menu trigger  menu trigger
30764.jpg

Rada Ministrów przyjęła uchwałę w sprawie Krajowego Planu Działań na rzecz Zatrudnienia na rok 2021

Rada Ministrów przyjęła uchwałę w sprawie Krajowego Planu Działań na rzecz Zatrudnienia na rok 2021.

Przyjęcie Krajowego Planu Działań na rzecz Zatrudnienia (KPDZ 2021) na 2021 rok przypada w szczególnym momencie – obecnie na wyzwania o charakterze długoterminowym, związane z globalnymi tendencjami społeczno-gospodarczymi, nakładają się dodatkowe wyzwania dla rynków pracy wynikające ze skutków pandemii Covid19.

Plan  zawiera szeroką perspektywę niezbędnych działań w zakresie polityki zatrudnienia, komplementarnych do pozostałych przedsięwzięć rządu, których celem jest szybki powrót na ścieżkę wzrostu i – co najważniejsze – nadanie temu rozwojowi nowej jakości i długofalowego charakteru.

Co zawiera Plan

Określa cele i kierunki działań zgodne z priorytetami polityki państwa w dziedzinie rynku pracy. Plan, który określony został na szczeblu ogólnokrajowym, stanowi podstawę dla przygotowania przez samorządy województw corocznych regionalnych planów działań na rzecz zatrudnienia, obejmujących priorytetowe grupy bezrobotnych i innych osób wymagających wsparcia.

Jego głównym celem jest wzrost zatrudnienia oraz produktywności pracy, tak by przygotować polski rynek pracy, pracowników i pracodawców na współczesne wyzwania gospodarcze, wynikające z trendów globalnych (transformacji cyfrowej i automatyzacji, transformacji energetycznej oraz zmian demograficznych), a także wzmocnić jakość zatrudnienia w Polsce po pandemii Civid-19.

Cele szczegółowe jakie będą realizowane w 2021r. to m.in. :

  • Złagodzenie negatywnych skutków epidemii COVID-19 dla rynku pracy
    • Ochrona miejsc pracy – kontynuacja działań osłonowych, w szczególności dla branż najbardziej dotkniętych ograniczeniami spowodowanymi pandemią COVID-19
  • Równowaga na rynku pracy
    • Aktywizacja zawodowa osób nieaktywnych, w tym osób z małymi dziećmi. Zapewnienie dostępu do elastycznych form pracy (pracy w zmniejszonym wymiarze godzin, pracy zdalnej) czy różnych form opieki nad dzieckiem i innymi osobami wymagającymi opieki umożliwi godzenie życia rodzinnego z zawodowym i szybszy powrót na rynek pracy oraz uchroni przed dezaktualizacją umiejętności.
    • Wsparcie aktywności zawodowej i podnoszenie umiejętności pracowników m.in. poprzez modernizację funkcjonowania publicznych służb zatrudnienia (PSZ), w tym poprzez opracowanie pakietu nowych przepisów prawnych oraz dalszą informatyzację procesów i narzędzi stosowanych przez PSZ.
    • Kontynuacja działań na rzecz zatrudnienia osób młodych, w ramach programu Gwarancji dla Młodzieży (w tym poprzez nową edycję programu) oraz innych możliwych instrumentów adresowanych do tej grupy.
  • Tworzenie miejsc pracy o wysokiej jakości
    • Prowadzone będą działania na rzecz wspierania i propagowania zatrudnienia w oparciu o formy przewidziane w prawie pracy (kodeksie pracy), przynoszące najlepsze  i wymierne korzyści wszystkim stronom występującym na rynku.
    • Wspierany będzie rozwój kompetencji cyfrowych oraz szkolnictwa i kształcenia dostosowanego do wyzwań związanych z transformacją cyfrową.
  • Lepsze dostosowanie kompetencji i kwalifikacji pracowników do wymogów rynku pracy przyszłości
    • Kontynuowane będą działania na rzecz zwiększania szans na rynku pracy poprzez dostosowanie umiejętności do potrzeb rynku pracy, szczególnie na terenach zagrożonych depopulacją.
    • Doskonalone będą metody prognozowania zapotrzebowania na zawody, kompetencje i nowe kwalifikacje w perspektywie długoterminowej (np. 5 i 10 lat).
  • Skuteczne zarządzanie migracjami zarobkowymi
    • Prowadzona będzie analiza systemu prawno-organizacyjnego dotyczącego zatrudnienia oraz usprawnienie procedur w tym zakresie, sprzyjających zwiększeniu zatrudnienia spoza polskiego rynku pracy.
    • Wspierana będzie mobilność pracownicza na rynku pracy państw członkowskich UE/EFTA poprzez sieć EURES, z uwzględnieniem potrzeb polskiego rynku pracy.
    • Wspierany będzie powrót osób z emigracji oraz repatriantów.

