menu trigger  menu trigger

NSA. Koszty wyżywienia a limit diety w podróży służbowej

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia WSA del. Marek Olejnik (sprawozdawca), Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów (obecnie: Szefa Krajowej Administracji Skarbowej) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1111/14 w sprawie ze skargi „F.” S. A. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2013 r., nr IPPB4/415-624/13-2/JK2 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych:

CZYTAJ DALEJ

NSA: odliczenie rzeczywistej wartości VAT

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia WSA del. Mirella Łent, (sprawozdawca), Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 2 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Go 58/15 w sprawie ze skargi P. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Z.) z dnia 18 grudnia 2014 r. nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od kwietnia do lipca 2009 r.:

  1. uchyla zaskarżony wyrok w całości,
  2. uchyla zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Z.) z dnia 18 grudnia 2014 r. nr […],
  3. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Z. na rzecz P. P. kwotę 10.900 (słownie: dziesięć tysięcy dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

CZYTAJ DALEJ

NSA: oddelegowanie pracownika a opodatkowanie świadczeń

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Protokolant Katarzyna Łysiak, po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. sp. z o.o. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 12 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1908/13 w sprawie ze skargi S. sp. z o.o. z siedzibą w K. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 30 lipca 2013 r., nr IBPB II/1/415-444/13/BD w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych:

  1. uchyla zaskarżony wyrok w całości,
  2. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego z upoważnienia Ministra Finansów, z dnia 30 lipca 2013 r., nr IBPB II/1/415-444/13/BD,
  3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego z upoważnienia Ministra Finansów na rzecz S. sp. z o.o. z siedzibą w K. kwotę 897 (słownie: osiemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
CZYTAJ DALEJ

NSA. Program lojalnościowy a usługa

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia NSA Hieronim Sęk (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Agnieszka Jakimowicz, Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. P. S.A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 marca 2015 r. sygn. akt I SA/Po 466/15 w sprawie ze skargi B. P. S.A. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 30 października 2012 r. nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług:

  1. oddala skargę kasacyjną,
  2. zasądza od B. P. S.A. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

1. Przedmiot skargi kasacyjnej i podmiot ją wnoszący

Spółka akcyjna B.P. (dalej: Spółka lub Skarżąca) wniosła skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 kwietnia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 466/15. Sąd ten oddalił jej skargę na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 30 października 2012 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT).

2. Relacja ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji

2.1. We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Spółka podała, że: – wspiera rozwój polskich firm handlowych; – jej akcjonariuszami są podmioty gospodarcze działające w branży artykułów biurowych; – na rzecz tychże, jako zleceniodawców, świadczy w oparciu o zawarte umowy usługę organizacji programu lojalnościowego; – celem programu jest budowanie oraz podtrzymywanie pozytywnych relacji z klientami; – klienci uczestniczący w programie otrzymują za zakupy dokonane u zleceniodawcy punkty według wartości zakupów i terminowych płatności; – odpowiednie liczby punktów upoważniają klienta do uzyskania w zamian nagród w postaci artykułów RTV i AGD, bez ponoszenia dodatkowych kosztów; – świadczona usługa obejmuje opracowanie regulaminu programu, zasad ewidencji punktów, ich wymiany na nagrody rzeczowe, przekazywania nagród klientom, przygotowanie projektu graficznego materiałów informujących o sprzedaży premiowej, rozpowszechnienia tych materiałów wśród potencjalnych klientów zleceniodawcy, przeprowadzenie negocjacji z potencjalnymi dostawcami nagród i dokonania optymalnego wyboru, koordynację działań w celu sprawnej realizacji programu, dokonywanie zakupu nagród rzeczowych i ich przechowywania do czasu przekazania klientom zleceniodawcy oraz samą czynność przekazania; – wynagrodzenie otrzymane od zleceniodawcy za opisaną usługę składa się z równowartości poniesionych przez nią kosztów na wykonanie umowy, w tym zakup nagród rzeczowych, oraz 5% prowizji od wartości owych kosztów.

