Czy dokonywane w związku z prowadzonymi akcjami marketingowymi, wydatki na zakup materiałów reklamowych mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?

 

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2013 r. (data wpływu 27 listopada 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania czy dokonane w związku z prowadzonymi akcjami marketingowymi, wydatki na zakup materiałów reklamowych opisanych we wniosku mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania czy dokonane w związku z prowadzonymi akcjami marketingowymi, wydatki na zakup materiałów reklamowych opisanych we wniosku mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

G. sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) należy do międzynarodowej S. Spółka jest podmiotem odpowiedzialnym za dystrybucję w Polsce produktów marek należących do grupy głównie artykułów gospodarstwa domowego (dalej. „ produkty”). Klientami spółki są na ogół duże sieci handlowe oraz hurtownie sprzętu gospodarstwa domowego (dalej: kontrahenci”). Co do zasady spółka nie prowadzi sprzedaży na rzecz osób fizycznych.

W celu zintensyfikowania sprzedaży Spółka prowadzi akcje marketingowe nakierowane na:

• kontrahentów (czyli pośredników w kanale dystrybucyjnym towarów spółki) polegające na nieodpłatnym udostępnianiu materiałów reklamowych, głównie POSM (ang. point of sales materials), tj. woblery (reklama ruchoma przytwierdzana do krawędzi półki lub stojąca na niej), stojaki na ulotki, standy reklamowe, ekspozytury, kupony promocyjne, plakaty, ulotki informacyjne dotyczące produktów, instrukcje obsługi, etc.
• finalnych klientów (czyli osoby fizyczne nabywające produkty) polegające na załączaniu do sprzedawanych gadżetów reklamowych z logo firmy, np. smyczki, kubki, pendrive’y.

Ad. a. – materiały przekazywane kontrahentom

Powyższe materiały są z reguły eksponowane w celach reklamowych na powierzchni sklepowej, np plakaty, stojaki na ulotki, woblery, itp. Ww. materiały umożliwiają ostatecznemu klientowi łatwiejszą identyfikację produktów w sklepie, uzyskanie informacji na temat jego cech i zalet, atrakcyjniejszą ekspozycję produktu dla ostatecznego konsumenta. Natomiast przekazywane katalogi ofertowe umożliwiają kontrahentom składanie zamówień bowiem zawierają informację na temat asortymentu sprzedawanego w danym sezonie, ich kody towarowe oraz aktualne ceny.

Koszty nabycia omawianych materiałów reklamowych są ponoszone wyłącznie przez spółkę, która odlicza vat naliczony z tego tytułu. Jednostkowa wartość materiałów reklamowych jest bardzo zróżnicowana, od wartości niematerialnych (poniżej 10 zł), nr w przypadku ulotek, do nawet kilkuset złotych w przypadku stojaków-ekspozytorów.

Przedmiotowe materiały są z reguły przekazywane wszystkim kontrahentom spółki, tj. otrzymanie materiałów nie jest uzależnione od spełnienia dodatkowych wymogów (takich jak osiągnięcie odpowiednich obrotów od sprzedaży, etc.). Udostępnione materiały reklamowe maja służyć i być związane z prezentacją i sprzedażą produktów spółki, a nie innych podmiotów. Spółka ma prawo wymagać od kontrahenta aby na ekspozytorach zapewnionych przez spółkę nie były lokowane produkty firm konkurencyjnych a ulotki informujące o promocyjnej ofercie sprzedaży produktów lub właściwościach danych produktów były dostępne dla konsumentów w widocznym miejscu etc. spółka nie prowadzi ewidencji pozwalającej na zidentyfikowanie ostatecznego odbiorcy otrzymującego przedmiotowe materiały reklamowe.

Co do zasady Spółka cały czas pozostaje właścicielem przedmiotowych materiałów reklamowych i w konsekwencji ma prawo decydować o sposobie ich wykorzystywania przez kontrahenta, żądać zmiany wykorzystania na bardziej efektywny lub w uzasadnionych przypadkach żądać zwrotu materiałów (nr wskutek zakończenia promocji i dezaktualizacji materiałów informacyjnych lub zaprzestania wykorzystania ekspozytora przez kontrahenta wskutek likwidacji sklepu, etc.). Jednakże na ogół materiały te (szczególnie niskocenne) nie są zwracane przez kontrahentów po zakończeniu akcji promocyjnej, sezonu, etc. wynika to z faktu, że są to produkty:

przypisane do konkretnej akcji promocyjnej lub sezonu po których zakończeniu ww. materiały się dezaktualizują i nie nadają się do ponownego użycia ze względu na zmianę asortymentu produktów spółki lub zmianę warunków cenowych;
podlegające naturalnemu zużyciu, zniszczeniu i nie nadają się do dalszego użycia;
Praktyka ta jest akceptowana przez Spółkę gdyż umożliwia uniknięcie ponoszenia dodatkowych kosztów transportu i utylizacji ww. materiałów. W obecnym stanie faktycznym utylizacja materiałów jest przeprowadza przez kontrahentów we własnym zakresie.