MRPiT

CZYTAJ DALEJ
ODRAHN0.jpg

Popyt na pracę

GUS opublikował informacje dotyczące rynku pracy. Z badania wynika, że w 2020 r. w Polsce w tych jednostkach przeciętnie pracowało 12407,7 tys. osób. W porównaniu z rokiem poprzednim było to mniej o 5,4%.
Na koniec 2020 r. niemal 3/4 pracujących świadczyło pracę w jednostkach sektora prywatnego, który był reprezentowany przez ponad 90% ogółu jednostek.
Rozkład pracujących był ściśle związany z wielkością jednostek. Najwięcej pracujących, bo ponad połowę, skupiały jednostki największe, w których pracowało powyżej 49 osób, podczas gdy jednostki tej wielkości stanowiły tylko 9,5% ogółu jednostek badanych. Natomiast jednostki, w których pracowało od 10 do 49 osób skupiały około 1/4 pracujących. Najmniej pracujących – około 1/6 – odnotowano w jednostkach najmniejszych, posiadających mniej niż 9 pracujących, pomimo iż stanowiły one 64,4% ogółu wszystkich podmiotów.

Na koniec 2020 r. najwięcej osób pracowało w jednostkach prowadzących działalność w zakresie: przetwórstwa przemysłowego – 22,4% ogółu pracujących oraz handlu; naprawy pojazdów samochodowych – 19,0%.
Pracujący we wskazanych sekcjach stanowili ponad 50% ogółu pracujących w sektorze prywatnym (odpowiednio 29,5% i 25,4%). W sektorze publicznym przeważały osoby pracujące w sekcji edukacja. W 2020 r.
pracujący w tej sekcji stanowili ponad 1/3 pracujących w sektorze publicznym. W sektorze tym były także licznie reprezentowane sekcje: opieka zdrowotna i pomoc społeczna oraz administracja publiczna i obrona narodowa; obowiązkowe zabezpieczenia społeczne. Pracujący w tych sekcjach stanowili odpowiednio 1/5 i 1/6 ogółu pracujących w sektorze publicznym.

Struktura pracujących według sekcji PKD była zróżnicowana w zależności od wielkości jednostek. W najmniejszych jednostkach o liczbie pracujących do 9 osób najwięcej osób pracowało w handlu; naprawie pojazdów samochodowych – 28,2%. Po ok. 12-14% pracujących w tej kategorii wielkościowej jednostek związanych było z przetwórstwem przemysłowym oraz budownictwem. W jednostkach, w których pracowało od 10 do 49 osób największą część stanowili pracujący w handlu; naprawie pojazdów samochodowych – 23,8%. Nieco mniejszy, bo po około 16% stanowił udział pracujących w edukacji i przetwórstwie przemysłowym. W jednostkach liczących powyżej 49 pracujących najwięcej pracujących związanych było z przetwórstwem przemysłowym (27,8%). Niemal o połowę mniejszy udział stanowili pracujący reprezentujący handel; naprawę pojazdów samochodowych (14,3%). W jednostkach tej kategorii wielkości prawie co dziesiąty pracujący związany był z edukacją.

