heart-care-1040250_640.jpg

W 2020 r. Polska straciła 1,4 roku średniego dalszego trwania życia w stosunku do 2019 r. z powodu zgonów spowodowanych pandemią COVID-19 – wynika z najnowszego profilu systemu ochrony zdrowia. Dokument został zaprezentowany podczas cyklu „Środy o zdrowiu z Komisją Europejską”, realizowanego wspólnie przez Przedstawicielstwo KE w Polsce oraz Serwis Zdrowie PAP.

13 grudnia br. Komisja opublikowała Raport Towarzyszący 2021 oraz krajowe sprawozdanie Polska. Profil systemu ochrony zdrowia 2021. Dokumenty te zaprezentowali goście spotkania z cyklu „Środy o zdrowiu z Komisją Europejską” realizowanego wspólnie przez Przedstawicielstwo KE w Polsce oraz Serwis Zdrowie PAP:

  • Iwona Kowalska-Bobko, dyrektor Instytutu Zdrowia Publicznego, Uniwersytet Jagielloński, współautorka raportu „Polska. Profil systemu ochrony zdrowia 2020-2021” oraz
  • dr Andrzej Ryś, dyrektor ds. systemów opieki zdrowotnej, produktów medycznych i innowacji z Dyrekcji Generalnej ds. Zdrowia i Bezpieczeństwa Żywności w Komisji Europejskiej.

Relacja ze spotkania niedługo na stronie: https://zdrowie.pap.pl/zdrowie-w-ue.

W ramach inicjatywy Komisji Europejskiej “Stan zdrowia w UE” co 2 lata przedstawiany jest Raport Towarzyszący wraz z krajowymi profilami ochrony zdrowia, aby przybliżyć odbiorcom aktualny stan wiedzy na temat zdrowia w UE i tendencji, które są obecne w większości, jeśli nie we wszystkich państwach członkowskich UE. Inicjatywa ma na celu ułatwienie dostępu do informacji na temat systemów opieki zdrowotnej, wiedzy fachowej i najlepszych praktyk osobom zajmującym się kształtowaniem polityki w dziedzinie zdrowia. Profile są rezultatem wspólnych wysiłków Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) i Europejskiego Obserwatorium Polityki i Systemów Ochrony Zdrowia, we współpracy z Komisją Europejską. Celem cyklu jest stworzenie środka służącego do wzajemnego uczenia się i dobrowolnej wymiany informacji, z którego mogą korzystać zarówno decydenci, jak i osoby mające wpływ na politykę.

W części 1 Raportu Towarzyszącego 2021 przedstawiono rozdział poświęcony odporności europejskich systemów opieki zdrowotnej w obliczu pandemii COVID-19. Analiza koncentruje się wokół trzech głównych wniosków:

  • Zrozumienie dalekosiężnych skutków pandemii COVID-19 na zdrowie. Złożone, bezpośrednie i pośrednie skutki pandemii COVID-19 na zdrowie są jedynie częściowo wychwycone przy pomocy obecnie dostępnych wskaźników. Do pełnego zrozumienia tych kwestii konieczne będzie dalsze gromadzenie i analiza danych w nadchodzących latach.
  • Uwzględnienie korzyści płynących z innowacji cyfrowych w zakresie świadczenia opieki zdrowotnej i zdrowia publicznego. Pandemia COVID-19 spowodowała masowe przyspieszenie wykorzystania narzędzi cyfrowych w dziedzinie opieki zdrowotnej i zdrowia publicznego. W następstwie pandemii ocena skuteczności, opłacalności i ogólnego wpływu tych narzędzi będzie miała zasadnicze znaczenie dla wykorzystania i utrzymania wykorzystania tych technologii cyfrowych w perspektywie długoterminowej.
  • Ponowne przemyślenie strategii i planowania pracowników służby zdrowia po pandemii COVID-19. Utrzymujący się od dawna problem niedoboru pracowników służby zdrowia wyraźnie uwypuklił się w szczytach pandemii w większości europejskich systemów opieki zdrowotnej. Budowanie odporności w zakresie personelu służby zdrowia będzie wymagało podjęcia działań w oparciu o wiele czynników, w tym bardziej zaawansowanego planowania siły roboczej i zwiększenia inwestycji w innowacje w zakresie łączenia umiejętności w połączeniu z trwałą ekspansją siły roboczej.

