W zeznaniu Wnioskodawca odliczył kwotę 2280 zł z tytułu ulgi rehabilitacyjnej. Wydatki na cele rehabilitacyjne związane były z używaniem samochodu dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł. Wnioskodawca korzystał z samochodu osobowego na podstawie prawomocnej umowy użyczenia. Czy ww. kwota odliczona w ramach ulgi rehabilitacyjnej powinna zostać uwzględniona w złożonym zeznaniu PIT-37?

 

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2013 r. (data wpływu 9 lipca 2013 r.) uzupełnionym w dniu 5 września 2013 r. oraz w dniu 10 października 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniu 5 września 2013 r. oraz w dniu 10 października 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 5 czerwca 2007 r. wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Orzeczenie zostało wydane na stałe i dotyczy narządów ruchowych i całego organizmu, a Wnioskodawcę uznano w nim za całkowicie niezdolnego do pracy oraz niezdolnego do samodzielnej egzystencji. W związku z chorobą nowotworową Wnioskodawca wymaga cały czas leczenia i zabiegów rehabilitacyjno-leczniczych. Porusza się z wielkim trudem. Zgodnie z orzeczeniem do codziennego funkcjonowania potrzebuje pomocy osób trzecich.

W zeznaniu za 2012 r. Wnioskodawca odliczył kwotę 2.280 zł z tytułu ulgi rehabilitacyjnej. Wydatki na cele rehabilitacyjne związane były z używaniem samochodu dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Wnioskodawca korzystał z samochodu osobowego na podstawie prawomocnej umowy użyczenia. Zgodnie z podjętym leczeniem kilka razy w miesiącu odbywał wizyty rehabilitacyjno-lecznicze w szpitalu, na które zmuszony był dojeżdżać. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę finansowane były ze środków własnych. W posiadanej dokumentacji medycznej Wnioskodawca dysponuje potwierdzeniami wszystkich zleceń i przebytych zabiegów leczniczych.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy kwota w wysokości 2.280 zł odliczona w ramach ulgi rehabilitacyjnej powinna zostać uwzględniona w złożonym zeznaniu PIT-37 za 2012 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, miał on prawo do uwzględnienia odliczenia w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej w zeznaniu rocznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

• orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
• decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
• orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

• całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
• znaczny stopień niepełnosprawności;

II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

• całkowitą niezdolność do pracy albo
• umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

• adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
• przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
• zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
• zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
• odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
• odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
• opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
• utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
• opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
• opłacenie tłumacza języka migowego;
• kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
• leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
• odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
• osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
• osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II – grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat – również innymi środkami transportu niż wymienionew lit. a);
• używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II. grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
• odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
• na turnusie rehabilitacyjnym,
• w zakładach, o których mowa w pkt 6,
• na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

• wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
• okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
• okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 5 czerwca 2007 r. wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Orzeczenie zostało wydane na stałe i dotyczy narządów ruchowych i całego organizmu, a Wnioskodawcę uznano w nim za całkowicie niezdolnego do pracy oraz niezdolnego do samodzielnej egzystencji. W związku z chorobą nowotworową Wnioskodawca wymaga cały czas leczenia i zabiegów rehabilitacyjno-leczniczych. Porusza się z wielkim trudem. Zgodnie z orzeczeniem do codziennego funkcjonowania potrzebuje pomocy osób trzecich.

W zeznaniu za 2012 r. Wnioskodawca odliczył kwotę 2.280 zł z tytułu ulgi rehabilitacyjnej. Wydatki na cele rehabilitacyjne związane były z używaniem samochodu dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Wnioskodawca korzystał z samochodu osobowego na podstawie prawomocnej umowy użyczenia. Zgodnie z podjętym leczeniem kilka razy w miesiącu odbywał wizyty rehabilitacyjno-lecznicze w szpitalu, na które zmuszony był dojeżdżać. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę finansowane były ze środków własnych. W posiadanej dokumentacji medycznej Wnioskodawca dysponuje potwierdzeniami wszystkich zleceń i przebytych zabiegów leczniczych.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, iż warunkiem koniecznym do skorzystania z odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, jest m.in. aby samochód, z którego korzysta podatnik stanowił jego własność lub współwłasność.

Tymczasem jak wynika z treści wniosku, korzystanie przez Wnioskodawcę z samochodu osobowego odbywało się na podstawie umowy użyczenia.

Umowa użyczenia należy do umów nazwanych i uregulowana została w art. 710-719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie za art. 710 ww. ustawy, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Użyczenie nie jest zatem umową, na mocy której następuje przeniesienie własności. Podmiot oddający rzecz do używania, czyli użyczający, nadal pozostaje właścicielem rzeczy oddanej do używania.

W konsekwencji, nie będąc właścicielem ani też współwłaścicielem samochodu osobowego, Wnioskodawca nie był uprawniony do pomniejszenia podstawy opodatkowania o wydatki poniesione w związku z używaniem tego samochodu dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Zważywszy więc na powołane wyżej argumenty w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 18 października 2013 r., sygn. ITPB2/415-666/13/KK