Znajduje to odzwierciedlenie w umowach handlowych zawieranych z kontrahentami. w szczególności, na ich podstawie spółka ma w każdym momencie prawo do domagania się zwrotu wybranych materiałów reklamowych, takich jak stojaki reklamowe i foldery, które nie są przekazywane ostatecznym klientom. Jednocześnie, kontrahent ma prawo do utylizacji materiałów reklamowych w przypadku ich znacznego zużycia, jeżeli koszty zwrotu materiałów przewyższają koszty utylizacji. Kontrahent powinien jednak w każdym przypadku poinformować spółkę o utylizacji.

Spółka pragnie zaznaczyć iż powyższe zapisy w umowach handlowych zostały wprowadzone do części umów zawartych z kontrahentami. W pozostałych przypadkach zasady udostępnienia materiałów reklamowych są analogiczne, jednakże faktycznie realizowane na podstawie ustnych ustaleń oraz egzekwowania określonych zachowań od kontrahentów.

Ad. b. – materiały załączane do towarów sprzedawanych finalnym konsumentom

Powyższe materiały reklamowe są przekazywane klientom w ramach organizowanych okresowo akcji marketingowych polegających na dołączeniu materiałów reklamowych do wybranych produktów oferowanych przez Spółkę tworząc swoisty zestaw: główny produkt oraz gratis reklamowy. W ten sposób Spółka może bezpośrednio oddziaływać na końcowych odbiorców w celu zachęcenia ich do zakupu towarów.

W ramach organizowanych akcji Spółka dołącza materiały reklamowe do wszystkich oferowanych produktów. Zatem każdy klient, który dokona zakupu określonego produktu w trakcie trwania akcji otrzyma gadżet reklamowy. Należy podkreślić, iż wszystkie upominki dołączane do sprzedawanych towarów zawierają logo, poszczególnych marek należących do spółki, umieszczone w dobrze eksponowanym miejscu.

W praktyce, opisany powyżej zestaw (czyli produkt główny wraz z gadżetem reklamowym) jest przedmiotem sprzedaży na rzecz kontrahentów, którzy następnie oferują produkty końcowym odbiorcom. Na żadnym etapie obrotu zarówno spółka jak i kontrahenci nie wyodrębniają z ceny zestawu wartości (ceny) gadżetu reklamowego. Co do zasady, cena zestawu nie różni się jednak od normalnej katalogowej ceny danego produktu oferowanego poza akcją promocyjną, bez gadżetu reklamowego.

Koszty zakupu materiałów reklamowych przeznaczonych dla finalnych klientów są ponoszone wyłącznie przez spółkę. Wartość jednostkowa netto opisanych materiałów reklamowych może w niektórych przypadkach przekroczyć 10zł.

Spółka nie prowadzi ewidencji pozwalającej na zidentyfikowanie odbiorcy otrzymującego przedmiotowe materiały reklamowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokonywane w związku z prowadzonymi akcjami marketingowymi, wydatki na zakup materiałów reklamowych opisanych we wniosku mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów…

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm., określana dalej skrótem „ustawy o cit”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Art. 16 ust 1 ustawy o CIT stanowi enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów. Koszt który można zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia/zachowania źródła przychodów. Zatem wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo skutkowym z przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższą definicję, w doktrynie i orzecznictwie ukształtowało się stanowisko, iż wydatki ponoszone przez przedsiębiorców mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem, że spełnione są następujące warunki:

• wydatki zostały poniesione przez podatnika (nie przez inną osobę),
• celem poniesienia kosztu było osiągnięcie przychodów, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• koszt nie został wymieniony w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ustawy o CIT).