Najliczniejszą grupą zawodową w ogólnej liczbie pracujących według stanu na koniec grudnia 2020 r. byli specjaliści. Stanowili oni nieco ponad 1/5 ogółu pracujących. Najczęściej pracowali w jednostkach liczących powyżej 49 pracujących – 67,2% z nich. Nieco więcej niż połowa specjalistów związana była z sektorem publicznym. Specjaliści świadczyli pracę głównie w jednostkach działających w edukacji – 31,9%, a 14,6% z nich związanych było z opieką zdrowotną i pomocą społeczną. Co jedenasty specjalista pracował w przetwórstwie przemysłowym i działalności profesjonalnej, naukowej i technicznej, a co dwunasty – w handlu; naprawie pojazdów samochodowych.

CZYTAJ DALEJ

Popyt na pracę w I kw. 2021 roku

Na koniec pierwszego kwartału 2021 r. liczba wolnych miejsc pracy w Polsce, w podmiotach gospodarki narodowej (jednostkach macierzystych lub lokalnych) zatrudniających co najmniej 1 osobę, wynosiła 110,2 tys. i była wyższa niż w końcu czwartego kwartału 2020 r. o 25,8 tys., tj. o 30,6%. W porównaniu z analogicznym okresem roku poprzedniego liczba wolnych miejsc pracy była większa o 33,7 tys., tj. o 44,1%. Pod koniec pierwszego kwartału 2021 r. nieobsadzonych było 24,0 tys. nowo utworzonych miejsc pracy.

W pierwszym kwartale 2021 r. było o 12,4% więcej nowych miejsc pracy niż w analogicznym okresie roku poprzedniego. Jednocześnie zlikwidowano o 41,5% mniej miejsc pracy niż w pierwszym kwartale 2020 r. i o 30,2% więcej niż w czwartym kwartale 2020 r. Badanie popytu na pracę realizowane jest metodą reprezentacyjną z częstotliwością kwartalną na formularzu Z–05. Obejmuje ono jednostki zatrudniające przynajmniej 1 osobę.
W pierwszym kwartale 2021 r. większość z nich, bo 91,1%, stanowiły jednostki sektora prywatnego. Pod względem wielkości wyrażonej liczbą pracujących przeważały jednostki, w których pracowało do 9 osób – stanowiły one 69,4% ogólnej liczby jednostek. Podstawowe wyniki badania w pierwszym kwartale 2021 r. wskazują, że pomimo trwającej epidemii sytuacja na rynku pracy uległa zauważalnej poprawie. W porównaniu do wszystkich kwartałów 2020 r. zwiększyła się liczba oferowanych oraz nowo utworzonych miejsc pracy.

W Polsce tworzenie i likwidowanie miejsc pracy ma charakter sezonowy. Z analizy prezentowanego szeregu wynika, że w przypadku miejsc pracy nowo tworzonych ich liczba była największa w pierwszych kwartałach, a najmniejsza – zazwyczaj w czwartych. Tendencja wzrostu liczby nowo tworzonych miejsc pracy w pierwszych kwartałach utrzymuje się od 2012 r., największy wzrost odnotowano w 2019 r. We wszystkich kwartałach 2020 r. zaobserwowano spadek liczby nowo utworzonych miejsc pracy w stosunku do analogicznych okresów 2019 r. (co zapewne było spowodowane wpływem pandemii COVID-19). Natomiast w pierwszym kwartale 2021 r. odnotowano wzrost liczby nowo tworzonych miejsc pracy w stosunku do wszystkich kwartałów roku poprzedniego.
W ostatnich 10 latach zasadniczo liczba nowo tworzonych miejsc przewyższa liczbę zlikwidowanych miejsc pracy. W tym okresie inaczej było tylko w czwartym kwartale 2012 r. i pierwszym kwartale 2020 r.