2.2. Spółka zapytała, czy wydanie towarów jako nagród w ramach programu lojalnościowego powoduje obowiązek naliczenia podatku VAT na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; dalej: u.p.t.u.) Jej zdaniem nie, gdyż wartość tych towarów jest elementem otrzymywanego od zleceniodawcy wynagrodzenia z tytułu świadczenia na jego rzecz kompleksowej usługi opodatkowanej podatkiem VAT.

2.3. Minister Finansów powołaną na wstępie interpretacją indywidualną uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Stwierdził, że: – wydanie przez Spółkę klientom zleceniodawcy nagród rzeczowych w ramach organizacji dla nich programu lojalnościowego wypełnia znamiona dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; dalej: u.p.t.u.); – w tym przypadku następuje przeniesienie na klientów prawa do rozporządzania jak właściciel wydanymi towarami (nagrodami), którymi Spółka dysponuje od momentu zakupu do momentu wydania; – okoliczność, że klienci nie płacą za otrzymane nagrody nie oznacza, że czynność ta jest nieodpłatna; – wynagrodzenie dla Spółki obejmuje również koszty nabycia nagród, a to potwierdza, że zapłaty za towar dla klientów dokonuje zleceniodawca jako osoba trzecia płacąca Spółce; – wydanie nagród stanowi więc odpłatną dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT wedle art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.

3. Skarga do Sądu pierwszej instancji i odpowiedź na skargę

3.1. Skarżąca w skardze na interpretację indywidualną zarzuciła naruszenie:

  1. art. 5 ust. 1 i art. 7 ust. 2 u.p.t.u. przez niewłaściwe zastosowanie, co skutkowało uznaniem, iż przekazanie nagród rzeczowych w ramach programu lojalnościowego stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT;
  2. art. 14c § 2 w związku z art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.; dalej: O.p.) przez nieprecyzyjne i niedokładne wskazanie prawidłowego sposobu postępowania w opisanej sytuacji.

3.2. W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o oddalenie skargi.

4. Wyroki sądów administracyjnych

4.1. Wyrokiem z dnia 28 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Po 179/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

4.2. Na skutek skargi kasacyjnej organu podatkowego Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 10 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1523/13, uchylił powyższy wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Podzielił zarzut naruszenia przez Sąd art. 14c § 1 i § 2 O.p. w wyniku mylnego przyjęcia, że organ nie dokonał własnej oceny stanowiska Spółki i nie odniósł się do tego, iż nieodpłatne przekazanie nagród będzie następowało w wykonaniu kompleksowej usługi lojalnościowej, a w konsekwencji naruszenia art. 146 § 1 w związku z art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.; dalej: P.p.s.a.) przez wadliwe uwzględnienie skargi.

4.3. Sąd pierwszej instancji, po rozpoznaniu sprawy ponownie, wskazanym na wstępie orzeczeniem oddalił skargę na podstawie art. 151 w związku z art. 190 P.p.s.a. Taki sposób wyrokowania uzasadnił związaniem – wynikającym z ostatniego z tych przepisów – powyższym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego.

4.4. Nawiązując i przywołując wprost wykładnię i oceny prawne zawarte w tym wyroku w odniesieniu do okoliczności faktycznych podanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził, że: – organ podatkowy słusznie uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe; – dokonał także prawidłowej wykładni przepisów ustawy o podatku od towarów i usług; – trafnie również ocenił, że czynność wydania nagród w ramach organizowanego przez nią programu lojalnościowego wypełnia znamiona dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 u.p.t.u. i jako odpłatna podlega opodatkowaniu stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy; – chybione były w tej sytuacji zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 5 ust. 1 i art. 7 ust. 2 u.p.t.u., a także art. 14c § 2 w związku z art. 121 § 1 O.p.

