Pracownik, który zawarł z pracodawcą porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę za odszkodowaniem, nie może na podstawie art. 88 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p. uchylić się od skutków prawnych oświadczenia woli jedynie w części dotyczącej wysokości odszkodowania.
Uchwała SN z 24.09.2004 r. (III PZP 8/04, Biuletyn SN 9/04)
Poinformowanie pracownika w okresie wypowiedzenia dokonanego na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, ze zm.) o posiadaniu uprawnień emerytalnych i złożenie przez niego wniosku o emeryturę nie jest równoznaczne ze skutecznym cofnięciem wypowiedzenia przez pracodawcę i rozwiązaniem łączącego strony stosunku pracy na mocy porozumienia stron.
Wyrok SN z 05.12.2006 r. (II PK 44/06, OSNAPiUS 2008/1–2/9)
Nie ma przeszkód prawnych do rozwiązania umowy o pracę w drodze porozumienia stron z ustaleniem daty ustania stosunku pracy, nawet znacznie późniejszej niż data zawarcia porozumienia.
Wyrok SN z 04.11.2004 r. (I PK 653/03, OSNAPiUS 2005/14/204)
Nie można przyjąć, że pracownik działał pod wpływem bezprawnej groźby, składając oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron, jeżeli pracodawca nie groził mu rozwiązaniem umowy o pracę z jego winy w razie niewyrażenia zgody na porozumienie rozwiązujące stosunek pracy.
Wyrok SN z 04.03.2004 r. (I PK 435/03, Monitor Pr. Pracy 1/2005)
Nieokreślenie — choćby dorozumiane — w porozumieniu stron o rozwiązaniu stosunku pracy terminu jego ustania powoduje (podobnie jak przy zawarciu umowy o pracę – art. 26 k.p.) rozwiązanie tego stosunku w dniu zawarcia porozumienia.
Wyrok SN z 11.01.2001 r. (I PKN 844/00, OSNAP 2002/18/432)
Wystąpienie przez pracownika lub pracodawcę z propozycją rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron stanowi ofertę zgodnego rozwiązania stosunku pracy, do której stosuje się odpowiednio art. 66 i następne Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy.
Wyrok SN z 04.10.2000 r. (I PKN 58/00, OSNAPiUS 2002/9/211)
Ustalenie rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron nie wyklucza możliwości rozwiązania tej umowy przed oznaczonym terminem w razie powstania warunków do niezwłocznego jej rozwiązania przez pracodawcę (art. 52 i 53 k.p.) lub przez pracownika (art. 55 k.p.).
Wyrok SN z 15.12.2000 r. (I PKN 162/00, OSNAPiUS 2002/17/405)
Odmowa przyjęcia złożonej przez pracownika oferty rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron nie stanowi ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika.
Wyrok SN z 27.03.2000 r. (I PKN 557/99, OSNAP 2001/16/511)
Jeżeli pracownik w piśmie zawierającym ofertę rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron oznaczył datę tego rozwiązania, to następuje ono tylko w przypadku złożenia przez pracodawcę do tego czasu oświadczenia woli o przyjęciu oferty (art. 30 § 1 k.p. w związku z art. 66 § 1 i art. 67 k.c.)
Wyrok SN 14.09.1998 r. (I PKN 315/98, OSNAP 1999/19/617)
Wyrażenie przez pracodawcę zgody na rozwiązanie umowy o pracę w drodze porozumienia stron, w sytuacji gdy wcześniej złożył jednostronne oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, oznacza, że cofnął w sposób dorozumiany wcześniejsze oświadczenie.
Wyrok SN z 29.09.1998 r. (I PKN 346/98, OSNAP 1999/20/652)
Pracownica, której stosunek pracy został rozwiązany za porozumieniem stron nie może skutecznie powoływać się na ochronę wynikającą z art. 177 § 3 k.p., jeżeli jej oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę w tym trybie nie zostało dotknięte wadą.
Wyrok SN z 10.11.1998 r. (I PKN 431/98, OSNAPiUS 1999/24/792)
Jeżeli strony zgodnie ustaliły datę i sposób rozwiązania umowy o pracę przez dwustronne porozumienie (art. 30 § 1 pkt 1 k.p.), przesunięcie przez zakład pracy na prośbę pracownika tylko samej daty rozwiązania umowy nie niweczy ustalonego trybu rozwiązania umowy, jeżeli z okoliczności sprawy nie wynika nic innego.
Wyrok SN z 01.08.1990 r. (I PR 258/90, OSNC 1991/8-9/114)
Oświadczenie woli nazwane wypowiedzeniem, złożone pracodawcy przez pracownika zatrudnionego na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony, w której nie przewidziano możliwości jej wypowiedzenia (art. 33 k.p.), powoduje rozwiązanie umowy o pracę na mocy przepisów o rozwiązaniu przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Uchwała SN z 14.02.2012 r. (III PZP 5/11, Biuletyn 2/2012)
Strony mogą w okresie trwania umowy o pracę na czas określony, dłuższy niż 6 miesięcy, przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem.
Uchwała SN z 14.06.1994 r. (I PZP 26/94, OSNAPiUS 1994/9/126)
Umowa o pracę zawarta na czas określony, dłuższy niż 6 miesięcy, w której strony przewidziały dopuszczalność jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem (art. 33 Kodeksu pracy), może być w ten sposób rozwiązana także przed upływem 6 miesięcy jej trwania.
Uchwała SN z 07.09.1994 r. (I PZP 35/94, OSNAPiUS 1994/11/173)
Podstawą nawiązania stosunku pracy z nauczycielem niebędącym uprzednio pracownikiem szkoły, w której powierzono mu na okres 5 lat szkolnych stanowisko dyrektora, jest umowa o pracę na czas określony (okres zajmowania stanowiska dyrektora szkoły).
Wyrok SN z 19.05.2011 r. (I PK 267/10, OSNAPiUS 2012/13–14/168)
Strony mogą zawrzeć porozumienie zmieniające warunki pracy i (lub) płacy łączącej je drugiej umowy o pracę na czas określony (oprócz przedłużenia czasu jej trwania – 251 § 2 k.p.), ale też nie ma przeszkód, aby za porozumieniem rozwiązały łączącą je umowę o pracę a następnie (choćby tego samego dnia) zawarły nową umowę o pracę, co może spowodować skutek z art. 251 § 1 k.p.
Wyrok SN z 19.02.2010 r. (II PK 226/09, OSNAPiUS 2011/15–16/204)
Artykuł 33 k.p. jest przepisem o wypowiadaniu umów o pracę na czas określony w rozumieniu art. 50 § 3 k.p.
Wyrok SN z 03.12.2009 r. (II PK 142/09, OSNAPiUS 2011/11–12/153)
Nie korzysta z ochrony (art. 8 k.p.) nieuzasadnione wypowiedzenie przez pracodawcę wieloletniej umowy o pracę na czas określony, jeżeli umowa ta została narzucona przez pracodawcę razem z klauzulą dopuszczalności jej wypowiedzenia (art. 33 k.p.) wyłącznie po to, ażeby pracodawca dysponował nieskrępowaną możliwością rozwiązania stosunku pracy.
Wyrok SN z 25.02.2009 r. (II PK 186/08, OSNAPiUS 2010/19–20/230)
Dopuszczalność zatrudnienia pracownika na podstawie powołania na czas określony musi wynikać z przepisu szczególnego (art. 68 § 11 k.p.). Przepisem takim nie jest art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.), z którego wynika jedynie, że zastępca wójta po upływie kadencji wójta pełni swe obowiązki do czasu objęcia obowiązków przez nowo powołanego zastępcę.
Wyrok SN z 05.08.2008 r. (I PK 29/08, OSNAPiUS 2010/1–2/3)
Strony mogą w umowie podwyższyć określoną w art. 50 § 3 i 4 k.p. wysokość odszkodowania należnego pracownikowi za niezgodne z prawem rozwiązanie terminowej umowy o pracę, jednakże ważność tej umowy podlega kontroli sądu pracy, również w zakresie jej zgodności z zasadami współżycia społecznego.
Wyrok SN z 11.04.2006 r. (I PK 162/05, OSNAPiUS 2007/7-8/92)
Z art. 10 ust. 5 i 8 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, ze zm.) nie wynika przekształcenie stosunku pracy nauczyciela zatrudnionego na podstawie umowy o pracę na czas określony w stosunek pracy na podstawie mianowania z chwilą nadania mu stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego.
Wyrok SN z 27.07.2006 r. (II PK 148/06, OSNAPiUS 2007/15–16/217)
Zastrzeżenie dopuszczalności rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem umowy o pracę zawartej na czas określony dłuższy niż sześć miesięcy może być dokonane przez każde zachowanie się stron, które ujawnia ich wolę w sposób dostateczny.
Wyrok SN z 04.07.2001 r. (I PKN 527/00, OSNAPiUS 2003/19/249)
Klauzula, w myśl której „pozostałe warunki umowy o pracę pozostają bez zmian”, zawarta w piśmie pracodawcy zmieniającym warunki pracy i płacy za zgodą pracownika zatrudnionego na czas określony nie powoduje zmiany ustalonego w umowie terminu jej rozwiązania (art. 30 § 1 pkt 4 k.p.).
Wyrok SN z 20.06.2001 r. (I PKN 502/00, OSNAPiUS 2003/9/216)
Brak oświadczeń pracodawcy co do dalszego trwania umowy o pracę zawartej na czas określony po jej rozwiązaniu nie może być rozumiany jako wola kontynuowania zatrudnienia. Warunkiem koniecznym uznania, że po rozwiązaniu się umowy terminowej doszło do nawiązania nowego stosunku pracy jest ustalenie, że pracodawca miał zamiar zatrudnić byłego pracownika na określonym stanowisku. Wykonywanie przez byłego pracownika w ciągu kilku dni czynności pracowniczych bez wiedzy pracodawcy nie świadczy o zgodnym zamiarze nawiązania umowy o pracę.
Wyrok SN z 11.04.2000 r. (I PKN 575/99, OSNAPiUS 2001 /18/553)
Przedłużanie terminu zakończenia umowy o pracę zawartej na czas określony w celu umożliwienia uzyskania przez pracownika wyższych kwalifikacji na danym stanowisku nie stanowi obejścia art. 251 k.p.
Wyrok SN z 14.07.1999 r. (I PKN 151/99, OSNAPiUS 1999/22, wkładka)
Wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas określony, dokonane z naruszeniem art. 33 k.p., powoduje rozwiązanie umowy w terminie wskazanym przez pracodawcę. Przepis art. 189 k.p.c. nie może stanowić podstawy do skutecznego domagania się ustalenia istnienia stosunku pracy po dacie rozwiązania umowy.
Wyrok SN z 20.05.1998 r. (I PKN 126/98, OSNAPiUS 1999/11/359)
Przepis art. 50 § 3 i 4 k.p. nie ma zastosowania w razie wypowiedzenia przez pracodawcę umowy terminowej, w której strony nie zastrzegły możliwości takiego sposobu jej rozwiązania (art. 33 w związku z art. 30 § 1 pkt 4 k.p.). W takiej sytuacji pracownikowi przysługują roszczenia określone w art. 56 w związku z art. 59 k.p.