GUS

CZYTAJ DALEJ
3724.jpg

Rynek pracy w i kwartale 2021

W marcu 2020 r. ogłoszono w Polsce stan zagrożenia epidemicznego, a następnie stan epidemii w związku

z rozprzestrzenianiem się choroby zakaźnej wywołanej wirusem SARS-CoV-2, zwanej COVID-19. W nawiązaniu do oceny stanu sytuacji epidemicznej wprowadzano rozwiązania zapobiegające i przeciwdziałające rozprzestrzenianiu się wspomnianego wirusa i zwalczające wywołaną nim chorobę. Działania te odnosiły się także do rynku pracy. Wśród nich było m.in. umożliwienie wykonywania pracy poza miejscem jej stałego wykonywania, czyli pracy zdalnej. Zaprezentowane w niniejszym opracowaniu dane zostały pozyskane podczas badania „Popyt na pracę”

Badanie popytu na pracę realizowane jest metodą reprezentacyjną z częstotliwością kwartalną. Obejmuje ono podmioty gospodarki narodowej i ich jednostki lokalne zatrudniające przynajmniej 1 osobę, zgodnie z zakresem podmiotowym badania. Z badania tego wynika, że w końcu pierwszego kwartału 2021 r. liczba zajętych miejsc pracy była o 2,9% niższa niż w końcu pierwszego kwartału 2020 r.

Zlikwidowane miejsca pracy

W pierwszym kwartale 2021 r. zlikwidowano 70,2 tys. miejsc pracy. Było to o 41,5% mniej niż w pierwszym kwartale 2020 r. Należy jednak zauważyć, że skala likwidacji związana z rozprzestrzenianiem się COVID-19 odnosiła się do niemal 24% zlikwidowanych miejsc pracy w ogóle. Likwidacja miejsc pracy miała miejsce we wszystkich klasach wielkości jednostek.

Likwidacja miejsc pracy w związku z rozprzestrzenianiem się COVID-19 miała miejsce głównie w sektorze prywatnym.

Biorąc pod uwagę rodzaj działalności według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) można stwierdzić, że struktura miejsc pracy zlikwidowanych z powodu sytuacji epidemicznej w sekcjach była podobna do struktury miejsc pracy zlikwidowanych w ogóle. Na przykład miejsca pracy zlikwidowane w sekcji przetwórstwo przemysłowe stanowiły ok. 20% miejsc pracy zlikwidowanych w całej gospodarce, a miejsca pracy zlikwidowane w tej sekcji w związku z sytuacją epidemiczną 21,0% ogółu miejsc pracy zlikwidowanych z tego powodu.
W pierwszym kwartale 2021 r. w porównaniu z analogicznym okresem roku ubiegłego zlikwidowano nieco mniej miejsc pracy w związku z sytuacją epidemiczną w kraju.
Mniejszy niż średnio w Polsce udział miejsc pracy zlikwidowanych w związku z sytuacją epidemiczną był w jednostkach, w których pracowało do 9 osób. W pozostałych klasach wielkości jednostek udział ten był wyższy niż średnio w Polsce.

Praca zdalna w okresie zagrożenia epidemicznego

Zaistniała w marcu 2020 r. sytuacja epidemiczna wpłynęła na ograniczenie działalności podmiotów gospodarki narodowej w dotychczasowej postaci. Przejawiało się to z jednej strony likwidacją miejsc pracy, a z drugiej – otwarciem się pracodawców na formy zatrudnienia pozwalające na zachowanie dystansu społecznego. Jedną z takich form jest praca zdalna.
W końcu marca 2021 r. udział osób, które pracowały zdalnie w związku z sytuacją epidemiczną, w ogólnej liczbie pracujących objętych badaniem „Popyt na pracę” wyniósł 14,2% i było to o 3,2 p. proc. więcej niż w końcu marca 2020 r. W pierwszym kwartale skala wykorzystania pracy zdalnej w sektorze prywatnym była mniejsza niż w sektorze publicznym. W skali całej gospodarki wykorzystanie pracy zdalnej w celu ograniczenia zagrożenia epidemicznego pozostało największe w jednostkach zatrudniających powyżej 49 osób. Udział pracujących zdalnie w jednostkach tej wielkości wyniósł 16,6%, było to o 6,5 p. proc. więcej niż w pierwszym kwartale 2020 r. W jednostkach zatrudniających do 9 osób pracę zdalną świadczyło 7,1% pracujących, natomiast w jednostkach od 10 do 49 osób 13,6%.