Cel ponoszonych wydatków

Należy uznać, iż pojęcie związku kosztu z przychodem zawiera w sobie zarówno koszty o charakterze bezpośrednim, jak również koszty inne niż bezpośrednie, które przyczyniły się lub mogły przyczynić, z uwzględnieniem ryzyka gospodarczego, do powstania przychodu przedsiębiorcy. Zatem podatnik ma prawo zaliczyć do wspomnianych wyżej kosztów wszelkie poniesione wydatki, jeżeli wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz przekonująco uzasadni że ich poniesienie bądź to miało wpływ na wysokość osiąganych przychodów (por. w szczególności wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23.09. 1996 r. sygn. akt I SA/Gd 1921/96 oraz z dnia 18.02.1999 r. sygn. akt I SA/Kr 1448/97) bądź też mogło wpłynąć na tę wysokość (por. m.in. wyroki Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 3.03.1994 r., sygn. akt SA/Po 3138/93, Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego 1995, nr 1, poz. 41; z dnia 2.08.1995 r. ‚ sygn. akt III SA 502/94, Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego 1996, nr 2, poz. 95 oraz z 14.09.1995 r., sygn. akt SA/P 798/95, Przegląd orzecznictwa podatkowego 1996, nr 6, poz. 191).

W kontekście definicji kosztów uzyskania przychodu wartom także, przywołać uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25.06.2012 r. (sygn. II FPS 2/12): „w analizowanym zakresie za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust 1 pdop przyjąć trzeba kryterium celu poniesionego kosztu wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (np. również w stanie polegającym na wyeliminowaniu, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód) albo zabezpieczenie jego źródła. w tym więc kontekście istotne jest, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony koszt jako koszt podatkowy, dokonywana była również z perspektywy zw1ązku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy o związkach przyczynowych, tj. w tym zakresie, że dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła co jednak oczywiście nie oznacza ze cel ten zostanie osiągnięty”.

Zdaniem Spółki wydatki ponoszone na opisane we wniosku materiały reklamowe wykazują niewątpliwy związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i przyczyniają się do osiągania przez spółkę przychodów podatkowych:

Materiały przekazywane kontrahentom

Materiały reklamowe przekazywane kontrahentom stanowią głównie tzw. point of sales materials czyli ogólnie materiałów wspierających sprzedaż. Są to nośniki reklamy pełniące funkcje ekspozycyjne, wizerunkowe i informacyjne, w szczególności o cenie, o cechach produktu, jego lokalizacji w sklepie, etc.

Na ogół są one rozmieszczone na powierzchni sklepowej a ich podstawowym celem jest zrodzenie u klienta konkretnej decyzji zakupu w pobliżu danego produktu. Przykładowo stojaki, standy, itp. mogą informować o aktualnych promocjach, zaletach produktu itp. Co bezpośrednio wpływa na podejmowane przez klientów decyzje zakupowe.

Materiały dołączane do towarów sprzedawanych finalnym konsumentom

Podstawowym celem dołączania powyższych materiałów do sprzedawanych produktów jest bezpośrednie oddziaływanie na klientów poprzez zachęcanie ich do zakupu oferowanych produktów. W szczególności drobne prezenty składające na zestaw oferowany w sklepie mogą się przyczynić do wyboru (zakupu) konkretnego produktu spółki, a nie towaru konkurencyjnego, który nie zawiera dodatkowych elementów dołączanych do produktu.

Dodatkowo, należy podkreślić, iż wszystkie upominki dołączane do sprzedawanych towarów zawierają logo spółki umieszczone w dobrze eksponowanym miejscu. Funkcją logo jest utrwalenie informacji o oferowanych przez nią produktach w świadomości aktualnych oraz potencjalnych kontrahentów oraz promocja marek dystrybuowanych produktów oraz samej spółki.

Eksponowanie logo na przekazywanych upominkach jest zatem sposobem na umocnienie i rozpowszechnianie marki spółki, co ma prowadzić do lepszej identyfikacji oferowanych przez nią produktów i w konsekwencji, do zwiększenia poziomu ich sprzedaży poprzez zachęcanie klientów do zakupu.

Identyczną funkcję logo spółki pełni w przypadku umieszczenia go na innych nośnikach reklamy (nr bilbordy, stroje sponsorowanych przez spółkę drużyn sportowych, oferty i inne dokumenty firmowe, logo umieszczane w siedzibie spółki).

Biorąc pod uwagę analizowane wydatki mają charakter reklamowy i niewątpliwie przyczyniają się do uzyskiwania przychodów przez spółkę.

