INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 10 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. Ordynacji podatkowej w zakresie ustalenia terminu przechowywania ksiąg podatkowych i dokumentów z lat, w których wykazywana będzie strata podatkowa (pytanie oznaczone we wniosku nr 4) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. Ordynacji podatkowej w zakresie ustalenia terminu przechowywania ksiąg podatkowych i dokumentów z lat, w których wykazywana będzie strata podatkowa (pytanie oznaczone we wniosku nr 4).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

 

Spółka Akcyjna (dalej: „Spółka”) jest czynnym podatnikiem VAT, posiadającym siedzibę i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabywa towary i usługi od polskich kontrahentów, jak również od podmiotów posiadających siedzibę na terytorium krajów Unii Europejskiej oraz krajów trzecich (poza Unią Europejską). Z uwagi na dużą skalę prowadzonej działalności, Spółka, w każdym miesiącu, otrzymuje znaczną ilość faktur dokumentujących nabycia towarów i usług, jak również faktur korygujących („Faktury”).

Spółka otrzymuje Faktury w formie papierowej albo w formie elektronicznej. Faktury w formie papierowej Spółka otrzymuje na adres korespondencyjny dla Faktur, a Faktury w formie elektronicznej wpływają na dedykowany adres e-mail Spółki.

Faktury wprowadzane są do aplikacji typu workflow, w której podlegają akceptacji merytorycznej. Akceptacja merytoryczna polega między innymi na weryfikacji formalnej, rachunkowej, sprawdzeniu zasadności wystawienia Faktur, ich zgodności z zamówieniem lub umową oraz na opisaniu zdarzenia gospodarczego oraz akceptacji do zapłaty przez upoważnione do tego osoby w ustalonym w tym celu procesie (kontrola biznesowa). Akceptacja podlega w systemie dokumentowaniu, a stosowny dowód tej akceptacji przechowywany jest w aplikacji typu workflow.

Wprowadzenie Faktur do aplikacji typu workflow wygląda następująco: otrzymane przez Spółkę w formie papierowej Faktury wraz załącznikami są skanowane i zapisane w nieedytowalnym formacie w szczególności *.PDF, *.TIFF, *.JPG – dalej: „Skany”. Faktury dostarczone w formie elektronicznej (w szczególności w nieedytowalnych formatach *.PDF, *.TIFF, *.JPG) pobierane są z dedykowanego adresu e-mail Spółki. Tym samym Faktury dostarczone w formie elektronicznej oraz Skany zarchiwizowane są w repozytorium bazy danych aplikacji typu workflow, stanowiącym archiwum elektroniczne (dalej: „Aplikacja workflow”).

Aplikacja workflow umożliwia przechowywanie dokumentów księgowych w podziale na okresy rozliczeniowe oraz ich sprawne wyszukiwanie według poszczególnych danych identyfikujących przez okres nie krótszy od wymaganego przez przepisy prawa podatkowego, tj. co najmniej do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Nadto, Faktury w formie elektronicznej przechowywane są w takiej formie w jakiej zostały otrzymane i są drukowane wyłącznie dla celów operacyjnych/roboczych. Wydruki faktur elektronicznych oraz Faktury otrzymane w wersji papierowej są archiwizowane zgodnie z warunkami przewidzianymi w Ustawie o VAT.

Spółka zamierza zmienić dotychczasowy sposób archiwizacji Faktur w formie papierowej, na zasadach opisanych poniżej (dalej: „Nowy proces archiwizacji”).

Bez zmian pozostanie wprowadzenie Faktur do Aplikacji workflow tzn. następować będzie odpowiednio: otrzymane przez Spółkę w formie papierowej oryginały Faktur wraz z załącznikami do faktur zostaną zeskanowane i zapisane w nieedytowalnym formacie (Skany). Skany będą archiwizowane w Aplikacji worflow lub w dedykowanych dla Aplikacji worflow systemach/aplikacjach do przechowywania obrazów, co będzie stanowić archiwum elektroniczne.

Skany wprowadzane do Aplikacji workflow nadal będą podlegały akceptacji merytorycznej (polegającej między innymi na weryfikacji formalnej, rachunkowej oraz sprawdzeniu zasadności wystawienia Faktur, ich zgodności z zamówieniem lub umową i na opisaniu zdarzenia gospodarczego), oraz akceptacji do zapłaty przez upoważnione do tego osoby w ustalonym w tym celu procesie (kontrola biznesowa). Akceptacja nadal będzie podlegać w systemie dokumentowaniu, a stosowny dowód tej akceptacji będzie przechowywany w Aplikacji workflow.

Archiwum będzie przechowywane na serwerze na terytorium kraju. Regularnie będą sporządzane kopie zapasowe danych z serwera.

