikację jako umowy leasingu dla celów podatkowych, nie są zmianami „innych postanowień umowy”, o których mowa w art. 17a pkt 2 ustawy o CIT (art. 23a pkt 2 ustawy o PIT) in fine.

2.3. Sprzedaż przedmiotu leasingu przez finansującego na rzecz podmiotu innego niż korzystający, w trakcie trwania umowy

Przeniesienie własności rzeczy (przedmiotu leasingu) w czasie trwania umowy leasingu powoduje zmianę podmiotu będącego stroną takiej umowy. Nabywca rzeczy wstępuje w stosunek leasingu w miejsce finansującego (w sytuację prawną zbywcy wynikającą z umowy leasingu). Skutek ten następuje z mocy samego prawa i w istocie oznacza, że nabywca staje się podmiotem wszystkich praw i obowiązków finansującego wynikających z tego stosunku prawnego. „Inne postanowienia umowy” w rozumieniu art. 17a pkt 2 in fine ustawy o CIT (art. 23a pkt 2 in fine ustawy o PIT) pozostają natomiast bez zmian10 (patrz punkt 2.1. i 2.2 niniejszej interpretacji).

W tym kontekście zagadnieniem do rozstrzygnięcia, jest prawidłowe ustalenie kwoty przychodu w związku ze zmianą finansującego (przeniesienia prawa własności przedmiotu leasingu na nowego finansującego), tj. czy będzie nią przychód ze sprzedaży przedmiotu leasingu w wysokości równej wartości niespłaconego przez korzystającego kapitału (ekspozycji).

Przepis art. 14 ustawy o CIT (art. 19 ustawy o PIT) stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest, co do zasady, ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Należy jednocześnie zauważyć, że określenie przychodu finansującego w wartości równej cenie rynkowej rzeczy, wyłącznie na podstawie przesłanek z art. 14 ustawy o CIT (art. 19 ustawy o PIT), prowadziłoby do powstania ryzyka braku spłaty przez korzystającego wartości przedmiotu leasingu przy założeniu kontynuacji dotychczasowej umowy leasingu11.

W konsekwencji, przychodem finansującego jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie z jednoczesnym zastrzeżeniem, że jeśli cena sprzedaży będzie na poziomie wartości kapitału niespłaconego przez korzystającego, należy przyjąć, że jest zgodna z wartością rynkową.

 

Z upoważnienia
Ministra Finansów, Funduszy
i Polityki Regionalnej

CZYTAJ DALEJ
ekonomia_informacje-30.jpg

Jak poprawnie wystawić paragon

Paragon fiskalny, który drukuje kasa fiskalna, potwierdza sprzedaż. Paragon musisz dać klientowi bez żądania, czyli niezależnie od tego, czy chce go dostać, czy nie. Wręczasz go najpóźniej z chwilą przyjęcia od kupującego pieniędzy, bez względu na formę płatności. Możesz nie wystawiać papierowego paragonu fiskalnego jeśli:

  • korzystasz z urządzeń do automatycznej sprzedaży towarów lub usług, które w systemie bezobsługowym przyjmują należność i wydają towar lub świadczą usługę w tych urządzeniach jest umieszczona kasa fiskalna,
  • zapewniasz kupującemu możliwość zapoznania się z danymi o sprzedaży w szczególności wyświetlasz je na urządzeniach do automatycznej sprzedaży towarów i usług w sposób określony w przepisach o wymaganiach technicznych dla kas.

Uwaga! Możesz spotkać się z nazwą „paragon niefiskalny”. To dokument wystawiony przed fiskalizacją kasy, czyli przestawieniem pamięci kasy na trwały i nieodwracalny zapis wszystkich transakcji sprzedaży). Służy do nauki lub testowania urządzenia. „Paragonami niefiskalnymi” nazywa się też czasem rachunki lub paragony kelnerskie stosowane w gastronomii. Nie są one drukowane przez kasę fiskalną i nie powinny być przekazane kupującemu jako dowód zakupu, jeżeli sprzedawca musi ewidencjonować obroty na kasach rejestrujących.

Co jest na paragonie

Każdy paragon fiskalny zawiera charakterystyczne elementy, m.in. centralnie umieszczony napis paragon fiskalny, NIP wystawcy, jego nazwę i adres, logo i numer unikatowy kasy.

Kasy fiskalne muszą umożliwiać wydruk paragonu fiskalnego w formie i treści określonej przez przepisy. To producent kasy musi dostosować paragon do tych przepisów. W szczególności producenci kas zapewniają, że paragon:

  • jest drukowany na odpowiedniej taśmie
  • ma właściwą wysokość znaków
  • ma zgodną z przepisami kolejność informacji, które są nim obowiązkowo zamieszczane. Jednym wyjątkiem jest godzina i minuta sprzedaży, które mogą znaleźć się w dowolnym miejscu na paragonie.

Paragon fiskalny wystawiony przy użyciu kasy musi zawierać:

  • imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika,
  • numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika,
  • numer kolejny wydruku,
  • datę oraz godzinę i minutę sprzedaży,
  • oznaczenie „PARAGON FISKALNY”,
  • nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację,
  • cenę jednostkową towaru lub usługi,
  • ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku,
  • wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują,
  • wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów,
  • wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym,
  • łączną wysokość podatku,
  • łączną wartość sprzedaży brutto,
  • oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto,
  • kolejny numer paragonu fiskalnego,
  • numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
  • numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy – na żądanie nabywcy,
  • logo fiskalne i numer unikatowy.

Paragon w taksówce lub w autobusie

Paragon w taksówce  

Jeżeli świadczysz usługi przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówkami, musisz mieć kasę fiskalną, która umożliwia drukowanie paragonów z dodatkowymi elementami. Dane na paragonie powinny znajdować się w określonej kolejności, za wyjątkiem informacji o dacie wykonania usługi. Logo fiskalne i numer unikatowy powinny być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragon.

Na twoim paragonie powinny być umieszczone:

  • imię i nazwisko lub nazwę podatnika oraz adres jego zamieszkania lub siedziby,
  • numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika,
  • numer kolejny wydruku,
  • numer rejestracyjny i numer boczny taksówki,
  • datę wykonania usługi, z określeniem w godzinach i minutach czasu rozpoczęcia i zakończenia kursu,
  • oznaczenie „PARAGON FISKALNY”,
  • długość drogi przejechanej w czasie kursu,
  • jednostkowe opłaty taryfowe wykorzystywane do wyceny kursu łącznie z opłatą za impuls,
  • liczbę impulsów i wartość usługi odnoszące się do poszczególnych taryf,
  • wartość poszczególnych innych opłat taryfowych, o ile występują,
  • wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują,
  • wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów,
  • wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym,
  • łączną wysokość podatku,
  • łączną wartość sprzedaży brutto,
  • oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto,
  • kolejny numer paragonu fiskalnego,
  • numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy – na żądanie nabywcy,
  • logo fiskalne i numer unikatowy.

Jeśli korzystasz z kasy wyposażonej w cen umownych, które są indywidualnie negocjowane, paragon fiskalny, oprócz danych związanych z wyceną kursu według wskazań taksometru, zawiera także:

  • cenę uzgodnioną do zapłaty i wysokość podatku podlegające zapisowi w pamięci fiskalnej,
  • w przypadku gdy usługa jest wykonywana na rzecz nabywcy prowadzącego działalność gospodarczą, imię i nazwisko lub nazwę albo nazwę skróconą nabywcy usługi oraz jego adres,
  • miejsce rozpoczęcia i zakończenia kursu, z tym że w przypadku gdy kurs skończył się w miejscu jego rozpoczęcia, należy podać nazwę głównych miejscowości objętych trasą kursu.

Jeśli używasz kasy z papierowym zapisem kopii, dane nabywcy prowadzącego działalność gospodarczą, miejsce rozpoczęcia i zakończenia kursu, możesz wpisać ręcznie w miejscach do tego przewidzianych na oryginale i kopii paragonu fiskalnego. Pasażer musi potwierdzić te dane czytelnym podpisem na kopii.

Możliwości ręcznego uzupełnienia paragonu nie mają podatnicy, którzy używają kasy on-line lub z elektronicznym zapisem kopii.