Brak spełniania przesłanek określonych w art. 16 ustawy o CIT

Jednocześnie, zdaniem Spółki w analizowanym stanie faktycznym nie powinny znaleźć zastosowania przesłanki określone w art. 16 ust 1 ustawy o cit. W szczególności, należy podkreślić, iż wydatki na materiały opisane we wniosku stanowią wydatki reklamowe i nie powinny być klasyfikowane jako wydatki na reprezentację o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o CIT. Zgodnie z powyższym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów w tym alkoholowych.

Przepisy podatkowe nie zawierają jednak definicji pojęcia reprezentacji w rezultacie zasadne wydaje się Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007) przez reprezentację rozumie się „okazałość wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną”.

Pojęcie reprezentacji było także przedmiotem licznych orzeczeń i interpretacji podatkowych przykładowo w wyroku z dnia 1.05.2012 (sygn. II FSK 2438/10) Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż: „przez „reprezentację” należy postrzegać jako wszelkie działania związane z tworzeniem wizerunku przedsiębiorcy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi, są z nim w sposób pośredni powiązane. Przede wszystkim zaś jest to właśnie dążenie do stworzenia skierowanego na zewnątrz pozytywnego wizerunku przedsiębiorcy, takiego jaki przedsiębiorca – powodowany doświadczeniem i specyfiką działalności – chciałby wykreować na użytek kontrahentów (klientów).”

Warto także zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2012 r. (sygn. II FSK 469/11), w którym uznano, iż: „ani wystawność, ani miejsce spotkania nie stanowią kryterium kwalifikowania wydatków jako kosztów reprezentacji, gdyż o takim ich charakterze decyduje tylko związek z pełnieniem funkcji przedstawicielskich, rozumianych jako występowanie w imieniu i w interesie podatnika”.

Na podstawie powyższej definicji językowej, można stwierdzić, iż reprezentacja to w szczególności każde działanie skierowane do istniejącego lub potencjalnego kontrahenta podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku przedsiębiorcy (podatnika), określenia korzystnych warunków i ułatwienia zawarcia umowy wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, podkreślenia swojego profesjonalizmu.

Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt nadane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Wobec braku definicji pojęcia reklamy należy w tym względzie odwołać się do znaczenia tego terminu w potocznym języku polskim. W świetle objaśnień zawartych w „Słowniku języka polskiego” opracowanym pod redakcją M. Szymczaka (Warszawa 1994, tom III), reklama to: rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (nr plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi”.

Jednocześnie w wyroku z dnia 26 czerwca 2012 (sygn. I SA/Po 217/12) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyraził pogląd, iż:

„za reklamę można uznać takie działania, które co prawda nie prezentują określonych towarów lub usług wraz z informacjami je wartościującymi, lecz promują markę określonej firmy, zwiększając jej rozpoznawalność na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania sprzedawanymi przez nią towarami lub świadczonymi usługami. Reklama taka, nazywana reklamą instytucjonalną, ma za zadanie prezentowanie konkretnego przedsiębiorstwa poprzez lansowanie jego znaku firmowego czy też nazwy. Jej zadaniem jest stworzenie sprzyjającego dla firmy klimatu, pozytywne nastawienie potencjalnych klientów, umocnienie stopnia rozpoznawalności i znajomości firmy przez odbiorców tego rodzaju reklamy, oraz w konsekwencji zwiększenie popytu na jej towary lub usługi. Wydatki na zakup towarów przekazywanych na cele osobiste pracownika, jak pozostałe materiały reklamowe nr długopisy, szlafroki, ołówki, kubki, zapalniczki, koszulki, pendriv’y, bluzy oraz podatek należny od tych wydatków stanowią kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych”. Podobne stanowisko zostało wyrażone w innych wyrokach sądów administracyjnych, przykładowo w wyroku WSA w Kielcach z dnia 10 maja 2012 r., sygn. I SA/Ke 136/12 oraz wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 października 2011 r. (sygn. I SA/Łd 959/11):