W stopniu znacząco wyższym niż średnio w Polsce przejście na pracę zdalną miało miejsce w regionie warszawskim stołecznym. Około co 4 pracujący wykonywał tam pracę zdalnie w następstwie zaistniałej sytuacji epidemicznej. Wśród pozostałych regionów zastosowanie omawianej formy pracy w realiach zagrożenia epidemicznego w najmniejszym stopniu miało miejsce w regionie świętokrzyskim, gdzie pracę zdalną z powodu zagrożenia COVID-19 wykonywało 6,9% pracujących.

Wykonywanie pracy zdalnej w pierwszym kwartale 2021 r. było zróżnicowane w zależności od rodzaju działalności. Na przykład w sekcji informacja i komunikacja praca zdalna była wykonywana przez niemal 67% pracujących. W sekcji edukacja tą formą pracy z powodu pojawienia się choroby zakaźnej wywołanej wirusem SARS-CoV-2 zostało objętych niemal 46% pracujących. Udział pracujących, którzy w związku z sytuacją epidemiczną pracowali zdalnie w pierwszym kwartale 2021 r., był wyższy niż w tym samym kwartale roku ubiegłego.

GUS

CZYTAJ DALEJ

GUS: Pracujący i wynagrodzenia w gospodarce narodowej w 2020 r.

Według danych wstępnych na koniec 2020 r. liczba pracujących w gospodarce narodowej wynosiła 15,8 mln osób. W stosunku do ostatniego dnia 2019 r. było to mniej o 1,8%.

W końcu 2020 r. liczba pracujących w gospodarce narodowej w porównaniu do stanu z 31 grudnia 2019 r. zmniejszyła się w większości sekcji. Jest to sytuacja odwrotna do obserwowanej w 2019 r. – wówczas liczba pracujących względem 2018 r. wzrosła w zdecydowanej większości sekcji – w gospodarce narodowej odnotowano ponad 1% wzrost liczby pracujących. Według danych wstępnych do sekcji o największym spadku liczby pracujących należały Zakwaterowanie i gastronomia (o 8,3%) oraz Działalność finansowa i ubezpieczeniowa (o 5,8%). Względem ostatniego dnia 2019 r. liczba pracujących wzrosła w jednej sekcji Dostawa wody; gospodarowanie ściekami i odpadami; rekultywacja – był to wzrost o 1,2%.

W ostatnim dniu 2020 r. największą liczbę pracujących skupiało nadal Przetwórstwo przemysłowe. Pracujący w tej sekcji stanowili 17,6% ogółu pracujących w gospodarce narodowej.

Przeciętne zatrudnienie w gospodarce narodowej

W 2020 r. przeciętne zatrudnienie w gospodarce narodowej w Polsce wyniosło 10,6 mln etatów. Było to mniej o 1,7% w stosunku do poprzedniego roku. Jest to sytuacja odmienna od zaistniałej w 2019 r. – wówczas w stosunku do 2018 r. odnotowano blisko 2% wzrost przeciętnego zatrudnienia. W analizowanym okresie według danych wstępnych w większości sekcji przeciętne zatrudnienie zmniejszyło się – najwyższy spadek przeciętnego zatrudnienia – o 8,4% miał miejsce w sekcji Zakwaterowanie i gastronomia, następnie o 4,5% w sekcji Działalność finansowa i ubezpieczeniowa.
W stosunku do 2019 r. przeciętne zatrudnienie wzrosło w trzech sekcjach, przy czym najwięcej w sekcji Pozostała działalność usługowa (o 2,4%). W pozostałych dwóch sekcjach wzrost wyniósł 1,5%.

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej

Według danych wstępnych przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w Polsce w 2020 r. wyniosło 5167,47 zł. W porównaniu z 2019 r. wzrosło ono o 5,0%. Jest to niższy niż notowany w 2019 r. wzrost – wówczas w porównaniu z 2018 r. przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto wzrosło o 7,2%. Przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto pozostało zróżnicowane według sekcji PKD. W 2020 r. wahało się od 3310,93 zł w sekcji Zakwaterowanie i gastronomia do 9014,97 zł w sekcji Informacja i komunikacja. Było to odpowiednio o 35,9% mniej i o 74,5% więcej od przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w Polsce.