W drugiej części sprawozdania przedstawione są główne wnioski z 29 krajowych profili zdrowotnych przygotowanych przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju i Europejskie Obserwatorium Polityki i Systemów Opieki Zdrowotnej. Każdy profil zdrowotny kraju zawiera: krótką syntezę stanu zdrowia w kraju; czynniki wpływające na zdrowie (koncentracja na behawioralnych czynnikach ryzyka); opis organizacji systemu ochrony zdrowia, analizę skuteczności, dostępności i odporności każdego systemu opieki zdrowotnej.

Źródło: https://ec.europa.eu/



Ustalenia kontroli pokazują, że blisko jedną trzecią czasu porady lekarskiej zajmuje prowadzenie dokumentacji medycznej oraz wykonywanie czynności administracyjnych. W trakcie teleporady jest jeszcze gorzej – na samo świadczenie medyczne pozostaje jeszcze mniej, bo tylko 57 proc. czasu.

Zadania administracyjne wprowadza się często za pomocą aktów prawnych, które nie dotyczą funkcjonowania systemu ochrony zdrowia. Przykładem takiej regulacji jest nałożenie na lekarza podstawowej opieki zdrowotnej obowiązku wystawiania zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego, że stan zdrowia osoby, która udzieliła pełnomocnictwa do odbioru przesyłek pocztowych w placówce pocztowej, uniemożliwia lub w znacznym stopniu utrudnia osobiste odebranie pisma w placówce pocztowej.

Sytuacja taka wymaga dokonania przez Ministra Zdrowia analizy obowiązujących uregulowań prawnych pod kątem ograniczenia czasochłonności administracyjnych w placówkach leczniczych, tak aby zwiększyć efektywność leczenia pacjentów.

Istotną przyczyną znacznego obciążenia personelu medycznego czynnościami administracyjnymi jest również to, że kierujący placówkami podstawowej opieki zdrowotnej i ambulatoryjnej opieki specjalistycznej nie zapewnili pełnego wykorzystania dostępnych narzędzi, zwłaszcza informatycznych wspierających pracę personelu medycznego w wykonywaniu czynności administracyjnych.

W ogromnej większości (86%) skontrolowanych podmiotów nie wykorzystano możliwości odciążenia pracy lekarzy poprzez nadanie asystentom medycznym odpowiednich uprawnień do wystawiania e-zwolnień, e-recept i e-skierowań. Niewykorzystywana była również możliwość zlecania pielęgniarkom i położnym samodzielnej kontynuacji leczenia pacjentów, w sytuacji spełniania przez nie wymaganych kwalifikacji.

Sekretarki medyczne, rejestratorki i statystycy medyczni, mający w założeniu wspierać personel medyczny w pracy administracyjnej, zatrudniani byli w ograniczonym wymiarze. Rejestratorki medyczne stanowiły 6% zatrudnionych w skontrolowanych jednostkach, sekretarki medyczne – 0,4%, a statystycy medyczni 0,3% zatrudnionych. Rejestratorek nie zatrudniano w ogóle w 9% placówek, sekretarek medycznych w 68%, a statystyków w 73% placówek. W efekcie personel medyczny obciążony był wykonywaniem czynności administracyjnych, także sprawozdawczością oraz rejestracją pacjentów.

W 91% skontrolowanych placówek ochrony zdrowia personelowi medycznemu, zwłaszcza pielęgniarkom, ale także lekarzom powierzano obowiązki administracyjne polegające na sporządzaniu sprawozdań statystycznych oraz dotyczących realizacji umów o udzielanie świadczeń zawartych z NFZ.

Zdaniem NIK ograniczało to możliwość sprawnego i efektywnego świadczenia pomocy medycznej i świadczyło o niewłaściwym zarządzaniu personelem w placówkach ochrony zdrowia.

