Ustawa o systemie oświaty jednoznacznie określa, jakie informacje muszą znaleźć się we wniosku o wpis do ewidencji szkół i placówek niepublicznych. Żądanie dokumentów potwierdzających tytuł prawny do lokalu, w którym ma być prowadzone przedszkole, wykracza poza regulacje ustawowe, zatem jego nieuwzględnienie nie stanowi przesłanki do odmowy wpisu – orzekł WSA w Warszawie w wyroku z dn. 09.05.2013 r. (II SA/Wa 358/13).

 

 Stan faktyczny

Ewidencję szkół i placówek niepublicznych prowadzą samorządy, do których zadań własnych należy prowadzenie poszczególnych typów i rodzajów szkół i placówek (np. do właściwości gmin należy prowadzenie ewidencji niepublicznych przedszkoli). Uzyskanie wpisu do ewidencji to warunek sine qua non założenia i prowadzenia szkoły niepublicznej. To także warunek konieczny do uzyskania dotacji.

Zgodnie z art. 82 ust. 2 u.s.o. zgłoszenie do ewidencji powinno zawierać m.in. oznaczenie osoby zamierzającej prowadzić szkołę lub placówkę, jej miejsca zamieszkania lub siedziby; wskazanie miejsca prowadzenia szkoły lub placówki oraz informację o warunkach lokalowych; dane dotyczące kwalifikacji pracowników pedagogicznych i dyrektora, przewidzianych do zatrudnienia w szkole lub placówce.

Organ ewidencyjny ma prawo odmówić wpisu, jeżeli wniosek jest niekompletny pod względem formalnym, a wnioskodawca, mimo wezwania, nie uzupełnił go w stosownym terminie (art. 82 ust. 4 u.s.o.). Na tę przesłankę powołał się burmistrz miasta K., odmawiając założycielowi niepublicznego przedszkola wpisu do ewidencji prowadzonej przez gminę. Burmistrz zażądał od wnioskodawcy przedłożenia zgody właściciela budynku, w którym miało być prowadzone przedszkole, na podnajem tego budynku. Wezwał go także do przedstawienia dowodu osobistego w celu potwierdzenia zgodności danych zawartych we wniosku. Kiedy wnioskodawca odmówił spełnienia powyższych żądań, burmistrz wydał decyzję odmawiającą wpisu do ewidencji. Wnioskodawca złożył odwołanie do kuratora oświaty, ten jednak podtrzymał decyzję burmistrza. Stwierdził, że założyciel szkoły ma obowiązek udowodnić prawo do lokalu, w którym zamierza prowadzić ewidencjonowaną działalność. Wobec powyższego wnioskodawca wystąpił na drogę sądową i zaskarżył decyzję burmistrza do WSA. W uzasadnieniu wskazał, że stanowisko burmistrza i kuratora oświaty nie znajduje podstaw w obowiązującej regulacji art. 82 u.s.o.

WSA: organ ewidencyjny dokonał nadinterpretacji prawa

WSA uznał skargę za zasadną. Stwierdził, że w badanym stanie faktycznym nie istniały przesłanki do wydania decyzji odmownej. Zdaniem sądu regulacje art. 82 u.s.o. muszą być interpretowane ściśle.

„Skarżona decyzja narusza prawo, bowiem organ, wydając ją, dokonał nadinterpretacji przepisów prawnych” – orzekł WSA.

Użyty przez ustawodawcę zwrot „oznaczenie osoby” należy rozumieć jako obowiązek podania jej imienia i nazwiska, ewentualnie firmy (w przypadku osób prawnych), jak również adresu zamieszkania lub siedziby. „Oceniany przepis nie nakłada na wnioskodawcę obowiązku przedłożenia dokumentów potwierdzających tożsamość zgłaszającego dane do ewidencji” – stwierdził WSA.

Literalnie należy interpretować także zwrot nakazujący wnioskodawcy „wskazanie miejsca prowadzenia szkoły lub placówki”. Chodzi tu o podanie adresu, pod którym ma funkcjonować nowa szkoła (placówka). Ustawodawca nie wymaga od strony wykazywania tytułu prawnego do lokalu, w którym ma być prowadzona działalność objęta zgłoszeniem, ani też wykazywania możliwości dysponowania lokalem na ten cel. Z kolei „informacja o warunkach lokalowych” odnosi się do okoliczności natury faktycznej, a nie prawnej. Ten przepis pozwala samorządowi zweryfikować, czy wnioskodawca jest w stanie zapewnić warunki lokalowe odpowiadające standardom ustalonym w komentowanym przepisie (m.in. w zakresie odpowiedniego metrażu, bezpiecznych i higienicznych warunków nauki i pracy, a także w zakresie realizacji innych zadań statutowych).

Małgorzata Tabaszewska