Wyrok SN z 05.11.1998 r. (I PKN 414/98, OSNAPiUS 1999/24/779)
Roszczenie nauczyciela o przywrócenie do pracy w związku z wypowiedzeniem dokonanym na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, ze zm.) nie jest roszczeniem alternatywnym (art. 4771 k.p.c.) w stosunku do roszczenia o przywrócenie do pracy związanego z wygaśnięciem stosunku pracy na skutek upływu sześciomiesięcznego okresu pozostawania w stanie nieczynnym (art. 20 ust. 5c tej Karty).
Wyrok SN z 12.12.2011 r. (I PK 33/11, OSNAPiUS 2012/21–22/261)
W razie wystąpienia zmian planu nauczania uniemożliwiających dalsze zatrudnianie nauczyciela w pełnym wymiarze zajęć (art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela, jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, ze zm.) dyrektor szkoły ma obowiązek pouczyć nauczyciela o możliwości złożenia wniosku o przeniesienie w stan nieczynny w oświadczeniu wiedzy zawierającym taką informację, co może nastąpić także przed dokonaniem wypowiedzenia stosunku pracy.
Wyrok SN z 05.07.2011 r. (I PK 28/11, OSNAPiUS 2012/15–16/196)
Przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny w toku procesu wszczętego odwołaniem od wypowiedzenia złożonego na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 118, poz. 1112, ze zm.) powoduje, że przedmiotem rozpoznania stają się roszczenia związane przeniesieniem w stan nieczynny (art. 4771 § 1 k.p.c.).
Wyrok SN z 02.12.2004 r. (III PK 54/04, OSNAPiUS 2005/13/192)
1. Dyrektor szkoły jest zobowiązany do poinformowania nauczyciela o możliwości przejścia — na jego wniosek — w stan nieczynny. Informacja taka może być przekazana w piśmie zawierającym oświadczenie woli o wypowiedzeniu nauczycielowi stosunku pracy (art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela).
2. Nauczyciel nie ma obowiązku złożenia wniosku o przeniesienie w stan nieczynny przed wypowiedzeniem mu przez dyrektora szkoły stosunku pracy oraz nie jest związany wyznaczonym mu przez dyrektora szkoły terminem do złożenia tego wniosku.
Wyrok SN z 18.12.2002 r. (I PK 15/02, OSNAPiUS 2004/12/207)
Przepis art. 41 k.p. nie chroni nauczyciela przed przeniesieniem w stan nieczynny.
Wyrok SN z 17.12.2002 r. (I PKN 752/00, OSNP 2003/24/592)
Nauczycielowi, którego stosunek pracy wygasł wskutek upływu sześciomiesięcznego okresu pozostawania w stanie nieczynnym (art. 20 ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela, jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 118, poz. 1112, ze zm.) nie przysługuje uprawnienie do ponownego zatrudnienia przewidziane w art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 980, ze zm.).
Wyrok SN z 04.04.2002 r. (I PKN 214/01, OSNAPiUS 2004/6/95)
Do przeniesienia nauczyciela w stan nieczynny nie odnosi się warunek polegający na obowiązku zachowania przez szkołę trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, powodującego rozwiązanie stosunku pracy z końcem roku szkolnego.
Wyrok SN z 23.01.2002 r. (I PKN 201/00, OSNAP 2002/18/436)
Informacja o możliwości wystąpienia z wnioskiem o przeniesienie w stan nieczynny lub wyrażenia zgody na ograniczenie wymiaru zatrudnienia, zawarta w piśmie rozwiązującym za wypowiedzeniem stosunek pracy z nauczycielem mianowanym, nie stanowi składnika oświadczenia woli w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy.
Wyrok SN z 18.06.2002 r. (I PKN 164/01, OSNAPiUS 2004/7/120)
Oświadczenie dyrektora szkoły o przeniesieniu w stan nieczynny wywołuje skutek z chwilą dotarcia do nauczyciela (art. 61 k.c.) i najwcześniej od tej chwili rozpoczyna bieg sześciomiesięczny termin przewidziany w art. 20 ust. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357, ze zm.).
Wyrok SN z 21.09.2001 r. (I PKN 631/00, OSNAPiUS 2003/17/414)
1. Oświadczenie o przeniesieniu nauczyciela w stan nieczynny nie musi być złożone na trzy miesiące przed zakończeniem roku szkolnego.
2. Nie jest dyskryminacją przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny na podstawie niekorzystnej oceny jego pracy i osiągnięć w nauczaniu oraz wychowaniu uczniów.
Wyrok SN z 11.09.2001 r. (I PKN 610/00, OSNAPiUS 2003/15/356)
Przywrócenie do pracy nauczyciela pozostającego w stanie nieczynnym na podstawie art. 20 ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357, ze zm.) zależy od „powstania możliwości” zatrudnienia nauczyciela, czyli od istnienia wolnego stanowiska lub liczby godzin nauczania, pozwalających na zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy.
Wyrok SN z 21.09 2001 r. (I PKN 655/00, OSNAPiUS 2003/18/431)
Przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny nie wymaga zachowania okresu wypowiedzenia, natomiast rozwiązanie stosunku pracy na wniosek nauczyciela może nastąpić na koniec roku szkolnego, z zachowaniem okresu wypowiedzenia (art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela, jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357, ze zm.).
Wyrok SN z 11.09.2001 r. (I PKN 616/00, OSNAPiUS 2003/17/412)
Kwestia braku lub ustalenia niewłaściwych kryteriów doboru nauczycieli do przeniesienia w stan nieczynny (art. 20 ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela, jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357, ze zm.) bądź też typowania ich do zwolnienia (art. 20 ust. 1 tej Karty) należy do sfery faktów. Nie świadczy natomiast o występowaniu w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, które uzasadniałoby przyjęcie kasacji do rozpoznania.
Postanowienie SN z 02.07.2001 r. (I PKN 59/01, OSNAPiUS 2003/13/312)
Przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny po rozpoczęciu urlopu dla poratowania zdrowia jest sprzeczne z celem tego urlopu i uzasadnia żądanie uznania tego przeniesienia za bezskuteczne.
Wyrok SN z 20.04.2001 r. (I PKN 377/00, OSNAPiUS 2003/5/115)
Ustalenie w regulaminie przenoszenia nauczycieli w stan nieczynny kryteriów, według których przeniesienie to dotyczy w pierwszej kolejności nauczycieli nauczania początkowego, pobierających już emeryturę obok wynagrodzenia za pracę lub też posiadających trzydziestoletni staż pracy w zawodzie nauczycielskim umożliwiający przejście na emeryturę, nie narusza społecznego poczucia sprawiedliwości w sytuacji, gdy stało się konieczne zmniejszenie zatrudnienia w szkole, podyktowane zmianami organizacyjnymi systemu nauczania i ograniczeniem liczby oddziałów nauczania początkowego.
Wyrok SN z 23.01.2001 r. (I PKN 209/00, OSNAP 2002/19/457)
Do przeniesienia nauczyciela mianowanego w stan nieczynny (art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela) nie ma zastosowania art. 41 k.p.
Wyrok SN z 25.01.2001 r. (I PKN 215/00, OSNAPiUS 2002/20/482)
Do przeniesienia nauczyciela w stan nieczynny nie odnosi się warunek polegający na obowiązku zachowania przez szkołę trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, powodującego rozwiązanie stosunku pracy z końcem roku szkolnego.
Wyrok z SN 23.01.2001 r. (I PKN 201/00, OSNAPiUS 2002/18/436)
Niemożność dalszego zatrudnienia w pełnym wymiarze zajęć jako przesłankę przeniesienia nauczyciela w stan nieczynny (art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela) należy odnosić do przedmiotu nauczanego dotąd przez nauczyciela, a wyjątkowo tylko można brać pod uwagę inne przedmioty, do nauczania których ma kwalifikacje, jeżeli w szkole występuje potrzeba dokonania zmian w tym zakresie, podyktowana dobrem uczniów lub brakami kadrowymi.
Wyrok SN z 12.07.2001 r. (I PKN 549/00, OSNAPiUS 2003/11/271)
Przy ocenie, czy zmiany organizacyjne w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela uzasadniają przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny, należy uwzględnić wszystkie posiadane przez niego kwalifikacje nauczycielskie, a nie tylko kwalifikacje odnoszące się do przedmiotów, których nauczał przed przeniesieniem w stan nieczynny.
Wyrok SN z 16.05.2001 r. (l PKN 492/00, OSNAPiUS 2003/5/133)
Przeniesienie w stan nieczynny nauczycielki korzystającej z urlopu wychowawczego jest możliwe tylko w razie całkowitej likwidacji szkoły.
Wyrok SN z 31.05.2001 r. (I PKN 428/00, OSNAPiUS 2003/7/178)
Nauczycielowi (także mianowanemu) przeniesionemu w stan nieczynny przysługuje roszczenie o przywrócenie dotychczasowych warunków pracy, a jeżeli stosunek pracy wygasł ze względu na upływ okresu stanu nieczynnego – o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach. Są to roszczenia oparte na innej podstawie faktycznej i prawnej niż roszczenie z art. 20 ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela.
Wyrok SN z 20.06.2001 r. (I PKN 476/00, OSNAPiUS 2003/10/240)
Przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny po rozpoczęciu urlopu dla poratowania zdrowia jest sprzeczne z celem tego urlopu i uzasadnia żądanie uznania tego przeniesienia za bezskuteczne.
Wyrok SN z 20.04.2001 r. (l PKN 377/00, OSNAPiUS 2003/5/115)
Przepisy art. 41 i art. 42 k.p. nie mają zastosowania do przeniesienia nauczyciela w stan nieczynny na podstawie art. 20 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela.
Wyrok SN z 11.04.2001 r. (I PKN 343/00, OSNAPiUS 2003/2/34)
1. Pominięcie nauczyciela w przydziale zajęć z powodu „niedoboru etatów” powstałego w rezultacie wadliwej polityki dyrektora szkoły w zakresie zatrudnienia, bez związku z procesem dydaktyczno-wychowawczym, nie stanowi zmiany planu nauczania w rozumieniu art. 20 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.).
2. W doborze nauczyciela do przeniesienia w stan nieczynny (art. 20 ust. 1 Karty Nauczyciela) pracodawca powinien uwzględnić także podstawę nawiązania stosunku pracy (mianowanie, umowa o pracę).
Wyrok SN z 14.12.2000 r. (I PKN 138/00, OSNAPiUS 2002/16/374)
Długotrwałe, dezorganizujące pracę w szkole, nieobecności nauczyciela w pracy z powodu choroby, mogą uzasadniać jego wybór do przeniesienia w stan nieczynny.
Wyrok SN z 22.09.2000 r. (I PKN 29/00, OSNAPiUS 2002/8/183)
Dopuszczalność przeniesienia nauczyciela w stan nieczynny z powodu zmiany planu nauczania uniemożliwiającej jego dalsze zatrudnienie nie jest ograniczona wyłącznie do roku szkolnego, w którym taka zmiana nastąpiła po raz pierwszy.