5. Skarga kasacyjna i odpowiedź na skargę kasacyjną

5.1. Skarżąca zaskarżyła w całości wyrok z dnia 16 kwietnia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 466/15, wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji albo (ewentualnie) „utrzymanie mocy Wyroku Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 28 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Po 179/13” oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

5.2. Sądowi zarzuciła naruszenie:

  1. art. 5 ust. 1 i art. 7 ust. 2 u.p.t.u. przez nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, że przekazanie nagród klientom zleceniodawcy w ramach programu lojalnościowego stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT;
  2. art. 141 § 4 P.p.s.a. przez wadliwe uzasadnienie wyroku, niezawarcie w nim wyczerpującego wyjaśnienia, co uniemożliwiło poznanie motywów rozstrzygnięcia.

5.3. Minister Finansów w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o oddalenie tej skargi i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

6. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

6.1. Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, chyba że zachodzą przesłanki nieważności postępowania sądowego, wymienione w § 2 powołanego artykułu. Takiego rodzaju przesłanek w odniesieniu do obecnego etapu sprawy z urzędu nie odnotowano. Podobnie w tym samym trybie Naczelny Sąd Administracyjny wcześniej orzekając merytorycznie, nie stwierdził podstaw do odrzucenia skargi ani umorzenia postępowania przed sądem pierwszej instancji, które obligowałyby go do wydania postanowienia przewidzianego w art. 189 P.p.s.a. (zob. uchwała NSA z dnia 8 grudnia 2009 r., sygn. akt II GPS 5/09, ONSAiWSA 2010, nr 3, poz. 40).

6.2. Natomiast skarga kasacyjna Skarżącej zbadana według reguły związania zarzutami w niej zawartymi (art. 183 § 1 ab initio P.p.s.a.) okazała się niezasadna i jako taka podlegała oddaleniu. Nie wystąpiły bowiem w rozpoznanej sprawie naruszenia prawa, na które powołała się Skarżąca.

6.3. Przede wszystkim chybiony był zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a., który postawiono jako samodzielny (zob. pkt 5.2. ppkt 2 tego uzasadnienia) Zgodnie z tym przepisem uzasadnienie wyroku oddalającego skargę powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie.

W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09, przyjęto, że przepis art. 141 § 4 P.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną (art. 174 pkt 2 tej ustawy), jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (ONSAiWSA 2010, nr 3, poz. 39). Z uchwały tej wynika, że kwestionowanie wyroku sądu pierwszej instancji na podstawie powołanego przepisu jest możliwe, zasadniczo tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku nie przedstawia stanu faktycznego przyjętego do wyrokowania przez ten sąd.

Sytuacja tego rodzaju w rozpoznanej sprawie jednak nie zachodziła. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku wprost wskazało tło faktyczne, które zostało przyjęte do wyrokowania, nota bene zgodne z treścią wniosku Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej (zob. str. 1 i 2 uzasadnienia zaskarżonego wyroku oraz jego zrelacjonowanie w pkt 2.2. niniejszego uzasadnienia). Zawarto w nim również wszystkie wymagane prawem elementy.

Natomiast zastrzeżenia Skarżącej na tle art. 141 § 4 P.p.s.a. o rzekomym braku rozważań w kontekście podnoszonej przez nią kompleksowości usługi, tudzież niewyczerpujących motywach sporządzonego uzasadnienia, zupełnie rozminęły się z rzeczywistą jego zawartością. Wadliwość zapatrywań Skarżącej wynikała przede wszystkim z całkowitego pominięcia kluczowego dla tej sprawy wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1523/13. Tymczasem to w nim zawarte oceny, przywołane przez Sąd pierwszej instancji jako wiążące, Skarżąca powinna była dostrzec w pierwszej kolejności (str. 4-6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Pominięcie ich znaczenia w sposób oczywisty czyniło postawiony zarzut bezpodstawnym.

6.4. Jeszcze bardziej widoczna była niezasadność zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 5 ust. 1 i art. 7 ust. 2 u.p.t.u. (zob. pkt 5.2. ppkt 2 tego uzasadnienia) Pomijając już sam błąd polegający na braku wskazania, które dokładnie jednostki redakcyjne lub części tych przepisów objął zarzutem autor skargi kasacyjnej, w tym przypadku jego uwzględnieniu stał na przeszkodzie wprost art. 190 P.p.s.a., a także art. 153 tej ustawy stosowany odpowiednio do postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym na mocy art. 193 P.p.s.a. Według pierwszego z nich: „Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Nie można oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z wykładnią prawa ustaloną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.” Z kolei z drugiego wynika, że: „Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie (…) także sądy, chyba, że przepisy prawa uległy zmianie.”