We wszystkich sekcjach PKD w stosunku do 2019 r. zanotowano wzrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto. Wzrost ten wyniósł od 2,2% w sekcji Górnictwo i wydobywanie do 9,7% w sekcji Administrowanie i działalność wspierająca.

Minimalne wynagrodzenie brutto

W 2020 r. minimalne wynagrodzenie brutto wzrosło w stosunku do 2019 r. o 350,00 zł i wyniosło 2600,00 zł. Po podwyższeniu stanowiło ono 50,3% przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia brutto osiągniętego w gospodarce narodowej w 2020 r. W grudniu 2020 r. wynagrodzenie, które było równe lub niższe niż minimalne wynagrodzenie brutto pobierało 484,7 tys. zatrudnionych osób . Było to o 14,4% więcej niż przed rokiem.

GUS

CZYTAJ DALEJ
flaga-mapa-33.jpg

Zarobki godzinowe w państwach UE

Zarobki godzinowe brutto różnią się znacznie w zależności od zawodów. Na podstawie szczegółowych danych o zarobkach za 2018 r. można stwierdzić, że menedżerowie byli najlepiej opłacanym zawodem we wszystkich państwach członkowskich UE. Ich średnie zarobki brutto na godzinę wynosiły 28,6 euro. Za menedżerami kolejną najlepiej zarabiającą grupą są specjaliści (21,4 euro), a następnie technicy (17,8 euro).

Na przeciwnym końcu skali najgorzej opłacane zawody we wszystkich państwach członkowskich UE (z wyjątkiem Danii) znaleźli się pracownicy wykonujący prace proste (9,7 euro/godzinę), dalej uplasowali się pracownicy usług i sprzedawcy (11,2 euro), operatorzy maszyn i urządzeń oraz monterzy (11,5 euro).

Największe różnice w zarobkach odnotowano na Cyprze, najmniejsze w Danii.

Ogólnie rzecz biorąc, średnie zarobki brutto na godzinę w najlepiej opłacanym zawodzie w UE były około trzy razy wyższe niż w przypadku najmniej dobrze opłacanego zawodu. Dokładniej, wynagrodzenie godzinowe brutto kierownika w UE (28,6 euro) było prawie trzy razy wyższe niż pracownika do prac prostych (9,7 euro).

We wszystkich państwach członkowskich UE wskaźnik ten był najwyższy na Cyprze, gdzie menedżerowie (31,7 euro/godzinę) zarabiali średnio pięć razy więcej niż pracownicy wykonujący prace proste (6,3 euro/godzinę). W przeciwieństwie do tego wskaźnik był najniższy w Danii, gdzie menedżerowie (50,9 euro) zarabiali około dwa razy więcej niż pracownicy usług i sprzedaży (22,2 euro).

CZYTAJ DALEJ

MRPiT. Dobre wiadomości z rynku pracy: bezrobocie spadło

Resort pracy poinformował o spadku bezrobocia w maju.

Z informacji ministerstwa wynika, że maj był kolejnym miesiącem z rzędu, gdy stopa bezrobocia rejestrowanego w Polsce spadła – 6,1%. Oznacza to, że w porównaniu do poprzedniego miesiąca spadła o 0,2 punktu proc.

W zakresie instrumentów nadzorowanych przez resort  rozwoju, pracy i technologii pracy do końca kwietnia br. powiatowe i wojewódzkie urzędy pracy przyznały wsparcie dla 7,7 mln miejsc pracy.

Najniższą stopę bezrobocia rejestrowanego zanotowano w województwie wielkopolskim (3,7%), a najwyższą w warmińsko-mazurskim (9,7%). W żadnym województwie wskaźnik bezrobocia nie przekraczał 10%.

Ze wstępnych danych wynika, że liczba zarejestrowanych bezrobotnych w urzędach pracy w maju br. wyniosła  było 1 028,3 tys. osób bezrobotnych i w porównaniu do stanu z końca kwietnia 2021 roku liczba ta spadła o 25,5 tys. osób, czyli o 2,4%.

W maju br. według wstępnych danych  pracodawcy zgłosili do urzędów pracy 112,2 tys. wolnych miejsc pracy i miejsc aktywizacji zawodowej tj. o 2,1 tys. (1,9%) więcej niż w kwietniu 2021 r. i o 36,6 tys. (48,4%) więcej niż w maju 2020 r.