Bezzmiennie Aplikacja workflow lub wraz z dedykowanymi dla niej systemami/aplikacjami do przechowywania obrazów umożliwiać będzie przechowywanie Skanów w podziale na okresy rozliczeniowe oraz ich sprawne wyszukiwanie według poszczególnych danych identyfikujących Faktury. Skany będą przechowywane przez okres nie krótszy od wymaganego przez przepisy prawa podatkowego, tj. co najmniej do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Po stworzeniu i zapisaniu Skanów w archiwum elektronicznym nie będzie możliwości jakiejkolwiek ich modyfikacji, rozumianej jako zmiana jakichkolwiek danych zawartych na Fakturze papierowej. Jakość Skanu nie będzie zakłócała czytelności dokumentów.

Przechowywane w archiwum elektronicznym Skany będą odzwierciedleniem treści Faktury w wersji papierowej, przez co, istnieć będzie pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy Faktury (autentyczność pochodzenia) oraz zagwarantowane zostanie, że w Fakturze nie zmieniono danych, które powinna one zawierać (integralność treści). Odpowiednia jakość Skanów zapewni, że dokumenty będą łatwe do odczytania (czytelność).

W Nowym procesie archiwizacji otrzymywane Faktury papierowe będą niszczone, za zastrzeżeniem, że niszczenie będzie odbywać się dopiero po zastosowaniu kontroli biznesowych, sprawdzeniu ich poprawności, autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności oraz po ich ujęciu w księgach. Tym samym Faktury papierowe będą przechowywane wyłącznie w formie Skanów.

Faktury otrzymywane elektronicznie na adres mailowy Spółki nie będą drukowane.

Na żądanie uprawnionych organów podatkowych, Spółka będzie w stanie udostępnić Skany, które będą czytelne. Na żądanie organów podatkowych Skany będą mogły zostać również wydrukowane.

Jednocześnie Spółka wskazuje, że w latach poprzedzających złożenie wniosku Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zasadniczo osiągała dochód podatkowy, niemniej wystąpił rok podatkowy w którym Spółka wykazała stratę podatkową. Strata została rozliczona zgodnie z art. 7 ust. 5 Ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

 

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka zobowiązana jest do przechowywania ksiąg podatkowych i związanych z ich prowadzeniem dokumentów (Faktur) do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, tj. 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym złożona została deklaracja podatkowa z wykazaną stratą podatkową, pomimo, że strata może być rozliczona również w kolejnych okresach rozliczeniowych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 4)

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko zgodnie, z którym Spółka zobowiązana jest do przechowywania ksiąg podatkowych i związanych z ich prowadzeniem dokumentów (Faktur) do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, tj. 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym złożona została deklaracja podatkowa z wykazaną stratą podatkową, pomimo, że strata może być rozliczona również w kolejnych okresach rozliczeniowych.

Przepis art. 70 § 1 Ordynacji Podatkowej stanowi, że zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Z kolei w myśl art. 86 § 1 Ordynacji Podatkowej – podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Biorąc pod uwagę brzmienie powyższych przepisów należy uznać, ze względu na brak przepisów regulujących w sposób odmienny termin przedawnienia zobowiązania podatkowego w sytuacji poniesienia straty podatkowej przez podatnika, 5 letni termin przedawnienia zobowiązania podatkowego, który został wskazany we wspomnianym wcześniej art. 70 Ordynacji Podatkowej ma również zastosowanie do lat, w których podatnik poniósł stratę podatkową.

Należy zatem uznać, że termin przechowywania ksiąg podatkowych i dokumentów z lat, w których Spółka poniosła stratę podatkową, wynosi 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym Spółka złożyła deklarację podatkową wykazującą stratę podatkową (pomimo faktu, że strata może być rozliczana również w kolejnych okresach rozliczeniowych).

Konieczność zastosowania art. 70 Ordynacji podatkowej, ze względu na brak szczególnych uregulowań zawartych w przepisach podatkowych dotyczących przedawnienia zobowiązania podatkowego w przypadku złożenia deklaracji wykazującej stratę podatkową potwierdził również Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z dnia 6 listopada 2017 r., sygn. akt II FPS 3/17 („Uchwała”).

W Uchwale wskazano na istotną kwestię dotyczącą braku możliwości wydłużania 5 letniego terminu przedawnienia za pomocą rozszerzającej interpretacji przepisów Ordynacji Podatkowej:

„Przedawnienie jest jedną z podstawowych instytucji prawa podatkowego chroniącą pewność obrotu. W związku z tym wydłużanie okresu przedawnienia w drodze rozszerzającej interpretacji przepisów – jest niedopuszczalne. (…) Odczytując literalnie treść art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, należałoby stwierdzić, że przepis ten odnosi się jedynie do przedawnienia zobowiązań podatkowych w rozumieniu art. 5 Ordynacji podatkowej (…). Strata podatkowa nie jest zobowiązaniem podatkowym. Nie jest „ujemnym zobowiązaniem podatkowym”, czy też odwrotnością zobowiązania podatkowego. Jeżeli zatem przedawnia się zobowiązanie główne, to przedawniają się również związane z nim lub towarzyszące mu inne prawa lub obowiązki, na zasadzie wnioskowania a maiori ad minus. Przyjęcie poglądu umożliwiającego wydłużenie terminów przedawnienia ponad wskazane w art. 70 Ordynacji podatkowej (…) nie znajduje przede wszystkim uzasadnienia aksjologicznego”.