Podmioty medyczne miały do dyspozycji systemy informatyczne o szerokich możliwościach, które jednak nie były należycie wykorzystywane. Systemów tych nie zintegrowano z systemami do obsługi diagnostyki laboratoryjnej (w 59% skontrolowanych podmiotów) i obrazowej (82%). Nie były również bezpośrednio zasilane wynikami takich badań. Ponadto w 23% placówek ochrony zdrowia nie zapewniono także przepływu danych pomiędzy poszczególnymi ich lokalizacjami (oddziałami). Ograniczało to możliwość sprawnego uzyskiwania danych medycznych koniecznych do podejmowania decyzji w ambulatoryjnym leczeniu pacjentów.

W większości skontrolowanych podmiotów nie spełniono wszystkich wymagań lub warunków organizacyjno-technicznych do prowadzenia dokumentacji medycznej w postaci elektronicznej, a to z powodu m.in. nieufności wobec narzędzi informatycznych, braku mobilnych urządzeń do ewidencji danych medycznych lub braku niezbędnych modułów w użytkowanych systemach informatycznych.

W połowie skontrolowanych placówek nie prowadzono elektronicznej rejestracji wizyty, zaś w 41% brakowało oprogramowania umożliwiającego wysyłkę powiadomień pacjentowi i aktualizacji statusu wizyty (w formie sms lub e-mail). Natomiast w 23% podmiotów nie wykorzystywano wszystkich zakupionych modułów i funkcjonalności systemu informatycznego, przez co praca personelu medycznego ambulatoriów nie została usprawniona.

Dokumentacja medyczna prowadzona była często w formie papierowej, co jest praktyką czasochłonną, utrudniającą dostęp do danych. Dokumentację prowadzono również hybrydowo (t.j. na papierze i w formie elektronicznej) – co wiązało się jednak z ryzykiem niespójności i niejednolitości tych samych dokumentów wytworzonych w obydwu formach. Do systemu informatycznego wprowadzane były przede wszystkim dane potrzebne do rozliczeń z NFZ.

Według opinii uzyskanej z ankiet przeprowadzonych wśród personelu medycznego skontrolowanych podmiotów systemy informatyczne wykorzystywane przy udzielaniu ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych były pomocne i intuicyjne. Większość (89%) personelu została przeszkolona w obsłudze tych systemów, a 61% ankietowanych obsługiwało je samodzielnie.

Z badań NIK wynika, że zastosowanie cyfryzacji oznacza znacznie niższą czasochłonność. Np. czas wystawiania skierowania papierowego na diagnostykę obrazową trwa przeciętnie o 33% dłużej niż w wypadku e-skierowania, na badania laboratoryjne – o prawie 26%, a skierowania do szpitala – o prawie 41%.

W okresie epidemii COVID-19 w siedmiu spośród 22 skontrolowanych placówek (32%) stwierdzono przypadki czasowego ograniczenia dostępności świadczeń poprzez zawieszenie działalności niektórych poradni i niezgodności udzielania świadczeń z przyjętym harmonogramem. W 14% podmiotów czasowo ograniczono działalność do wykonywania tylko świadczeń ratujących życie i dla pacjentów skierowanych w trybie pilnym. Jak wyjaśniono, zmiany te brały się z zaleceń NFZ w zakresie zapobiegania, przeciwdziałania i zwalczania epidemii koronawirusa.

Teleporada jako nowa forma świadczenia pomocy medycznej stanowiła w I półroczu 2020 r. jedną czwartą wszystkich udzielonych porad lekarskich. W porównaniu do I półrocza 2019 r. liczba porad udzielonych w skontrolowanych podmiotach leczniczych była mniejsza o 15% w POZ oraz o 26% w AOS.

Wnioski dla Ministra Zdrowia

NIK wnosi o podjęcie następujących działań (we współpracy z organizacjami reprezentującymi środowisko medyczne):

  • przeanalizowanie zakresu obowiązków administracyjnych personelu medycznego i ograniczenie ich do niezbędnego minimum;
  • przyspieszenie procesu informatyzacji oraz automatyzacji obiegu informacji w systemie ochrony zdrowia.