6.5. Przypomnieć należało, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1523/13, w odniesieniu do pojęcia świadczeń złożonych, wyjaśnił, że z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 7 października 2010 r. w sprawach połączonych C-53/09 i C-55/09, wynika, iż: – świadczenie kompleksowej usługi w zakresie organizowania i prowadzenia programów lojalnościowych, w ramach których wydawane są nagrody uczestnikom programu przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą w tym zakresie, nie może być uznane na gruncie przepisów o VAT za jedno świadczenie; – w ramach takiego świadczenia wykonywana jest dostawa towarów na rzecz uczestnika programu i świadczenie usługi na rzecz podmiotu zlecającego; – obie te czynności dokonywane są odpłatnie, gdyż VI dyrektywa nie wymaga dla uznania dostawy towarów lub świadczenia usług za czynności odpłatne, aby wynagrodzenie za te towary lub usługi było płacone bezpośrednio przez ich odbiorcę.

6.6. W ramach wykładni prawa i ocen prawnych sformułowanych na tle okoliczności faktycznych sprawy przedstawionych przez Spółkę, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że: – za odrzuceniem uznania opisanego świadczenia Spółki jako jednej usługi kompleksowej (świadczenia złożonego) przemawiało orzecznictwo TSUE, a zwłaszcza powyższy wyrok; – otrzymywane przez Spółkę od zleceniodawców wynagrodzenie umowne obejmuje w rzeczywistości dwa elementy, mianowicie zapłatę za wykonywane przez nią na ich rzecz usługi polegającej na obsłudze programu lojalnościowego oraz zapłatę za zakupione towary, które następnie są przekazywane jako nagrody klientom tychże zleceniodawców, czyli za dostawę towarów; – wydawanie nagród klientom bez odpłatności z ich strony nie oznacza, że czynność ta jest czynnością nieodpłatną, gdyż w tej sytuacji po prostu zapłaty dokonuje nie klient, lecz zlecający; – opodatkowaniu podatkiem VAT w ramach dostawy towarów podlegać będzie ta część wynagrodzenia, która obejmuje przekazane towary, zaś w pozostałym zakresie (nieobejmującym dostawy towarów) właściwe będzie jego odrębne traktowanie dla celów opodatkowania podatkiem VAT, jako wynagrodzenia za świadczenie usługi; – wydawanie nagród w programie lojalnościowym wypełnia zatem znamiona dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 u.p.t.u. i podlega opodatkowaniu stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

6.7. W takim stanie rzeczy uwzględnienie oczekiwań sformułowanych przez Skarżącą w skardze kasacyjnej wymagałoby podważenia wprost stanowiska prawnego wyrażonego już w prawomocnym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, uwzględnionego przy tym na warunkach związania przez Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym obecnie wyroku. Skarżąca domagała się bowiem uznania, że: po pierwsze, świadczy jedno niepodzielne świadczenie w postaci usługi kompleksowej obejmującej swoim zakresem również wydanie towarów (nagród rzeczowych); po drugie, że wydanie towarów klientom zleceniodawcy w ramach tej złożonej usługi jest nieodpłatne (bo nie płaci za nie klient lecz zleceniodawca); po trzecie, że owo wydanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatna dostawa towarów.

Każdy z powyższych postulatów Skarżącej był wprost sprzeczny z wykładnią prawa i oceną prawną wiążącą w tej sprawie, także skład Sądu wydającego niniejszy wyrok, na mocy art. 190 i art. 153 w związku z art. 193 P.p.s.a. Żaden z nich nie mógł więc zostać uwzględniony z tego oczywistego powodu.