 

Paragon w autobusie

Jeśli świadczysz usługi w zakresie transportu pasażerskiego, twoja kasa fiskalna powinna:

  • posiadać jeden wyświetlacz dla operatora i kupującego oraz
  • mieć funkcję rejestracji i naliczania dopłat do przewozów w podziale na poszczególne kategorie ulg ustawowych,
  • mieć funkcję sporządzania dobowych i miesięcznych raportów dopłat do biletów ulgowych.

Twój paragon, obok podstawowych elementów, musi zawierać również:

  • oznaczenie „BILET” lub „OPŁATA DODATKOWA,
  • rodzaj biletu,
  • tytuł ulgi w przypadku biletu ulgowego,
  • numer kursu,
  • nazwę przystanku początkowego i końcowego lub zakres ważności, lub okres ważności biletu,
  • cenę jednostkową usługi,
  • wartość ulgi w przypadku biletu ulgowego,
  • liczbę i wartość sumaryczną sprzedaży danej usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku.

Kiedy można wystawić fakturę na podstawie paragonu

Od 1 stycznia 2020 roku, w przypadku sprzedaży, która została zarejestrowana na kasie fiskalnej i potwierdzona paragonem, sprzedawca wystawi fakturę wyłącznie, jeżeli paragon zawiera NIP. To oznacza, że klient już w momencie sprzedaży musi określić, czy chce fakturę VAT.

Jeżeli kupujący chce otrzymać fakturę VAT musi:

  • przy paragonie do kwoty 450 zł brutto (100 euro) – podać swój NIP przed zakończeniem sprzedaży na kasie fiskalnej. Otrzyma wtedy fakturę wystawioną w formie uproszczonej (czyli paragon z NIP), traktowaną jak zwykła faktura,
  • przy paragonie powyżej kwoty 450 zł brutto (100 euro) – podać swój NIP przed zakończeniem sprzedaży na kasie fiskalnej. Na podstawie takiego paragonu z NIP będzie mógł wystąpić do sprzedawcy o wystawienie faktury.

Jeśli klient nie poda NIP do czasu wystawienia paragonu, sprzedawca powinien uznać, że kupuje jako konsument. Może wystąpić o wystawienie faktury, jednak sprzedawca wystawi mu fakturę taką, jak dla konsumentów – bez NIP nabywcy.

Pamiętaj! Tych zasad nie stosuje się do:

  • sprzedaży zarejestrowanej na kasie fiskalnej przed 1 stycznia 2020 roku. Oznacza to, że do paragonu fiskalnego bez NIP, który dokumentuje sprzedaż zarejestrowaną na kasie fiskalnej do 31 grudnia 2019 roku, sprzedawca może wystawić fakturę z NIP, a klient może ją ująć w prowadzonej dla celów podatkowych ewidencji.
  • sprzedaży, która nie podlega rejestracji na kasie fiskalnej.

Jak opisać towar na paragonie?

Nazwa towaru lub usługi na paragonie musi w sposób niebudzący wątpliwości określać przedmiot sprzedaży – rodzaj sprzedanego towaru lub usługi. Dzięki temu kupujący może kontrolować swoje zakupy.

Nie powinieneś stosować ogólnych nazw np. owoce, warzywa, ale dokładniejsze określenia, czyli np. pomidory, jabłka (w grupie warzywa/owoce), chleb, bułka (w grupie pieczywo), ser żółty, mleko (w grupie nabiał), piwo, wino, wódka (w grupie napoje alkoholowe). Oznaczając nazwę towaru lub usługi nie musisz wskazywać cech szczególnych takich jak rozmiar, pojemność czy kształt produktu. Możesz stosować skróty nazw, jednak przy zachowaniu zasady jednoznaczności i przejrzystości paragonu fiskalnego.

To w jaki sposób będziesz opisywał towary lub usługi, żeby je jednoznacznie zidentyfikować zależy od twojego asortymentu. Jeśli sprzedajesz kilka odmian pomidorów, możesz zaprogramować w kasie jedną nazwę – np. „pomidor” – dla tego typu towarów. Jedną nazwę możesz stosować również wtedy, gdy sprzedajesz towary
w różnych cenach (np. różne odmiany pomidorów z inną ceną za kilogram). W takim przypadku, jeżeli te towary są objęte jedną stawką VAT, powinieneś je wykazywać na paragonie w odrębnych pozycjach.

Jeśli świadczysz usługi, które polegają na wykonaniu kilku czynności składających się na dostawę towaru określając nazwę usługi (towaru) na paragonie możesz wykorzystać nazwy z cennika. Na przykład, jeśli prowadzisz kwiaciarnię i masz w cenniku pozycję „bukiet ślubny”, to możesz ją wykorzystać dla potrzeb kasy fiskalnej.

Jeśli ewidencjonowaniu na kasie podlega produkt finalny, który składa się z wielu komponentów (np. bukiet), nie musisz na paragonie wyliczać wszystkich jego elementów składowych. Podobna sytuacja dotyczy usług świadczonych przez restauracje lub punkty gastronomiczne. Określenie nazwy świadczonej usługi może opierać się na nazewnictwie określonym w karcie dań (cenniku).

Zasady nie wykluczają stosowania nazw pozwalających na bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów. Stosowanie rozbudowanego nazewnictwa (obejmującego, w przypadku towaru takiego jak mleko wskazań dotyczących przykładowo producenta, objętości, zawartość tłuszczu itp.) nie jest obowiązkowe i zależy od Twojej decyzji.

Towary z różnymi stawkami VAT

Pamiętaj o rozróżnieniu na paragonie towarów objętych różnymi stawkami VAT.

Poszczególne pozycje muszą mieć przypisane oznaczenia literowe od A do G, właściwe dla stawek podatku lub zwolnienia, w następujący sposób:

  • literze A – jest przypisana stawka podstawowa podatku w wysokości 22% albo 23%
  • literze B – jest przypisana stawka obniżona podatku w wysokości 7% albo 8%
  • literze C – jest przypisana stawka obniżona podatku w wysokości 5%
  • literze D – jest przypisana stawka obniżona podatku w wysokości 0%
  • literze E – jest przypisane zwolnienie od podatku
  • literom F i G – są przypisane pozostałe stawki podatku, w tym wartość 0% (zero techniczne) w przypadku sprzedaży opodatkowanej usług turystyki, dla których podstawą opodatkowania jest kwoty marży, i sprzedaży dzieł sztuki.

Jak poprawić błędnie wystawiony paragon?

Przy ewidencji obrotu za pomocą kasy fiskalnej nie możesz poprawić danych na wydrukowanym paragonie albo cofnąć wydruku. Dlatego musisz prowadzić dwie dodatkowe ewidencje:

  • ewidencję zwrotów i reklamacji,
  • ewidencję oczywistych pomyłek.

 

Reklamacje i zwroty

Ewidencja zwrotów i reklamacji to dokument, najczęściej w formie zeszytu, przypisany do konkretnego przedsiębiorcy, z podaniem jego danych identyfikacyjnych (nazwa, NIP) oraz z numerem ewidencyjnym kasy fiskalnej, której dotyczą zwroty towaru.

Przepisy nie określają, że jest to dokument prowadzony odrębnie dla każdej kasy fiskalnej, ale w praktyce tak prowadzą go przedsiębiorcy. Powinien zawierać:

  • numer porządkowy zwrotu,
  • data sprzedaży,
  • numer paragonu,
  • identyfikacja towaru/usługi (nazwa produktu/usługi),
  • data dokonania zwrotu,
  • wartość brutto zwróconego towaru,
  • kwota należnego podatku VAT (od wartości zwróconego towaru),
  • ewentualne uwagi.

Do każdej pozycji (każdego zwrotu) musisz dołączyć dokument sprzedaży (paragon) oraz protokół przyjęcia towaru (zwrotu). Protokół to krótki dokument, który określa, jaki towar został zwrócony, wskazuje numer dowodu zakupu (paragonu), oraz podaje przyczynę zwrotu.