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt: I SA/Kr 1970/14, w którym wskazał, że: „Należy zatem przyjąć, że termin przedawnienia określenia straty podatkowej określa art. 70 Ordynacji podatkowej według tych samych reguł, które dotyczą przedawnienia zobowiązań podatkowych (choć uwzględniających specyfikę konstrukcyjną straty podatkowej, w szczególności niemożność jej zaklasyfikowania jako ujemnego zobowiązania podatkowego). Skoro więc zobowiązanie podatkowe skarżącej za 2007 r. przedawniło się 31 grudnia 2013 r. z upływem terminu określonego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej to jest z upływem 5 lat od końca roku podatkowego, w którym upłynął termin płatności podatku, to nie była możliwa weryfikacja wysokości straty za ten rok poprzez wydanie decyzji przez organ II instancji w 2014 r.”.

Ponadto powyższe stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 5 czerwca 2020 r., nr 0111-KDIB1-2.4017.4.2020.1.MZA, w której organ podatkowy wskazał, że: „Spółka jest zobowiązana przechowywać dokumenty księgowe za lata podatkowe, w których wykazała stratę podatkową, do momentu upływu okresu przedawnienia przewidzianego dla zobowiązania podatkowego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, tj. przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym zostanie wykazana strata (tj. roku, w którym złożona zostanie deklaracja podatkowa za rok poprzedzający). Bez znaczenia pozostaje fakt, czy strata zostanie rozliczona w następnych okresach rozliczeniowych i wpłynie na zmniejszenie dochodu (podstawy opodatkowania) wskutek odliczenia jej od dochodu. Zdaniem Wnioskodawcy, termin przedawnienia obowiązku przechowywania ksiąg podatkowych i związanych z ich prowadzeniem dokumentów w przypadku wykazania przez podatnika straty podatkowej za dany rok, odliczanej w pięciu kolejnych okresach rozliczeniowych, jest tożsamy z terminem przedawnienia się prawa do wydania decyzji określającej wysokość straty na podstawie art. 24 Ordynacji podatkowej. Reasumując, zdaniem Spółki, jest ona zobowiązana do przechowywania ksiąg podatkowych i związanych z nimi dokumentacji z lat, w których poniosła stratę podatkową przez okres 5 lat, liczony od końca roku kalendarzowego, w którym Spółka złożyła/złoży deklarację podatkową, wykazującą stratę podatkową (bez względu na fakt, że ww. strata podatkowa może być również rozliczana w kolejnych okresach rozliczeniowych)”.

Podobne wnioski zostały również zawarte w interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 15 listopada 2019 r., nr 0111-KDIB1-3.4017.9.2019.2.APO. DKIS stwierdził, że: „Przechodząc na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że do przedawnienia straty stosuje się ogólną regułę wynikająca z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej. Obowiązek określony w cytowanym powyżej art. 86 § 1 Ordynacji podatkowej, jest zatem – co do zasady – tak samo ograniczony 5- letnim terminem wynikającym z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, jak uprawnienie do określenia wysokości straty. Przedstawiony pogląd jest akceptowany w orzecznictwie, w tym w uchwale NSA z 6 listopada 2017 r. sygn. akt II FSP 3/17, zgodnie z którą organ podatkowy nie może określić wysokości straty w podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli „upłynął termin przedawnienia zobowiązania podatkowego” za rok powstania straty. W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym za lata podatkowe, w których Spółka wykazywała stratę jest zobowiązana do przechowywania dokumentów przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wykazana strata, przy czym nie ma znaczenia, czy ta strata zostanie rozliczona w następnych okresach rozliczeniowych i wpłynie na zmniejszenie dochodu (podstawy opodatkowania) wskutek odliczenia jej od dochodu – jest prawidłowe”.

Reasumując, należy uznać, że termin przedawnienia straty podatkowej określa art. 70 Ordynacji podatkowej, według tych samych reguł, które dotyczą przedawnienia zobowiązań podatkowych. W związku z powyższym, jeżeli Spółka zakończyła rok podatkowy stratą, to pięcioletni okres przechowywania ksiąg podatkowych i związanych z ich prowadzeniem dokumentów (Faktur) należy liczyć do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, tj. 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym złożona została deklaracja podatkowa z wykazaną stratą podatkową, pomimo, że strata może być rozliczona również w kolejnych okresach rozliczeniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

 

Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe stanowią inaczej.