MRPiT

CZYTAJ DALEJ
3742.jpg

Bezrobotnym trudniej znaleźć pracę

Wskaźnik Rynku Pracy (WRP) informujący z wyprzedzeniem o przyszłych zmianach wielkości bezrobocia w maju 2021r. wzrósł w porównaniu do kwietnia o blisko 0,3 punktu.
Jest to drugi miesiąc wzrostu wartości wskaźnika, choć obecna skala zmian była mniejsza niż przed miesiącem. Warto podkreślić, że w ciągu ostatniego roku wskaźnik charakteryzuje się zwiększoną zmiennością, co odzwierciedla dominującą wśród uczestników rynku niepewność, w tym również niepewność co do przyszłej wielkości zatrudnienia. Badania wskazują, że proces chomikowania pracowników nasilił się w ostatnim czasie, co oznacza, że przedsiębiorstwa starają się nie zwalniać, lub możliwie odsuwać w czasie moment redukcji liczby pracowników, licząc na postępujące i trwałe ożywienie, jednocześnie zdając sobie sprawę z ograniczeń podażowych na rynku pracy. Z drugiej strony, przedsiębiorstwa dość ostrożnie podchodzą do kreacji nowych miejsc pracy, co zmniejsza szanse zatrudnieniowe osób jej poszukujących. Przekłada się to na wydłużenie średniego czasu trwania bezrobocia, co w miarę wydłużania czasu pozostawania na bezrobociu zmniejsza szansę znalezienia pracy. Trwałe obniżenie bezrobocia komplikuje skala strukturalnych niedopasowań pomiędzy popytem i podażą.

Stopa bezrobocia rejestrowanego zmalała w ujęciu miesięcznym o 0,1 punktu procentowego. Tym niemniej, po wyeliminowaniu wahań sezonowych wzrosła w kwietniu w porównaniu do marca br. o 0,1 punktu procentowego i wyniosła 6,1%.

Aktualnie dwie składowe wskaźnika oddziałują w kierunku wzrostu jego wartości, przy czym ich wpływ jest silny, natomiast pozostałych pięć składowych zapowiada spadek stopy bezrobocia w najbliższym czasie.

Podobnie jak przed miesiącem, najmniej pozytywne informacje płyną z danych dotyczących szans zatrudnieniowych osób bezrobotnych, tj. liczby osób, które wyrejestrowały się z urzędu pracy z tytułu podjęcia zatrudnienia oraz liczby nowych ofert pracy napływających do PUP-ów.
W kwietniu, w porównaniu do marca br., napływ nowych ofert zatrudnienia zmalał o blisko 3 tys. ogłoszeń (spadek o 3% w ujęciu miesięcznym). Tendencję tę obserwujemy od grudnia ubiegłego roku. Obecny napływ nowych wakatów jest także mniejszy niż w analogicznym miesiącu dwa lata temu. Dane te wskazują, iż kreacja nowych miejsc pracy postępuje niezwykle ostrożnie.

Stosunkowo niewielka podaż ofert pracy trafiających do Urzędów Pracy oraz niedopasowanie wymogów potencjalnych pracodawców do kwalifikacji i umiejętności osób bezrobotnych powoduje relatywnie niski odpływ z bezrobocia do zatrudnienia. W kwietniu br. w ujęciu miesięcznym liczba osób bezrobotnych, które wyrejestrowały się z urzędów pracy z tytułu podjęcia zatrudnienia zmalała o ponad 15 tys. osób (o 22%) i podobnie jak w poprzednich miesiącach była istotnie mniejsza niż liczba napływających ogłoszeń o wolnych miejscach pracy.