 

Błędne dane na paragonie

Jeżeli popełnisz oczywistą pomyłkę (np. zła ilość towaru, nieprawidłowa cena), nie możesz usunąć wydrukowanego paragonu z pamięci urządzenia i jest on podstawą twoich rozliczeń podatkowych. W takim przypadku procedura jest następująca:

  1. Niezwłocznie dokonujesz korekty oczywistej pomyłkiOczywista pomyłka to taka, którą można spostrzec od razu, np. cena towaru to 10 zł i 20 gr, a na paragonie wpisano 1020 zł, klient kupił 1 sztukę towaru, a na paragonie sprzedawca omyłkowo wpisał 4 sztuki. Korekty dokonuje się przez wystawienie kolejnego paragonu (tym razem bez pomyłek).
  2. Ewidencjonujesz oczywiste pomyłkiPrzepisy nie określają, że jest to dokument prowadzony odrębnie dla każdej kasy fiskalnej, ale w praktyce tak prowadzą go przedsiębiorcy. Wskazują w nim:• numer porządkowy pomyłki,
    • datę wystawienia błędnego paragonu,
    • numer paragonu,
    • błędnie zaewidencjonowaną sprzedaż (podaje się wartość sprzedaży brutto) i należny od niej podatek VAT – te dane wpisuje się na podstawie błędnie wystawionego paragonu,
    • opis okoliczności, w których powstała pomyłka (opis pomyłki – np. wprowadzoną błędną cenę, wprowadzoną za dużą ilość towaru).

    Do ewidencji dołącza się oryginał błędnego paragonu.

    Inny sposób postępowania dotyczy przypadku, gdy na kasie zaprogramowałeś lub do sprzedaży zakwalifikowałeś błędną stawkę VAT, np. zamiast stawką 8% sprzedaż obciążyłeś stawką 23%, lub na odwrót – zamiast stawką 23%, sprzedaż obciążyłeś stawką 8%.

    Jeśli zaniżyłeś podatek VAT na paragonie fiskalnym (zaprogramowałeś np. zamiast 23% tylko VAT o stawce 8%), będziesz musiał wykazać prawidłową kwotę VAT w deklaracji i zapłacić ją do urzędu skarbowego. Odpowiedniej korekty dokonujesz bezpośrednio w deklaracji VAT i nie musisz ujmować różnicy na kasie fiskalnej.

    W przypadku zawyżenia podatku VAT, jeśli chcesz skorygować podatek należny, przepisy nie wskazują sposobu postępowania. W tym wypadku należy skorzystać z interpretacji wydawanych w indywidualnych sprawach przez Ministra Finansów lub też z wyroków sądów administracyjnych.

  3. Drukujesz prawidłowy paragonKorekta danych musi nastąpić niezwłocznie. W zależności od okoliczności możesz najpierw wydrukować prawidłowy paragon i wydać go klientowi, a następnie dokonać odpowiednich zapisów w Ewidencji.
  4. Rozliczasz podatek na koniec okresu rozliczeniowego (na przykładzie PKPiR)W książce przychodów i rozchodów należy ująć (w kolumnie 7 – Sprzedaż towarów i usług) cały przychód wykazany w okresowym raporcie z kasy fiskalnej (dobowym albo miesięcznym). Ponieważ w pamięci urządzenia jest zachowany błędny paragon, przychód będzie zawyżony. Następnie:

    • w kolumnie 7 należy wpisać kolorem czerwonym (lub ze znakiem minus) kwotę
    z błędnie wystawionego paragonu,
    • w kolumnie 3 – Numer dowodu – wskazać numer pomyłki z ewidencji,
    • w kolumnie 6 – Opis zdarzenia gospodarczego – wpisać uwagę Korekta sprzedaży na kasie fiskalnej.

Zwrot towaru bez paragonu

Jeśli prowadzisz sprzedaż rejestrowaną za pomocą kasy fiskalnej, z pewnością zetknąłeś się z przypadkiem zwrotu towaru przez klienta, albo chęci odstąpienia umowy kupna-sprzedaży (w przypadku sprzedaży na odległość). Problem pojawia się, gdy klient nie może okazać dowodu sprzedaży tego towaru w postaci paragonu z kasy fiskalnej.

Pamiętaj, że klient – w przypadku wad towaru i transakcji dokonywanej na odległość (sprzedaż wysyłkowa) – ma prawo do jego zwrotu i otrzymania w zamian pieniędzy. Prawo klienta nie może zostać w tym zakresie ograniczone w żaden sposób, nawet jeśli nie okaże on paragonu z kasy fiskalnej.

Potwierdza to Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który za niedozwolone uznaje komunikaty:

  • „Reklamacje uwzględnione są tylko wraz z oryginalnym dowodem zakupu (paragonem fiskalnym lub fakturą VAT). W przypadku jego braku reklamacja nie zostanie uznana, a towar zostanie odesłany na koszt Klienta”.
  • „Zwrot pieniędzy możliwy jest wyłącznie za okazaniem dowodu zakupu w postaci paragonu fiskalnego lub karnetu”.

Co zatem zrobić kiedy musisz przyjąć od klienta zwrot towaru i oddać jemu pieniądze, zaś klient nie posiada paragonu? Czy w takim przypadku możesz zmniejszyć odpowiednio przychód ze sprzedaży?

Tak, ale pod pewnymi warunkami. Przede wszystkim pamiętaj, że paragon fiskalny nie musi być jedynym dokumentem potwierdzającym sprzedaż towaru. Dokumentem potwierdzającym sprzedaż może być również:

  • faktura,
  • wyciąg z terminala (przy płatnościach bezgotówkowych),
  • potwierdzenie transakcji z konta bankowego,
  • oświadczenie o zagubieniu paragonu fiskalnego wraz z oświadczeniem dokonania zakupu,
  • zeznania świadków,
  • dokument gwarancji podbity przez sprzedawcę.

Jeśli przyjmiesz zwrot towaru, będziesz miał prawo do dokonania korekty przychodu pod warunkiem, że udokumentujesz że:

  • zakupu dokonano w twoim sklepie,
  • faktycznie otrzymałeś zwracany towar,
  • klient otrzymał zwrot pieniędzy.

Pamiętaj, że zwrotu towaru przez klienta nie rejestruje się na kasie fiskalnej. Natomiast przepisy prawa wymagają prowadzenia ewidencji zwrotu towarów. Powinna ona obowiązkowo zawierać:

  • datę sprzedaży,
  • nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy,
  • termin dokonania zwrotu towaru lub reklamacji towaru lub usługi,
  • wartość brutto zwracanego towaru lub wartość brutto towaru lub usługi będących przedmiotem reklamacji oraz wartość podatku należnego – w przypadku zwrotu całości należności z tytułu sprzedaży,
  • zwracaną kwotę (brutto) oraz odpowiadającą jej wartość podatku należnego – w przypadku zwrotu części należności z tytułu sprzedaży,
  • dokument potwierdzający dokonanie sprzedaży,
  • protokół przyjęcia zwrotu towaru lub reklamacji towaru lub usługi podpisany przez sprzedawcę i nabywcę.

Obowiązkowo należy zatem sporządzić protokół przyjęcia zwrotu/reklamacji towaru. Protokół, jak wskazują przepisy, powinien przede wszystkim zawierać podpisy obu stron czyli sprzedawcy i nabywcy. Dodatkowo zgodnie z przyjętymi praktykami powinny być na nim widoczne dane dotyczące:

  • numeru protokołu,
  • stron transakcji,
  • nazwy towaru,
  • numeru paragonu (lub identyfikator innego dokumentu udowadniającego sprzedaż), którego dotyczy zwrot,
  • przyczyny zwrotu,
  • informacji czy sprzedawca przyjął towar.

Forma, w jakiej powinien być sporządzony protokół zwrotu nie jest określona w przepisach. Może mieć on tradycyjną formę papierową lub też może być sporządzony w formie elektronicznej, np. jako skan dokumentu z podpisem klienta, co jest szczególnie wygodne przy sprzedaży na odległość.

