Urlopy powinny być udzielane zgodnie z planem urlopów. Ustala go pracodawca, biorąc pod uwagę wnioski pracowników i konieczność zapewnienia normalnego toku pracy. Planem urlopów nie obejmuje się części urlopu udzielanego pracownikowi na żądanie (art. 163. § 1 k.p.).

Pracodawca nie ustala planu urlopów, jeżeli zakładowa organizacja związkowa wyraziła na to zgodę – dotyczy to także pracodawcy, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa. W takich przypadkach pracodawca ustala termin urlopu po porozumieniu z pracownikiem (art. 163. § 1¹ k.p.).

W powyżej wskazanych przepisach Kodeksu pracy zauważyć należy, że istnieją dwa sposoby ustalenia terminu urlopu – w planie urlopów oraz na podstawie porozumienia pomiędzy pracodawcą i pracownikiem.

W przypadku, gdy plan urlopów nie jest ustalony, a termin wykorzystania urlopu nie został ustalony w drodze porozumienia pomiędzy pracownikiem i pracodawcą, to do rozpoczęcia urlopu niezbędne jest uzyskanie odpowiedniego oświadczenia od pracodawcy. Natomiast samo złożenie wniosku, bez uzyskania od pracodawcy zgody – chociażby w sposób dorozumiany – nie stanowi usprawiedliwienia nieobecności w pracy.

Klaudia Utkowska