Wyrok SN z 05.12.2000 r. (I PKN 132/00, OSNAPiUS 2002/14/325)
Jeżeli z natury i okoliczności zmian organizacyjnych w szkole nie wynika, iż określony nauczyciel nie może być dalej zatrudniony, to występuje konieczność wyboru nauczyciela (nauczycieli) do przeniesienia w stan nieczynny. Wybór ten powinien być uzasadniony, gdyż tylko wtedy przeniesienie to dotyczy nauczyciela, którego dalsze zatrudnienie w szkole stało się niemożliwe w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela.
Wyrok SN z 29.11.2000 r. (I PKN 181/00, OSNAPiUS 2002/13/311)
Przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny nie jest prawnym obowiązkiem pracodawcy.
Postanowienie z 16.03.2000 r. (I PKN 764/99, OSNAPiUS 2001/17/536)
Nauczyciel może być przeniesiony w stan nieczynny nawet wtedy, gdy faktyczna likwidacja (całkowita lub częściowa) szkoły albo zmiany organizacyjne powodujące zmniejszenie liczby oddziałów szkoły następują z naruszeniem przepisów proceduralnych.
Wyrok SN z 04.04.2000 r. (I PKN 581/99, OSNAPiUS 2001/18/552)
Przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny stanowi zmianę na niekorzyść jego warunków pracy i płacy w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych.
Wyrok SN z 26.09.2000 r. (I PKN 52/00, OSNAPiUS 2002/9/204)
Przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela może nastąpić w każdym czasie, także w czasie trwania roku szkolnego. Czynność ta nie wymaga zachowania okresu wypowiedzenia.
Wyrok SN z 01.02.2000 r. (I PKN 513/99, OSNAPiUS 2001/12/413)
Termin do zgłoszenia żądania przywrócenia do pracy lub zasądzenia odszkodowania dla nauczyciela, którego stosunek pracy wygasł wskutek przeniesienia go w stan nieczynny z upływem sześciomiesięcznego okresu pozostawania w tym stanie, wynosi 14 dni i liczy się od dnia wygaśnięcia stosunku pracy (art. 264 § 2 k.p. w związku z art. 20 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela).
Wyrok SN z 18.04.2000 r. (I PKN 607/99, OSNAPiUS 2001/19/58)
Nauczycielowi przeniesionemu w stan nieczynny przysługuje urlop dla poratowania zdrowia na okres nie dłuższy niż do czasu wygaśnięcia stosunku pracy.
Wyrok SN z 14.07.1999 r. (I PKN 156/99, OSNAPiUS 2000/19/714)
Wykonanie prawomocnego wyroku przywracającego nauczyciela do pracy nie może polegać na przeniesieniu go w stan nieczynny.
Wyrok SN z 27.05.1999 r. (I PKN 81/9, OSNAPiUS 2000/16/609)
Nauczyciel, który zawarł ugodę sądową akceptującą przeniesienie go w stan nieczynny nie może, powołując się na art. 469 k.p.c., uchylić się od jej skutków prawnych tylko dlatego, że w postępowaniu rentowym okazało się, iż nie spełnia wszystkich warunków wymaganych do nabycia prawa do emerytury.
Postanowienie SN z 27.01.1999 r. (I PKN 679/98, OSNAPiUS 2000/7/275)
Zatrudnienie nauczyciela przeniesionego w stan nieczynny na czas określony w zastępstwie nauczyciela korzystającego z urlopu macierzyńskiego nie oznacza, że przeniesienie w stan nieczynny było bezpodstawne.
Wyrok SN z 02.09.1999 r. (I PKN 230/99, OSNAPiUS 2000/24/898)
Przepis art. 177 § 1 k.p. nie ma zastosowania w razie przeniesienia w stan nieczynny nauczycielki w ciąży. Przeniesienie to powinno być jednak ocenione z punktu widzenia zasad wynikających z art. 8 k.p. To samo dotyczy sytuacji, gdy wskutek zmiany okoliczności po stronie pracodawcy, powstała możliwość kontynuowania zatrudnienia nauczycielki w ciąży, pozostającej w stanie nieczynnym, a pracodawca nie skorzystał z tej możliwości.
Wyrok SN z 02.09.1999 r. (I PKN 225/99, OSNAPiUS 2001/6/99)
Rozwiązanie stosunku pracy z nauczycielem na jego wniosek z przyczyn uzasadniających przeniesienie go w stan nieczynny (art. 20 ust. 1 Karty Nauczyciela – ustawa z dnia 26 stycznia 1982 r.) następuje z końcem roku szkolnego, po uprzednim trzymiesięcznym wypowiedzeniu (art. 20 ust. 3 Karty Nauczyciela) i nie jest tożsame z wygaśnięciem stosunku pracy z mocy prawa z upływem 6 miesięcy pozostawania w stanie nieczynnym (art. 20 ust. 6 Karty Nauczyciela).
Wyrok SN z 14.07.1999 r. (I PKN 145/99, OSNAPiUS 2000/19/708)
1. Nauczycielowi przeniesionemu w stan nieczynny przysługuje urlop dla poratowania zdrowia na okres nie dłuższy niż do czasu wygaśnięcia stosunku pracy.
2. O skuteczności aktu przeniesienia nauczyciela w stan nieczynny decydują okoliczności istniejące w chwili jego dokonania. Złożenie przez nauczyciela wniosku o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia po przeniesieniu go w stan nieczynny nie ma znaczenia dla prawnej skuteczności aktu przeniesienia.
3. W ocenie prawidłowego zastosowania kryteriów wyboru nauczyciela do zwolnienia lub przeniesienia w stan nieczynny na podstawie art. 20 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela decydujący jest moment dokonania tych czynności. Nauczyciel nie legitymujący się dyplomem ukończenia wyższej uczelni w chwili przeniesienia w stan nieczynny nie spełnia kryterium posiadania „pełnych kwalifikacji zawodowych”, choćby późniejszy termin ukończenia studiów (egzaminu magisterskiego) był znany dyrektorowi szkoły.
Wyrok SN z 14.07.1999 r. (I PKN 156/99, OSNAPiUS 2000/19/714)
Wykonanie prawomocnego wyroku przywracającego nauczyciela do pracy nie może polegać na przeniesieniu go w stan nieczynny.
Wyrok SN z 27.05.1999 r. (I PKN 81/99, OSNAPiUS 2000/16/609)
Nauczyciel może skorzystać z przewidzianego w art. 20 ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela roszczenia o przywrócenie do pracy w pierwszej kolejności także wtedy, gdy brak było podstaw do przeniesienia go w stan nieczynny, a sytuacja taka utrzymuje się po przeniesieniu.
Wyrok SN z 27.05.1999 r. (I PKN 77/99, OSNAPiUS 2000/18/681)
Wybór nauczyciela do przeniesienia w stan spoczynku w razie spełnienia przesłanek z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) może być zakwestionowany przez sąd pracy w przypadku oceny, iż był on dowolny lub dyskryminujący.
Wyrok SN z 07.04.1999 r. (I PKN 652/98, OSNAPiUS 2000/11/426)
Nauczyciel, który zawarł ugodę sądową akceptującą przeniesienie go w stan nieczynny nie może, powołując się na art. 469 k.p.c., uchylić się od jej skutków prawnych tylko dlatego, że w postępowaniu rentowym okazało się, iż nie spełnia wszystkich warunków wymaganych do nabycia prawa do emerytury.
Postanowienie SN z 27.01.1999 r. (I PKN 679/98, OSNAPiUS 2000/7/275)
Nie narusza zasady równego traktowania pracownika (art. 112 k.p.) ani zasady niedyskryminacji (art. 113 k.p.) przeniesienie w stan nieczynny nauczyciela legitymującego się kwalifikacjami zawodowymi równymi z innymi nauczycielami, lecz którego praca jest najniżej oceniana przez przełożonych oraz uczniów i ich rodziców, a jego sytuacja osobista nie jest gorsza niż pozostałych pracowników (art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela, jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357, ze zm.).
Wyrok SN z 05.11.1998 r. (I PKN 420/98, OSNAPiUS 1999/24/784)
Przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela może nastąpić wówczas, gdy istnieje związek przyczynowy między zmianami organizacyjnymi szkoły, a niemożnością dalszego zatrudnienia nauczyciela w pełnym wymiarze zajęć. Skutek zmian polegający na niemożności zatrudnienia może być odłożony w czasie.
Wyrok SN z 04.12.1998 r. (I PKN 482/98, OSNAPiUS 2000/2/61)
Przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny nie wymaga konsultacji ze związkami zawodowymi przewidzianej w art. 38 k.p.
Wyrok SN z 12.01.1998 r. (I PKN 467/97, OSNAPiUS 1998/23/678)
Wniosek nauczyciela o przeniesienie w stan nieczynny jest szczególnym oświadczeniem woli dokonywanym w ramach stosunku pracy, do którego na podstawie art. 84 i art. 88 k.c. w związku z art. 300 k.p. i art. 91c Karty Nauczyciela ma zastosowanie reguła przewidująca możliwość uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia złożonego pod wpływem błędu.
Wyrok SN z 03.06.1998 r. (I PKN 168/98, OSNAPiUS 1999/11/368)
Przeniesienie w stan nieczynny jest czynnością zmieniającą stosunek pracy nauczyciela mianowanego, która dla swej skuteczności prawnej nie wymaga wypowiedzenia.
Wyrok SN z 17.11.1998 r. (I PKN 438/98, OSNAPiUS 2000/1/10)
Nauczycielowi przeniesionemu w stan nieczynny z naruszeniem art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz.U. Nr 3, poz. 19, ze zm.) przysługuje roszczenie o dopuszczenie do pracy.
Wyrok SN z 17.04.1997 r. (I PKN 110/97, OSNAPiUS 1998/7/205)
W postępowaniu sądowym dotyczącym zastosowania art. 20 ust. 1 ustawy z 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela, sąd powinien z urzędu dokonać ustaleń, czy pracodawca przed podjęciem decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy poinformował nauczyciela o zaistnieniu przesłanek do tego rozwiązania i czy w ten sposób umożliwił nauczycielowi złożenie wniosku o przeniesienie w stan nieczynny.
Wyrok SN z 15.05.1997 r. (I PKN 150/97, OSNP 1998/7/211)
Uczestnictwo nauczyciela w przeprowadzeniu egzaminu maturalnego stanowi realizację zajęć dydaktycznych w rozumieniu art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, ze zm.), a zatem odpłatną pracę, która może być powierzona w celu realizacji programu nauczania w godzinach ponadwymiarowych (art. 35 ust. 1 i 2 Karty Nauczyciela).
Uchwała Składu Siedmiu Sędziów SN z 22.03.2007 r. (III PZP 1/07, OSNAPiUS 2007/21–22/306)
Pracownikowi zatrudnionemu w zakładzie pracy w systemie trzyzmianowej organizacji pracy, na stanowisku w ruchu ciągłym, rozpoczynającemu pracę w niedzielę na trzeciej zmianie i kończącemu pracę na tej zmianie w dniu następnym, w granicach czasu, który zgodnie z art. 138 § 2 w związku z art. 137 § 1 k.p. uważa się za pracę w niedzielę, nie przysługuje dodatek przewidziany w art. 134 § 2 k.p., jeżeli pracownik otrzymał 24 kolejne godziny wolne od pracy w czasie roboczym tygodnia, rozpoczynające się po zakończeniu III zmiany.