Kierownicy podmiotów leczniczych

Dla usprawnienia organizacji pracy w podmiotach udzielających świadczeń ambulatoryjnej opieki zdrowotnej NIK kieruje wnioski o:

  • pełne wykorzystanie możliwości narzędzi informatycznych i wdrożenie odpowiednich rozwiązań wspierających pracę personelu medycznego, w szczególności:
    • zintegrowanie wykorzystywanych systemów informatycznych z systemami laboratoryjnymi i diagnostyki obrazowej – w celu ich bezpośredniego zasilenia wynikami badań;
    • wdrożenie systemów elektronicznej rejestracji wizyt ambulatoryjnych, z możliwością wysyłki powiadomień i aktualizacji statusu wizyty (w formie e-mail lub sms) – w celu udostępnienia lekarzowi informacji o zapisanych pacjentach oraz ograniczenia liczby przypadków, kiedy pacjent zapisuje się na wizytę i o niej zapomina;
  • wprowadzenie jednolitych zasad prowadzenia dokumentacji medycznej w postaci elektronicznej oraz wyeliminowanie nieefektywnych praktyk tworzenia tego samego dokumentu w postaci elektronicznej i papierowej, w celu zapewnienia spójności i usprawnienia obiegu informacji pomiędzy poszczególnymi jednostkami organizacyjnymi podmiotu leczniczego.

Materiały audiowizualne dla radia, TV i portali internetowych >>

Źródło: nik.gov.pl



W Dzienniku Ustaw pod poz. 1285 opublikowane zostało obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 czerwca 2021 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

W załączniku do obwieszczenia zamieszczono jednolity tekst ustawy z dnia z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1398), w którym uwzględnione zostały zmiany wynikające z:

  • jedenastu nowelizacji uchwalonych w okresie od października 2017 r. (Dz.U. poz. 2217 oraz z 2020 r. poz. 1493) do 30 marca 2021 r. (Dz. U. poz. 694) oraz
  • zmian wynikających z przepisów ogłoszonych przed dniem 23 czerwca 2021 r.

W ust. 2 obwieszczenia wymienione zostały przepisy, które pominięto w jednolitym tekście ustawy – są to głównie regulacje przejściowe oraz dotyczące innych aktów prawnych.

Ustawa reguluje kwestie dotyczące korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w tym m.in.:

  • warunki udzielania i zakres tych świadczeń,
  • zasady i tryb ich finansowania,
  • zasady i tryb kwalifikowania świadczeń opieki zdrowotnej jako świadczeń gwarantowanych,
  • zadania władz publicznych w zakresie zapewnienia równego dostępu do świadczeń,
  • zasady powszechnego – obowiązkowego i dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego, a także
  • zasady funkcjonowania, organizacji i zadań Narodowego Funduszu Zdrowia.

B.O.



Ministerstwo Zdrowia informuje o uruchomieniu w Polsce szerokiego programu rehabilitacji postcovidowej. Skorzystać z niego będą mogły wszystkie osoby borykające się z problemami wydolności zarówno fizycznej, jak i oddechowej.

Minister Zdrowia Adam Niedzielski wydał prezesowi Narodowego Funduszu Zdrowia dwa polecenia, które umożliwią uruchomienie projektu rehabilitacji osób, które przechorowały COVID-19. Rehabilitacja pocovidowa, w zależności od stanu pacjenta, będzie prowadzona w domu, ambulatoryjnie, a także w oddziałach rehabilitacji, zakładach rehabilitacji leczniczej i uzdrowiskach.

W Polsce mamy już ponad 2 mln osób, które przechorowały COVID-19 – mówi Adam Niedzielski, minister zdrowia i dodaje: – Niestety, często po wygraniu z chorobą, zmagają się oni z wieloma dolegliwościami ograniczającymi w znaczący sposób aktywność w życiu społecznym i zawodowym. Nie możemy pozwolić na wykluczenie dużej grupy ozdrowieńców z normalnego funkcjonowania. Musimy pomóc im powrócić do pełni zdrowia.

Osoby, które przechorowały Covid-19 i są dziś już ozdrowieńcami, niejednokrotnie borykają się ze znacznym pogorszeniem funkcji płuc, obniżoną tolerancję wysiłku fizycznego, zmniejszeniem siły mięśniowej, przewlekłym zmęczeniem, powikłaniami neurologicznymi  kardiologicznymi.

