INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) prowadzi działalność hotelarską w jedenastu obiektach hotelarskich w różnych miastach w Polsce. Ponadto, w oparciu o umowy zarządcze zawarte z innymi spółkami z o.o. z grupy świadczy im usługi zarządczo-doradcze z zakresu sprzedaży i marketingu, informatyki, księgowości, prawa itp. W celu wykonywania swojej działalności Spółka zatrudnia pracowników, tak w hotelach, jak i w innych lokalizacjach, w których znajdują się jej biura m.in. w głównym biurze.

Dbając o otoczenie pracy zatrudnionych przez siebie pracowników Spółka wprowadziła możliwość korzystania przez nich w trakcie pracy z bufetu. W bufecie tym pracownicy mają dostęp do zakupionych przez Spółkę artykułów spożywczych, w tym napojów bezalkoholowych (dalej: Produktów), z których pracownicy mogą przyrządzać swoje posiłki. Nie jest przy tym możliwe prowadzenie ewidencji czy monitoringu, które pozwoliłyby stwierdzić, na ile danych pracownik skorzystał z udostępnionych Produktów. Bufet jest dostępny dla wszystkich pracowników Spółki, którzy indywidualnie dokonują wyboru spośród dostępnych, zróżnicowanych w zależności od dnia Produktów. Ilość kupowanych Produktów nie jest uzależniona od liczby pracowników, ale jest dokonywana w oparciu o szacunkowe dane z uwzględnieniem uśrednionej frekwencji w danym hotelu czy biurze. Oznacza to m.in., że nieobecność pracowników danego dnia w hotelu czy biurze (czy to wskutek choroby, urlopu, pracy zdalnej czy delegacji) nie wpływa na ilość nabywanych każdorazowo Produktów. Spółka musi jedynie brać pod uwagę dni wolne ustawowo od pracy, które w przypadku biur oznaczają, że pracownicy nie pracują w tych dniach, zaś w przypadku hoteli tych pracowników jest wówczas mniej niż w przypadku dni roboczych.

Spółka nie może przypisać indywidualnemu pracownikowi korzyści z dostępu do Produktów, gdyż nie jest wiadomo, z których Produktów i w jakim czasie pracownik skorzystał. To pracownik za każdym razem wybiera, z których dostępnych Produktów chce skorzystać i w jakiej ilości. Wobec powyższego Spółka może co najwyżej wyliczyć statystyczną ilość Produktów wydawanych w danym hotelu czy biurze, ale nie ma żadnej wiedzy odnośnie do tego, czy dany pracownik skorzystał i w jakim stopniu z określonych Produktów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wobec braku możliwości przypisania indywidualnym pracownikom przychodu z tytułu udostępnionych przez Spółkę w wyżej opisany sposób Produktów, koszt tych sfinansowanych przez Spółkę Produktów, które nie są związane ze spotkaniami biznesowymi, stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionych powyżej okoliczności należy uznać, że świadczenie w postaci udostępnienia Produktów finansowanych przez Spółkę, realizowane za pomocą otwartego bufetu, nie stanowi dla pracowników przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOF).

Spółka zdecydowała się na poniesienie wydatków z tytułu zakupu Produktów dla pracowników mając na względzie realizację polityki Spółki zakładającej osiągnięcie jak największej efektywności wykonywanej pracy przy równoczesnym zmniejszeniu wpływu czynników zewnętrznych na organizację pracy. Ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup Produktów do otwartego bufetu dla pracowników są przejawem i wyrazem starań Spółki o stan zdrowia, kondycję fizyczną i psychiczną oraz samopoczucie jej pracowników, co z kolei w dalszej perspektywie przyczynia się do poprawy atmosfery pracy i w konsekwencji wiedzie do zwiększenia wydajności pracy. Zwiększenie wydajności pracy ma natomiast pozytywny wpływ na przychody Spółki.

Podnieść w tym miejscu należy, że w wyroku z 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13) Trybunał Konstytucyjny wyraźnie określił, jakie kryteria muszą zostać spełnione, aby można było zakwalifikować przekazywane pracownikowi świadczenie jako jego przychód. W oparciu o dogłębną analizę tematyki Trybunał określił cechy istotne kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 PDOF. Zgodnie z powyższym za przychód pracownika mogą zostać uznane takie świadczenia, które zostały spełnione za zgodą pracownika (1), w jego interesie i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść (2), a odniesiona wskutek tych świadczeń korzyść musi być wymierna i możliwa do przypisania indywidualnemu pracownikowi (3).

Pracownicy korzystają ze świadczenia dobrowolnie, a swoją zgodę wyrażają przez sam fakt stawienia się w miejscu świadczenia usługi i konsumpcji Produktów. Pierwsza z przesłanek uznania świadczenia za przychód pracownika jest zatem spełniona.

Wydatki ponoszone przez Spółkę w celu zapewnienia pracownikom Produktów mają pośredni wpływ na uzyskiwane przez nią przychody z prowadzonej działalności gospodarczej. Poprzez świadczenia na rzecz pracowników Spółka zapewnia pracownikom lepsze warunki pracy, bardziej efektywne wykorzystanie czasu pracy, komfort pracy oraz poprawia ich nastrój, co pozytywnie wpływa na wydajność pracowników i przychody Spółki. Wydatek jest zatem ponoszony w interesie Spółki, a nie pracownika. To z kolei sprawia, że drugą z wymienionych wyżej przesłanek uznać należy za niespełnioną.