6.8. Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli nie ma ona usprawiedliwionych podstaw, o czym stanowi art. 184 ab initio P.p.s.a. W myśl tego przepisu orzeczono zatem jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

6.9. W przedmiocie kosztów z punktu drugiego sentencji wyroku, Naczelny Sąd Administracyjny miał na uwadze, że: – zaskarżonym wyrokiem oddalono skargę, przy braku wartości przedmiotu zaskarżenia; – skargę kasacyjną wniosła Skarżąca przed dniem 1 stycznia 2016 r.; – odpowiedź na skargę kasacyjną sporządził i wniósł radca prawny, który nie prowadził sprawy przed sądem pierwszej instancji; – w imieniu Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (jako nowej strony od dnia 1 marca 2017 r. w miejsce ministra właściwego do spraw finansów publicznych) na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym stawił się także inny radca prawny.

Wskazać należało, że zgodnie z art. 204 pkt 1, art. 205 § 2 w związku z art. 207 § 1 i art. 209 P.p.s.a. w razie oddalenia skargi kasacyjnej strona, która ją wniosła, obowiązana jest zwrócić niezbędne koszty postępowania kasacyjnego poniesione przez organ – jeżeli zaskarżono skargą kasacyjną wyrok oddalający skargę; do kosztów strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się jego wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach; wniosek strony o zwrot kosztów sąd rozstrzyga w orzeczeniu oddalającym skargę kasacyjną. Według natomiast § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490, z późn. zm.) stawka minimalna za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej oraz udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym wynosi 75% stawki określonej w pkt 1, a jeżeli w drugiej instancji nie prowadził sprawy ten sam radca prawny – 100% tej stawki, w obu przypadkach nie mniej niż 120 zł. Stawka minimalna, w myśl § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia, „w innej sprawie” wynosi 240 zł. Na podstawie wykładni systemowej jego § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a-c przyjęto, że za sporządzenie i wniesienie odpowiedzi na skargę kasacyjną oraz udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym przysługuje wynagrodzenie na zasadach wynikających z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a tego aktu prawnego, co wynika z uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 listopada 2012 r., sygn. akt II FPS 4/12. Zastosowanie tych przepisów uzasadniał § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804). Zgodnie z nim do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem 1 stycznia 2016 r. stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

O wysokości kosztów postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie powołanych wyżej przepisów, zasądzając kwotę 240 zł za sporządzenie i wniesienie odpowiedzi na skargę kasacyjną oraz udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 1517/15

CZYTAJ DALEJ

WSA: Zwrot kosztów używania pojazdu prywatnego do celów służbowych

SENTENCJA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Stępień (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Marek Kraus, Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Zawiślińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 7 lutego 2017 r. sprawy ze skargi „A” Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 22 lipca 2016 r., nr […] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2016 r. został złożony do Ministra Finansów przez „A” Sp. z o.o. z siedzibą w P. wniosek uzupełniony w dniu 27 czerwca 2016 r. i 4 lipca 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ryczałtu za wykorzystywanie samochodów prywatnych do służbowych jazd lokalnych.

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od kwot wypłacanych pracownikom, z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez nich, w związku z używaniem na podstawie umów pojazdów będących ich własnością dla potrzeb zakładu pracy odprowadza zaliczki na podatek dochodowy. Obecnie stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego – wyrok z 15 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 635/14 uznaje, że wydatki ponoszone w interesie pracodawcy, w tym tzw. kilometrówka na jazdy lokalne prywatnym autem po regionie wskazanym jako miejsce pracy (w przypadku wnioskodawcy jest to gmina P.) nie mogą być uznane za przychód pracownika. Po publikacji wskazanego wyroku NSA pracownicy firmy zapowiedzieli, iż będą dochodzić od pracodawcy zwrotu nienależnie jak się okazuje pobranego podatku dochodowego od otrzymanych kwot kilometrówki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwoty tzw. kilometrówek wypłacanych pracownikom, za jazdę własnym samochodem w ramach stosunku pracy jako świadczenie w zamian za wydatek ponoszony w interesie pracodawcy stanowią ich przychód oraz czy istnieje obowiązek pobierania i odprowadzania od nich zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem wnioskodawcy, wydatki pracownika z tytułu poruszania się prywatnym samochodem w ramach wykonywanych obowiązków służbowych są ponoszone w interesie pracodawcy, a tzw. kilometrówka wypłacana z tego tytułu nie stanowi przychodu. Według wnioskodawcy, zwolnienie spółki z obowiązku odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy pracowników od kwot wypłacanych kilometrówek najazdy własnym samochodem po wskazanym w umowie terenie w ramach wykonywanych obowiązków służbowych wynika z treści art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie można zaliczyć tych kwot do przychodów ze stosunku pracy.