Zależy na nam szerokim dostępie ozdrowieńców do świadczeń szeroko rozumianej rehabilitacji postcovidowej – podkreśla Niedzielski. – Dlatego do udzielenia takich świadczeń będzie mógł się zgłosić każdy podmiot medyczny, oczywiście spełniając wyznaczone kryteria. Nie będzie organizowany żaden konkurs ofert, ale pojawi się wykaz Narodowego Funduszu Zdrowia. Świadczenia będą udzielane zarówno w oddziałach rehabilitacyjnych, jak i w warunkach ambulatoryjnych oraz w domu pacjenta.

Do wykazu będzie mógł zgłosić się każdy podmiot świadczący usługi rehabilitacyjne, który ma podpisaną umowę z NFZ. Rehabilitacja pocovidowa będzie stanowiła odrębny produkt w zakresie szerokiej gamy świadczeń rehabilitacyjnych i będzie odrębnie finansowany z funduszu przeciwdziałania Covid-19.

Czas trwania rehabilitacji COVID-19 będzie wynosił od 2 do 6 tygodni, przy czym  rehabilitacja rozpoczynać się będzie nie później niż 6 miesięcy od zakończenia leczenia w kierunku COVID-19.

W zakres rehabilitacji pocovidowej wejdą m.in.:

  • kinezyterapia ze szczególnym uwzględnieniem treningu wytrzymałościowego, ćwiczeń oddechowych, ćwiczeń efektywnego kaszlu, ćwiczeń ogólnousprawniających
  • inhalacje indywidualne
  • treningi marszowe
  • balneoterapia – wg indywidualnych wskazań
  • masaż – wg indywidualnych wskazań
  • hydroterapia, fizykoterapia – wg indywidualnych wskazań
  • treningi relaksacyjne
  • edukacja zdrowotna i promocja zdrowia, w tym np. nauka prawidłowej techniki używania inhalatorów, eliminacja nałogów i innych czynników ryzyka chorób cywilizacyjnych, prozdrowotna modyfikacja stylu życia
  • leczenie dietetyczne – wg indywidualnych wskazań
  • wspomaganie rehabilitacyjne schorzeń współistniejących

Źródło: MZ


flu-shot-1719334_640.jpg

„Po zaistniałym zdarzeniu wypadkowym, pracownika odwieziono do lekarza, w celu udzielenia pomocy lekarskiej. Pracownika zaszczepiono szczepionką, bo nie posiadał książeczki szczepień i nie był pewien czy był szczepiony. W przychodni gdzie był szczepiony, potwierdzono jego szczepienie w latach 2013 oraz w 2016 roku. Wpisu o tych szczepieniach w książeczce nie posiadał – nie zostały tam wpisane po zaszczepieniu. Czy posiadanie wpisów w książeczce szczepień jest obligatoryjne i umocowane prawnie? Jak postępować, jakie przepisy?”

Obowiązek dokumentowania szczepień dotyczy nie tylko pracowników, ale …



„Orzeczenia lekarskie. Sytuacja I – pracownik przebywał na zwolnieniu lekarskim powyżej 30 dni, po czym został skierowany na badania kontrolne. W skierowaniu były wypisane następujące czynniki: praca zmianowa, hałas, transport ręczny, substancje chemiczne. Pracownik otrzymał orzeczenie dopuszczające do pracy z adnotacją: niewskazana praca w porze nocnej. Co w takiej sytuacji ma zrobić pracodawca, gdy nie ma możliwości przeniesienia pracownika na stanowisku bez pracy zmianowej? Sytuacja II – pracownik otrzymał skierowanie na badania okresowe, w skierowaniu były napisane następujące czynniki: praca zmianowa, hałas, transport ręczny, substancje chemiczne. Pracownik otrzymał orzeczenie lekarskie dopuszczające do pracy z dnia 25.10.2017 r. i jednocześnie dostarczył zaświadczenie od lekarza dermatologa z dnia 10.10.2017 r. informujące, że praca przy narażeniu na substancje drażniące może powodować nasilenie choroby (łuszczyca pospolita). Co w takie sytuacji na zrobić pracodawca? Które zaświadczenie jest wiążące dla pracodawcy.”

Przepisy Kodeksu pracy stwierdzają, że …