Tak samo nie jest spełniona trzecia z tych przesłanek, ponieważ korzyść związana z zapewnieniem dostępu do posiłków finansowanych przez Spółkę nie jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. Spółka pomimo należytej staranności nie jest w stanie ustalić tutaj indywidualnej korzyści danego pracownika i w związku z tym korzystanie przez pracownika z bufetu nie skutkuje powstaniem po jego stronie przychodu. Tym samym Spółka nie jest w tym zakresie zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Stanowisku Spółki nie przeczy także art. 23 ust. 1 pkt 23 PDOF, zgodnie z którym za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się kosztów reprezentacji poniesionych w szczególności na usługi gastronomiczne, czy też na zakup żywności lub napojów. W omawianym przypadku bowiem z całą pewnością można stwierdzić, iż opisywane koszty nie są kosztami reprezentacji, gdyż przy ocenie wydatków pod kątem ich reprezentacyjnego charakteru należy mieć na względzie ich cel, który musi polegać na próbie wykreowania pozytywnego obrazu podatnika (w tym wypadku Spółki) jako celu wyłącznego bądź dominującego. W omawianej sytuacji nie ma to miejsca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, zgodnie z Internetowym słownikiem języka polskiego, świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (https://sjp.pwn.pl). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że o nieodpłatnym świadczeniu, mającym cechy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym można mówić w sytuacji, gdy:

• podmiot, na rzecz którego dokonywane jest tego rodzaju świadczenia odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć u niego trwałe przysporzenie majątkowe;
• korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinna istnieć możliwość ustalenia kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,
• korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,
• świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter. Nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy ów ekwiwalent pozostaje w ekonomicznej równowadze ze świadczeniem. Jeżeli podmiot zobowiązany jest do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, choćby miało ono wymiar symboliczny nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu.

W tym miejscu, należy wskazać, że z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), wynika że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy wyjaśnić, że pierwszy warunek został spełniony, bowiem z informacji zawartych we wniosku wynika, że skorzystanie z oferowanego posiłku zależeć będzie od woli pracownika.

Odnosząc się do drugiego warunku Trybunału Konstytucyjnego – otrzymane przez pracownika świadczenie w postaci darmowego posiłku stanowi dla niego realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. Taka też sytuacja ma miejsce w przedmiotowym przypadku – pracownik uzyskuje dochód w postaci zaoszczędzenia wydatków, które poniósłby, gdyby nie otrzymał nieodpłatnego świadczenia od pracodawcy.

Kluczowe znaczenie ma trzeci warunek opisany w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W ww. wyroku Trybunał orzekł, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy, powinna być to korzyść przypisana konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi), w ustalonej dla niego indywidualnie wysokości. Tym samym, nie można mówić o przychodzie podatkowym, w sytuacji gdy przypisana wartość świadczenia byłaby jedynie wartością statystyczną (ustaloną np. przez podzielenie kosztów usługi cateringowej przez całkowitą liczbę uczestników szkolenia), a nie odzwierciedlałyby rzeczywistej korzyści odniesionej przez daną osobę.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie może przypisać indywidualnemu pracownikowi korzyści z dostępu do Produktów, gdyż nie jest wiadomo, z których Produktów i w jakim czasie pracownik skorzystał. Przy czym istotne jest, aby niemożność ustalenie zindywidualizowanej wartości uzyskanych przez pracowników nieodpłatnych świadczeń wynikała z obiektywnych przesłanek.

W orzeczeniach sądów administracyjnych również podzielany jest pogląd, że zapewnienie posiłku jest przysporzeniem majątkowym, bo pracownik nie ponosi wydatku, jednakże z zastrzeżeniem, że do opodatkowania dojdzie wówczas, gdy świadczenie da się skonkretyzować, zindywidualizować (wyrok NSA z 17 maja 2017 r. sygn. II FSK 1132/15, wyrok WSA w Warszawie z 18 grudnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 920/14).

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. należy uznać, że zapewnienie przez Wnioskodawcę korzystania przez pracowników w trakcie pracy z Produktów (artykułów spożywczych, w tym napojów bezalkoholowych) w formie bufetu dostępnego dla wszystkich pracowników Spółki, nie będzie generowało po stronie pracowników przychodu do opodatkowania.

Ponadto nie będzie możliwości przypisania odpowiedniej wysokości świadczenia nieodpłatnego pracownikom, gdyż w przypadku Produktów, z których pracownicy mogą przyrządzać swoje posiłki – Wnioskodawca nie będzie w stanie ustalić dokładnej wartości udostępnionych Produktów skonsumowanych przez danego pracownika.

W sytuacji gdy Wnioskodawca nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika, nie sposób uznać, że pracownik ten uzyska przychód podlegający opodatkowaniu.

Zatem, udostępnienie przez Spółkę w wyżej opisany sposób Produktów sfinansowanych przez Spółkę, które nie są związane ze spotkaniami biznesowymi, w sytuacji gdy nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia otrzymanego przez konkretnego pracownika, koszt przedmiotowych Produktów nie stanowi dla pracownika nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Zainteresowany jako płatnik, dla celów obliczania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pracowników, nie będzie zobowiązany do doliczenia wartości ww. Produktów do ich przychodów.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 17.078.2018 r. – sygn. 0112-KDIL3-1.4011.325.2018.1.AMN