źródło: www.biznes.gov.pl

CZYTAJ DALEJ
ekonomia_informacje-48.jpg

VAT i PIT: Podatnicy, a płatnicy podatków

„Podatek VAT, umowa zlecenie, osoba fizyczna, firma. Prowadzę firmę dotyczącą opracowań technicznych z zakresu inżynierii środowiska, jestem też pracownikiem naukowym uniwersytetu na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Ponadto mam podpisaną umowę zlecenie z uniwersytetem na wykonanie zadań w ramach projektu naukowego. Na rachunku, który wystawiam uniwersytetowi jest pytanie: Czy jestem czynnym płatnikiem vat (moja firma jest płatnikiem VAT), czy jako osoba fizyczna wystawiająca rachunek mam napisać, że jestem płatnikiem VAT, jeśli tak to jakie ma to konsekwencje podatkowe?”

Odpowiadając na postawione pytanie na wstępie rozróżnić należy bardzo często mylone w praktyce …

CZYTAJ DALEJ

Podatek od nieruchomości dla tymczasowych obiektów budowlanych – wyjaśnienie MF

Interpelacja nr 17882 do ministra finansów w sprawie prac legislacyjnych nad podatkiem od nieruchomości dla tymczasowych obiektów budowlanych

Szanowny Panie Ministrze,

w rozmowach z samorządowcami gmin pojawia się wielokrotnie kwestia wpływów podatkowych do poszczególnych jednostek i wynikający z tego problem budowy hal namiotowych pełniących funkcje użytkowe typowe dla budynków (np. magazynowe), klasyfikowanych jako tymczasowe obiekty budowlane, o często wątpliwej estetyce i architekturze, zamiast typowych budynków. Należy także podkreślić, że obiekty te funkcjonują wiele lat a zatem argument o ich tymczasowości wydaje się być chybiony, a stosowane rozwiązanie jest swoistą ucieczką przed opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości skutkując znaczącym obniżeniem dochodów gmin.

W obecnym stanie prawnym zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane: grunty, budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Definiując przedmioty opodatkowania, wyżej wymieniona ustawa odsyła wprost do definicji wynikających z Prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego przekrycia namiotowe, o których mowa wyżej, zaliczane są do tymczasowych obiektów budowlanych, które z kolei nie są zdaniem doktryny i orzecznictwa budowlami, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Potwierdza to m.in. stanowisko WSA w Poznaniu, który w uzasadnieniu wyroku z 9 stycznia 2013 r., sygn. III SA/Po887/12 stwierdza wprost: „Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie zawiera regulacji odnoszących się do tymczasowych obiektów budowlanych, takich jak np. hale namiotowe niezwiązane trwale z gruntem. Nie są one budowlami w rozumieniu tej ustawy, a więc nie są opodatkowane podatkiem od nieruchomości”. W zakresie tym pojawia się jednak wiele wątpliwości interpretacyjnych biorąc pod uwagę rzeczywiste wykorzystanie takich budowli. Zdaniem niektórych, proponowane rozwiązanie niewątpliwie przyczyni się przede wszystkim do usunięcia wątpliwości interpretacyjnych, zwiększenia dochodów gmin, a także polepszenia ładu przestrzennego.

W związku z powyższym zwracam się z następującymi pytaniami:

  1. Jak ministerstwo ustosunkowuje się do propozycji rozszerzenia katalogu budowli wymienionych w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane o hale namiotowe?
  2. Czy w ministerstwie trwają prace legislacyjne w przedmiotowym zakresie?
  3. Czy ministerstwo posiada informacje o szacowanych możliwych wpływach z tytułu objęcia hal namiotowych podatkiem od nieruchomości?

Posłowie:
Tomasz Piotr Nowak, Krzysztof Gadowski, Jarosław Urbaniak

13 stycznia 2021 r.

Odpowiedź na interpelację nr 17882 w sprawie prac legislacyjnych nad podatkiem od nieruchomości dla tymczasowych obiektów budowlanych

Szanowna Pani Marszałek,

odpowiadając na interpelację numer 17882 posłów na Sejm RP: Tomasza Piotra Nowaka, Krzysztofa Gadowskiego oraz Jarosława Urbaniaka w sprawie prac legislacyjnych dotyczących opodatkowania podatkiem od nieruchomości tymczasowych obiektów budowlanych, przekazuję poniższe wyjaśnienia.

Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz.1170) budynek to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Natomiast definiując budowlę na potrzeby ustawy podatkowej określa się, że budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem (art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).

Przepisy prawa budowalnego, do którego odsyła ustawa podatkowa w zakresie definicji obiektu budowlanego stanowią, że pod tym pojęciem należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych – art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333, z późn. zm.).

Z kolei za budowlę w rozumieniu ustawy Prawo budowlane należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane).

Tymczasowym obiektem budowlanym, zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane, jest obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przykrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe. Oznacza to, że kwalifikacja danego obiektu do kategorii tymczasowego obiektu budowlanego dokonywana jest w oparciu o kryterium czasowe (czasowe użytkowanie) bądź kryterium nietrwałości połączenia z gruntem.

Ustawa Prawo budowalne nie wprowadza odrębnej kategorii obiektu budowalnego (oprócz kategorii budynków, budowli lub obiektów małej architektury) pod nazwą tymczasowe obiekty budowlane. Są one rodzajem ogółu obiektów budowalnych. W pewnych wypadkach tymczasowe obiekty budowlane mogą podlegać podatkowi od nieruchomości. Jednakże aby podlegały podatkowi, jako budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, muszą mieścić się w definicji budowli w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.

Kwestia opodatkowania podatkiem od nieruchomości tymczasowych obiektów budowalnych była przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w uchwale siedmiu sędziów z 3 lutego 2014 r. o sygn. akt II FPS 11/13 stwierdził, że tymczasowy obiekt budowlany, o którym mowa w art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane może być budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, jeżeli jest budowlą wprost wymienioną w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego lub w innych przepisach tej ustawy oraz załączniku do niej, stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego. Spełniający wskazane kryteria tymczasowy obiekt budowlany, o ile jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Mając na uwadze uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, że hale namiotowe, które wypełniają definicję tymczasowego obiektu budowlanego, nie zostały wymienione wprost w ustawie Prawo budowlane lub załącznikach do tej ustawy jako budowla i w konsekwencji nie mogą być budowlą w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, nie podlegają zatem opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Takie stanowisko prezentują także sądy administracyjne. Zgodnie z wyrokiem WSA w Warszawie z 26 września 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 3851/17 nie ulega wątpliwości, że hala namiotowa, stanowiąca tymczasowy obiekt budowlany w rozumieniu ustawy Prawo budowlane, niepołączona trwale z gruntem, nie została expressis verbis wymieniona w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane (…) W konsekwencji, hali namiotowej będącej przedmiotem zaskarżonych decyzji nie można zaliczyć do budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, a tym samym do budowli w rozumieniu art. 1 a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, co wyklucza jej opodatkowanie podatkiem od nieruchomości (podobnie wyroki: NSA z 24 sierpnia 2016 r., sygn. akt II FSK 2027/14; WSA w Warszawie z 13 marca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 1019/17; WSA w Gliwicach z 6 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/Gl 1329/16; WSA w Olsztynie z 14 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Ol 911/14; WSA w Krakowie z 3 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 1103/18).

Jednocześnie zauważyć należy, że nie każda hala namiotowa (pawilon handlowy) może być zaliczona do tymczasowych obiektów budowlanych. Organ podatkowy posiada kompetencje, aby na podstawie zebranego materiału dowodowego (np. oględzin, opinii biegłego, danych z ewidencji gruntów i budynków, dokumentacji architektoniczno-budowlanej) rozstrzygnąć o charakterze obiektu budowlanego. Każdy stan faktyczny musi być badany indywidualnie, ponieważ konstrukcja, budowa obiektu może być odmienna. Jeżeli dany obiekt budowlany jest trwale związany z gruntem, a także posiada fundamenty, dach oraz jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, to powinien być opodatkowany jako budynek (por. wyrok WSA w Rzeszowie z 11 października 2018 r., sygn. akt I SA/Rz 737/18).

Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, że nie wszystkie obiekty wzniesione przez człowieka (o charakterze stałym czy tymczasowym) są opodatkowane podatkiem od nieruchomości, a jedynie takie obiekty, które wypełniają definicje budynków lub budowli określone w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Ustawodawca zdecydował, że tylko wybrane obiekty pozbawione przymiotu „tymczasowości” podlegają opodatkowaniu.