Poprawiły się nieco prognozy menedżerów przedsiębiorstw przemysłowych co do zmian wielkości zatrudnienia i obecnie odsetek firm, które planują redukcję zatrudnienia, zrównał się z odsetkiem firm planujących nowe przyjęcia do pracy.
Jednocześnie mniej osób napływa do bezrobocia i jest to tendencja długookresowa, obserwowana od 2013 roku. Wpływ pandemii i kolejnych lockdownów spowodował okresowy, niewielki wzrost liczby osób rejestrujących się jako bezrobotne, trwał on względnie krótko – od marca 2020 do marca 2021. Prawdopodobnie część osób, które straciły pracę w wyniku wprowadzonych ograniczeń znalazła zatrudnienie gdzie indziej, inni zaś w ogóle wycofali się z rynku pracy lub nie zarejestrowali się w urzędach pracy.
Agregatowa kwota wypłaconych zasiłków dla bezrobotnych, podobnie jak przed miesiącem zmniejszyła się o około 5%. Kolejny, siódmy miesiąc z rzędu maleje liczba osób zwolnionych z przyczyn leżących po stronie zakładów pracy.

źródło: BIEC

CZYTAJ DALEJ
wykresy-zdjecia-10.jpg

GUS: Bezrobocie nadal spada

Według danych GUS stopa bezrobocia w kwietniu 2021 r. wyniosła 6,3% i była o 0,1 pkt proc. niższa niż w marcu. 0,5 pktu proc. wyższa niż rok wcześniej.

Z najnowszych danych GUS wynika, że w kwietniu 2021 r. w urzędach pracy zarejestrowanych było 1 mln 53,8 tys. bezrobotnych, czyli mniej niż w marcu tego roku o 2,3%. W porównaniu z kwietniem ubiegłego roku zanotowano spadek o 88 tys., czyli o 9,1%.

Stopa bezrobocia rejestrowanego wyniosła 6,3% i była o 0,1 pkt proc. niższa niż przed miesiącem oraz o 0,5 pktu proc. wyższa niż rok wcześniej.

Według danych GUS, stopa bezrobocia w województwach kształtowała się od 3,8% w wielkopolskim do 10,1% w warmińsko-mazurskim. W porównaniu z poprzednim miesiącem stopa bezrobocia obniżyła się we wszystkich województwach, w tym najbardziej w warmińsko-mazurskim (o 0,4 pktu proc.) oraz kujawsko-pomorskim (o 0,3 pktu proc.).

W skali roku wskaźnik bezrobocia wzrósł w czternastu województwach, w tym w największym stopniu w pomorskim (o 1 pkt proc.) oraz śląskim (o 0,8 pktu proc.). W dwóch województwach – świętokrzyskim oraz warmińsko-mazurskim – stopa bezrobocia nie uległa zmianie.

źródło: GUS, red.

CZYTAJ DALEJ

Kobiety stanowią około połowy pracowników nauki i technice

W większości państw członkowskich UE co najmniej tyle samo kobiet co mężczyzn kształci się na poziomie wyższym, a liczba doktorantek wzrasta szybciej niż liczba równorzędnych studentów płci męskiej. Jak to odbija się na sile roboczej związanej z nauką i technologią?

W 2020 r. z prawie 73 mln osób zatrudnionych w nauce i technologii w UE w wieku od 15 do 74 lat prawie 37,5 mln stanowiły kobiety (51,3%) i 35,5 mln mężczyzn (48,7%).

W dwóch trzecich państw członkowskich większość zatrudnionych w nauce i technice stanowiły kobiety, przy czym najwyższy odsetek odnotowano na Litwie i Łotwie (odpowiednio 63,7% i 62,9%). Austria, Holandia, Luksemburg, Czechy, Włochy i Malta były jedynymi krajami z udziałem poniżej 50%, wahającym się od 49,9% do 45,2%.

Na poziomie regionalnym (NUTS1) największy udział kobiet zatrudnionych w nauce i technice w 2020 r. obserwowano:

  • na Litwie (63,7%),
  • Łotwie (62,9%),
  • północnej i południowo-wschodniej Bułgarii (60,4%),
  • Azorach (59,6%) i
  • Estonii (59,5%).

Na drugim końcu skali jest Malta, która zatrudniała tylko 45,2% kobiet w nauce i technologii, a następnie włoskie regiony z południa, północnego zachodu od 45% do 47%.

Eurostat

CZYTAJ DALEJ

Newer Posts

Older Posts