Uchwała Składu Siedmiu Sędziów SN z 10.02.1994 r. (I PZP 49/93, OSNAPiUS 1994/8/123)
Okresy pobierania przez pracownika niezdolnego do pracy wynagrodzenia i zasiłku chorobowego nie podlegają wliczeniu do 6-miesięcznego okresu przepracowanego w danym roku kalendarzowym, wymaganego do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080, ze zm.).
Uchwała SN z 07.07.2011 r. (III PZP 3/11, OSNAPiUS 2012/1–2/3)
Wychowawca zatrudniony w placówce opiekuńczo-wychowawczej, podlegający ustawie z dnia 21 listopada 2008r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 223, poz. 1458), na mocy art. 35 ust. 2 tej ustawy ma od dnia 1 stycznia 2009 r. prawo do połowy wynagrodzenia w okresie zawieszenia w pełnieniu obowiązków służbowych na podstawie art. 87a ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (jednolity tekst: Dz.U. z 2009r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.).
Uchwała SN z 14.01.2010 r. (III PZP 4/09, Biuletyn SN 1/2010)
Określenie „wychowawca klasy”, użyte w § 5 pkt 2 lit. a rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 stycznia 2005 r. w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli, ogólnych warunków przyznawania dodatków do wynagrodzenia zasadniczego oraz wynagrodzenia za pracę w dniu wolnym od pracy (Dz.U. Nr 22, poz. 181, ze zm.), obejmuje zarówno nauczyciela, któremu powierzono sprawowanie opieki nad oddziałem w szkole (klasą), jak i nauczyciela, któremu powierzono sprawowanie opieki wychowawczej nad oddziałem w przedszkolu.
Uchwała SN z 09.07.2008 r. (I PZP 3/08, Biuletyn SN 7/2008)
Wynagrodzenie pracownika wynikające z jego osobistego zaszeregowania określonego stawką godzinową lub miesięczną, stanowiące zgodnie z art. 134 § 12 k.p. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2003 r. podstawę obliczania dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych na podstawie art. 134 § 1 k.p., nie obejmuje:
— dodatku specjalnego za trudną pracę, określonego w § 12 i załączniku nr 6 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 3 lipca 1996 r. w sprawie zasad wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń dla pracowników niebędących nauczycielami, zatrudnionych w szkołach i placówkach oświatowych prowadzonych przez organy administracji rządowej (Dz.U. z 1996 r., nr 80, poz. 375, ze zm.);
— dodatku za wysługę lat, o którym mowa w § 6 powyższego rozporządzenia.
Uchwała SN z 03.04.2007 r. (II PZP 4/07, Biuletyn 4/2007)
W razie nieudzielenia przez pracodawcę w okresie rozliczeniowym innego dnia wolnego od pracy w zamian za dozwoloną pracę świadczoną w niedzielę lub święto, pracownikowi przysługuje za każdą godzinę takiej pracy tylko jeden dodatek przewidziany w art. 15111 § 2 in fine lub § 3 k.p.
Uchwała SN z 15.02.2006 r. (II PZP 11/05, Biuletyn Nr 2/06)
Nauczyciel, zwolniony od pracy na okres kadencji w zarządzie zakładowej organizacji związkowej z prawem do wynagrodzenia w trybie przepisów art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity tekst Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854, ze zm.) i rozporządzenia rady Ministrów z dnia 11 czerwca 1996 r. w sprawie trybu udzielania urlopu bezpłatnego i zwolnień od pracy pracownikom pełniącym z wyboru funkcje w związkach zawodowych oraz zakresu uprawnień przysługujących pracownikom w czasie urlopu bezpłatnego i zwolnień od pracy (Dz.U. Nr 71, poz. 336) zachowuje u pracodawcy prawo do wypłaty dodatkowego wynagrodzenia rocznego na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080, ze zm.).
Uchwala SN z 13.12.2005 r. (II PZP 9/05, OSNAPiUS 2006/7–8/109)
Wzrost wynagrodzenia o wskaźniki wymienione w art. 4a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2, ze zm.) dotyczy pracowników zatrudnionych w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej zatrudniających powyżej 50 osób.
Uchwała SN z 08.04.2004 r. (II PZP 4/04, OSNAPiUS 2004/19/326)
1. Warunkiem nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080, ze zm.) jest efektywne przepracowanie u danego pracodawcy pełnego roku kalendarzowego.
2. Przy ustaleniu wysokości dodatkowego wynagrodzenia rocznego wypłaconego na podstawie tej ustawy nie uwzględnia się wynagrodzenia otrzymanego w okresie nieobecności w pracy z powodu choroby.
Uchwała z 25.07.2003 r. (III PZP 7/03, OSNAPiUS 2004/2/26)
Odsetki z tytułu opóźnienia w wypłacie wynagrodzenia za pracę przysługują pracownikowi za czas opóźnienia także w części, od której pracodawca odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne oraz zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Uchwała SN z 19.09.2002 r. (III PZP 18/02, OSNAPiUS 2003/9/214)
Przepis art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2, ze zm.) stanowi podstawę indywidualnych roszczeń pracowników zatrudnionych w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej o podwyższenie w 2001 r. przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę o kwotę nie niższą niż 203 zł w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.
Uchwała SN z 10.01.2002 r. (III ZP 32/01, OSNAPiUS 2002/01/229)
Sąd pracy, zasądzając wynagrodzenie za pracę, nie odlicza od tego wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenie społeczne.
Uchwała SN z 07.08.2001 r. (III ZP 13/01, OSNAPiUS 2002/2/35)
Przy ustalaniu dodatkowego wynagrodzenia rocznego wypłacanego na podstawie ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej nie uwzględnia się wynagrodzenia otrzymanego przez nauczyciela w czasie urlopu dla poratowania zdrowia.
Uchwała SN z 10.10.2000 r. (III ZP 22/00, OSNAPiUS 2001/5/142)
Pracownicy samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej utworzonego przez wojewodę i działającego na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408, ze zm.) nie są pracownikami jednostki budżetowej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080).
Uchwała SN z 04.04.2000 r. (III ZP 7/00, OSNAPiUS 2000/18/679)
Wysokość indywidualnego wynagrodzenia stanowi informację będącą dobrem osobistym związanym ze sferą prywatności pracownika, a więc informację, której — poza ustanowionymi wyjątkami — nie wolno ujawniać bez zgody pracownika.
Uchwała SN z 16.07.1993 r. (I PZP 28/93, OSN 1994/1/1)
W przypadku zawarcia umów o pracę, a także zawarcia z tym samym pracodawcą w celu obejścia ustawy umów zlecenia, przy obliczaniu wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w myśl art. 1511 § 3 k.p. wynagrodzenie zasadnicze z umowy o pracę, stanowiące podstawę obliczania dodatku mogłoby być podwyższone o wynagrodzenie z umów zlecenia, gdyby czynności wynikające z umów zlecenia były wykonywane w tym samym czasie, co obowiązki na podstawie umów o pracę. W sytuacji natomiast, gdy czynności z umów zlecenia dotyczyły obowiązków pracowniczych wyłącznie przekraczających dobowe lub przeciętne tygodniowe normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, podstawę obliczenia dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych stanowiło wynagrodzenie pracownika wynikające z jego osobistego zaszeregowania określonego stawką godzinową lub miesięczną w umowach o pracę.
Wyrok SN z 12.04.2018 r. (II PK 32/17, Biuletyn SN 2–3/2018)
Dodatek stażowy nie był świadczeniem dodatkowym w rozumieniu ustawy z 3 marca 2000 r. o wynagrodzeniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz.U. Nr 26, poz. 306, ze zm.). Mógł składać się na wynagrodzenie miesięczne, pod warunkiem, że wynagrodzenie łącznie nie przekraczało limitu z art. 8 tej ustawy.
Wyrok SN z 19.04.2018 r. (II PK 57/17, Biuletyn SN 2–3/2018)
Przepisy prawa pracy nie regulowały dotychczas i nadal nie regulują wprost sposobu ustalania wynagrodzenia przysługującego pracownikowi zwolnionemu z obowiązku świadczenia pracy w okresie, który pozostał do rozwiązania umowy o pracę, dokonanego na mocy porozumienia stron. O tym, jakie to będzie wynagrodzenie, decyduje przede wszystkim wola stron ujawniona w porozumieniu, na podstawie którego umowa o pracę ma zostać rozwiązana (art. 65 k.c. i art. 56 w związku z art. 300 k.p.).
Wyrok SN z 06.03.2018 r. (II PK 86/17, Biuletyn SN 2–3/2018)
1. W stanie faktycznym zaistniałym przed nowelizacją wprowadzającą art. 362 k.p. wysokość wynagrodzenia pracownika w okresie zwolnienia z obowiązku wykonywania pracy, poprzedzającym uzgodnioną datę rozwiązania umowy za porozumieniem stron, powinna być między stronami umownie ustalona, a w przypadku niejednoznaczności takiej umowy, wyinterpretowana za zgodnego zamiaru stron i celu umowy, przy uwzględnieniu okoliczności towarzyszących porozumieniu, zasad współżycia społecznego oraz ustalonych zwyczajów (art. 65 k.c.); jeżeli to jest niemożliwe, powinna być ustalona w drodze oceny skutków porozumienia, jako czynności prawnej stron umowy o pracę (art. 56 k.c.).
2. Brak stanowczej normy prawnej regulującej kwestię wynagrodzenia pracownika w okresie zwolnienia z obowiązku wykonywania pracy, poprzedzającym uzgodnioną datę rozwiązania umowy za porozumieniem stron, skutkuje tym, że w drodze analogii jako podstawę prawną można przyjmować art. 81 § 1 k.p., ale też zauważając szczególną ochronę pracownika jako słabszej strony stosunku pracy, co podlega ocenie na tle okoliczności konkretnego przypadku, należy mieć na względzie stosowanie zasad obowiązujących przy ustaleniu wynagrodzenia za urlop, zgodnie z art. 172 k.p. i rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. Nr 2, poz. 14, ze zm).
Wyrok SN z 09.03.2017 r. (II PK 411/15, Biuletyn SN 5/2017)
W czasie niewykonywania pracy w sytuacji, o której mowa w art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. Nr 92, poz. 879, ze zm.), przypadającym według obowiązującego rozkładu w czasie pracy kierowcy, poza normalnym wynagrodzeniem nie przysługuje wynagrodzenie dodatkowe, o którym stanowi art. 9 ust. 6 tej ustawy.
Wyrok SN z 18.01.2012 r. (II PK 116/11, OSNAPiUS 2012/23–24/285)
Wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy (art. 57 § 2 k.p.) na rzecz pracownicy w ciąży, z którą pracodawca rozwiązał niezgodnie z prawem umowę o pracę bez wypowiedzenia, powinno być ustalone z uwzględnieniem podwyższenia wysokości minimalnego wynagrodzenia (art. 2 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, Dz.U. Nr 200, poz. 1679, ze zm.).