„reklamą jest też prezentowanie konkretnego przedsiębiorstwa poprzez 1) lansowanie jego znaku firmowego czy też nazwy (reklama instytucjonalna) i stworzenie sprzyjającego dla firmy klimatu, pozytywne nastawienie potencjalnych klientów, umocnienie stopnia rozpoznawalności i znajomości firmy przez odbiorców tego rodzaju reklamy; oraz w konsekwencji zwiększenie popytu na jej towary lub usługi, zwiększenia ich atrakcyjności dla potencjalnych kontrahentów (por. Aldona Małgorzata Dereń, Ewa Próchniak, Reklama a prawo, Bydgoszcz 1997 r., 5. 23); 2) prezentowanie logo danego przedsiębiorcy, tj. znaku handlowego o charakterze graficznym, używanego przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych, i zwiększanie przez to ich rozpoznawalności oraz pośrednio zachęcanie do ich nabycia (por. J. Thomas Russell, W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo Felberg SJA, 2000 r., s. 621); 3) wszelkiego rodzaju upominki z nadrukowanym logo firmy takie jak otwieracze do butelek, długopisy, zapalniczki (tzw. reklama specjalna), ubieranie pracowników firmy w koszulki lub kurtki z logo lub nazwą firmy (zob. Bogusław Nierenberg, Reklama jako element procesu komunikacji rynkowej, Opole 2004 r., s. 93).”

Biorąc pod uwagę powyższe definicje oraz orzeczenia należy uznać iż podstawową różnicą pomiędzy reprezentacją i reklamą, jest to iż reprezentacja jest związana ze zindywidualizowanym kreowaniem wizerunku firmy poprzez przedstawicielstwo, czyli m.in. spotkania z kontrahentami, wręczanie im prezentów lub innych nieodpłatnych świadczeń, co ma się przyczynić do osiągnięcia określonych celów.

W tym kontekście należy zwrócić uwagę na spotykany w interpretacjach i orzecznictwie pogląd iż wydatki poniesione na zakup prezentów/gadżetów/upominków dla kontrahentów mogą zostać zaliczone do kosztów reklamy tylko wówczas gdy są rozdawane masowo tzn. przekazywane są w taki sposób by każdy zainteresowany podmiot miał możliwość ich otrzymania istota reklamy wiąże się bowiem z zamiarem dotarcia do jak najszerszej grupy odbiorców natomiast w przypadku przekazywania prezentów gadżetów czy upominków ograniczonej/ zindywidualizowanej grupie odbiorców wydatki na ich zakup należy powiązać z reprezentacją. Tym samym, w przypadku gdy następuje wręczenie prezentów (upominków/gadżetów) określonym kontrahentom, które nie posiada charakteru masowego, tj. jest skierowane do nieokreślonego kręgu odbiorców, aktywność taka powinna być kwalifikowana jako reprezentacja. Stanowisko to zostało zaprezentowane m.in. w:

Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 lutego 2012, syg. I SA/Gl 673/11: „innymi słowy dla właściwej klasyfikacji podatkowej zasadnicze znaczenie ma określenie kręgu podmiotów, do których akcja upominkowa jest kierowana. w przypadku bowiem, gdy adresatami upominków są osoby anonimowe dla podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, to rzeczona akcja może być potraktowana w kategoriach reklamy, gdyż zmierzać będzie do rozpowszechniania informacji o towarach i ich zaletach. Inaczej sytuacja będzie wyglądać, tak jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, gdy upominki będą przekazane wyselekcjonowanej grupie podmiotów i w sytuacji, gdy spółka „posiada informacje na temat kontrahentów, którym będą wydane konkretne upominki”

„Sąd podziela przybliżony wyżej pogląd. słusznie zatem w tej sprawie organ interpretacyjny ocenił działanie spółki polegające na przekazywaniu upominków o relatywnie znacznej wartości wyselekcjonowanej grupie podmiotów, jako działanie, które będzie miało na celu tworzenie pozytywnego wizerunku spółki, budowę odpowiednich relacji z klientami w celu wywołania jak najlepszego wrażenia – a takie działania mają charakter reprezentacyjny. Zdaniem sądu zamiar przekazania upominków o relatywnie sporej wartości klientom, którzy są przez spółkę ewidencjonowani jak to wynika z treści wniosku – nie ma charakteru informacyjnego, promującego produkty spółki. Celem takiego działania będzie stworzenie takiego wyobrażenia o niej jako przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie jej przez podmioty zewnętrzne i będzie zachętą do dalszej współpracy. Krótko, działania te mają na celu podniesienie prestiżu spółki.”