Przez księgi podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej, rozumie się księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci.

Zgodnie z powyższym, księgi podatkowe i dokumenty źródłowe będące odzwierciedleniem zapisów znajdujących się w tych księgach należy przechowywać przez okres równy okresowi przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 3 pkt 6 Ordynacji podatkowej, ulgi podatkowe to przewidziane w przepisach prawa podatkowego zwolnienia, odliczenia, obniżki albo zmniejszenia, których zastosowanie powoduje obniżenie podstawy opodatkowania lub wysokości podatku, z wyjątkiem obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, oraz innych odliczeń stanowiących element konstrukcji tego podatku.

Należy zwrócić uwagę, że w ewentualnym postępowaniu podatkowym, którego przedmiotem jest określenie wysokości zobowiązania podatkowego, zasadniczą kwestią wymagającą wyjaśnienia jest wysokość podstawy opodatkowania, którą kształtują nie tylko uzyskane w roku podatkowym przychody i koszty ich uzyskania, ale również przysługujące podatnikowi ulgi podatkowe, o których mowa w powyższym przepisie.

Stosownie do art. 5 Ordynacji podatkowej, zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 24 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy, w drodze decyzji, określa wysokość straty poniesionej przez podatnika, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ ten stwierdzi, że podatnik nie złożył deklaracji, nie wykazał w deklaracji straty lub wysokość poniesionej straty różni się od wysokości wykazanej w deklaracji, a poniesienie straty zgodnie z przepisami prawa podatkowego uprawnia do skorzystania z ulg podatkowych.

Na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przedawnienie zobowiązania podatkowego oznacza, że po upływie określonego czasu – od momentu powstania zobowiązania podatkowego – zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia.

Z kolei z faktu, że podatnik ma możliwość obniżenia o wysokość straty dochodu w pięciu najbliższych, kolejno po sobie następujących latach podatkowych wypływa wniosek, że dopóki nie nastąpi przedawnienie zobowiązania podatkowego i tym samym możliwość określenia jego wysokości, w kwocie innej niż zadeklarowana – dopóty organ podatkowy ma obowiązek wyjaśniać i ustalać wszystkie elementy konstrukcyjne zobowiązania, w tym wysokość straty obniżającą podstawę opodatkowania.

W praktyce termin ten może ulec wydłużeniu w związku z zawieszeniem lub przerwaniem biegu terminu zawieszenia (art. 70 § 2-7 Ordynacji podatkowej).

Jak wskazano na wstępie, przepisy ustawy – Ordynacja podatkowa nakładają na podatnika obowiązek przechowania ksiąg podatkowych i związanych z ich prowadzeniem dokumentów do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, tj. – co do zasady – pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (o ile nie został przerwany bieg terminu przedawnienia).

Natomiast, obowiązek podatkowy z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych został określony w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm.; dalej: „updop”).

Jak stanowi art. 7 ust. 1 updop, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Z kolei, w myśl art. 7 ust. 2 updop, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ulga, o której mowa w art. 3 pkt 6 Ordynacji podatkowej, przewidziana została w art. 7 ust. 5 updop. Przepis ten stanowi, że o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, podatnik może:

1. obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty, albo
2. obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5.000.000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty.

Przechodząc na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że do przedawnienia straty stosuje się ogólną regułę wynikającą z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej. Obowiązek określony w cytowanym powyżej art. 86 § 1 Ordynacji podatkowej jest zatem – co do zasady – tak samo ograniczony 5-letnim terminem wynikającym z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, jak uprawnienie do określenia wysokości straty.

Przedstawiony pogląd jest akceptowany w orzecznictwie, w tym w uchwale NSA z 6 listopada 2017 r. sygn. akt II FPS 3/17, zgodnie z którą organ podatkowy nie może określić wysokości straty w podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli „upłynął termin przedawnienia zobowiązania podatkowego” za rok powstania straty.

Reasumując, Spółka jest zobowiązana przechowywać księgi podatkowe i związane z ich prowadzeniem dokumenty za lata podatkowe, w których wykazała stratę podatkową, do momentu upływu okresu przedawnienia przewidzianego dla zobowiązania podatkowego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, tj. przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wykazana strata (tj. roku, w którym złożona została deklaracja podatkowa za rok poprzedzający). Nie ma znaczenia, czy strata zostanie rozliczona w następnych okresach rozliczeniowych i wpłynie na zmniejszenie dochodu (podstawy opodatkowania) wskutek odliczenia jej od dochodu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 03.03.2021 r. – sygn. 0111-KDIB1-2.4017.23.2020.1.DP