Trudno zgodzić się ze stwierdzeniem, że stosowane rozwiązanie (wykorzystywanie hal namiotowych zamiast typowych budynków) jest swoistą ucieczką przed opodatkowaniem podatkiem od nieruchomości. Trudno bowiem porównywać funkcję użytkową budynków i hal namiotowych, gdyż nie do każdego rodzaju działalności można je wykorzystać ze względu np. na warunki atmosferyczne czy ze względu na wymogi budowlane, przeciwpożarowe lub sanitarne.

Strona samorządowa nie zgłaszała dotychczas Ministerstwu Finansów przedstawionego problemu. Postulat ten nie był podnoszony zarówno przy nowelizacji przepisów podatkowych, jak i przepisów prawa budowlanego. Ministerstwo Finansów nie posiada informacji o szacowanych możliwych wpływach z tytułu objęcia hal namiotowych podatkiem od nieruchomości.

Dziękuję za przedstawienie powyższego zagadnienia. Kwestia ta będzie poruszona podczas rozmów z przedstawicielami strony samorządowej. Ministerstwo Finansów nie wyklucza podjęcia inicjatywy legislacyjnej w tym zakresie, jeżeli okaże się, że zjawisko, wskazane przez Państwa Posłów, okaże się problemem o istotnej skali, wobec którego właściwym powinno być ogólno-abstrakcyjne unormowanie ustawowe, a niewystarczające są działania o charakterze indywidualnym, dokonywane przez samorządowy organ podatkowy.

Podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Jan Sarnowski

Warszawa, 7 lutego 2021 r.

źródło: sejm gov.pl

CZYTAJ DALEJ
ekonomia_informacje-28.jpg

Jak odliczyć składki ZUS przy rozliczaniu podatku

Jako przedsiębiorca musisz płacić składki za siebie oraz za zatrudnianych pracowników. Możesz je odliczyć przy rozliczeniu podatku dochodowego i obniżyć w ten sposób kwotę daniny. Masz prawo odliczyć:

  • składki na ubezpieczenia społeczne: emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe,
  • składki na ubezpieczenie zdrowotne,
  • składki na fundusze pozaubezpieczeniowe: Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy.

Sposób odliczenia zależy między innymi od rodzaju składki i wybranej przez ciebie formy opodatkowania.

Możliwe są trzy różne sposoby rozliczenia składek: wliczenie w koszty uzyskania przychodu, odliczenie od podstawy opodatkowania lub odliczenie od podatku.

 

Tabela: Zasady rozliczania przez przedsiębiorców składek na własne ubezpieczenia

 

Forma opodatkowania Składki na ubezpieczenia społeczne Składka na ubezpieczenie zdrowotne Składka na Fundusz Pracy
Odliczenie od dochodu (przychodu) Odliczenie od podatku KUP Odliczenie od dochodu (przychodu) Odliczenie od podatku* KUP Odliczenie od dochodu (przychodu) Odliczenie od podatku KUP
Skala podatkowa TAK NIE TAK NIE TAK NIE NIE NIE TAK
Podatek liniowy TAK NIE TAK NIE TAK NIE NIE NIE TAK
Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych TAK NIE NIE NIE TAK NIE NIE NIE NIE
Karta podatkowa NIE NIE NIE NIE TAK NIE NIE NIE NIE

*Odliczenie od podatku w kwocie nieprzekraczającej 7,75% podstawy wymiaru składki.

Aby prawidłowo odliczyć wysokość składek, trzeba mieć dokument potwierdzający ich zapłatę. Może to być na przykład dowód wpłaty, przelewu, wyciąg bankowy czy też zaświadczenie wydane przez uprawniony organ o kwocie zapłaconych składek.

Podatek według skali i liniowy – jak odliczyć własne składki społeczne

Jeśli płacisz podatek według skali (17% i 32%) albo liniowy (19%), masz dwie możliwości odliczenia składek na własne ubezpieczenie społeczne:

  • odliczenie od dochodu
  • jako koszty uzyskania przychodów.

Pamiętaj! W obu przypadkach możesz odliczyć tylko składki faktycznie opłacone. Nie można odliczyć składki należnej, ale faktycznie niezapłaconej.

Składki odliczasz przy kalkulowaniu comiesięcznych zaliczek na podatek. Możesz też odliczyć składki zapłacone w poprzednich miesiącach roku, których wcześniej nie odliczyłeś ze względu na zbyt niskie dochody.

W wielu przypadkach bardziej opłacalne jest zaliczenie składek do kosztów uzyskania przychodu, zwłaszcza gdy masz niski dochód lub ponosisz straty.

Jeśli odliczasz składki od dochodu, możesz je odliczyć tylko do wysokości dochodu. Jeśli dochód za dany rok okaże się niższy niż kwota składek, odliczyć można tylko część. Reszty nieodliczonych składek nie będziesz już mógł odliczyć w następnym roku. To dlatego, że różnica pomiędzy osiągniętym dochodem i zapłaconymi składkami nie stanowi straty. Strata powstaje bowiem wyłącznie w sytuacji, gdy koszty przekraczają sumę przychodów.

Inaczej będzie, gdy zaliczasz składki do kosztów. Jeśli zapłacone składki będą wyższe od przychodów, powstałą stratę możesz odliczyć od dochodu w następnych pięciu latach podatkowych.

Przykład

Pani Iwona w 2020 roku zapłaciła łącznie 11 907,6 zł składek na własne ubezpieczenie społeczne. Zalicza te składki do kosztów podatkowych. W 2020 roku jej przychody wyniosły 50 000 zł, a koszty 70 000 zł. To oznacza, że poniosła 20 000 zł straty (nadwyżki kosztów nad przychodami) z prowadzonej działalności gospodarczej, którą powiększyła o nieodliczoną kwotę składek. W sumie strata wyniosła więc 31 907,6 zł (20 000 zł + 11 907,6 zł składek). Stratę będzie mogła odliczyć w ciągu pięciu kolejnych lat (jeśli uzyska dochód). Gdyby odliczała składki od dochodu, po zakończeniu 2020 roku nie mogłaby już ich odliczyć.

 

Odliczeniu podlegają tylko składki zapłacone w danym roku podatkowym:

  • jeśli nie zapłacisz składek w danym roku, nie możesz ich uwzględnić w rozliczeniu za ten roK
  • jeśli zaległe składki zapłacisz w następnym roku, odliczysz je w tym roku, w którym zostały faktycznie opłacone.
Przykład

Pan Marcin nie zapłacił składek ZUS za trzy miesiące 2020 roku. Nie może ich więc odliczyć w 2020 roku. Jeśli zapłaci składki w 2021 roku, będzie mógł je wówczas odliczyć.

 

Składki za grudzień 2020 roku opłacone w styczniu 2021 roku będą podlegać odliczeniu w zeznaniu za 2021 rok.

Podatek według skali i liniowy – jak odliczyć własne składki zdrowotne

Składki na własne ubezpieczenie zdrowotne, inaczej niż społeczne, odejmujesz od podatku – tylko do wysokości podatku. Składki odliczasz przy kalkulowaniu comiesięcznych zaliczek.

Uwaga! Składki na ubezpieczenie zdrowotne nie możesz odliczyć w całości. Od podatku można odjąć 7,75% podstawy wymiaru tej składki.

W 2020 roku składka na ubezpieczenie zdrowotne wynosi 362,34 zł miesięcznie. To 9% podstawy wymiaru, czyli kwoty 4026 zł. Jednak od podatku możesz odliczyć 7,75% podstawy wymiaru, czyli 312,02 zł miesięcznie.

Jeśli w danym miesiącu masz zbyt niski dochód (i tym samym zbyt niski podatek), żeby odliczyć składkę zdrowotną, możesz to zrobić w kolejnych miesiącach roku. W ten sposób przenosisz niewykorzystaną część składki.

Jeśli jednak w kolejnych miesiącach także nie masz od czego odliczyć składek, to pozostaną one nierozliczone. Składki na ubezpieczenie zdrowotne możesz odliczyć tylko w tym roku, w którym zostały zapłacone.

Możesz natomiast odliczyć składki, jeśli poza działalnością gospodarczą masz inne źródła dochodu, na przykład etat. Wówczas zapłacone, ale nierozliczone składki zdrowotne możesz odliczyć przy obliczaniu podatku dochodowego z innego źródła.