Interpretacji indywidualnej wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 października 2012, syg. ILPB3/423-307/11/12-S/EK

„uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, iż wydatki poniesione na zakup prezentów dla kontrahentów mogą zostać zaliczone do kosztów reklamy tylko wówczas, gdy są rozdawane masowo, tzn. przekazywane są w taki sposób, by każdy zainteresowany podmiot miał możliwość ich otrzymania. Istota reklamy wiąże się bowiem z zamiarem dotarcia do jak najszerszej grupy odbiorców. W przypadku przekazywania prezentów (gadżetów) ograniczonej grupie podmiotów, zwłaszcza partnerów handlowych, wydatki na ich zakup należy powiązać z reprezentacją.”

„Reasumując, wydatki poniesione przez spółkę w związku z zakupem prezentów (długopisy, kalendarze, komplety do kawy, breloki do kluczy, etui, jedwabne krawaty ze spinkami, mp4, multinarzędzia, latarki z kompletem narzędzi, pendriye, portfele, ramki cyfrowe, stacje pogodowe, zegary ścienne, kubki termiczne i inne gadżety) przekazywanych wybranym kontrahentom nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”

Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 lutego 2012, syg. I SA/Gl 673/11 powszechnym jest zatem pogląd, że wydatkami na reprezentację są, min. upominki przekazywane nie w celu zareklamowania produktów przedsiębiorcy (np. rozdawane masowe klasyczne gadżety z logo, jak kubek, smycz, długopis), lecz w celu uhonorowania wybranych kontrahentów eleganckim, ekskluzywnym upominkiem (nr wiecznym piórem lub markowym portfelem), bez względu na to, czy umieszczono na nim logo firmy lub produktu, czy też nie.”

Odnosząc powyższe rozważania na grunt analizowanego stanu faktycznego, spółka jest zdania, że ponoszone przez nią wydatki nie mają charakteru reprezentacji. W szczególności należy uznać, iż:

• materiały reklamowe mają charakter masowy, tj. nie są przeznaczone dla wyselekcjonowanych grupy odbiorców. W szczególności, Spółka przekazuje materiały POSM wszystkim kontrahentom bez względu na wartość obrotów, pozycję rynkową itp. wyłącznym celem przekazywania materiałów reklamowych jest bowiem eksponowanie informacji o produktach i ofercie spółki w jak największej liczbie sklepów, a nie kreowanie własnego wizerunku wśród kontrahentów. Także w przypadku materiałów załączanych do sprzedawanych towarów jedynym warunkiem otrzymania gadżetu jest dokonanie zakupu towarów przez ostatecznego klienta. Akcje marketingowe organizowane przez spółkę mają więc charakter masowy, gdyż swoim działaniem zamierza ona dotrzeć od jak najszerszego grona odbiorców.
• materiały reklamowe przekazywane kontrahentom są nośnikiem informacji o produkcie, asortymencie spółki, etc.. dodatkowo, służą one realizacji wspólnych akcji marketingowych (eksponowania oferty spółki w miejscu sprzedaży) i nie są nakierowane na zaspokajanie potrzeb kontrahentów (nie posiadają charakteru konsumpcyjnego). Z tej perspektywy nie wiążą się one z budowaniem pozytywnego wizerunku wśród kontrahentów. Przekazywanie materiałów reklamowych sieciom handlowym stanowi bowiem powszechną praktykę reklamową.
• materiały (gratisy) dołączane do produktów stanowią uatrakcyjnienie sprzedawanego produktu w porównaniu z konkurencją, która nie gwarantuje dodatkowych świadczeń (nr w postaci kubków lub pendriyeów) przy zakupie określonych produktów spółki (w przypadku materiałów dołączanych do oferowanych produktów). Dodatkowo mają charakter reklamy instytucjonalnej, gdyż eksponując logo marek spółki przyczyniają się zwiększenia stopnia rozpoznawalności i znajomości firmy wśród jej klientów, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania sprzedawanymi produktami spółki czego rezultatem może być decyzja konkretnego klienta o zakupie konkretnego produktu (i zwiększenia przez do przychodów spółki).

Reasumując, zdaniem spółki wydatki ponoszone na zakup materiałów reklamowych opisanych we wniosku mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Celem ponoszenia tych kosztów było bowiem osiągnięcie przychodów, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, w formie realizacji działań marketingowych, nakierowanych na zwiększenie sprzedaży produktów spółki a w rezultacie na zwiększanie przychodów lub przynajmniej zabezpieczenie źródła przychodów. dodatkowo koszty te nie zostały wymienione w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ustawy o cit), w szczególności nie mogą być ona uznane za koszty reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust 1 pkt 28 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 lutego 2014 r., sygn. IPPB3/423-962/13-2/MC