Wyrok SN z 12.07.2011 r. (II PK 18/11, OSNAPiUS 2012/17–18/220)
Pracownicy delegowani do pracy w innym państwie Unii Europejskiej powinni otrzymywać co najmniej wynagrodzenie minimalne obowiązujące w państwie wykonywania pracy.
Wyrok SN z 03.03.2011 r. (II PK 208/10, OSNAPiUS 2012/9–10/110)
Wynagrodzenie za pracę w godzinach ponadwymiarowych, których nauczyciel nie przepracował z powodu zawieszenia go w pełnieniu obowiązków na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, ze zm.), nie może być zwrócone w przypadku umorzenia postępowania dyscyplinarnego lub karnego albo wydania orzeczenia lub wyroku uniewinniającego (art. 84 ust. 5 tej ustawy).
Wyrok SN z 18.04.2011 r. (III PK 62/10, OSNAPiUS 2012/11–12/136)
Główny księgowy wykonujący jednocześnie i stale pracę szeregowego pracownika, czyli pracujący w warunkach ukrytej pracy rotacyjnej, nie jest objęty hipotezą art. 1514 § 1 k.p.
Wyrok SN z 08.08.2011 r. (II PK 221/10, OSNAPiUS 2012/9–10/111)
Sprawowanie funkcji kierowniczej w wyodrębnionej, lokalnej jednostce organizacyjnej pracodawcy, znacznie oddalonej od jego siedziby, przez pracownika, który w tej placówce nie ma zwierzchnika służbowego, jest zatrudnieniem w charakterze pracownika zarządzającego w imieniu pracodawcy wyodrębnioną częścią zakładu pracy, bez prawa do wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (art. 1554 w związku z art. 128 § 2 pkt 2 k.p.).
Wyrok SN z dn.16.03.2010 r. (I PK 202/09, OSNAPiUS 2011/17–18/229)
Zasady współżycia społecznego, które powinny ograniczać zbyt wysokie zarobki kadry menedżerskiej, są aktualne także w sektorze prywatnym. Działanie wbrew interesowi spółki w szczególnie wyjątkowych sytuacjach stanowi naruszenie zasad współżycia społecznego ze względu na uchybienie obowiązkowi lojalności wobec pracodawcy, co prowadzi do bezwzględnej nieważności czynności prawnej ustalającej nadmiernie wygórowane wynagrodzenie pracownika (art. 58 § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p.).
Wyrok SN z 21.07.2009 r. (II PK 21/09, OSNAPiUS 2011/5–6/75)
1. Na podstawie art. 84 k.p. nieważne jest zobowiązanie się pracownika, że w przyszłości nie będzie dochodził od pracodawcy tego wynagrodzenia za pracę (pactum de non petendo).
2. Żądanie zapłaty wynagrodzenia za pracę, którego pracownik zrzekł się w nieważnej ugodzie (porozumieniu rozwiązującym umowę o pracę) może stanowić nadużycie prawa (art. 8 k.p.) jako postępowanie nieuczciwe, naruszające zasady zaufania i lojalności wobec pracodawcy.
Wyrok SN z 16.10.2009 r. (I PK 89/09, OSNAPiUS 2011/11–12/147)
Istotna różnica pomiędzy zaliczeniem jednego świadczenia na poczet drugiego (art. 450 i 451 k.c.) oraz potrąceniem (art. 503 w związku z art. 498 k.c. i w związku z art. 87 k.p) sprawia, że mogą być zaliczane na poczet wynagrodzenia za pracę (wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy) świadczenia spełnione przez pracodawcę częściowo (w ratach), choć niemające jednoznacznie charakteru zaspokojenia wierzytelności pracownika z tego tytułu.
Wyrok SN z 20.03.2009 r. (I PK 195/08, OSNAPiUS 2010/21–22/260)
Pracownik może wyrazić na piśmie zgodę na dokonywanie potrąceń z wynagrodzenia za pracę konkretnych kwot nadpłaconego dodatku do wynagrodzenia także wtedy, gdy składnik ten wypłacał mu pracodawca posługujący się wyspecjalizowanymi służbami finansowymi (art. 91 k.p.).
Wyrok SN z 23.10.2008 r. (II PK 76/08, OSNAPiUS 2010/5–6/64)
Praca w sobotę stanowiącą dzień wolny od pracy wynikający z pięciodniowego tygodnia pracy (art. 129 § 1 k.p.), świadczona w godzinach nadliczbowych, uprawnia do dodatku w wysokości 50% wynagrodzenia (art. 1511 § 1 pkt 2 k.p.).
Wyrok SN z 29.01.2008 r. (I PK 196/07, OSNAPiUS 2009/7–8/89)
Strony stosunku pracy mogą obniżyć wynagrodzenie pracownika na czas oznaczony do momentu przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę (art. 231 k.p.).
Wyrok SN z 04.02.2008 r. (I PK 193/07, OSNAPiUS 2009/7–8/91)
Warunki wynagradzania za pracę to całokształt sytuacji prawnej pracownika w zakresie wynagrodzenia za pracę, a przede wszystkim zasady nabywania prawa, ustalania wysokości i wypłaty składników wynagrodzenia za pracę — wynagrodzenia zasadniczego, dodatków, premii, dopłat.
Wyrok SN z 10.01.2006 r. (I PK 115/05, Monitor Pr.Pracy 4/2006)
W razie wykonywania obowiązków pracowniczych na stanowisku pracy, które nie powtarza się w strukturze organizacyjnej pracodawcy, nie występuje racjonalna możliwość wskazania i zweryfikowania obiektywnych kryteriów porównywalności jednakowej pracy, za którą przysługuje prawo do jednakowego wynagrodzenia (art. 183c k.p.).
Wyrok SN z 15.03.2006 r. (II PK 154/05, OSNP 2007/3-4/46)
Ochronie przewidzianej w Rozdziale II Działu Trzeciego Kodeksu pracy, oprócz wynagrodzenia za pracę w ścisłym znaczeniu, podlegają należności przysługujące pracownikowi na podstawie przepisów prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 k.p. i spełniające podobne funkcje, jak wynagrodzenie za pracę. Należność zagwarantowana w umowie o pracę, niemająca swojego odpowiednika w przepisach prawa pracy i niebędąca wynagrodzeniem za pracę ani niespełniająca podobnej funkcji, nie mieści się w tak rozumianym przedmiocie ochrony.
Wyrok SN z 20.06.2006 r. (II PK 317/05, OSNP 2007/13-14/185)
Uzgodnienie z pracownikiem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w formie premii uznaniowej nie zwalnia pracodawcy z obowiązku zapłaty za pracę faktycznie wykonaną w tych godzinach.
Wyrok SN z 18.07.2006 r. (I PK 40/06, OSNP 2007/15-16/212)
Zmiana wysokości wynagrodzenia ustalonego w umowie o pracę wymaga złożenia zgodnego oświadczenia woli stron stosunku pracy (art. 11 k.p.), do którego może dojść w trybie ofertowym lub negocjacyjnym (art. 70 § 1 lub art. 72 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.).
Wyrok SN z 28.02.2006 r. (II PK 186/05, OSNP 2007/1-2/8)
Pracodawca nie może być zwolniony z obowiązku wypłacenia wynagrodzenia za pracę z tego powodu, że stanowi to dla niego nadmierne obciążenie finansowe.
Wyrok SN z 11.01.2006 r. (II PK 113/05, OSNAPiUS 2006/23-24/348)
Podjęcie zatrudnienia u innego pracodawcy nie wyłącza prawa do wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy, jeżeli pracownik był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy (art. 81 § 1 k.p.).
Wyrok SN z 11.01.2006 r. (II PK 111/05, OSNAPiUS 2006/23-24/347)
Z art. 84 kp wynika zakaz nie tylko całkowitego, lecz także częściowego zrzeczenia się prawa do wynagrodzenia. Zakaz ten jest bezwzględny i obejmuje zrzeczenie się prawa do wynagrodzenia za pracę w drodze wszelkich oświadczeń woli pracownika, w tym również w drodze ugody sądowej.
Wyrok SN z 03.02.2006 r. (II PK 161/05, Monitor Pr.Pracy 12/2007)
Regulaminy wynagradzania i pracy, ustalone i wprowadzone w życie zgodnie z obowiązującymi przepisami zanim u pracodawcy powstały związki zawodowe (zakładowe organizacje związkowe), nie wymagały późniejszego uzgodnienia z nowo utworzonymi organizacjami związkowymi i jako wewnątrzzakładowe akty normatywne nie utraciły mocy obowiązującej tylko dlatego, że u pracodawcy zaczęły działać związki zawodowe.
Wyrok SN z 07.12.2005 r. (III PK 29/04, OSNP 2006/21-22/319)
Pozbawienie prawa do oddzielnego wynagrodzenia z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych (art. 135 § 1 k.p.) dotyczy tylko wyjątkowych sytuacji i tylko pracowników zajmujących określone stanowiska związane z zarządem zakładem pracy lub jego wyodrębnionej części.
Wyrok SN z 20.09.2005 r. (II PK 56/05, OSNP 2006/13-14/213)
Wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy (art. 57 § 2 k.p.) należy obliczać według wynagrodzenia za pracę, jakie otrzymywałby pracownik, gdyby w tym czasie pracował.
Wyrok SN z 29.06.2005 r. (I PK 233/04, OSNP 2006/9-10/148)
Użyte w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 118, poz. 1112, ze zm.) sformułowanie „od czwartego roku pracy” dotyczy nie tylko pracy nauczycielskiej, ale całego stażu pracy, jeśli tylko mieści się on w ramach wynikających z rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 19 marca 1997 r. w sprawie wynagradzania nauczycieli (Dz.U. Nr 29, poz. 160, ze zm.).
Wyrok SN z 06.10.2005 r. (II PK 65/05, OSNAPiUS 2006/15–16/241)
Niewypłacenie wynagrodzenia za pracę w ustalonym terminie stanowi wystarczającą przyczynę rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 55 § 11 k.p.
Wyrok SN z 05.07.2005 r. (I PK 276/04, Wokanda 2006/2/23)
Pracownik zwolniony przez pracodawcę z obowiązku świadczenia pracy doznaje przeszkód w jej wykonywaniu z przyczyn dotyczących pracodawcy (art. 81 § 1 k.p.) i z tego tytułu przysługuje mu wynagrodzenie w wysokości określonej w tym przepisie.
Wyrok SN z 16.06.2005 r. (I PK 260/04, OSNP 2006/9-10/145)
Ustalenie w umowie o pracę zawartej z pracownikiem niepełnosprawnym w stopniu umiarkowanym 8-godzinnego dnia pracy zamiast zgodnego z prawem 7-godzinnego dnia pracy oznacza, że za każdą przepracowaną ósmą godzinę ma on prawo do wynagrodzenia w wysokości 1/7 dziennego wynagrodzenia wynikającego z umowy i do dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych.