Przykład

Pan Stanisław od 1 stycznia do 31 maja 2020 roku prowadził działalność gospodarczą. W tym czasie zapłacił łącznie 1811,7 zł składek (5 x 362,34 zł miesięcznie), w tym 1560,1 zł podlegające odliczeniu od podatku dochodowego. Z tytułu działalności gospodarczej poniósł stratę. Nie płaci więc podatku dochodowego i nie ma od czego odliczyć składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Jednocześnie pan Stanisław był w okresie od 1 stycznia do 30 czerwca 2020 roku zatrudniony na umowę o pracę w firmie A, z wynagrodzeniem zasadniczym 3000 zł miesięcznie. Innych dochodów w 2020 roku nie uzyskiwał. Pracodawca jako płatnik potrącił z wynagrodzenia i przekazał do ZUS w ciągu okresu jego zatrudnienia składki na ubezpieczenie zdrowotne w łącznej kwocie 1 397,52 zł (6 x 232,92 zł miesięcznie), w tym podlegające odliczeniu od podatku dochodowego 1 203,42 zł.

Należny podatek dochodowy za 2020 rok z umowy o pracę w firmie A, przed odliczeniem składki zdrowotnej, wyniósł 2 122,2 zł. Łącznie składka na ubezpieczenie zdrowotne podlegająca odliczeniu od podatku za 2020 rok, zapłacona przez pana Stanisława z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej i pracy na etacie, wyniosła 2 763,52 zł (1560,1 zł + 1 203,42 zł).

Składki można odliczyć do wysokości podatku. Jeśli ich suma przewyższa kwotę podatku, nadwyżka pozostaje nieodliczona. Nie można jej odliczyć od podatku w następnym roku.

Przedsiębiorca rozliczający się według skali (stawek 17% i 32%) może rozliczyć się wspólnie z małżonkiem. W takim przypadku jego składki zdrowotne mogą zostać odliczone od wspólnego podatku.

Ryczałt i karta podatkowa – jak odliczyć własne składki społeczne

Podstawę opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych stanowi przychód. Nie można od niego odliczyć kosztów uzyskania przychodu. Jeśli rozliczasz się ryczałtem, składki na własne ubezpieczenia społeczne możesz odliczyć wyłącznie od przychodu, pomniejszając w ten sposób podstawę opodatkowania.

W ciągu roku, przy rozliczeniach miesięcznych, możesz odliczyć od przychodu nie tylko składki zapłacone w danym miesiącu, lecz także składki zapłacone w poprzednich miesiącach danego roku, jeżeli wcześniej nie miałeś możliwości ich odliczenia z powodu zbyt niskich przychodów.

Jeśli w ciągu całego roku suma zapłaconych składek przewyższa uzyskane przychody, nadwyżka ta przepada i nie będzie możliwe pomniejszenie przychodów w następnym roku podatkowym.

Jeśli rozliczasz się na podstawie karty podatkowej, nie możesz odliczyć składek na własne ubezpieczenie społeczne. To dlatego, że płacisz podatek niezależnie od uzyskiwanych przychodów. Wysokość karty jest wyznaczona w decyzji naczelnika urzędu skarbowego. Składki na ubezpieczenia społeczne nie są więc w ogóle rozliczane w tej formie opodatkowania. Inaczej będzie w sytuacji, gdy poza działalnością gospodarczą opodatkowaną kartą masz też inne źródło przychodu.

Ryczałt i karta podatkowa – jak odliczyć własne składki zdrowotne

Własną składkę zdrowotną możesz odliczyć także wówczas, gdy płacisz zryczałtowany podatek – ryczałt od przychodów ewidencjonowanych albo kartę podatkową. Tak jak przy innych metodach rozliczenia kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się podatek, nie może przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki.

Przykład

Pani Helena rozlicza się ryczałtem według stawki 8,5%. W październiku uzyskała 8000 zł przychodu. Od przychodu odliczyła w pierwszej kolejności 992,30 zł składki na ubezpieczenie społeczne. Podstawa opodatkowania wyniosła więc (po zaokrągleniu do pełnych złotych) 7 008 zł. Ryczałt wyniósł 595,68 zł (7008 zł x 8,5%). Od ryczałtu odjęła składkę na własne ubezpieczenie zdrowotne: 595,68 zł – 312,02 zł = 283,66 zł (284 zł po zaokrągleniu). Tyle podatku zapłaci za październik.

 

Składki zdrowotne możesz odjąć również od karty podatkowej.

Przykład

Pan Antoni jest rzemieślnikiem, rozlicza się kartą podatkową. Zgodnie z decyzją naczelnika urzędu skarbowego płaci 500 zł karty miesięcznie. Od kwoty podatku odlicza 312,02 zł składki zdrowotnej. W efekcie uiszcza 187,98 zł podatku (500 zł – 312,02 zł)

Po zakończeniu roku podatkowego składasz informację PIT-16A, w której wykazujesz kwotę zapłaconych i odliczonych składek.

Jeśli w trakcie roku nie odliczałeś składek, w PIT-16A w kolumnie „Zapłacona kwota składki” wykaż kwoty faktycznie zapłacone, zaś w kolumnie „Odliczona kwota składki” wpisz „0”. Aby odzyskać nieodliczone składki, złóż do urzędu skarbowego wniosek o stwierdzenie nadpłaty.

Składki na Fundusz Pracy

Przedsiębiorcy, którzy sami za siebie opłacają składki na Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy (łącznie 2,45% podstawy wymiaru), mogą uznać te opłaty za koszt uzyskania przychodu. Dotyczy to tylko tych, którzy rozliczają się według skali podatkowej lub podatkiem liniowym.

Przepisy podatkowe dla osób fizycznych nie przewidują możliwości odliczenia składek na Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy od dochodu ani od podatku. Składkę tę możesz wyłącznie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. To oznacza, że nie odliczą jej osoby rozliczające się ryczałtem ewidencjonowanym albo kartą podatkową, gdyż w tych podatkach nie uwzględnia się kosztów uzyskania przychodów.

Składka na Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy jest kosztem podatkowym pod warunkiem jej opłacenia. Nie można odliczyć składki należnej, jeśli nie została faktycznie uregulowana.

Rozliczenie wspólników spółek osobowych i różne źródła przychodu

Jeśli jesteś wspólnikiem spółki osobowej (na przykład jawnej, partnerskiej, komandytowej), płacisz podatek dochodowy proporcjonalnie do udziałów w spółce. To wspólnicy są podatnikami, gdyż spółka nie ma osobowości prawnej.

Wspólnik spółki osobowej, tak jak każdy przedsiębiorca, jest zobowiązany do samodzielnego odprowadzania składek ZUS. Każdy ze wspólników odrębnie zgłasza się do ZUS jako płatnik składek i jako osoba ubezpieczona. Składki opłacone na własne ubezpieczenie społeczne i zdrowotne może odliczyć przy rozliczeniu podatku, w zależności od rodzaju składki i wybranej formy opodatkowania.

Przykład

Pan Piotr jest wspólnikiem spółki jawnej, w której posiada 50% udziałów. Wybrał opodatkowanie stawką liniową 19%. Przychody spółki za 2020 rok wyniosły 200 000 zł, a koszty uzyskania przychodów – 80 000 zł. Pan Piotr wykazuje w zeznaniu rocznym PIT-36L 100 000 zł przychodów i 40 000 zł kosztów, proporcjonalnie do udziałów w spółce. Może odliczyć zapłacone za siebie w 2020 roku składki na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy.

Jeśli poza prowadzoną działalnością gospodarczą masz przychody z innych źródeł, na przykład z umowy o pracę, emerytury czy najmu prywatnego, możesz odliczyć składki ZUS od dochodu (przychodu) z innych źródeł. Takie rozwiązanie może być przydatne w razie poniesienia straty z działalności gospodarczej. Pamiętaj jednak, że nie możesz rozliczać składek podwójnie.