Zdaniem wnioskodawcy wskazane we wniosku stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego znajduje umocowanie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13). Ponadto, w powyższej kwestii wydał także zgodną z tymi orzeczeniami interpretację Dyrektor Izby Skarbowej w W. z dnia 14 grudnia 2015 r., Nr […].

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wymóg wskazania przepisów innych ustaw na okoliczność przyznania prawa do zwrotu tych kwot określony w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest w tym przypadku bezprzedmiotowy z uwagi na to, że kwoty te nie stanowią w świetle prawa przychodu.

Zdaniem wnioskodawcy na gruncie przedstawionego we wniosku stanu prawnego, odprowadzanie zaliczek na podatek dochodowy od kwot stanowiących zwrot kosztów wypłacanych pracownikom za korzystanie z prywatnych pojazdów na potrzeby zakładu pracy w jazdach lokalnych nie będących podróżą służbową jest pozbawione podstawy prawnej.

Minister Finansów w indywidualnej interpretacji z dnia 22 lipca 2016 r. uznał, że w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stan faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną.

Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdu stanowiącego własność pracownika dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

  • ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109, ze zm.),
  • ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2015 r., poz. 2100, ze zm.),
  • ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 163 ze zm.).

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem zwrot kosztów (wypłacenie ryczałtu) tylko niektórym pracownikom, dla których ww. ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu.

W pozostałych przypadkach zwrot kosztów za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawca od kwot wypłacanych pracownikom, z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez nich, w związku z używaniem na podstawie umów pojazdów będących ich własnością dla potrzeb zakładu pracy odprowadza zaliczki na podatek dochodowy.

Mając na uwadze powyższe wyjaśniono, że w powołanym przez wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku, dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji.

Wyrok ten dotyczył zatem wyłącznie świadczeń nieodpłatnych, dlatego też nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek „B” o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń: 1) które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, 2) które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę, 3) których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika nie jest więc uzasadnione.

W konsekwencji, Minister Finansów uznał, że zwrot kosztów używania pojazdu prywatnego do celów służbowych wjazdach lokalnych wypłacany pracownikom na podstawie umów stanowi dla nich przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zwrot ten nie mieści się w dyspozycji cytowanego powyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest więc zwolniony z opodatkowania, ponieważ prawo do jego otrzymania nie wynika wprost z jakiegokolwiek przepisu odrębnej ustawy, lecz następuje na podstawie zawartej z pracownikiem umowy.

Wobec powyższego – zdaniem organu – wnioskodawca jako płatnik ma więc obowiązek doliczyć ww. kwoty do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

W dniu 10 października 2016 r. do Izby Skarbowej – Biura Krajowej Informacji Podatkowej wpłynęła skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Gdańsku na interpretację indywidualną z dnia 22 lipca 2016 r., w której skarżący zarzucił:

  1. błędną wykładnię art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że świadczenia skarżącego w zamian za wydatek ponoszony przez pracowników w interesie pracodawcy stanowią przychód i podlegają podatkowi dochodowemu od osób fizycznych,
  2. niewłaściwą ocenę co do zastosowania przepisu prawa materialnego, tj. art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym wniósł o:

  1. uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej,
  2. zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zdaniem skarżącego stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej narusza prawo materialne, w szczególności art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie.