Wyrok SN z 06.07.2005 r. (III PK 51/05, OSNP 2006/5-6/85)
W systemie równoważnego czasu pracy (art. 1294 k.p.), pracą w godzinach nadliczbowych jest praca ponad normę dobową wynikającą z harmonogramu pracy, a także praca w czasie przekraczającym przeciętną normę tygodniową.
Wyrok SN z 10.03.2005 r. (II PK 241/04, OSNAPiUS 2005/24/393)
Przerwy zaliczane do czasu pracy są czasem jej wykonywania w rozumieniu art. 151 k.p., także w zakresie prawa do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.
Wyrok SN z 18.01.2005 r. (II PK 151/04, OSNAPiUS 2005/17/262)
Brak ewidencji pracy w godzinach nadliczbowych obciąża pracodawcę, a nie powołującego się na nią pracownika.
Wyrok SN z 13.01.2005 r. (II PK 114/04, Monitor Pr.Pracy 11/2007)
Powodowane względami organizacyjnymi, stałe wykonywanie pracy ponad normę czasu pracy przez pracownika zajmującego stanowisko kierownicze nie pozbawia go prawa do dodatkowego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.
Wyrok SN z 14.12.2004 r. (II PK 106/04, OSNP 2005/15/221)
Ustalenie ryczałtu za pracę w godzinach nadliczbowych zwalnia pracodawcę z ewidencjonowania czasu pracy (art. 149 § 2 k.p.) wówczas, gdy pracownik świadczy pracę ponad normę czasu pracy, ale dokładna kontrola liczby przepracowanych godzin nadliczbowych jest wysoce utrudniona.
Wyrok SN SN z 19.05.2004 r. (I PK 630/03, OSNAPiUS 2005/3/37)
Osoby zatrudnione na stanowiskach kierowniczych nie mogą być pozbawione prawa do dodatkowego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych (art. 135 § 1 k.p.), jeżeli wskutek niezależnej od nich wadliwej organizacji pracy, są zmuszone do systematycznego przekraczania obowiązujących norm czasu pracy.
Wyrok SN z 08.06.2004 r. (III PK 22/04, OSNAPiUS 2006/15-16/233)
Praca w godzinach ponadwymiarowych nie stanowi uprawnienia nauczyciela, lecz jest jego obowiązkiem, jeżeli została zarządzona zgodnie z prawem. Zdjęcie z nauczyciela tego dodatkowego obowiązku przez nieprzydzielenie pracy w godzinach ponadwymiarowych nie może być uważane za pogorszenie warunków pracy.
Wyrok SN z 12.05.2004 r. (I PK 454/03, OSNAPiUS 2005/3/32)
Regulamin wynagradzania jest źródłem prawa w rozumieniu art. 9 k.p.
Wyrok SN z 05.02.2004 r. (I PK 307/03, OSNAPiUS 2004/24/416)
Regulamin wynagradzania nie może wejść w życie bez uzgodnienia z organizacją związkową działającą u pracodawcy. Jeżeli u pracodawcy działa więcej niż jedna organizacja związkowa, stosuje się art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854, ze zm.). Oznacza to, że jeśli organizacje związkowe przedstawią wspólne, negatywne stanowisko, to regulamin wynagradzania nie może być przez pracodawcę ustalony.
Wyrok SN z 12.02.2004 r. (I PK 349/03, OSNAPiUS 2005/1/4)
1. Regulamin wynagradzania, który nie został ustalony na piśmie i podany do wiadomości pracowników w sposób określony w art. 772 § 6 k.p., nie obowiązuje jako akt prawny.
2. Wypowiedzenie zmieniające warunki płacy wynikające z regulaminu wynagradzania nie powoduje obniżenia wynagrodzenia za pracę, bez uprzedniej zmiany regulaminu.
Wyrok SN z 06.10.2004 r. (I PK 569/03, OSNAPiUS 2005/11/154)
Polecenie przez pracownika zarządzającego w imieniu pracodawcy zakładem pracy wypłacenia sobie wynagrodzenia na podstawie osobiście sporządzonego wykazu godzin nadliczbowych, ze świadomością, że jest ono nienależne, jest umyślnym działaniem na szkodę pracodawcy, uzasadniającym zastosowanie art. 122 k.p.
Wyrok SN z 05.05.2004 r. (I PK 609/03, OSNAPiUS 2005/2/29)
Ustalenie dodatkowych wynagrodzeń prowizyjnych dla pracowników firm ubezpieczeniowych, przysługujących w znacznym wymiarze procentowym od składek na dodatkowe ubezpieczenia emerytalne, powoduje uszczuplenie funduszów emerytalnych, zmniejszenie optymalnej ochrony ubezpieczeniowej oraz zwiększa koszty obsługi ubezpieczeń emerytalnych w sposób mogący sprzyjać powstawaniu negatywnych zjawisk społecznych.
Wyrok SN z 15.12.2004 r. (I PK 115/04, OSNAPiUS 2005/15/226)
Wyrok SN zasądzający wynagrodzenie za okres, z którego ustalana jest podstawa wymiaru zasiłku chorobowego, ma takie samo znaczenie, jak wypłata wynagrodzenia wymagana przez art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143, ze zm.).
Wyrok SN z 11.03.2004 r. (II UK 410/03, OSNAPiUS 2004/21/3780)
1. Zmiana regulaminu wynagradzania po dniu odwołania pracownika ze stanowiska, nie uprawnia go do otrzymania wynagrodzenia za okres wypowiedzenia w wysokości wyższej od przysługującej przed odwołaniem (art. 70 § 2 zdanie drugie k.p.).
2. Odwołanie ze stanowiska (art. 70 k.p.) staje się skuteczne z chwilą, gdy doszło do pracownika w sposób umożliwiający zapoznanie się z jego treścią (art. 61 k.c. w związku z art. 70 § 1 i § 11 k.p. oraz w związku z art. 300 k.p.).
Wyrok SN z 27.01.2004 r. (I PK 282/03, OSNAPiUS 2004/24/413)
Wymaganie pisemnej zgody pracownika na bezgotówkową formę wypłaty wynagrodzenia za pracę (art. 86 § 3 k.p.) ma ściśle bezwzględnie obowiązujący charakter, a postanowienie regulaminu pracy dopuszczające ustną zgodę jest nieważne (art. 9 § 2 k.p.).
Wyrok SN z 24.09.2003 r. (I PK 324/02, OSNAPiUS 2004/18/313)
Wprowadzenie przez pracodawcę przerwy w pracy bez związku z potrzebami ekonomiczno-organizacyjnymi, lecz na wyłączne życzenie pracownika i w jego interesie, nie uzasadnia zapłaty wynagrodzenia za czas przerwy, ani za czas świadczenia pracy po przerwie, zrekompensowany odpowiednim skróceniem czasu pracy przed przerwą.
Wyrok SN z 19.11.2003 r. (I PK 476/02, OSNAPiUS 2004/22/382)
Regulamin wynagradzania jest aktem normatywnym, a nie czynnością prawną w rozumieniu art. 58 k.c. Jego obowiązywanie zależy od tego, czy został wydany w oparcia o przepisy wyższego rzędu, i w granicach zawartego w nich upoważnienia.
Wyrok SN z 18.12.2002 r. (I PKN 693/01, OSNAPiUS 2003/12/2005)
Pracodawca nie ma prawnego obowiązku jednakowego ukształtowania warunków wynagradzania pracownika, któremu wypowiedział umowę o pracę i pracowników dalej zatrudnianych.
Wyrok SN z 24.01.2002 r. (I PKN 16/01, OSNAPiUS 2004/3/144)
Pracownik może cofnąć zgodę na wypłacanie wynagrodzenia za pracę w inny sposób niż w formie pieniężnej do jego rąk lub zmienić dyspozycję w tym zakresie i takie zachowanie nie narusza obowiązku lojalności wobec pracodawcy.
Wyrok SN z 21.02.2002 r. (I PKN 917/00, OSNAPiUS 2004/4/61)
Objęcie przez pracownika innego stanowiska pracy w innej miejscowości w wyniku ustnego porozumienia zmieniającego może być w okolicznościach sprawy traktowane jako dorozumiane wyrażenie zgody na otrzymywanie wynagrodzenia pomniejszonego o premię przewidzianą wyłącznie dla poprzedniego stanowiska. Porozumienie takie nie narusza ani art. 18 § 2 k.p., ani art. 42 § 1 i § 2 k.p.
Wyrok SN z 05.12.2002 r. (I PKN 575/01, OSNAPiUS 2004/11/190)
Bez wprowadzenia norm pracy nie może obowiązywać system akordowego wynagradzania pracowników.
Wyrok SN z 21.09.2001 r. (I PKN 626/00, OSNAPiUS 2003/16/384)
Przypisanie pracownikowi powinności liczenia się z obowiązkiem zwrotu nienależnie pobranego wynagrodzenia za pracę (art. 409 k.c. w związku z art. 405 k.c. i art. 300 k.p.) musi uwzględniać, że zgodnie z art. 18 k.p. pracodawca może indywidualnym aktem przyznać pracownikowi wynagrodzenie w rozmiarze większym, niż wynikający z obowiązujących przepisów płacowych.
Wyrok SN z 20.06.2001 r. (I PKN 511/00, OSNAPiUS 2003/9/218)
Zasiłek dla bezrobotnych nie podlega zaliczeniu na poczet należnego pracownikowi na podstawie art. 81 § 1 k.p. wynagrodzenia za czas gotowości do pracy.
Wyrok SN z 07.03.2001 r. (I PKN 287/00, OSNAPiUS 2002/23/569)
Bezwzględny charakter prawny zakazu zrzeczenia się przez pracownika wynagrodzenia za pracę (art. 84 k.p.) powoduje nieważność niekorzystnego dla niego uzgodnienia, że wynagrodzenie otrzymane z tytułu łączącej równocześnie strony umowy agencyjnej będzie stanowiło zaspokojenie roszczenia o wynagrodzenie za pracę.
Wyrok SN z 02.02.2001 r. (I PKN 225/00, OSNAPiUS 2002/20/487)
Obliczenie i wypłata zarobków przez osobę nieuprawnioną do dokonywania w imieniu pracodawcy czynności z zakresu prawa pracy — jako czynności faktyczne — nie mogą wywołać skutku prawnego polegającego na zmianie warunków wynagrodzenia wynikających z umowy o pracę.
Wyrok SN z 12.12.2001 r. (I PKN 711/00, OSNP wkł. 2002/21/13)
Określenie wynagrodzenia w sposób zryczałtowany, a więc bez ustalenia ilościowych i jakościowych wskaźników pracy, nie powoduje nieważności umowy o pracę, ale nie wyłącza możliwości żądania korekty wynagrodzenia rażąco nieadekwatnego do rzeczywiście wykonanej pracy.
Wyrok SN z 22.11.2001 r. (I PKN 690/00, OSNAPiUS 2003/20/489)
Pracownik ma prawo uważać, że świadczenie wypłacane przez pracodawcę posługującego się wyspecjalizowanymi służbami jest spełniane zasadnie i zgodnie z prawem, a więc nie musi liczyć się z obowiązkiem jego zwrotu (art. 409 k.c).