Przykład

Pani Alicja prowadziła działalność gospodarczą od 1 stycznia do 30 kwietnia 2020 roku. Wybrała rozliczenie według skali podatkowej, jednak poniosła stratę i nie zapłaci podatku. Z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej opłacała co miesiąc składki ZUS. Ze względu na stratę nie może odliczyć tych składek od dochodu z działalności gospodarczej. W 2020 roku pani Alicja uzyskała też dochody z pracy na etacie. W PIT-36 za 2020 rok od dochodu z pracy może odliczyć składki opłacone z tytułu działalności gospodarczej.

Składki na ubezpieczenia pracowników

Jeśli zatrudniasz pracowników jako płatnik masz obowiązek pobierać, obliczać i odprowadzać składki na: ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz fundusze pozaubezpieczeniowe (Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych).

Przy rozliczeniu podatku odliczysz tylko te składki, które sfinansowałeś w całości lub w części z własnych środków. Są one dla ciebie kosztem uzyskania przychodów. Nie możesz odliczyć części opłaconej przez pracownika.

Do kosztów uzyskania przychodów możesz zaliczyć składki sfinansowane za pracownika (ze środków pracodawcy):

  • emerytalną – 9,76% podstawy wymiaru (cała składka wynosi 19,52%, a pozostałe 9,76% finansuje pracownik)
  • rentową – 6,50% podstawy wymiaru (cała składka wynosi 8 %, a pozostałe 1,5% finansuje pracownik)
  • wypadkową – od 0,67% do 3,33% podstawy wymiaru (cała składka)
  • na Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy – 2,45% podstawy wymiaru (cała składka)
  • na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych – 0,10% podstawy wymiaru (cała składka).

Podstawą wymiaru składek jest przychód uzyskany przez pracownika.

Uwaga! Składki ZUS za pracowników odliczą przedsiębiorcy, którzy rozliczają się według skali lub stawki liniowej. Nie mogą ich odliczyć przedsiębiorcy płacący ryczałt i kartę podatkową, ponieważ w tych formach opodatkowania nie uwzględnia się kosztów uzyskania przychodów.

Składki ZUS w części sfinansowanej przez pracodawcę mogą być kosztem podatkowym w miesiącu, za który wypłacasz wynagrodzenie. Jednak warunkiem jest opłacenie ich do ZUS do 15. dnia następnego miesiąca. W przypadku niedotrzymania terminu koszty te podlegają odliczeniu w miesiącu, w którym zostaną opłacone.

Przykład

Pan Michał przyjął w swojej firmie system, zgodnie z którym wypłaca wynagrodzenia za dany miesiąc do 10. dnia następnego miesiąca. Przepisy wymagają, aby składki ZUS za pracowników płacił do 15. dnia następnego miesiąca. Wynagrodzenie za czerwiec wypłacił 10 lipca. Składki ZUS za pracownika zapłacił 14 lipca. Zarówno wynagrodzenie, jak i składki ZUS będą kosztem podatkowym czerwca.

Gdyby wynagrodzenie wypłacił 10 lipca, a składki od tych wynagrodzeń 15 sierpnia, to wynagrodzenia powinien zaliczyć do kosztów czerwca, a opłacone składki do kosztów sierpnia.

Pracodawca nie odlicza składek zdrowotnych pracownika. Nie są dla niego kosztem uzyskania przychodu, ponieważ są finansowane przez pracownika. Przedsiębiorca występuje tu w roli płatnika, czyli pobiera składki z wynagrodzenia pracownika i przekazuje do ZUS.

źrodło: www.biznes.gov.pl

CZYTAJ DALEJ
CIT_2-1024x576.jpg

CIT: Zwolnienie od wypłaty z zysku spółek komandytowych

Interpelacja nr 17368 do ministra finansów w sprawie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych wypłat z zysku spółek komandytowych

Szanowny Panie Ministrze,

z dniem 1 stycznia 2021 r. spółki komandytowe staną się podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych („CIT”) i będą podlegać przepisom ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych („ustawa o CIT”). Stanie się tak w efekcie wejścia w życie regulacji ustawy z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw („ustawa zmieniająca”).

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Ministerstwo Finansów w trakcie prac nad ustawą zmieniającą, celem nowych przepisów było uszczelnienie systemu podatkowego i ograniczenie agresywnych optymalizacji realizowanych z wykorzystaniem spółek komandytowych. Ustalono, że skoro spółki komandytowe – podobnie jak spółki kapitałowe – pozwalają na ograniczenie ryzyka związanego z prowadzonym biznesem, to powinny być opodatkowane na analogicznych zasadach jak spółki kapitałowe.

Wprowadzenie opodatkowania spółek komandytowych wiązało się z dużym szumem medialnym i napływem często nieprawdziwych bądź nieprecyzyjnych informacji, w jaki sposób od 2021 r. będzie wyglądało opodatkowanie spółek komandytowych, a w szczególności, czy wspólnicy spółek komandytowych po zmianie przepisów będą w gorszej sytuacji, niż wspólnicy spółek kapitałowych (co byłoby nielogiczne, skoro sytuacja spółek komandytowych miała być zrównana z sytuacją spółek kapitałowych).

W tym kontekście zwracam się z prośbą o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:

  1. Czy celem ustawodawcy było zwolnienie wspólników spółki komandytowej (komandytariuszy) z podatku dochodowego od przychodów z podziału zysku takiej spółki komandytowej (podatnika CIT) na zasadach analogicznych bądź zbliżonych do zwolnienia dla udziałowców i akcjonariuszy spółek kapitałowych?
  2. Czy wypłata zysków wypracowanych przez spółkę komandytową będącą podatnikiem CIT do swoich wspólników będących osobami prawnymi, może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania CIT na analogicznych zasadach jak dywidenda, czy inne przychody z udziału w zyskach osób prawnych (na zasadach określonych w art. 22 ust. 4 i 4a ustawy o CIT)?
  3. Czy Ministerstwo Finansów zamierza (i kiedy) doprecyzowywać przepisy ustawy o CIT celem jasnego potwierdzenia możliwości stosowania zwolnienia dla zysków wypłacanych ze spółki komandytowej do wspólników (podatników CIT) albo, czy też Ministerstwo Finansów zamierza w tym zakresie wydać interpretację ogólną lub inny komunikat jednoznacznie potwierdzający podejście do tej kwestii?

Wydaje się, że odpowiedzi na powyższe pytania są dość oczywiste w kontekście m.in. brzmienia art. 13 ust. 3 ustawy zmieniającej, jak również odniesienia się do uwag zgłaszanych w trakcie procesu legislacyjnego (gdzie jasno wskazano, że wspólnicy spółek komandytowych mogą korzystać z tzw. zwolnienia partycypacyjnego w przypadku zysków wypracowanych przez spółkę komandytową będącą podatnikiem CIT), niemniej jednak, z uwagi na szum informacyjny, dodatkowe potwierdzenie dla kilku tysięcy podatników okazuje się być niezbędne.

Posłanka Jadwiga Emilewicz

Warszawa, dnia 7 stycznia 2021 r.

Odpowiedź na interpelację nr 17368 w sprawie zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych wypłat z zysku spółek komandytowych

Szanowna Pani Marszałek

Odpowiadając na interpelację nr 17368 Pani poseł Jadwigi Emilewicz w sprawie zmian w zasadach opodatkowania podatkiem dochodowym spółek komandytowych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasad opodatkowania podatkiem dochodowym wypłacanych przez te spółki zysków na rzecz ich wspólników, uprzejmie wyjaśniam:

1 stycznia 2021 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r. poz. 2123).

Celem regulacji zawartych w tej ustawie jest między innymi zmniejszenie obciążeń podatkowych w podatku dochodowym dla szerokiej grupy podatników podatku dochodowego, w szczególności dla małych podatników, uproszczenie w zasadach rozliczania podatku dochodowego oraz uszczelnienie systemu podatkowego i eliminowanie nieuczciwej konkurencji podatkowej poprzez wyrównywanie zasad opodatkowania podatkiem dochodowym podatników będących w analogicznej sytuacji gospodarczej.

W ramach realizacji powyższych celów, treścią ww. ustawy wprowadzone zostały do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „CIT”) nowe regulacje, które nadają spółce komandytowej mającej siedzibę lub zarząd na terytorium Polski status podatnika podatku CIT. Wskazać należy, iż na podstawie przepisów ustawy CIT obowiązujących przed 1 stycznia 2021 r., taka spółka traktowana była jako podmiot podatkowo transparentny, czyli podmiot, którego przychody oraz ponoszone koszty podlegały uznaniu za przychody i koszty jego wspólników.