W ocenie skarżącego organ błędnie interpretuje treść art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i mylnie go stosuje, ponieważ zgodnie ze wskazanym orzeczeniem NSA z dnia 15 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 635/14, na mocy art. 12 ust 1 w zw. z art. 11 ust. 1 zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników w związku z wykonywaniem wynikających z umowy o pracę obowiązków służbowych nie należy traktować jako przychodu ze stosunku pracy i tym samym pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej, podtrzymał stanowisko przedstawione w interpretacji indywidualnej z dnia 22 lipca 2016 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 57 a) p.p.s.a. skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie (…) może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutem skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Jak z powyższego wynika, Sąd nie znajduje podstaw w niniejszej sprawie do oceny możliwości i wykładni pochodzącej z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanego w innej sprawie.

Stąd też poza niniejszą sprawą pozostaje oczekiwanie odniesienia się do wyroku w sprawie II FSK 635/14 z 15 kwietnia 2016 r.

Kierując się zatem treścią cytowanego art. 57 a) p.p.s.a. Sąd uznał, że zaskarżona interpretacja nie narusza prawa, albowiem znajduje uzasadnienie we wskazanych w niej przepisach prawa materialnego.

Sąd stwierdza, że prawidłowy jest pogląd, że co do zasady, zwrot pracownikowi kosztów używania przez niego samochodu na potrzeby pracodawcy, jest przychodem ze stosunku pracy.

Stosownie bowiem do art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem w pojęciu przychodu, mieści się każda realna korzyść, jaką uzyska lub uzyskał podatnik.

Z kolei w myśl art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przyjmuje się, że powołany wyżej przepis art. 12 ust. 1 ustawy nie wymienia wszystkich kategorii przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych w sposób wyczerpujący. W związku zatem z konstrukcją otwartego katalogu świadczeń zaliczanych do przychodów ze stosunku pracy każda wypłata, którą otrzymuje pracownik w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, stanowi jego przychód z tego źródła, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, chyba że są to świadczenia, co prawda, związane ze stosunkiem pracy, ale zwolnione od podatku na mocy odrębnego przepisu.

Z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy, zawierającego zwolnienie od podatku dochodowego wynika, że wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

Skoro zatem zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczy tylko niektórych pracowników, tj. tych którym prawo do zwrotu przyznane zostało na podstawie przepisów odrębnych ustaw, uznać należy, że wolą ustawodawcy wszystkie inne przypadki zwrotu przez pracodawcę kosztów wykorzystywania samochodu prywatnego do celów służbowych generują przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu na takich samych zasadach jak inne świadczenia uzyskiwane z tego tytułu.

Sąd uznał, za znajdujący umocowanie w przepisach prawa pogląd, że zwrot kosztów używania pojazdu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych wypłacany pracownikom na podstawie umów stanowi dla nich przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wartość świadczenia zwróconego pracownikowi – skarżący jako płatnik ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy.

W związku z powyższym Sąd stwierdził (z zastrzeżeniem zawartym na wstępie rozważań), że organ nie naruszył przepisów prawa wskazanych w skardze.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 7 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1461/16

CZYTAJ DALEJ

Podatek rolny a współwłasność małżeńska

SENTENCJA: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Tomasz Smoleń Sędziowie WSA Piotr Popek WSA Jarosław Szaro / spr./ Protokolant ref. staż. Joanna Kulasa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2016 r. sprawy ze skargi E. Z. i S. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia […] lipca 2016 r. nr […] w przedmiocie wymiaru podatku rolnego i podatku od nieruchomości za 2016 rok 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżących E. Z. i S. Z. solidarnie kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

CZYTAJ DALEJ

Wyrok WSA: Podatek od nieujawnionych dochodów

Wyrok WSA w Gdańsku z 15 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 80/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Romała, Sędziowie Sędzia WSA Irena Wesołowska, Sędzia WSA Ewa Wojtynowska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Fabińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 15 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi R. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w z dnia 19 listopada 2015 r. nr […] […] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych za 2007 rok 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w na rzecz skarżącego kwotę 24.537 (dwadzieścia cztery tysiące pięćset trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

CZYTAJ DALEJ

Newer Posts