Wyrok SN z 07.08.2001 r. (I PKN 408/00, OSNAPiUS 2003/13/305)
Pracownik odwołany ze stanowiska do czasu rozwiązania stosunku pracy ma prawo do wynagrodzenia przysługującego mu przed odwołaniem (art. 70 § 2 k.p.). Wynagrodzenie to obejmuje również premię, gdyż w tym przypadku art. 81 § 1 k.p. nie ma zastosowania.
Wyrok SN z 07.03.2001 r. (I PKN 297/00, OSNAPiUS 2002/23/572)
Kierownik jednostki organizacyjnej zobowiązany do prowadzenia dokumentacji dotyczącej czasu pracy własnego i podległych mu pracowników, nie może, dochodząc wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych i w wolne soboty, wywodzić korzystnych dla siebie skutków, powołując się na brak takiej dokumentacji.
Wyrok SN z 16.11.2000 r. (I PKN 80/00, OSNAPiUS 2002/11/264)
Nieważna jest zgoda pracownika na dokonywanie potrąceń z przysługującego mu wynagrodzenia za pracę należności obciążających pracodawcę (art. 18 § 2 k.p. w opozycji do art. 91 k.p.).
Wyrok SN z 12.09.2000 r. (I PKN 22/00 OSNAPiUS 2002/7/159)
Podmiot faktycznie wypłacający wynagrodzenie za pracę pracownikom zatrudnionym przez innego pracodawcę nie staje się przez to stroną umowy o pracę.
Wyrok SN z 01.02.2000 r. (I PKN 494/99, OSNAPiUS 2001 /12/409)
1. Nazwanie wynagrodzenia w umowie o pracę wynagrodzeniem „ryczałtowym”, przy jednoczesnym wskazaniu, że przysługuje ono w określonej kwocie za miesiąc pracy, nie oznacza, że kwoty tej nie należy traktować jako miesięcznej stawki wynagrodzenia pracownika w pojęciu art. 134 § 1-2 k.p.
2. Okoliczność, iż sposób ukształtowania przez strony umowy o pracę wynagrodzenia pracownika jest dla niego korzystny, przy uwzględnieniu zarobków innych pracowników, samo przez się nie uzasadnia twierdzenia, że umowa taka koliduje z zasadami współżycia społecznego lub zmierza do obejścia prawa.
3. Termin wymagalności przewidzianego w art. 1293 § 3 k.p. wynagrodzenia powinien być ustalany przy uwzględnieniu daty wykonywania pracy (dodatkowego dnia wolnego od pracy) oraz reguły określonej w art. 85 § 2 k.p.
Wyrok SN z 06.06.2000 r. (I PKN 707/99, OSNAPiUS 2001/24/714)
Określenie godzinowej stawki wynagrodzenia nie przesądza o tym, że strony łączyła umowa o pracę.
Wyrok SN z 05.12.2000 r. (I PKN 133/00, OSNAP 2002/14/326)
1. Pracownikowi samorządowemu, który został odsunięty od wykonywania obowiązków w następstwie zawieszenia organów gminy na podstawie art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (jednolity tekst: Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74, ze zm.), przysługuje wynagrodzenie gwarancyjne przewidziane w art. 81 § 1 k.p.
2. Do wynagrodzenia przewidzianego w art. 81 § 1 k.p., nie mają zastosowania zasady obowiązujące przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop i wobec tego w wynagrodzeniu tym nie mogą być uwzględnione inne składniki niż te, które wynikają z zaszeregowania pracownika i są określone stawką godzinową lub miesięczną.
Wyrok SN z 16.11.2000 r. (I PKN 455/00, OSNAPiUS 2002/11/268)
Zatrudnianie pracowników poza normalnym czasem pracy na podstawie umów cywilnoprawnych przy pracach tego samego rodzaju co objęte stosunkiem pracy, stanowi obejście przepisów o czasie pracy w godzinach nadliczbowych oraz przepisów dotyczących składek na ubezpieczenie społeczne.
Wyrok SN z 30.06.2000 r. (II UKN 523/99, OSNAPiUS 2002/1/22)
Niedopuszczalne jest podwyższenie stawki wynagrodzenia pracownikowi niepełnosprawnemu zatrudnionemu w zadaniowym systemie czasu pracy, zamiast obniżenia wymiaru zadań w sposób pozwalający na ich wykonanie w obowiązującym go wymiarze czasu pracy (art. 10 ustawy z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnieniu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych, Dz.U. Nr 46, poz. 2001, ze zm.)
Wyrok SN z 24.03.2000 r. (I PKN 553/99, OSNAP 2001/15/484)
Strony mogą w umowie o pracę określić, że wynagrodzenie za pracę płatne miesięcznie wypłaca się z góry.
Wyrok SN z 04.08.1999 r. (I PKN 191/99, OSNP 2000/22/814)
Dodatek do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych uzupełnia wynagrodzenie za pracę wykonaną, a przeto nie może być jedynym składnikiem wynagrodzenia.
Wyrok SN z 05.11.1999 r. (I PKN 348/99, OSNAPiUS 2001/6/191)
Przez „zasady wynagradzania” z art. 24126 § 2 k.p. należy rozumieć postanowienia określające warunki przyznawania wynagrodzenia za pracę oraz innych (dodatkowych) jego składników. Przepis ten nie obejmuje „zasad przyznawania innych świadczeń związanych z pracą”, np. nagród jubileuszowych lub odpraw pieniężnych w związku z przejściem pracownika na emeryturę lub rentę.
Wyrok SN z 24.03.1999 r. (I PKN 634/98, OSNAPiUS 2000/10/383)
Przejęcie obowiązków innego pracownika bez uzgodnienia z pracodawcą nie uzasadnia roszczenia o zwiększenie wynagrodzenia. Pracodawca nie ma obowiązku przeznaczania środków uzyskanych w wyniku zmniejszenia zatrudnienia na podwyższenie wynagrodzeń pozostałym pracownikom.
Wyrok SN z 9.12.1999 r. (I PKN 403/99, OSNAP 2001/9/303)
Zasady współżycia społecznego nie mogą stanowić podstawy pracowniczych uprawnień płacowych.
Wyrok SN z 08.06.1999 r. (I PKN 96/99, OSNAPiUS 2000/16/615)
Nazwanie czasu pracy „zadaniowym” nie wyłącza stosowania przepisów o wynagrodzeniu za pracę w godzinach nadliczbowych.
Wyrok SN z 04.08.1999 r. (I PKN 181/99, OSNAPiUS 2000/22/810)
Jeżeli w dacie wygaśnięcia stosunku pracy nauczyciela istniało prawomocne orzeczenie komisji dyscyplinarnej o wydaleniu z zawodu, to art. 84 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela pozwala na zwrot zatrzymanej części wynagrodzenia tylko za okres zawieszenia w pełnieniu obowiązków i do daty wygaśnięcia stosunku pracy. W świetle tego przepisu brak jest podstaw do zasądzenia wynagrodzenia za okres po tej dacie, choćby następnie w wyniku rewizji nadzwyczajnej postępowanie dyscyplinarne zostało umorzone albo obwiniony został uniewinniony.
Wyrok SN z 21.07.1999 r. (I PKN 162/99, OSNAPiUS 2000/19/718)
Wejście w życie regulaminu wynagrodzenia nie zależy od tego, czy i kiedy pracodawca udostępnił pracownikowi jego tekst.
Wyrok SN z 21.07.1999 r. (I PKN 165/99, OSNAPiUS 2000/20/745)
Wypłacanie dodatkowego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych przemawia za tym, że strony łączy stosunek pracy.
Wyrok SN z 04.12.1998 r. (I PKN 484/98, OSNAPiUS 2000/2/62)
Jeżeli strony w umowie o pracę uzgodniły przesłanki nabycia prawa do konkretnego składnika wynagrodzenia, to spełnienie tych przesłanek uzasadnia roszczenie pracownika o jego wypłatę.
Wyrok SN z 09.07.1998 r. (I PKN 235/98, OSNAPiUS 1999/15/488)
Wyrażenie przez pracownika, bez zachowania formy pisemnej, zgody na dokonywanie potrąceń z wynagrodzenia za pracę innych należności niż wymienione w art. 87 § 1 i 7 k.p. jest nieważne (art. 58 § 1 k.c. w związku z art. 91 i art. 300 k.p.).
Wyrok SN z 01.10.1998 r. (I PKN 366/98, OSNAPiUS 1999/21/684)
Spóźnioną wypłatę składników należnego wynagrodzenia za pracę pracownik może zarachować w pierwszej kolejności na zaspokojenie związanych z długiem pracodawcy zaległych odsetek (art. 451 § 1 zdanie 2 k.c. w związku z art. 300 k.p.).
Wyrok SN z 07.05.1998 r. (I PKN 88/98, OSNAPiUS 1999/9/306)
Jeżeli pracodawca może spełniać świadczenie pieniężne w formie ryczałtu, to ryczałt ten powinien odpowiadać choćby w przybliżeniu świadczeniu, które przysługuje pracownikowi na ogólnych zasadach.
Wyrok SN z 01.12.1998 r. (I PKN 464/98, OSNAPiUS 2000/2/50)
Oświadczenie pracodawcy określające nowe zasady wynagradzania pracownika nie jest wypowiedzeniem zmieniającym, jeżeli nie zawiera oświadczenia o wypowiedzeniu dotychczasowych warunków umowy o pracę.
Wyrok SN z 07.01.1997 r. (I PKN 51/96, OSNAP 1997/16/288)
Zaprzestanie wypłacania jednego ze składników wynagrodzenia za pracę nie oznacza rozwiązania umowy zawartej na czas określony przed upływem czasu, na który była zawarta (art. 30 § 1 pkt 4 k.p.).
Wyrok SN z 11.06.1997 r. (I PKN 146/97, OSNAPiUS 1998/10/293)
1. Odmowa wyrażenia przez pracownika zgody na potrącenie z wynagrodzenia za pracę spornej co do zasady i wysokości wierzytelności pracodawcy nie jest sprzeczna z art. 8 k.p.
2. Wynagrodzenie za pracę nie traci charakteru świadczenia ze stosunku pracy przez fakt, że w chwili wystąpienia z roszczeniem o jego wypłatę lub dokonania jego wypłaty, strony nie pozostają już w stosunku pracy.
Wyrok SN z 14.10.1997 r. (I PKN 319/97, OSNAPiUS 1998/15/450)
1. Zastosowanie przez pracodawcę akordowego systemu wynagradzania pracowników nie wyłącza stosowania wobec nich przepisów o czasie pracy, w tym przepisów o wynagradzaniu za godziny nadliczbowe.
2. System wynagrodzenia akordowego, w którym nie ustalono ilości produktów (wytworów, usług), które mają być wykonane w określonym czasie, jest wadliwy, jeżeli jednocześnie nie przewidziano w nim obowiązywania gwarancyjnej stawki akordowego wynagrodzenia godzinowego.