Zgodnie z wprowadzanymi do ustawy CIT zmianami polegającymi na nadaniu spółce komandytowej mającej siedzibę lub zarząd na terytorium Polski statusu „podatnika podatku dochodowego”, uzyskiwane przez wspólników takiej spółki przychody z udziału w jej zyskach wypracowanych przez taką spółkę już po uzyskaniu przez nią statusu podatnika CIT, podlegać będą opodatkowaniu podatkiem dochodowym analogicznie, jak przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Wynika to z definicji przyjętych na gruncie ustawy CIT, a w szczególności przepisów art. 4a pkt 14, 16, 18, 19 i 21 tej ustawy.

Ilekroć ustawa CIT mówi o dochodach z udziału w zyskach osób prawnych lub o wypłacanych dywidendach, to pod tymi pojęciami rozumieć należy również dochody z udziału w zyskach spółki komandytowej mającej status podatnika podatku CIT oraz wypłatę zysku przez taką spółkę. W konsekwencji wypłacane przez taką spółkę zyski wypracowane w okresie, w którym spółka komandytowa posiadała status podatnika CIT, na rzecz innej spółki również będącej podatnikiem CIT (niebędącej komplementariuszem w pierwszej z tych spółek), korzystać będą mogły ze zwolnienia z opodatkowania określonego w art. 22 ust. 4-4d ustawy CIT.

Potwierdzenie powyższego uprawnienia znaleźć także można w treści art. 13 ust. 3 przywołanej na wstępie ustawy nowelizującej, zgodnie z którym, zwolnienie przewidziane w art. 22 ust. 4 ustawy CIT „mają zastosowanie wyłącznie do przychodów z tytułu udziału w zyskach spółki komandytowej lub jawnej wypracowanych od dnia, w którym spółki te stały się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.”.

Podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Jan Sarnowski

Warszawa, 3 lutego 2021 r.

źródło: sejm.gov.pl

CZYTAJ DALEJ

Kolejny konkurs dla studentów i absolwentów

  • Konkurs „Analityczni Liderzy” jest skierowany do studentów i absolwentów: ekonomii i finansów, matematyki, informatyki i nauk fizycznych.
  • Trzy tematy konkursu to makroekonomia, analiza mikrodanych i finanse publiczne.
  • Na najlepszych czeka 8 płatnych staży w Ministerstwie Finansów (MF).

Interesujesz się ekonomią, ekonometrią, analizą danych (Big Data) lub finansami publicznymi? Chcesz sprawdzić czy krzywa Phillipsa ma odzwierciedlenie w polskich danych albo ocenić wpływ pandemii COVID-19 na politykę fiskalną? A może przeprowadzić symulacje z wykorzystaniem mikrodanych? Jeśli na któreś pytanie odpowiadasz „tak”, to nowy konkurs MF jest właśnie dla Ciebie.

Sprawdź swoją wiedzę i umiejętności. Rozwiąż jedno z zadań konkursowych, zostań Analitycznym Liderem i zaangażuj się w współtworzenie polityki makroekonomicznej podczas płatnego stażu w MF.

Udział w konkursie

Pracę konkursową na jeden z 3 tematów prześlij do 09.04.2021 r. przez formularz zgłoszeniowy

Uwaga! praca nie może przekroczyć trzech stron formatu A4.

Dołącz CV oraz kopię dokumentu, który potwierdza status studenta/absolwenta (np. ważnej legitymacji studenckiej, zaświadczenia z uczelni potwierdzającego status studenta lub skan dyplomu ukończenia studiów).

Harmonogram konkursu

  • 09 kwietnia 2021 r. – termin przesyłania zgłoszeń,
  • do 14 maja 2021 r. – informacja o terminie rozmów z autorami wybranych prac konkursowych,
  • 20 maja – 02 czerwca 2021 r. – rozmowy kwalifikacyjne,
  • do 04 czerwca 2021 r. – publikacja wyników na stronie MF pl/finanse/analityczni-liderzy

Analitycznym Liderom resort oferuje:

  • płatny staż w MF,
  • udział w pracach zespołów roboczych, które zajmują się tworzeniem założeń makroekonomicznych do polityk gospodarczych realizowanych w Polsce,
  • praca z unikatowymi zbiorami danych podatkowo-składowych,
  • praca przy złożonym modelu gospodarki polskiej wykorzystywanym do opracowania oficjalnych prognoz gospodarczych MF,
  • możliwość uczestnictwa w wybranych szkoleniach realizowanych przez MF oraz krajowych i zagranicznych konferencjach naukowych,
  • możliwość tworzenia opracowań naukowych wraz z doświadczonymi pracownikami MF.

Regulamin i zadania konkursowe

Więcej informacji, w tym regulamin konkursu, zadania konkursowe i kontakt do organizatorów, jest dostępne na gov.pl/finanse/analityczni-liderzy

Źródło: Ministerstwo Finansów

CZYTAJ DALEJ
ekonomia_informacje-11.jpg

Epidemia i wydłużenie terminów dla firm

  • Przedłużono terminy sporządzania sprawozdań finansowych dla jednostek sektora prywatnego, publicznego oraz organizacji non-profit za rok obrotowy 2020.
  • To odpowiedź na postulaty przedsiębiorców i księgowych.

Dnia 26.03.2021 r. minister finansów, funduszy i polityki regionalnej Tadeusz Kościński podpisał rozporządzenie o przedłużeniu terminów na sporządzenie sprawozdań finansowych za rok obrotowy 2020 dla:

  • jednostek sektora prywatnego oraz organizacji non-profit – o 3 miesiące,
  • jednostek sektora finansów publicznych – o 1 miesiąc.

Rozporządzenie zostało już opublikowane w Dzienniku Ustaw na początku tego tygodnia.

Podstawa prawna:

Rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dn. 26.03.2021 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia innych terminów wypełniania obowiązków w zakresie ewidencji oraz w zakresie sporządzenia, zatwierdzenia, udostępnienia i przekazania do właściwego rejestru, jednostki lub organu sprawozdań lub informacji – Dz.U. 2021 poz. 572.

Źródło: Ministerstwo Finansów

oprac. \m/ \mos/

CZYTAJ DALEJ
flaga-mapa-36.jpg

Zaliczka na podatek od dochodów za pracę w Belgii

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2021 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 25 lutego 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 25 lutego 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. jako agencja pracy tymczasowej. W tym charakterze użycza pracowników tymczasowych na rzecz użytkowników, zarówno w Polsce, jak i w Belgii. Wnioskodawca posiada wszystkie niezbędne zezwolenia, także w Belgii, na prowadzenie takiej działalności.

CZYTAJ DALEJ

MF: Przejęcie jednostki i kontynuacja działalności

  • Komitet Standardów Rachunkowości (KSR) przekazuje do publicznej dyskusji projekt standardu „Kontynuacja działalności oraz rachunkowość jednostek przy braku kontynuowania działalności”.
  • Standard ma stanowić pomoc w stosowaniu przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości w sytuacjach związanych z przyjęciem – lub nie – przez jednostkę założenia kontynuacji działalności.
  • Uwagi do projektu można składać do 04.05.2021 r.

Projekt standardu uwzględnia w szczególności zagadnienia dotyczące sporządzania sprawozdań finansowych w sytuacjach, gdy przyjęcie przez jednostkę założenia kontynuacji działalności nie jest zasadne.

Dokument porusza także m.in. takie zagadnienia, jak:

  • zasady wyceny aktywów i zobowiązań oraz prezentacji w sprawozdaniu finansowym przy założeniu braku kontynuowania działalności,
  • inne wymogi dotyczące rachunkowości jednostek w sytuacji braku kontynuowania działalności lub gdy ustaną okoliczności, które skutkują brakiem kontunuowania działalności.

Uwagi i komentarze do projektu można zgłaszać do 04.05.2021 r. na adres: sekretarz.KSR@mf.gov.pl

Projekt jest opublikowany w zakładce KSR

Źródło: Ministerstwo Finansów

CZYTAJ DALEJ

Newer Posts

Older Posts