Wyrok SN z 12.06.1997 r. (I PKN 204/97, OSNAPiUS 1998/10/299)
Pominięcie byłego pracownika przy przyznawaniu świadczenia, będącego składnikiem wynagrodzenia za pracę w okresie w którym był on zatrudniony, narusza zasady wynagradzania za pracę wykonaną (art. 80 k.p.), wynagradzania według ilości i jakości pracy (art. 78 k.p.) i równego traktowania pracowników (art. 112 k.p.).
Wyrok SN z 23.10.1996 r. (I PRN 94/96, OSNAPiUS 1997/6/248)
Za czas niewykonywania pracy pracownik ma prawo do wynagrodzenia tylko w takiej wysokości, w jakiej Kodeks pracy lub przepis szczególny mu je przyznaje.
Wyrok SN z 27.06.1996 r. (I PRN 42/96, OSNAPiUS 1996/24/374)
1. Strony stosunku pracy mogą umownie określić prawo pracownika do podwyżek wynagrodzenia proporcjonalnych do podwyżek przyznanych innym pracownikom, zajmującym podobne stanowiska pracy.
2. Jeżeli treść umownego źródła prawa pracy nie jest jednoznaczna, to sąd powinien przeprowadzić dowód z przesłuchania stron tej umowy w celu wyjaśnienia ich zamiaru (art. 65 § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p.)
3. Jeżeli prawo pracownika do pewnego składnika wynagrodzenia wynika tylko z woli stron stosunku pracy, a nie z przepisów płacowych, to zmiana zakładowego systemu wynagrodzenia nie pozbawia automatycznie pracownika prawa do tego świadczenia (art. 21 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania – jednolity tekst: Dz.U. z 1990 r., Nr 69, poz. 407).
Wyrok SN z 06.01.1995 r. (I PRN 117/94, OSNAPiUS 1995/14/170)
Odliczenie z wynagrodzenia za pracę, na podstawie art. 87 § 7 k.p., kwot wypłaconych w poprzednim terminie płatności za okres nieobecności w pracy, za który pracownik nie zachowuje prawa do wynagrodzenia, nie wymaga zgody pracownika (art. 91 k.p.).
Wyrok SN z 11.10.1994 r. (I PRN 81/94, OSNAPiUS 1995/5/65)
Przyznanie pracownikowi w umowie o pracę świadczenia nieprzewidzianego w przepisach o wynagrodzeniu dla danego stanowiska i nadanie mu charakteru stałego składnika wynagradzania nakłada na zakład pracy obowiązek jego wypłacania. Zwolnienie się od tego obowiązku może nastąpić w drodze wypowiedzenia zmieniającego warunki płacy.
Wyrok SN z 09.04.1991 r. (I PRN 13/91, OSP 1992/4/88)
Wyjaśnienia treści postanowień układu zbiorowego pracy dokonane wspólnie przez jego strony na podstawie art. 2416 § 1 k.p. nie są wiążące dla sądu.
Uchwała Składu Siedmiu Sędziów SN z 11.02.2004 r. (III PZP 12/03, OSNAPiUS 2004/11/187)
Zmiana postanowień zakładowego układu zbiorowego pracy może nastąpić tylko w trybie przewidzianym w ustawie, nawet gdy układ ten przewiduje możliwość uchylenia zasad wypłacania świadczenia płacowego na skutek niezadowalającej sytuacji ekonomicznej przedsiębiorstwa.
Uchwała SN z 22.02.2008 r. (I PZP 12/07, OSNAPiUS 2008/19-20/279)
Do wypowiedzenia wynikających z układu zbiorowego pracy warunków umowy o pracę w razie rozwiązania tego układu, gdy nie został on zastąpiony nowym układem zbiorowym pracy ani regulaminem wynagradzania, stosuje się art. 38 § 1 i art. 45 § 1 k.p.
Uchwała SN z 04.01.2008 r. (I PZP 9/07, OSNAPiUS 2008/13–14/185)
Postanowienie zakładowego układu zbiorowego pracy przyznające pracownikom, z którymi rozwiązano stosunek pracy z przyczyn organizacyjnych, dodatkową odprawę pieniężną (oprócz odprawy przewidzianej w art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19, ze zm.), z wyłączeniem pracowników zwolnionych z pracy z innych przyczyn wymienionych w art. 1 tej ustawy, nie narusza zasady równości wyrażonej w art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 112 Kodeksu pracy.
Uchwała SN z 08.01.2002 r. (III ZP 31/01, OSNAPiUS 2002/12/284)
Postanowienie zakładowego układu zbiorowego pracy wyłączające spod jego działania pracownika zatrudnionego za granicą nie oznacza naruszenia zasady równego traktowania, jeżeli jego wynagrodzenie za pracę jest wyższe od wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w kraju (art. 239 § 1 i art. 9 § 4 k.p.).
Wyrok SN z 11.09.2012 r. (II PK 36/12, OSNAPiUS 2013/15–16/179)
Rozwiązanie się układu zbiorowego pracy z upływem okresu, na jaki był zawarty (art. 2417 § 1 pkt 2 k.p.), nie oznacza, że automatycznie przestają obowiązywać korzystniejsze warunki umowy o pracę wynikające z rozwiązanego układu, które z mocy prawa zostały objęte treścią tej umowy (art. 24113 § 1 k.p.).
Wyrok SN z 03.03.2011 r. (II PK 107/10, OSNAPiUS 2012/7–8/94)
„Korzystność” postanowienia zakładowego prawa pracy, przy uwzględnieniu swoistego bilansu zysków i strat dla pracownika, niekoniecznie musi polegać na przyznaniu dodatkowych lub wyższych świadczeń niż gwarantowane przez przepisy powszechnie obowiązujące. Może też sprowadzać się do powstrzymywania pracodawcy z realizacją jego roszczeń wobec pracownika.
Wyrok SN z 04.02.2011 r. (II PK 187/10, OSNAPiUS 2012/7–8/89)
Porozumienie o zawieszeniu stosowania w części zakładowego układu zbiorowego pracy (art. 24127 § 1 k.p.) obowiązującego w spółdzielni pracy nie może powodować obniżenia wynagrodzenia pracowników zatrudnionych na podstawie spółdzielczej umowy o pracę bez zastosowania art. 185 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848, ze zm.).
Wyrok SN z 19.02.2010 r. (II PK 221/09, OSNAPiUS 2011/15–16/203)
Wypowiedzenie układu zbiorowego pracy stanowi dostateczną (autonomiczną) przyczynę wypowiedzenia warunków pracy i płacy. Dla oceny zasadności wypowiedzenia zmieniającego nie jest potrzebne badanie przyczyny wypowiedzenia układu zbiorowego.
Wyrok SN z 16.09.2009 r. (I PK 72/09, OSNAPiUS 2011/9–10/121)
Postanowienia zakładowego układu zbiorowego pracy nie są przepisami ustanawiającymi szczególną ochronę stosunku pracy w rozumieniu art. 47 zdanie drugie k.p.
Wyrok SN z 14.11.2008 r. (II PK 93/08, OSNAPiUS 2010/9–10/115)
Porozumienie o zawieszeniu stosowania układu zbiorowego pracy zawiera się dla wszystkich pracowników objętych tym układem, chyba, że strony wyraźnie wyłączą z jego zakresu jednoznacznie określoną grupę pracowników (art. 24127 w związku z art. 239 § 1 i art. 2419 § 1 zdanie drugie k.p.).
Wyrok SN z 03.03.2005 r. (I PK 191/04, OSNAPiUS 2005/21/335)
O potrzebie skorzystania z prawa do wyjaśniania treści układu zbiorowego pracy (art. 2416 § 1 k.p.) decydują strony tego układu na podstawie własnej oceny, która nie musi być zbieżna z profesjonalną oceną prawniczą.
Wyrok SN z 19.08.2004 r. (I PK 528/03, OSNAPiUS 2005/6/79)
Zawieszenie stosowania postanowień zakładowego układu zbiorowego pracy (art. 24127 k.p.) dotyczy także pracownika korzystającego w okresie przedemerytalnym z ochrony przed wypowiedzeniem warunków pracy lub płacy (art. 39 w związku z art. 42 § 1 k.p.).
Wyrok SN z 27.10.2004 r. (I PK 627/03, OSNAPiUS 2005/12/1680
Postanowienie układu zbiorowego pracy przewidującego dłuższy od dotychczasowego okres wypowiedzenia ma zastosowanie do okresu rozpoczętego, a niezakończonego w chwili wejścia w życie układu.
Wyrok SN z 05.02.2002 r. (I PKN 866/00, OSNAPiUS 2004/4/58)
Zasada równych praw z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków pracowniczych (art. 112 k.p.) dotyczy warunków nabycia prawa do nagrody jubileuszowej określonych w zakładowym układzie zbiorowym pracy.
Wyrok SN z 23.01.2002 r. (I PKN 816/00, OSNAPiUS 2004/2/32)
Porozumienie wprowadzające „Pakiet zabezpieczenia spraw socjalno-bytowych, pracowniczych i związkowych” zawarty pomiędzy organizacjami związków zawodowych pracowników spółki akcyjnej Skarbu Państwa a konsorcjum nabywców akcji tej spółki, określający na rzecz pracowników świadczenia nie przewidziane w układzie zbiorowym pracy i nie stanowiące jego integralnej części, nie jest źródłem prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 k.p.
Wyrok SN z 30.05.2001 r. (I PKN 435/00, OSNAPiUS 2003/7/175)
Sąd nie może odmiennie interpretować przepisów układu zbiorowego pracy dotyczących zasad wynagradzania pracowników, niż uczyniły to strony układu na podstawie art. 2416k.p., chyba że wykładnia ta prowadzi do rozwiązania sprzecznego z aktem prawnym wyższego rzędu.
Wyrok SN z 19.07.2001 r. (II UKN 477/00, OSNAPiUS 2003/11/272)
Postanowienia nieopartego na ustawie zbiorowego porozumienia prawa pracy stanowią dla pracowników źródło zobowiązań pracodawcy będącego stroną tego porozumienia, które jako korzystniejsze niż przepisy prawa pracy zostają objęte treścią indywidualnych stosunków pracy.
Wyrok SN z 26.05.2000 r. (I PKN 674/99, OSNAPiUS 2001/22/664)
Formułowane na podstawie art. 2416 k.p. przez strony układu zbiorowego pracy wyjaśnienia treści jego postanowień są prawnie wiążące.
Wyrok SN z 07.12.2000 r. (I PKN 142/00, OSNAPiUS 2002/14/334)
Warunkiem zaliczenia porozumienia zbiorowego określającego prawa i obowiązki stron stosunku pracy do źródeł prawa pracy jest jego oparcie „na ustawie”, to znaczy, że możliwość zawarcia porozumienia jest przewidziana w ustawie.
Wyrok SN z 07.09.1999 r. (I PKN 243/99, OSNAPiUS 2001/1/8)
W zakładowym układzie zbiorowym pracy można określić wymiarem zadań czas pracy kierowców w transporcie międzynarodowym, gdy jest to uzasadnione rodzajem pracy i jej organizacją u danego pracodawcy, a zadania zostały ustalone w sposób umożliwiający ich wykonanie w ramach norm czasu pracy.
Postanowienie SN z 07.12.1999 r. (I PKN 427/99, OSNAPiUS 2001/8/274)